Eimreiðin - 01.09.1914, Blaðsíða 23

179
afur henni niðri á Kjörseyrartanga, og býður hann henni þá að binda
stein við hana og hrinda henni fram af tangaoddanum, því þar er
aðdýpi mikið. Ekki vildi hún það, og loks batnaði henni alveg.
Það vildi til eitt sinn, er Ólafur var ekki heima, að unglingspiltur
geðveikur, sem komið var til hans, hengdi sig í skála fram í bænum;
var hann svo dysjaður fyrir norðan bæinn, þar sem heyhlöðugafl er
nú, þóttist sá, er bygði hlöðugaflinn og tók steina úr dysinni, verða
var við svip stráksins, því sagt hafði verið, að ekki mætti hreyfa við
dysinni.
Ólafi hafði þótt menn sínir eitthvert sumar vinna illa að heima-
slægjum eða slægjum, sem eru nærri. Hinar, sem fjær liggja, eru kall-
aðar norðanlands fjallslægjur, en væru réttnefndar heiða- eða hálsa-
slægjur, hér við Hrútafjörð að minsta kosti. í’ær eru grasmeiri en
hinar; duglegum sláttumanni er oft ætlað að slá þar á dag til jafn-
aðar 20 hesta af votabandi, en á heimri slægjum í mesta lagi 10
hesta af votabandi. Hér um slóðir hefur það ætíð verið venja, að
reiða heyið heim á þerrivöll og þurka það þar. í fjallslægjur hér er
langur og ógreiður vegur, svo ekki verða famar nema 3—4 ferðir á
dag, og þykir því tilvinnandi, að slá þá bletti, sem nálægt eru, ef þeir
eru bærilega sprotnir; en fólk, sem er vant grasmiklum fjallslægjum,
er óeirið á sneggjunni, og svo hefur verið með menn Ólafs í þetta
sinn.
Ólafur fór upp að Laxárdal og bað annan bóndann þar, sem
talinn var góður sláttumaður, að vera hjá sér 1 dag í kaupavinnu, en
sagði honum ekki, hvað hann ætti að gjöra. Næsta laugardagsmorgun
kemur bóndinn til Ólafs og spyr, hvað hann eigi að gjöra. Segir Ól-
afur honum að slá fyrir sig hérna uppi í Duflu. í'að er mýri hér við
túnið. Bóndinn sló um daginn og fór heim um kvöldið. Á mánúdags-
morguninn, þegar piltar Ólafs ætla fram í fjallslægjur að vanda, biður
hann þá að binda fyrir sig nokkur föng upp i Duflu, sem Laxárdals-
bóndinn hafi slegið þar, þeir verði enga stund að því, og héldu þeir,
að það gæti tæpast verið mikið; en það urðu 20 hestar.
Þar sem Kjörseyrarland er stórt og liggur að löndum 7 jarða, þá
hefur það oft átt sér stað, að fénaður frá öðrum bæjum hefur gengið
í- Kjörseyrarlandi, nær og fjær, þó engar sögur fari af því að ná-
grannakritur hafi risið af því, jafnvel þó nóg tilefni hefði verið til
þess, þar sem sumir nágrannarnir hafa viljað færa landamerkin upp á
Kjörseyrarland. En hvað sem er um það, þá lögfesti Ólafur land jarð-
arinnar 1776. Gísli sonur hans endurnýjaði lögfestuna 1813 og ég
1877, °S hefur henni aldrei verið opinberlega mótmælt. Til fróðleiks
og gamans set ég hér lögfestuna, sem er með hans eigin hönd og
nafni.
»Eg underskrifaður lögfeste hier ý dag eignar Jörð mina Kjörs-
eyre liggiande i prestbacka kirkiu sókn og ifian stranda sislu lögfeste
eg hús og haga tún og eingar holt og hæðer vötn sem veiðestaðe
til istu landamerka er aðrer mefi eiga í móte og hier nefnast. lagxá
ræður lande epter hefiar elsta farveg að norðan og vestafi frá sió og
allt fram i tröllkall, þaðan til vesturs þar til vötnum hallar. siðan beint