Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.1986, Blaðsíða 18

18
DV. MIÐVIKUDAGUR 26. FEBRÚAR1986.
I
Menning Menning Menning Menning
T
Skreyting ofan á tertuna
Sitt er hvort, listasmiði og listaverk.
Sú staðreynd blasir við manni á
skúlptúrsýningu Jónasar Guðvarðs-
sonar í Listasafni ASÍ, en þar sýnir
hann 54 verk, bæði standmyndir og
lágmyndir. Ég hef áður skrifað um
leikni Jónasar í meðhöndlun alls
kyns góðviða og málma, og nú hefur
hann einnig tekið steint gler í þjón-
ustu sína. Glerið fellir hann inn í
götin á standmyndum sínum, sem
áður göptu auð og tóm við áhorfand-
anum.
En öll þessi efni auka ekki við
þekkingu okkar á þeirri formgerð
sem Jónas hefur kosið sér til úr-
vinnslu, aðallega strendingum og
súlum, heldur eru þau eins og eftir-
þankar, skreyting ofan á tertuna.
Koparplötur hans, sylgjur úr mess-
ing, gjarðir úr smíðajárni, eirpinnar,

Jónas Guðvarðsson reisir sér súlu á sýningu sinni.
Fyrirliggjandi í birgðastöð
SVARTAR OG
GALVANISERAÐAR
PI'PUR
Samkv.:Din 2440
oOO°oo° ° ®
OOo
Sverleikar: svart, 3/8 - 5“
galv., 3/8 - 4“
Lengdir: 6 metrar
SINDRA
STALHF
Borgartúni 31 sími 27222
glerbólur og bútar, allt dregur þetta
athygli áhorfandans frá frumlagi
hvers verks, sjálfum burðarásunum,
og endar með því að drepa henni
alveg á dreif.
En þessi vinnumáti dugar hins
vegar vel til gerðar skreytiverka, þar
sem áhorfanda er einmitt ekki ætlað
að grennslast fyrir um meginþætti
eða undirrót verkanna, heldur að-
eins að fylgjast með því, með hálfum
huga, sem gerist á yfirborðinu.
Márískur stíll
Þar sem Jónas hefur verið lang-
dvölum meðal Spánverja, bæði í
námi og starfi, er ekki fráleitt að
ætla að eitthvað af sundurgerð hins
máríska stíls hafi síast inn í hann.
Samt tekst Jónasi stundum að slá
á léttari strengi í þessum verkum,
segja sjónræna brandara, sem ekki
er öllum gefið. Gott dæmi er að finna
í verki sem ber nafnið Minjar (nr.
38), en þar er saman kominn alls
konar jámvamingur, lamir, lokur,
smellur o.s.frv., í ærslafullum leik.
HvarerJónas?
Formgerðin er þó helsti ásteyting-
arsteinn þeirra sem vilja taka Jónas
alvarlega sem skúlptör. Hún dregur
nefnilega dám af formrænni hugsun
Sigurjóns heitins Ólafssonar í einu
og öllu, og þar sem Jónasi tekst verst
upp er formgerð hans eins konar
afbökun á henni.
Hér er komin tótem- og öndvegiss-
úlan góða (v. Hótel Sögu) svo og
Myndlist
AÐALSTEINN
INGÓLFSSON
tvístrendingurinn (v. Höfða) sem er
karl- og kveneðlið, Eros og Agape,
og tvíeðlið i hverjum manni. En
meðan Sigurjóni tekst að glæða þessi
form frumstæðu lífi, gera þau
kynngimögnuð, stundum ógnvekj-
andi, gerir Jónas tæplega meira en
að snurfusa þau og milda.
Hér hafa áhrif Siguijóns reynst
Jónasi Guðvarðssyni um megn. -ai
Carmina Burana
- glæsiflutningur
Carmina Burana
Tónleikar Sinfóníuhijómsveitar íslands í
Háskólabiói 20. febrúar.
Stjórnandi: Klauspeter Seibel.
Einsöngvarar: Kristinn Sigmundsson,
Július Vífill Ingvarsson, Sigríóur
Gröndal.
Kór og barnakór íslensku óperunnar.
Efnisskrá: Ludwig van Beethoven: Sin-
fónía nr. 1 i C-dúr op. 21; Carl Orff:
Carmina Burana.
Þegar fyrsta sinfónía Beethovens
kom út sló hún í gegn. Nú hefur ljómi
hennar fölnað við hlið þeirra sem á
eftir komu, sem þó er að ástæðu-
lausu. Haydnáhrif eru augljós og
stundum gægist mozartískur svipur
í gegn, en Beethoven slær líka þegar
á þá strengi áræðis og áleitni sem
enn frekar áttu eftir að koma í ljós
í þeim sinfóníum sem á eftir komu.
Ég tel að full ástæða sé til að hafa
líka þær sinfóníur Beethovens, sem
ekki eru sívinsælar, á verkefnaskrá.
Ekki síst þegar meðferð þeirra er
eins og á þessum tónleikum. Stillinn
var glæsilegur, strengir stroknir
miklum boga og takið þétt og sam-
svörun strengja og blásara í hárfínu
jafnvægi, án þess að haldið væri
aftur af blásurunum svo á bæri. Sem
sé, prýðisflutningur.
Vel undirbúnir og með
skopskynið í lagi
Með þetta góða veganesti hélt
hljómsveitin til liðs við kór og barna-
kór íslensku óperunnar. Það leyndi
sér ekki að kórarnir höfðu búið sig
vel undir verkefni sitt. Það hljómaði
að vísu heldur dauft þegar veikt var
sungið, en það var húsinu að kenna,
ekki söngvurunum. Einsöngvararnir
skiluðu sínum hlutum með stakri
prýði. Karlahlutverkin útheimta
ekki aðeins að viðkomandi geti sung-
ið þau tæknilega vel, heldur þurfa
þeir einnig að bæta við ögn af skop-
skyni.
Einkum reynir á þetta í In Taberna
kaflanum. Þar glansaði Júlíus Vífill,
sérstaklega í söng svansins á steikar-
teininum, enda hlutverkið rétt eins
og tilsniðið fyrir hann. Kristinn söng
af miklu öryggi og glæsileik, þótt
stundum væri eins og hann hefði
fullmikið fyrir háu tónunum. Ekki
gaf Sigríður Gröndal félögum sínum
neitt eftir. Hæð hennar er að verða
sérlega góð - kraftur, fylling og
hreinleiki í tóni eru hennar megi-
neinkenni.
Hinna „orttísku"
hljóðfæra saknað
Hljómsveitin skilaði sínum hlut í
flestum atriðum vel. Klauspeter Sei-
bel er maður sem bæði kann að halda
vel utan um hljómsveitina og með
Tónlist
EYJÓLFUR MELSTED
sínu markvissa slagi og stílvissu að
baki leiðir hann hana undantekning-
arlaust til góðra verka. Ég er þeirrar
skoðunar að það væri hljómsveitinni
hollt að vinna mun meira með hon-
um, í þeirri von að áhrif vinnubragða
hans festust með henni. Hér var af
alkunnum ástæðum notuð útgáfan
með tveimur píanóum í stað skara
xýlófóna af öllum stærðum. Stórxý-
lófónarnir, sem til þarf, eru ekki til
í landinu. En hafi maður heyrt Carm-
ina Burana ílutt með þeim „orffísku"
hljóðfærum sem til er ætlast finnst
manni óhjákvæmilega aðrar útgáfur
ekki sannfærandi. Én allt að einu
var flutningurinn stórglæsilegur.
EM
Sinfóníuhljómsveitin og kór og þarnakór íslensku óperunnar á æfmgu á
c^rmina Burana.