Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.1988, Qupperneq 28

28
Sérstæð sakamál
' : LXutiÁkbÁGUR:í.'ÖkTÖBER 1988.
Hann var einn skelfilegasti af-
brotamaður sem Bretar hafa kynnst.
Svört fót og svört gríma voru það sem
einkenndi útlit hans. En þegar
Svarta pardusdýrið gerði ungu stúlk-
una Lesley Whittle að fórnardýri
sínu voru örlög hans ráðin.
Lesley Whittle var sautján ára. Lik-
ið af henni fannst á fjórtán metra
dýpi í klóakröri og um háls hennar
var stálvír. Líkskoðun leiddi hins
vegar í ljós að hún hafði látist af
hjartaslagi er hún féll úr innskoti í
rörinu. Hræðslan sem hún fann til
er henni var hrint fram úr því var
svo mikil aö hjarta hennar þoldi það
ekki. Þannig lauk einum þætti þessa
sérkennilega máls sem vakti afar-
mikla athygli á Bretlandseyjum fyrir
tólf árum.
Morðinginr. reyndist vera sálsjúk-
ur og nafn hans er Donald Neilson.
Hann situr nú á bak við lás og slá
og mun ekki oftar ganga um frjáls.
Reyndar var morðið á Lesley ekki
það eina sem hann hafði á samvisk-
unni því að áður hafði hann orðið
þremur póstmeisturum að bana.
Langur tími leið þó frá því að hann
hóf afbrotaferil sinn og þar til hann
náðist. Meginástæðan var sú að eng-
um kom til hugar að Donald Neilson
gæti verið morðingi. Hann var lítill
og veikbyggður, lét lítið á sér bera
og vakti einskis manns athygli sakir
hegðunar því að ekki varð séð að
neitt væri í raun að henni.
„Dr- Jekyll og hr. Hyde,“ sögðu
menn hins vegar um Donald Neilson
þegar réttvísin hafði haft hendur í
hári hans. Maðurinn, sem lét ekkert
Lesley Whittle.
á sér bera að degi til og var bæði
hæglátur og fyrirferðarlítill í fram-
komu, breytti um eðli að næturlagi.
Þá klæddist hann svörtum fótum og
setti á sig svarta hettu. Enginn sem
sá hann þannig klæddan sá nokkru
sinni neitt af honum sjálfum nema
hvítuna í augunum í gegnum götin á
hettunni. Klæðnaðurinn varð til þess
að Neilson gekk undir nafninu
Svarta pardusdýrið. Hann gekk ætíð
vopnaður er hann fór um að nætur-
lagi og var vopnið hlaupstytt hagla-
byssa.
Peningar, ekki drápslöngun, urðu
til þess að Neilson fékk áugastað á
Lesley Whittle. Hún bjó með móður
sinni, fimmtíu og fimm ára gamalli,
í suðvesturhluta Englands, skammt
frá heimili bróður síns, Ronalds
Whittle og fjölskyldu hans. Lesley
hafði í huga að verða kennari og var
við nám í Wolverhampton. Deila um
erfðaskrá föður hennar varð til þess
að hún komst á fréttasíður dagblað-
anna. Hann hafði ákveðið að hún
skyldi fá eftir sig fimmtíu þúsund
pund, nú jafnvirði um þriggja og
hálfrar milljónar króna, er hún yrði
fullveðja. Þessa frásögn las Neilson.
Honum fannst sautján ára gömul
stúlka af ríku fólki sem byggi ein
með móöur sinni gefa sér gott tæki-
færi til að hagnast.
Lesley rænt
Neilson gerði nákvæma áætlun um
það sem hann ætlaði sér að fram-
kvæma. Vikum saman fylgdist hann
með ferðum Lesley og móöur henn-
ar. Snemma að morgni þess 14. jan-
úar lét hann svo til skarar skríöa.
Þá klifraði hann upp að glugga á efri
hæð hússins sem mæðgurnar bjuggu
í, klæddur svarta búningnum sínum
og vopnaður haglabyssunni. Hann
vakti Lesley og neyddi hana til að
fara út í bíl hans sem stóð fyrir fram-
an húsið. Síðan ók hann rúmlega
hundrað kílómetra leiö til Bathpool
Park. Þar var flókið klóakkerfi og
síðar kom á daginn að hann hafði
verið einn mannanna sem unnu að
gerð þess.
Sloppur og inniskór voru það eina
sem Lesley var í er Neilson leiddi
hana niður í klóakrörin. Er þau
höfðu farið eftir þeim um stund benti
hann henni á dýnu og nokkur teppi
sem hann haföi komi fyrir á sillu í
innskoti í einu stóru röranna. Þar
færði hann Lesley úr sloppnum og
inniskónum, batt hana og skildi eina
eftir í myrkrinu.
Næsta dag fékk bróðir Lesley, Ron-
ald Whittle, senda segulbandsspólu.
Þar krafðist ræningi Lesley þess að
fá fimmtíu þúsund pund, helminginn
í ómerktum eins punds seðlum og
hinn helminginn í ómerktum fimm
punda seðlum. Jafnframt var Ronald
sagt að halda til ákveðins almenn-
ingssíma milli klukkan sex um
kvöldið og eitt um nóttina en þar
myndu þá bíða hans nánari fyrir-
mæli. Síðustu orðin á segulbandinu
voru þessi: „Hafðu ekki samband við
lögregluna og láttu þér ekki koma
neitt annað vitlaust í hug því að þá
bíður hennar dauðinn."
Ronald Whittle sótti peningana og
bjó sig undir að gera eins og ræning-
inn bauð. Hann fór þó líka til lögregl-
unnar og skýrði frá því að systur
sinni hefði verið rænt. Það lítur hins
vegar út fyrir að aðgerðir lögregl-
unnar í málinu hafi fælt Neilson
burt frá símaklefanum því þar hafði
hann ekki neitt samband við Whittle.
Vakti þetta harðar umræður um þátt
lögreglunnar því að Ronald Whittle
hélt þvi síöar fram að þaö væri lög-
reglunni að kenna að honum hefði
ekki tekist að skipta á peningunum
og systur sinni.
Kvöldið eftir geröi Neilson aöra til-
raun til þess að fá peninga í skiptum
fyrir Lesley. Hann hringdi til eins af
starfsfélögum Ronalds Whittle og
leyfði honum að heyra rödd Lesley
af segulbandi. Hún sagði: „Farið í
símaklefann í pósthúsinu í Kids-
grove. Bak við fjölina aftan á hurð-
inni finnið þið frekari fyrirmæli. Það
er allt í lagi með mig, mamma. Látið
hins vegar vera að hafa samband við
lögregluna."
Lögreglan hafði þó afskipti sem í
fyrra sinnið. Samkvæmt frásögn lög-
reglumanns, sem birti æviminningar
sínar nokkrum árum síðar, var eftir-
litsbíll sendur á vettvang til þess að
rannsaka símaklefann. Ökumaður
bílsins staöfesti að segulband hefði
verið falið í klefanum en þegar hann
setti það á ný á bak við fjölina faldi
hann það svo vel að það tók bróður
Lesley hálftíma aö finna það.
Ronald Whittle fór heim með segul-
bandið þegar hann hafði loks fundið
það. Þar hlustaði hann á það sem á
því var en skilaboðin voru á þá leiö
að hann skyldi halda til Bathpool
Park. Er þangað kæmi átti hann að
Svarti pardusinn.
leggja bíl sínum og kveikja og
slökkva framljósin. Þá myndi verða
kveikt og slökkt á vasaljósi skammt
frá. Skyldi hann þá ganga fram til
móts við manninn með vasaljósið.
Óheppilegar tilviljanir
Whittle ákvað að fara eftir fyrir-
mælunum á bandinu en það sem
gerðist verður aö teljast undarleg
flækja af tilviljunum. Um klukkan
þrjú um nóttina komu tveir elskend-
ur akandi inn í Bathpool Park. Þar
með hófst það sem átti að leiða til
þess að skipt yrði á Lesley og pening-
unum. Gallinn var bara sá að Ronald
Whittle var ekki kominn á sinn stað
en það vissi lögreglan, sem beið í
leyni, ekki um. Hún hélt að bíllinn
með elskendunum væri bíll Whittles.
Lögreglubíl var því þegar í stað ekið
inn í almenningsgarðinn. Það
hræddi Neilson á brott og síðar kom
í ljós að það var einmitt þessa nótt
sem Lesley dó. Þó fannst lík hennar
ekki fyrr en sjö vikum síöar.
Dauða Lesley bar þannig að, eftir
því sem komist hefur verið næst, að
Neilson hélt aftur niður í klóakrörin
og til hennar. Þar mun einhvers kon-
ar æði hafa runniö á þennan sálsjúka
mann sem haföi þó það mikið vit að
hann gat skipulagt glæpi sína í ein-
stökum atriðum vikum saman ef því
var að skipta. Hratt hann Lesley
fram af sillunni í innskotinu þar sem
hann haföi haldið henni. Hræðsla
hennar var þá orðin svo mikil að
hjartað gaf sig. Því mun Neilson þó
ekki hafa tekið eftir því að hann haföi
gert vírsnöru sem hann ætlaði að
kyrkja hana með. Og henni brá hann
um háls fórnardýrsins sem var þá
liðið lík.
Lögreglan var lengi að finna það
sem loks kom henni á spor Svarta
pardusdýrsins. Loks lágu þó fyrir
gögn og upplýsingar sem bentu til
þess að þessi illræmdi glæpamaður
héti Donald Neilson og ætti heima í
Bradford í Yorkskíri. Gerð var hús-
Ronald Whittie.
leit heima hjá honum og þá fannst
svarti búningurinn undir fiölum í
gólfinu. Jafnframt fannst þar taska
sem hafði að geyma ýmsar nauðsynj-
ar og var greinilegt aö Neilson hafði
gert ráð fyrir þeim möguleika að
hann kynni að þurfa aö láta sig
hverfa í skyndi.
Sagði slys hafa orðið
Er mál Donalds Neilson kom fyrir
rétt reyndi hann að skýra dauða Les-
ley Whittle á þann hátt að hún heföi
fallið fram af sillunni í klóakrörinu.
Hún hefði þá haft vírsnöruna um
hálsinn og því hefði hún í raun hengt
sig sjálf fyrir slysni.
Líkskoðunin sýndi þó fram á að
dauðann hafði ekki borið að með
þeim hætti. Varð niðurstaða réttar-
ins því sú að Neilson hefði af ásettu
ráði hrundið Lesley fram af sillunni
og því bæri hann fulla ábyrgð á
dauða hennar.
Eins og fyrr segir fær Svarti pard-
usinn ekki oftar að ganga um frjáls.
Hann var haldinn sjúklegri glæpa-
hneigö og afbrot hans leyfa ekki að
hann fái að ganga um meðal almenn-
ings.
............i
Opiö á klóakrörakerfinu.