Dagblaðið Vísir - DV - 17.04.1993, Page 22

22
LAUGARDAGIIR 17. APRÍI, 1993
Sérstæö sakamál
Vinátta hefur löngum verið talin
til hins góða í lífinu, eins og vera
ber. En hún byggir á gagnkvæmri
virðingu fyrir heilbrigðum tiifinn-
ingum þeirra sem hún tengir. Verði
þar misbrestur á getur vináttan
þróast yfir í annað og óæskilegra.
En það er ekki alltaf víst að vinur
geri sér grein fyrir því hvenær
hann fer yfir mörkin.
Alan Bainbridge og Derek Ray
áttu heima í Witham í Essex á Eng-
landi. Þeir höfðu kynnst í æsku og
allt síðan hafði hnífurinn ekki
gengið á milh þeirra. Nú voru þeir
komnir um fertugt og sem fyrr
ræddu þeir mál sín opinskátt hvor
við annan og áttu engin leyndarmál
hvor fyrir öðrum.
Þeir Alan og Derek voru fertugir
er sagan sem hér segir frá gerðist.
Þeir voru báðir framkvæmdamenn
og höfðu komið ár sinni þokkalega
fyrir borð. Báðir voru þeir kvænt-
ir. Hjónaband Alans var þó ekki
eins og vænta hefði mátt því hann
vildi skilja við konu sína en hún
var ekki á því að veita honum
skilnað.
Beiðnin
Alan sagði Derek frá fjármálum
sínum og hjónabandserfiðleikum
og þegar þar kom að hann vildi
losna við konu sína, Janice, sem
var þremur árum eldri en hann,
fannst honum Ray vera maðurinn
sem gæti leyst þann vanda. En þá
fór Alan yfir þau mörk sem setja
verður í vináttusambandi tveggja
manna.
Aian fór á fund Dereks og sagði
honum að þar eöa Janice vildi ekki
veita sér skilnað væri aðeins um
eitt að ræða; ráða yrði hana af dög-
um. Og Derek væri einmitt maður-
inn til þess. Hann væri góð skytta
og sérfræðingur í byssum og því
væri það ekki erfiðara fyrir hann
að skjóta Janice en að skjóta í
mark.
Derek hiustaði á erindi vinar
síns. Hann vissi hver hin raun-
verulega ástæða var til þess að Al-
an vildi fá skilnað. Það var kona
sem hann hafði kynnst fyrir nokkr-
um árum og vildi kvænast.
Ástkonan
Undanfarin sex ár hafði Alan
staðið í nánu sambandi við Angel-
ine Payne, dóttur ríks landeiganda.
Angehne bjó skammt utan við Wit-
ham. Þau Alan höfðu kynnst á
hundaþjálfunamámskeiöi. Fljót-
lega fóru þau að hjttast reglulega
og ræddu þá um liunda sína eða
léku tennis. Nokkru eftir það varð
Angehne ástkona Alans.
Angehne var auðvitað ljóst að
Alan var kvæntur. Er þau fóm að
ræða möguleikann á því að hann
fengi skilnað sagöi hann að ástæð-
an til þess að Janice félhst ekki á
hann væri sú að hún vhdi aö böm-
in yrðu fullorðin áður en þau héldu
hvort í sína áttina. Angehne lét í .
ljós áhyggjur af því aö þangað til
væri langur tími en Alan fullviss-
aði hana um að hann fyndi lausn
á því máh. Það yrði því ekki löng
bið á því að þau tvö gætu gengið í
hjónaband og þyrftu ekki lengur
aö hittast á laun.
Tilboðið
Alan ætlaðist ekki til þess af vini
sínum Derek aö hann gerði sér
greiða sem ekki yröi endurgoldinn.
Er hann hafði beðið hann að ráða
Janice af dögum sagði hann að fyr-
ir það skyldi hann borga honum
þá peninga sem hann ætti í banka
en það vora um tíu þúsund pund.
Og að auki skyldi hann gefa honum
sportbíhnn sinn sem var um tólf
Alan og Janice Bainbridge.
Við þennan Ijósastaur hittust Alan
Bainbridge og Alan Wilkinson.
þúsund punda virði.
Derek varð undrandi yfir því að
vinur hans skyldi fara fram á það
að hann dræpi konuna hans. Hann
varð hugsi um stund en lagði síðan
til að í stað þess að hann tæki sjálf-
ur að sér að myrða Janice fengi
hann til þess leigumorðingja. Ein-
hver sá hlyti að finnast sem tæki
að sér slíkt verk fyrir tíu þúsund
pund og sportbíl af Jensen-gerð.
Þetta samtal fór fram í mars 1989.
Leigumorðinginn
Alan gat fallist á að leigumorð-
ingi yrði fenginn og var síðan geng-
ið frá því að Derek leitaði hans.
Skömmu síðar hringdi maður
nokkur tíl Alans Bainbridge.
Kvaðst hann heita Alan Wilkinson.
Sagði hann að Derek Ray hefði
komið að máh við sig og lagt th
Angeline Payne.
viss viðskipti. Bað Alan Wilkinson
um fund með Alan Bainbridge svo
að ganga mætti frá máhnu. Var
ákveðið að þeir hittust næsta
kvöld.
Á kvöldfundinum lýsti Wilkinson
yfir því að hann væri reiöubúinn
að ráða Janice af dögum. Eigin-
maðurinn var ánægður yfir því að
hafa hitt rétta manninn og sagöi
að nú skipti öhu að hafa hraðan
á. Hins vegar mætti ekki fremja
morðið á fóstudegi því þá léki hann
tennis við Angeline Payne og þann
dag vikunnar vhdi hann því ekki
vera undir neinu sérstöku álagi því
það bitnaði á leik hans. Wiikinson
sýndi skhning á þessari beiðni.
„Láttu mig um þetta,“ sagði hann.
„Eg skal sjá um þetta. En ertu viss
um að þú vhjir láta gera þetta?
Morð er alvarlegur glæpur?"
Alan Bainbridge fuhvissaði hann
um að það vhdi hann. Janice yrði
að deyja.
Lokaundirbúningur
Þann þrítugasta og fyrsta mars
hittust mennimir tveir nærri
heimili Bainbridges. Þá fékk Wilk-
inson mynd af Janice ásamt þeim
upplýsingum að hún ætlaði í heim-
sókn th nokkurra vina sinna þetta
kvöld og gæfist þá rétta tækifærið
th að ráða hana af dögum.
Sjálfur ætlaði Bainbridge að
heimsækja vini th þess að koma sér
upp fjarvistarsönnun.
„Viltu fá peningana núna?“
spurði hann Wilkinson.
„Nei, það er óþarfi. Réttu mér
bara höndina."
Án þess að gruna nokkuð ætlaði
Alan Bainbridge að taka í höndina
á leigumorðingjanum en þá lét
Wilkinson handjám skeha á úlnlið
hans.
„Ég er rannsóknarlögreglumað-
ur,“ sagði Wilkinson, „og tek þig
hér með fastan fyrir að ætla að láta
myröa konuna þína, Janice Bain-
bridge."
Réttarhöldin
Alan var fluttur á lögreglustöð,
settur í varðhald og loks ákærður.
í desember 1989 kom hann fyrir
Chelmsford-réttinn en þar neitaði
hann öhum ásökunum sem fyrr.
Þá var hins vegar lögö fram segul-
bandsupptaka. Alan Wiikinson
hafði haft fahð á sér segulbands-
upptökutæki þegar hann átti fund-
ina með hinum ákærða og kom nú
fram allt sem þá hafði verið sagt.
En hver var skýringin á því að
maðurinn, sem Álan Bainbridge
hafði tahð vera leigumorðingja, var
rannsóknarlögreglumaður?
Hún var sú að þegar Alan kom
th Dereks, vinar síns, og bað hann
að myrða Janice var þeim síðar-
nefnda mjög brugðið þótt honum
tækist að mestu að leyna því. Hon-
um fannst vinurinn sinn ganhi
vera orðinn hættulegur maður sem
væri th alls trúandi. Hann virtist
svo harðákveðinn í því að ryðja
Janice úr vegi að reikna yrði með
því að ef hann féhist ekki á að að-
stoða hann leitaði hann annað.
Jafnframt var Derek ljóst að vin-
átta þeirra tveggja var að engu orð-
in.
Derek féhst því á að leita að
„leigumorðingja" en hélt tafarlaust
á fund rannsóknarlögreglunnar og
skýrði frá því sem gerst hafði.
Dómurinn
Alan Wilkinson bauðst th að leika
leigumorðingja. Og þegar samtöl
hans og ákærða vora leikin í réttin-
um sagði saksóknarinn meðal ann-
ars: „Hlustið á þessa ísköldu rödd
Bainbridges þegar hann leggur á
ráðin um moröið á konu sinni."
Kviðdómendur lögðu við eyrun
og þeir fundu ákærða sekan. Hann
fékk sjö ára fangelsisdóm. AngeUne
Payne, sem var viðstödd réttar-
höldin, brast í grát. Hún hafði ekki
vhjað trúa því að maöurinn, sem
hún elskaði, gæti skipulagt morð á
svo kaldranalegan hátt.
Wilkinson varð þekktur sem
„leigumorðinginn" og nokkmm
mánuðum síðar gerðist það furðu-
lega atvik að th hans leitaði þrjátíu
og eins árs gömul kona, Lesley
Smith. Bauð hún honum sjö þús-
und pund fyrir að myrða mann
sinn, Brian. Hafði hún kynnst og
orðið ástfangin af öðrum manni
sem hún vhdi giftast.
Annar dómur
í maí 1990 kom Lesley Smith fyr-
ir sama rétt og Alan Bainbridge
hafði verið leiddur fyrir. Og ákær-
an var næstum því sú sama. Aftur
hafði Wilkinson leikið leigujnorð-
ingja og farið að á sama hátt Qg fyrr.
Lesley Smith hafði gert þau mis-
tök að halda að Alan Wilkinson,
sem hafði komið svo mjög við sögu
í Bainbridge-má]Unu, væri í raun
leigumorðmgi.
Þegar Wilkinson kom úr réttar-
salnum í annað sinn neitaði hann
að láta taka af sér ljósmyndir.
„Það getur verið að einhver ann-
ar þurfi á mér að halda sem „leigu-
morðingja“,“ sagði hann. „Það er
því best að láta fólk ekki bera
kennsl á sig.“
Lesley Smith fékk líka sjö ára dóm.