Dagblaðið Vísir - DV - 25.05.2002, Qupperneq 24

24
H<s>Igcirbloö 33”V l_A.UGA.RDA.GUR 25. MAÍ 2002
Sæll eins og krakki
í drullupolli
„Sk.0, ég hef ekki haldið einkasgningu hér í
nokkur ár. Árið 2000 i/ar haldin stór gfir-
litssgning á verkum mínum íKópavogi. Svo
sgndi ég íNorræna húsinu... Djöfull er það
vitlaust að geta ekki munað svona. ífgrra
var síðan opnað safn um mig íNeskaupstað.
/ Regkjavík hef ég ekkisgnt ítvö ár,“segir
Trgggvi Ólafsson sem erstaddur hér á landi
ítilefni af þvt að ídag klukkan þrjú verður
arnar og var í gamla daga. Núna þykir mér mest gam-
an að hitta fólkið en ekki að heyra hvað krítíkin seg-
ir; sá fiðringur er horfinn. Það er eins með mig og
gömlu hundana, þeir hætta að hlaupa á eftir tíkun-
um. En ekki skrifa það.
Ég er orðinn þannig núna að þegar sýningunni lýk-
ur þykir mér yndislegast og best af öllu að komast aft-
ur í vinnuna. Ég hlakka til að finna nýtt verkefni á
hverjum degi. Það eru mikil forréttindi. Að sjá hvern-
ig til tekst, finna kikkið. Það er eins og að veiða rjúp-
ur, spurningin er hvort þær verða tvær eða tuttugu
og tvær.
Ég hef unnið þannig að fram að hádegi teikna ég en
mála síðdegis. Ég get verið að mála til átta, níu eða
tíu á kvöldin, það fer eftir birtu. En hvers vegna ég
rnála frekar siðdegis veit ég ekki, það er eins og það
sé betra þegar dagurinn dvínar en þegar hann rís.“
opnuð sgning á verkum hans íGalleríi Fold
við Rauðarárstíg.
TRYGGVI ER BÚSETTUR í Kaupmannahöfn og hef-
ur verið í fjörutíu ár. „Það eru fjörutíu ár síöan,“ seg-
ir Tryggvi og dæsir, „tveir þriðju af ævinni. En þótt
ég hafi búið lengi i Kaupmannahöfn verð ég aldrei
Dani. Ég verð alltaf strákur austan af fjörðum."
Það sem dró Tryggva til Kaupmannahafnar var ein-
faldlega listaháskólinn þar sem hann var við nám í
sex ár. Náminu lauk en Tryggvi sat sem fastast.
„Það er spurning af hverju," segir
Tryggvi. „Ég veit ekki svarið við þeirri
spurningu. Ég fékk frið til að mála
i Kaupmannahöfn og ég er viss um
að ef ég heföi fengið frið til að
mála í Hrísey þá væri ég þar.
Núna er ég með mína eigin
vinnustofu þar sem ég vinn allan
daginn, lukkulegur, alla daga og
stundum um helgar líka. Ég elska
það.
Það er ekki jafn
mikill spenningur í
kringum sýn-
ing-
Vísa inspírasjón frá mér
„Ég ferðast mikið, fer í margar stuttar ferðir. Mér
hefur verið boðið að dvelja í Róm um nokkurra mán-
aða skeið en ég vil það ekki. Ég fer í stuttar ferðir,
teikna og ljósmynda. Síðan fer ég heim og vinn úr
þeim hugmyndum sem ég fæ.
Sumar hugmyndir fæðast andvana og sumar verða
að einhverju. Þær þurfa meðgöngutíma. Núna er ég
til dæmis að vinna úr hugmyndum frá því ég var í
Madríd í vetur. Síðan fer ég kannski norður í land og
sé fjall. Það hefur hvað áhrif á annað; það verður eins
konar keðjuverkun.
Ég vísa því frá mér sem menn kalla inspírasjón. Ég
mála alltaf og vinnan gefur mér óhemju mikið; vinn-
an er frjó. Ég trúi blint á það. Það þýðir ekkert að
mála hálftíma á dag. Ég var einu sinni næturvörð-
ur og málaði á daginn. Það kom ekkert út úr því.
Ég hef málað árum saman og það veitir mér
mikla fullnægju og flæði hugmynda er mun
meira.
Með því að vinna stanslaust af „vissri al-
vöru“ gengur maður i skóla. Það er eins
með málara og þá sem veiða lax;
þeir eru betri sem hafa veitt lax
frá 1950 en þeir sem
byrja núna að veiða.
Það er eins með
málaralistina og
önnur störf. Þetta
er svipað því að
ég yrki vísur um eigin hugðarefni og hver vísa gefur
af sér aðra.“
„Þessi Tryggvi“
„Það er oft sagt að ég hafi sterkan stíl. Það interess-
ar mig ekki nokkurn skapaðan hlut. Stíll er óinter-
essant. Málið er bara hvað listamanninn langar að
segja og hvernig hann vill segja það. Ég nenni ekki að
mála sálarflækjur og ég hata þýskan symbólisma. En
það er svosem margt sem ég þoli ekki. Naumhyggjan
er ekki nóg fyrir mig; hún er hart brauð í staðinn fyr-
ir steik. Ég er þannig gerður að ég verð að blanda liti
og hafa á puttanum, spekúlera og mála, sæll eins og
krakki í drullupolli.
„Þessi Tryggvi" þarf að hafa þetta svona. Ég ein-
falda fjöllin og læt mér oft nægja hálfan bát i staðinn
fyrir heilan. Og ef ég og aðrir fá nóg af þessu þá
strandar það bara og ég flnn mér eitthvað annað að
gera. Þetta hefur þróast en allt getur gengið sér til
húðar; það er ekkert í þessum heimi sem hefur endi
nema kannski alheimurinn.“
Ekki dauður enn
„Það var voða skrýtið þegar ég fékk bréfið þar sem
ég var spurður hvort ég væri samþykkur því að safn
um mig yrði sett upp í Neskaupstað. Menn héldu að
ég gæti tekið þessu sem fiflagangi. Menn vildu því
vita hvort ég væri neikvæður eða jákvæður. Ég gat
ekki verið sá hrokagikkur að vera neikvæður. Ég
varð fyrst og fremst hissa, óskaplega hissa. Mér hafði
aldrei dottið þetta í hug í mínu villtasta hugmynda-
flugi. Og ekki eldri maður en ég.
Hlýtur það ekki að vera svoleiðis að maður heldur
.að maður sé dáinn þegar safn er stofnað um mann?
Margir stórkostlegir málarar hafa ekki fengið safn
um sig og þar nefni ég til dæmis Svavar Guðnason og
Gunnlaug Scheving; það eru feitir bitar sem hægt
væri að gera fenomenal söfn um.
Það er alltaf þannig með svona hluti að það þarf
eldhuga sem stjórnast af hrifningu. Hugmyndaflug
stjórnmálamanna er ekki mikið. Magni Kristjánsson
er þessi eldhugi sem fékk bæjarfélagið og fleiri til að
leggja sér lið við uppbyggingu saifnsins; hann er púðr-
ið í byssunni. En þetta er skrýtið - og ég er ekki dauð-
ur enn.“
Málarabrautin
„Ef ég hefði haft eitthvert safn þegar ég var krakki
að alast upp í Neskaupstað hefði það verið alveg
makalaust. Það hefði verið eins og að hafa strokkvart-
ett á Eskifirði þannig að sá sem ætlaði að verða tón-
listarmaður hefði ekki þurft að fara til Vínarborgar.
Að því leyti getur safnið í Neskaupstað orðið til góðs.
Ég hafði alltaf miklar hugmyndir um uppeldislega
þýðingu listar en er meira efins um það nú en áður.
Ég veit að list hefur ekki vond áhrif á börn en það er
til fólk sem er aldrei móttækilegt fyrir skáldskap. Það
er sorglegt. Ég vil ekki vera svartsýnn en svona er
þetta líklega.
Ég veit ekki af hverju ég leiddist út á málarabraut-
ina. Ég held að það sé ekki hátíðleg yfirlýsing en ég
held að það sé að einhverju leyti meðfætt. Ég notaði
hverja tómstund til að mála þegar ég var barn; sat og
teiknaði út um gluggann. Ég var þó enginn einfari.
Skýringin er þarna einhvers staðar.
Faðir minn átti mikið bókasafn, keypti heilu kass-
ana af bókum á uppboðum án þess að vita hvaða bæk-
ur þaö væru. Það sem kom upp úr kössunum var af
ýmsum toga, danskar myndabækur og enskar, bækur
um hafsbotninn, mannkynssaga þar sem hausarnir
voru skornir af fólki, allt. Ég veit ekki af hverju þeir
hlutir sem ekki höfðu áhrif á aðra höfðu þessi áhrif á
mig. Þetta er einhver della og ég hef þroskað með mér
málningardelluna og fæ mig aldrei fullsaddan af
henni.“ -sm
„Það er oft sagt að ég hafi sterkan stíl. Það
interessar mig ekki nokkurn skapaðan hlut.
Stíll er óinteressant. Málið er bara hvað lista-
manninn langar að segja og hvernig hann vill
segja það. Ég nenni ekki að mála sálarflækjur
og ég hata þýskan symbólisma. En það er
svosem margt sem ég þoli ekki,“ segir Tryggvi
Ólafsson sem í dag opnar sýningu á verkum
sínum í Galleríi Fold. DV-mynd GVA