Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1965, Qupperneq 35

35
12 og 6 dagsverk. Loks er gerð lítilsháttar breyting á lögun-
um 1913. Vinnukvöðin er þá þyngd að því leyti, að nú
sleppur enginn félagi með minni vinnu en 12 dagsverk.
Undanþegnir árgjaldsgreiðslu verða þeir, sem eru félagar í
Ræktunarfélagi Norðurlands.
Harðindin að verki.
Eins og fyrr segir ríkti mikill áhugi í félaginu fyrstu árin
eftir að það var endurreist í annað sinn. Jarðabótafram-
kvæmdir urðu hvað mestar 2 fyrstu árin, þó að þau ár bæði
væru þung í skauti vegna hirðinda. Árið 1885 unnu 18 fé-
lagar alls 450 jarðabótadagsverk og árið eftir 19 félagsmenn
503 dagsverk. En þá sló illilega í bakseglin. Jarðabótavinna
féll alveg niður árið 1887, og var það ekki að undra, því
að þá keyrði um þverbak með harðindin.
Elaustið 1886 voru heyföng manna bæði lítil og léleg,
enda hafði hafís þá legið fyrir landi, og varð því sumarið
bæði óvenju kalt og votviðrasamt. Veturinn varð svo harð-
ur. Fór fénaðurinn að falla í marz, og það jafnvel þó að
hey væru fyrir hendi, því að svo var fóðrið skemmt og
óhollt, að búféð hélt ekki heilsu sinni. Annars varð almennt
heyleysi um allt héraðið. En þó að veturinn væri erfiður
olli voráhlaupið langmestu tjóni.
Um miðjan maí hafði verið góð tíð um nokkurn tíma, og
var jörð farin að gróa, en þá gerði norð-vestan áhlaup um
vestur hluta Norðurlands með fjögurra daga stórhríð, dag-
ana 17.—21. maí. Fennti þá fé og jafnvel hross í stórum stíl.
Um ástandið í Sveinsstaðahreppi árið 1887 er til ítarleg
skýrsla sbr. ritgerð mína: Harðindin 1881 — 1887, sem birt-
ist í III. og IV. bindi ritgerðasafnsins Svipir og sagnir. Tek
hér aðeins upp niðurstöðutölurnar.
í Sveinsstaðahreppi er talið, að hafi farizt fyrir 9. júní af
því, sem sett var á um haustið 1886:
6 nautgripir af 99, eða rúm 6%
47 hross af 266, eða tæp 18%
1141 sauðkind af 3160, eða rúm 36%
3*