Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Blaðsíða 29

31
það sem koma skal, kemur engin djúpplæging til greina,
enginn Skerpiplógur og jafnvel engin plæging. Hreint mál
það.
()g svo hefir hið hrapallega skeð, að farið var samt að
(mis)-nota Skerpiplóginn, með þeim hætti að djúpplægja
land með honum, oft að lítt athuguðu máli, að því er
varðaði landið sem vinna átti, og svo var látið sitja við
djúpplregingana eina og eftirfarandi herfingu og/eða tæt-
ingu, undir grassáningu. Þannig hefir þetta orðið, og er,
liarkaræktun af verstu gerð, í stað þess að Skerpiplægingin
átti að leggja grunninn að góðri rœktun, betri en áður
fékkst við forræktun, án hennar.
Þessi vinnubrögð sem ég hefi gert nokkur skil, í grein
minni: Tilraunir á villigötum, í Ársriti Rf. Nl. 1967, sanna
ekkert né afsanna, um nothæfi Skerpiplógsins og réttmæti
djúpplægingar. Það sannar heldur ekki neitt, þótt komið
hafi fyrir, að Skerpiplógurinn hafi einnig verið misnotaðnr
á þann hátt, að með honum liafi verið plægt land, sem
þannig er að gerð, að djúpplæging þess var óráðleg og hefði
aldrei átt að eiga sér stað. Slík mistök eru ósköp eðlileg,
meðan svo fátt er vitað um mýrarnar og engra rannsókna
á mýrlendi nýtur við.
Að öllu þessu athuguðu er mér það ráðgáta hvernig Jónas
Jónsson ráðunautur dæmir Skerpiplóginn úr leik, óalandi
og óferjandi á vegum ræktunarsambandanna, — „ekki hægt
að mæla með Skerpiplógi .... til umferðavinnslu.“ Hann
telur, í hinni margnefndu grein: Nýrækt, í Handbók bænda
1968, bls. 161, notkun Skerpiplógsins eiga „óvíða við“ og
ekki „nema þá við einstöku aðstæður“.
Þrátt fyrir þennan ákveðna dóm vitnar ráðunauturinn
ekki til neinna tilrauna, enda mun hann þar eiga óhægt
um vik, vart um annað að ræða en Hvanneyrartilraunina
dæmalausu. Mér er spurn, dæmir Jónas Jónsson ekki ein-
faldlega og einhliða eftir „árangri“ af harkaræktunar-mis-
notkun Skerpiplógsins, án þess að „hyggja á hærra stig“,
um bætta ræktunarháttu. Þetta verður dularfullt þegar þess
er gætt, að ráðunauturinn hefir í ræðu og riti lagt margt