Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Qupperneq 47

49
ingu grófherfa ég plægjuna nokkuð, með diskaherfi. Þann-
ig brotið læt ég landið liggja eitt til tvö ár, unz frekar er
að gert. Á þeim tima sígur flagið og jafnar sig, og missig
og ójöfnur koma í ljós. Svo plægi ég á nýjan leik og til
venjulegrar dýptar, með akurplóg — Kyllingstad — þriggja
skera, sem er lyftutengdur við traktorinn, herfa og vinn
flagið til sáningar. Sái grænfóðri. Enn plægi ég og sái korni
til þroskunar, eða til grænfóðurs, ef tíðarfar leyfir ekki
að korn þroskist. Þannig rækta ég korn í flaginu í eitt eða
tvö ár. Síðasta árið sái ég bæði grasfræi og korni, korninu
sem skjólsæði. Eg nota bæði búfjáráburð og tilbúinn áburð
við ræktunina, eftir ]rví sem til vinnst. — Jarðtætara nota
ég aldrei.
Með þessu móti fæ ég ágæt tún, sem gefa mikið og gott
töðufall með hóflegri áburðarnotkun og tilkostnaði “ — segir
Eggert bóndi.
Og Eggert tjáir mér, er ég tala við hann í síma laust eftir
miðjan ágúst (1968), að þá sé hann nýbúinn að hirða af
vænni nýræktarspildu, 80 hesta af ha, af ágætri Tímótei-
tcjðu. Hann hafði sem sé sáð Engmó-Tímóteii eingöngu í
spilduna, er hann grasbatt nýræktina, að lokinni forræktun,
svo sem að framan greinir.
Enn spyr ég Eggert: Hafa ekki aðrir bændur undir Eyja-
fjöllum tekið upp þessa ræktunarháttu? Svar: Lítið um
það, flestir láta sér nægja að vinna mýrarnar aðeins einu
sinni, jafnvel bara að tæta þær, — og svo verður árangurinn
eftir því.
Um þetta þarf ekki fleiri orð. Eggert á Þorvaldseyri hefir
farið sínar eigin leiðir við ræktunina. Frá bændaskólunum
hefir hann ekkert fordæmi fengið. Vafalaust hefir hann
sótt nokkuð til Klemenzar á Sámsstöðum, þótt það hafi
fáir, já, sorglega fáir gert. Vera má að Eggert hafi hent
reiður á sumu sem ég hefi sagt og skrifað um ræktunarmál.
Samfara þessu hefir hann svo byggt á eigin búviti og stuðzt
við það sem hann hefir séð erlendis á ferðalögum þar, sér-
staklega í Noregi.
Það eru góðsveitir undir Eyjafjöllum, en það eru margar
4