Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1978, Síða 3

Eftir að hann settist að á Akureyri, stundaði hann fim-
leikakennslu. Af því leiddi, að hann var kallaður til marg-
háttaðrar forystu í málum íþrótta- og ungmennafélagshreyf-
ingarinnar á Akureyri og í Eyjafirði. Fyrir þau störf var hann
kosinn heiðursfélagi ISI árið 1964.
Um störf hans hjá Ræktunarfélaginu gilti hið sama. Þau
leiddu til fjölþættra trúnaðarstarfa hans innan bændasam-
takanna í Eyjafirði. Ber þar hæst, að hann var formaður
Búnaðarsambands Eyjafjarðar í 19 ár, frá 1954 til 1973.
Otalin eru þó enn ýmis félagsmálastörf, svo sem formennska í
Akureyrardeild KEA, en Ármann var einlægur samvinnu-
maður að lífsskoðun. Formennsku gegndi hann einnig í
Áfengisvarnarnefnd Akureyrar lengi. Engum, sem þekkti Ár-
mann kemur á óvart, að þessi miklu félagsmálastörf skuli hafa
orðið hlutskipti hans. Ármann var ljúfur maður í viðkynn-
ingu, hafði létta og jafna lund og laðaði að sér fólk, þannig að
því leið vel í návist hans. Þegar þessu fylgdi, að hann hafði
mikið starfsþrek og starfsgleði og gekk ótrauður að hverju
verki þá var ekki að sökum að spyrja. I fyrrnefndu kvæði lýsir
hann þessum störfum sínum þannig:
Eg lenti á torfæra leið og hála,
sem litlar tekjur mér gaf,
flæktist í neti félagsmála
fyrr en ég vissi af.
Um 1950 gerist Ármann framkvæmdastjóri Skógræktarfé-
lags Eyfirðinga og skógarvörður í Eyjafirði. Þá tók hann að sér
það starf, sem mér fannst honum hvað hjartfólgnast af öllum
þeim störfum, sem hann helgaði sig um dagana. Þar nutu sín
bezt hugsjónir ungmennafélagshreyfingarinnar, sem Ármann
hreifst af á unga aldri; ræktun lands og lýðs, því að um leið og
menn rækta upp skóginn, þá elur skógurinn upp þá eiginleika
með mönnum, sem eru hvað mest prýði hvers góðs þjóðfé-
lagsþegns:
Að hugsa ekki í árum en öldum,
að alheimta ei daglaun að kvöldum.
Því svo lengist mannsæfin mest.
5