Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1966, Blaðsíða 104

104
VÖLUSPÁ KONUNGSBÓKAR
ok í augu leit. — ok spý ganda
Hvers fregnið mik ? sá hón vítt ok of vítt
Hví freistið mín? of verpld hverja. —
Allt veit ek, Oðinn,
hvar þú auga falt.
I enum mæra
Mímisbrunni
drekkr mjpð Mímir
morgin hverjan
af veði Valfoðrs.
Vituð ér enn eða hvat?
Hvers fregnið mik? Hví jreistið mín? Völvan undrast komu Óðins, því að allt
veit ek, Oðinn, hvar þú auga falt. Hvers gat sá vænzt af spákonu, er sjálfur horfði
á rás örlaganna? Skýringin er nærtæk: Óðinn trúir ekki sínu eigin auga.
mjoðr af veði Valfoðrs. Sbr. ó af veði Valfpðrs, 27. vísu.
Valði henni Herfoðr luinga ok men, spjoll spaklig (29. v.). Óðinn bar á völuna
gull og gersemar og taldi viturlega um fyrir henni.
Fé ok spg ganda sá hón vítt ok of víll of verold hverja. Fé og spþ er hvort tveggja
tækis-þágufall.
Völvan þá gjafir Óðins og lét til leiðast. Engum sögum fer af því, hvað hún sá,
en víst hefur völvan séð hið sama og auga Óðins í Mímisbrunni. Herfoðr fékk vissu
sína, og nú hefst miskunnarlaus liðsöfnun.
30. Sá hón valkyrjur
vítt of komnar,
ggrvar at ríða
til goðþjóðar.
Skuld helt skildi,
en Skggul pnnur,
Gunnr, Hildr, Gpndul
ok Geirskpgul,
— nú eru talðar
Npnnur Herjans, —
gprvar at ríða
grund valkyrjur.
Sá hón valkyrjur vítl of komnar, þ. e. dreifðar víðs vegar um manna byggðir, þar
sem þær höfðu kosið val og voru gprvar at ríða lil goðþjóðar: reiðubúnar að leggja
af stað — með liðsauka — til ása.
Skuld helt skildi: var búin til bardaga, en Skogul pnnur. Þær voru margar gprvar
al ríða grund valkyrjur, reiðubúnar til nýrra fanga.
Meyjar Óðins eru á þönum.
j