Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Síða 129

ÚR FÓRUM BENEDIKTS FRÁ AUÐNUM
129
í huga mans og framleiðir þar einskonar samsöng sem maður getur aldrei fjarlægst
svo að óvinurinn láti ekki til sín heyra . . .
Sami 6/11 1917:
„Beztu þakkir fyrir brjefið þitt. I því kemur fram hinn einlægi þáttur í lífsstarfi
þínu, að vilja ljetta undir fyrir þeim, sem verða harðast úti í hinni almennu baráttu
. . . . Á Kaupfj elagsfundi í fyrravetur, minnir mig að það væri beint að deildarstj ór-
um að sjá um að enginn í deildunum þyrfti að líða neinn verulegann skort, meðan
byrgðir væru til hjá öðrum, og þessu var fylgt hjer í deild.“
Séra Adam Þorgrímsson á Breiðumýri 20/6 1909:
(Þeir Benedikt deila um sambandið við Dani, þar sem Benedikt talar um náttúru-
rétt en séra Adam um lagalegan rétt.)
„Það er eðlilegt, Benedikt, að þér sýnist við (sem stöndum á orustuvelli nútímans
í hugsunum vorum) vera aftur í fornöld. Hugsjónir þínar eru komnar langt á undan
nútímans „praksís“........En því fer samt fj arri, að eg viðurkenni nokkur „lógisk“
rök fyrir þeirri undirstöðu, sem þú hyggir skoðanir þínar á“.
Indriði Þórkelsson á Fjalli 7/2 1905:
(Neitar því að hann sé að skrifa sögu Þingeyjarsýslu, en safnar þó ýmsum fróðleik
um hana, svo sem frá gömlu fólki — og betra hefði verið að byrja fyrir 10-15 árum).
„Gamalt fólk sem ég man eftir, unglingurinn, en sem er nú komið undir græna torfu,
það hefði kunnað frá mörgu að segja ef natinni yfirheyrslu hefði verið beitt, og það
orðið vart sannarlegs áhuga og samhygðar. Eg man sérstaklega eftir 2 gömlum konum
sem fróðari voru en alment gerist. Hefi ég ekki margt ásökunarefni öllu þyngra til sjálfs
mín og náungans en það, að láta þær ganga sér úr greipum án þess að hafa hagnýtt
sér þann fróðleik er þær höfðu til brunns að bera. Láta þær fara ofan í jörðina með
alla þá auðlegð munnmæla og sögusagna er þær höfðu að erfðum tekið og síðan aukið
og ávaxtað af eiginni elju eftirtekt og [námjfýsi. Neyða þær til að setja sitt skæra
ljós undir mæliker þar sem því var varnað að bera birtu eða birta út frá sér. Láta
það loga þar í kyrþey 2-3 mannsaldra, verða að skari og slokna án þess að þær ætti
kost á að tendra önnur ný í þeirra stað, án þess að nokkrum dytti til hugar að leita
þar yls í kuldanum og birtu í myrkrunum; án þess að nokkrum hugkvæmdist að glæða
sína eigin vesælu Saltvíkurtýru við þeirra gnægð svo hægt væri að greina handaskil
í sortanum að baki . . .“
(konurnar voru: Ingibjörg Ólafsdóttir, f. 1. maí 1801, prýðisgreind, dó um nírætt nið-
ursetningur á Jódísarstöðum. Stálminnug og margkunnandi. Sigurveig Sigurðardóttir
í Skógum nyrðra, kona Gunnlaugs E. Sigvaldasonar, segir síðar í bréfi Indriða.)
Jón Jónsson alþm., Múla 9/3 1906:
„Þórður í Höfða segir mér af sambandsfundinum, að ekki sé ólíklegt að þú takir
að þér ritstjórnina, og gleð ég mig í þeirri von að það verði, svo lengi sem ég get. Ég
9