Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Blaðsíða 208

208
FRÁ HALLGRÍMISCHEVING
Reykjavík, 28. sept. 1861
Elskulegi Professor!
Þó ellinnar lasleiki og lífsins andstreymi hjálpist nú hvað kröftuglegast að, rétt undir
sjálfan lokadaginn, að slíta hug minn frá þessu lífi og þessum heimi og aS vísa honum
á nýja stefnu, hefir þeim samt eigi tekizt aS sljóvga svo lilfinning mína, aS ekki hýrn-
aSi stórum yfir mér, þegar mér barst í hendur ySar elskuríka bréf meS seinasta póst-
skipi.
Af því þér segiS í bréfi ySar, aS latína og gríska sé ySur nærri því fremur til sakn-
aSar en gleSi, skilst mér, aS þér sakniS þess, aS ySur gagnast nú ekki fyrir íslenzku
orSabókinni og grammatíkinni aS skemmta ySur eins viS þessar tungur og ySur langar
til. Þessi skemmtunarmáti ySar stingur heldur en ekki í stúf viS venju einhverra hjá
oss lærSu mönnunum, sem velja sér helzt til skemmtunar Frakkneskar skröksögur. En
sælir eruS þér aS vera lausir viS þessara tíma léttúS. Mér þykir stórlega vænt um þaS
sem þér skrifiS mér, aS þér sitjiS viS orSabókina og grammatíkina, því þá gengur jafnt
og stöSugt á verkiS, þó þér kvartiS yfir því, aS þér séuS seinvirkir, því dropinn holar
harSan stein. Mig langar til aS verkiS geti orSiS sem fyrst búiS undir prentun, því
óvíst er, hversu lengi lífiS lénast, því mörgum er hastarlega kippt burt úr því. En verkiS,
þá því er lokiS, ávinnur ySur verSskuldaSan heiSur bæSi utanlands og innan.
Þó mér finnist eg ekki vera hálfbúinn aS tala viS ySur eins og eg vildi, þori eg samt
ekki annaS en hætta, svo eg verSi ySur ekki alltof leiSinlegur meS minni karlamælgi.
VerS eg því aS kveSja ySur meS þeirri hugheilu ósk, aS drottinn breiSi sína blessun
yfir ySur og ySar vandamenn.
H. Scheving
Háttvirti elskulegi prófessor herra KonráS Gíslason!
GóSar þakkir fyrir ySar heiSraSa bréf frá seinasta október. ÞaS hitti á mig veikan,
eg var búinn aS liggja veikur í 3 vikur og er lasinn enn. Hugur minn er aS vísu fús
til ferSalags og dvelja hjá ySur lilla stund til afþreyingar, en líkaminn þyngir hann
niSur, svo hann vakir ekki sínu rétta lífi. Eg hefi því beSiS Laurus son minn, sem af
hendingu var hér staddur, aS klóra ySur þessar línur.
Þér minnizt á, aS gömlu málin og þaS, sem ritaS er á þeim, sé fariS aS komast í rýrS
hjá Dönum og aS þeir vilji, aS norrænubækur komi í þeirra staS. Tímarnir breytast
og hugsunarhættir mannanna meS þeim. Máske þaS sé heimsins gangur, aS málin, sem
horfin eru af tungurótum mannanna, og vísindi þau eru farin aS fyrnast, er þau höfSu
aS geyma, eigi þau aS lifa upp aftur nýja gullöld, og þegar þau eru komin jöfnum fet-
um í hvert sinn, bregSi þau nýju ljósi hvert yfir annaS, svo ætíS gefist nýtt og nýtt
rannsóknarefni. Gömlu málin og menntan þeirra er orSin svo rótgróin, en þeir ennú
svo fáir, er færir séu aS kenna norrænu og norræn fræSi, aS langt mundi enn eiga í
land, aS norræn menntun gæti orSiS almenn, þó þaS hugarhvarfl yrSi ofaná hjá Dön-
um, aS svo væri því bezt háttaS. Og þó íslendingar í flestu verSi aS haga seglum eftir
dönskum byr, þá mundu þeir þó einnig í því kjósa aS ráSa formennsku sinni.