Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1970, Side 198

198
FRÁ HALLGRÍMISCHEVING
sama í grun um íslenzkumálfræðina yðar, þegar hún er komin út, vildi eg óska. Mundi
það ekki nægja að sanna reglurnar með álíka mörgmn dæmum, þegar þau væri vel
valin, og Madvig gjörir í sinni latínsku grammatík?
Nú held eg mér muni vera mál að hætta og kveðja yður, og er ekki að vita nema
það verði í seinasta sinni. Líði yður vel og öllum, sem yður unna. Þess óskar
yðar elskandi
H. Scheving
Reykjavík, 13. ágúst 1854
Það er eftirtektavert, að Rangvellingar, og gott ef ekki Árnessýslubúar, sleppa j úr
sumum orðum, þar sem aðrar sveitir hafa það. Þér munið líklega eftir því frá þeim
tíma þér voruð á Brekku á Álftanesi, að frú Einarsen, sem var frá Odda, sagði sita
(sedere), en ekki sitja. Ilið sama heyrði eg til ýmsra útróðrarmanna á Álftanesi, sem
áttu heima fyrir austan fjall. Séra Sigurður Gunnarsson, sem einn sumartíma var
kaupamaður í Odda, þegar hann var í skóla, hafði líka tekið eftir því, að Rangvelling-
ar segja seta (ponere) fyrir setja. Mundi þessi framburður ekki vera eldri og uppruna-
legri en að segja sitja og setja og hafa tíðkazt í þeim héruðum í Noregi, hvaðan Rang-
árvallasýsla byggðist. Sú sýsla hefir fleira einkennilegt í framburði. Þannig segja
menn þar ustan með linu u, fyrir austan, og er sá framburður frá útróðrarmönnum
farinn að breiðast útum Álftanes. Líka einfalda Rangvellingar, og eg veit ekki nema
Árnessýslubúar með, r í mörgum orðum, hvar aðrir tvöfalda það. Þar um klaufaði
Páll skáldi þessu út úr sér: Arkaði hann Snori innan nara, eins og í fyra á þoranum,
að skikan vori skal hann kara skarnið af þura doronum - og Ilera Snori harar frí,
hári skipan stæri, kera pori kurar í, knári væri smæri. I því að segja kara eiga Rang-
vellingar sammerkt við Þingeyinga og líklega fleiri norðlendinga. Aftur er það merki-
legt, að Rangvellingar að vitni áðurnefnds prests, segja fleirri (plures) fyrir fleiri.
Þér segizt vera að únga við það, sem búið sé af íslenzku málfræðinni. Fyrst svo er,
þá látiö þér oss hérna fá fallegan únga frá yÖur með póstskipinu í haust, fyrst það
gat ekki orðiö í vor, og geti það ekki heldur oröiö, þá ekki seinna en að vori kom-
anda. - Líði yður allar stundir vel. Þess óskar af alhuga
yðar elskandi
H. Sclieving
Reykjavík, 18. febrúar 1855
Háttvirti elskulegi háskólakennari!
Eg hefi áður beðið yÖur að leggja það af að kalla mig velgjörðaföður, og hættuð
þér því þá um stund, en eruð nú teknir uppá því aflur. Ef mín innvortis tilfinning gæti
=nöggvast horfið í yÖar brjóst og lálið yöur vita, hversu illa mér kemur slíkt ávarp,