Frjáls verslun - 01.03.1977, Qupperneq 57

Verkfallsvarzla við verzlun í Keykjavík. Verður þetta sú sjón, sem blasir við borgarbúum í maí?
Vorbirtan verður farin að segja til sín, en verður jafnbjart yfir samningamálimum á því stigi?
svo að hafa samband við sitt
fólk. Ef fundirnir gagna ekki,
gera menn þetta með ýmsum
öðrum hætti, t.d. í einkavið-
ræðum, Annars ætti það nú að
vera nokkurt aðhald á okkur,
sem í forystunni erum, og
tryggja að við vönduðum okk-
ur, að haldnir eru aðalfundir í
félögunum og forystan kosin
þar.
F.V.: — Oftast mjög illa sótt-
ir, er það ekki?
Björn: — Stundum eru þeir
sæmilega vel sóttir, einkum
ef stærri mál eru á döfinni. Það
var all vel sóttur aðalfundur
nú nýverið hjá Verzlunar-
mannafélagi Reykjavíkur og
þar urðu hreinskilnar umræð-
ur um meiriháttar mál eins og
félagsgjöld, og félagsstarfið þá
í sömu andránni. Aninað hvert
ár halda svo landssamböndin
þiinig sín og þar eru kjaramálin
auðvitað til umræðu.
F.V.: — Hafa hin einstöku
stéttarfélög það lengur á til'
fininingunni að fulltrúar þeirra
séu að semja um sérmál þeirra
í þessum almennu og umfangs-
miklu samningum, sem nú tíðk-
ast? Þama ert þú mættur fyrir
búðarfólkið og Guðmundur jaki
fyrir verkamenn. Endar þetta
ekki með því, að samið er fyrir
heildina og sérstaða hinna ein-
stöku fagfélaga er ekki lcngur
fyrir hendi, þegar kökunni er
skipt — að þú semjir fyrir
verkafólk eins og Guðmundur
fyrir búðarfólk?
Björn: — Það er rétt, að
þarna eru menn farnir að vera
dálítið á verði. Þú nefndir búð-
arfólk. Það var einmitt þannig
í síðustu samningum að við
fyrirliðar verzlunarmanna náð-
um betri niðurstöðu fyrir búð-
arfólk en skrifstofufólk af því
að við töldum meiri þörf á því.
Svona atriði er alveg nauð-
synlegt að meta á hverjum
tíma. En menn taka vissa á-
hættu með því. Við erum vissu-
lega að semja fyrir verkamenn-
ina líka, alla heildina. En svo
við tökum þetta dálítið þrengra,
þá höfum við lent í þeirri að-
stöðu hér í Verzlunarmannafé-
lagi Reykjavíkur skömmu fyrir
1970 að samningur var nærri
felldur fyrir okkur, af því að
við höfðum sérstaklega notað
mjög þröngt svigrúm til samn-
inga fyrir afgreiðslufólkið, sem
hefur oft verið á eftir.
Núna erum við aftur í sam-
bærilegri stöðu. Launabiiið hjá
ok'kur er nokkuð mikið og
þeim, sem eru í hærri flokkun-
um, finnst við nú vera að ein-
blína alltof mikið á hiinia í
lægstu flokkunum. Við sætum
þungri gagnrýni þessara hópa
einmitt núna.
Svo koma þau sjónarmið
einnig, að í samstöðunni með
öðrum launþegáhópum gætum
við okkar ekki nógu vel, að við
veitum lið til þess að bæta hag
Verkamannasambandsins, ef til
vill, en verðum aftur úr sjálfir.
Og að okkar afl fari ekki beint
til þess, sem við erum kosnir
til, að hugsa um verzlunar-
menn. Þarna þurfum við að
gæta okkar.
Þrátt fyrir allt álít ég, að það
sé heppilegast til lengdar að
hafa þessa samstöðu. Það er
nóg komið af því að tiltölulega
fámennir hópar hrifsi það, sem
þeir geta af því sem e.r til
skipta, nærri því eins og sjó-
ræningjar, en þeir, sem lakari
aðstöðuna hafa, sitji eftir með
skarðan hlut.
Þótt undarlegt sé má raunar
segja, að hlutverk forystu-
manna í verkalýðsfélögum geti
verið það að halda aftur af ein-
hverjum launþegahópum, halda
þeim í samstöðu, sem þýðir að
þeir komist ekki eins langt og
þeir kæanust kannski einsamlir,
vegna sérstakra aðstæðna, en
að sameiginlega aflið tnýtist
betur þeim, sem virkilega þarf
að hjálpa. Ég tel þetta eitt af
skylduverkunum.
FV 3 1977
57