Morgunblaðið - 03.01.2001, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 03.01.2001, Blaðsíða 36
ALDAMÓT 36 MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 2001 MORGUNBLAÐIÐ SIGLINGASKÓLINN Námskeið til 30 rúml. réttinda 10. jan. til 12. mars á mánudags- og miðvikudagskvöldum kl. 7-11. Námskeið til hafsiglinga (Yachtmaster Offshore) 11. jan. til 6. mars á þriðjudags- og fimmtudagskvöldum kl. 7-11. Inntökuskilyrði 30 rúml. próf. Námskeið til úthafssiglinga (Yachtmaster Ocean) Inntökuskilyrði hafsiglingapróf. Innritun á skútusiglinganámskeið sumarsins hafin. Upplýsingar og innritun í síma 588 3092 og 898 0599. Netfang: bha@centrum.is Veffang: www.centrum.is/siglingaskólinn SIGLINGASKÓLINN Vatnsholti 8, kennsla, Austurbugt 3. Meðlimur í Alþjóðasambandi siglingaskóla. Náð sé með yður og friður frá honum sem er og var og kemur, hinum al- valda. Amen. Guð gefi gleðilegt nýtt ár í Jesú nafni. „Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir.“ (Hebr.13.8) Dagur rann úr skauti nætur með nýtt ár og nýja öld í faðmi sér. Árið tvöþúsund og eitt frá hingaðburði Drottins vors Jesú Krists. Ár og ald- ir eru talin frá honum. En hann er ekki aðeins viðmiðun í fjarlægri for- tíð, hulinn firðarmistri. Jesús Krist- ur er í gær og í dag hinn sami og um aldir. Trúin á hann horfir fram í von og bæn: Tilkomi þitt ríki, verði þinn vilji svo á jörðu sem á himni! Ríkið hans og vilji er veldi ljóssins og dags- ins, hið góða, fagra og fullkomna, þar sem líkn hans og náð hefur læknað og ummyndað þennan heim. Það sem hann hefur þerrað hvert tár af hvörmum og lætur ljósið sitt og lífið ríkja. Við skulum leggja okkur fram um að svo verði. Með bæn okkar, lífi og verkum. Árið kvaddi, hátíðaárið mikla, með þær vonir og væntingar sem við það voru bundnar. Áramót og aldaskil bera engar lausnir undir vængjum sínum. Vegna þess að manneskjan breytist ekki, hún er söm við sig og stendur æ í sömu fangbrögðum syndar og náðar, lífs og dauða. En Kristur mætir okkur með sama orð og hvatningu: „Tíminn er fullnaður og Guðs ríki í nánd. Gjörið iðrun og trúið fagnaðarerindinu!“ Að iðrast er að breyta um stefnu, og snúa sér til Guðs, snúa sér til ljóssins og gleðinn- ar sönnu. Að trúa fagnaðarerindinu. Í því er lausnin og lífið fólgið. Saga er sögð af rabbía einum sem var spurður hver væri mesta sekt mannsins. Og hann svaraði: „Mesta sekt mannsins er ekki syndirnar sem hann drýgir, freisting- arnar eru miklar og máttur mannsins lítill. En mesta sekt manns- ins er að á hverju and- artaki getur hann iðr- ast, en hann gerir það ekki.“ Hvað ber öldin nýja í skauti sér? Tuttugasta öldin var hamingjuöld Íslendinga, öld fram- fara og frelsis. Hátíða- árið 2000 var ár mikils láns og mildi yfir landi, árgæsku og hlífðar. En það var líka ár hörmu- legra slysa. Svar okkar við því er ekki aðeins fólgið í tæknilausnum. Við megum ekki gleyma mannlega þættinum og hinu siðferðilega. Þeirri ábyrgð sem við hvert og eitt berum á þeim lífstakti sem við temjum okkur. Biðjum fyrir þeim sem eiga um sárt að binda og leitumst sjálf við að verða fólk sem lætur umhyggju og virðingu móta dagfar og lífsmáta. Þetta var ár hins unga afreksfólks á Íslandi. Við gleðjumst yfir því. Biðj- um fyrir þeim ungu og að okkur auðnist að efla hér mennt og menn- ingu sem laði fram hið besta hjá upp- vaxandi kynslóð. Biðjum fyrir friði, að óvinir sættist, að valdbeiting linni og lönd og lýðir njóti friðar. Biðjum fyrir og vinnum að lækningu kirkj- unnar, að sár hennar grói, hún sam- einist í eining andans sem afl náðar og sáttargjörðar. Biðjum fyrir og vinnum að lækningu sköpunarinnar sem líð- ur undan yfirgangi okkar kynslóðar, græðgi og sóun. Temj- um okkur lotningu fyrir lífi, hófsemi og hóg- værð, örlæti og hjálp- semi. Váboðana má svo víða sjá. Vaxandi bilið milli auðs og örbirgðar er alvarlegasta ógnunin við frið og stöðugleika á okkar tímum. Við get- um seint útrýmt allri fátækt og örbirgð úr veröldinni. En við get- um hvert og eitt satt svangan, svalað þyrst- um, lagt fram okkar skerf til að leysa viðjar og lækna mein. Þökk sé þeim mörgu sem að því stuðla með einum eða öðrum hætti. Og þeim sem af ör- læti hafa lagt hjálparstarfi og líkn- arsamtökum lið. Þeim ótal mörgu sem með gleði lögðu fram fé til að kaupa þrælabörn úr ánauð á s.l. ári. Nú um þessar mundir sér fjöldi ind- verskra barna og fjölskyldna fram á lausn úr viðjum vegna þessa fram- lags Íslendinga. Með því að sýna góðvild og örlæti erum við að rita fangamark Krists á heiminn. Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir. Þegar horft er yfir farinn veg fagnaðarársins 2000 leita á hugann margvíslegar myndir og minningar. Kristnihátíðir um land allt báru vitni um gleði og samhug. Þökk sé öllum þeim sem að þeim stóðu og lögðu sitt af mörkum. Hátíðin mikla á Þingvöll- um stendur upp úr vegna ólýsanlegr- ar fegurðar landsins og viðmóts fólksins sem þar var. Sú birta, hlýja og gleði var bros Guðs yfir landi og lýð. Barnaskarinn sem björtum röddum söng þar Kristi lof gleymist ekki og gefur vonir um framtíð lof- söngs og trúar í landinu okkar. Vor- boði og vonar. Sama má líka segja um hin margvíslegu þemaverkefni sem grunnskólar landsins hafa stað- ið fyrir varðandi kristnitöku. Sú alúð og einlægni sem kennarar og nem- endur sýndu í þeim verkefnum er ómetanleg. Þetta allt vil ég þakka hér úr stóli Dómkirkjunnar. Kristnihátíð hefur vakið nærgöng- ular spurningar um stöðu kirkjunnar í íslensku þjóðlífi og framtíð hennar. Um hana hefur blásið býsna hart. Það reynist jafnan auðvelt að draga dár að henni, rangfæra, hæða og smá. Ofdramb og heimsins hroka- geip er samt við sig. Og virðingar- leysið gagnvart því sem heilagt er veður uppi. Jesús Kristur verður jafnan táknið sem í móti verður mælt, og orð krossins hneyksli og heimska heiminum, og þau sem Kristi unna sverði níst í sálu sinni – eins og guðsmóðir forðum. Og þegar þau kveinka sér þá líðst það ekki, rétttrúnaður samtímans umber nán- ast allt, nema það. Kirkja Krists er í senn sýnileg og ósýnileg. Hún er sýnileg þegar hún safnast saman í helgidómunum á helgum og hátíðum árið um kring og helgar iðkanir á krossgötum ævinn- ar, gleði og sorgum. Ósýnileg er kirkjan í fólki sem andi Krists notar sem verkfæri sín, mál og róm á vett- vangi hversdagsins, hvort sem því er það ljóst eða ekki. Þar er reyndar mikill meirihluti þjóðarinnar, sem biður í Jesú nafni, signir börnin sín og kennir þeim að elska Guð og biðja, og leitast við að vera öðrum til góðs og gleði á vettvangi dagsins. Það fólk er salt jarðar sem heiminn ver og líf- ið bætir. Guði sé lof fyrir það. Víst er að sjaldan hefur kirkjan verið sýni- legri en nú, og sjaldan eða aldrei hef- ur hún verið sterkari hvað varðar fjölda sem tekur þátt í starfi hennar. Ég minntist á barnasönginn á Þing- völlum. Mikill fjöldi barna tekur þátt í barna-, æskulýðs- og tónlistarstarfi kirkjunnar af mikilli trúfesti. Þar er unnið ómetanlegt uppeldis og rækt- unarstarf. Það er gleðilegt að sjá hve þeim foreldrum fjölgar sem fylgja börnum sínum eftir í þessum störf- um. Þarna sjáum við gróðrarmerki og vaxtarsprota sem munu skila ís- lenskri þjóð dýrmætum ávöxtum á nýrri öld. Þúsund ára kristni Íslands getur því þrátt fyrir allt horft með vongleði mót öðru árþúsundi sínu. Kristur á enn erindi við íslenska þjóð, sérhverja nýja kynslóð í þessu landi, með fagnaðarerindi sitt. Hann er í gær og í dag hinn sami og um aldir. Við höfum byggt á grundvelli kristins siðar í þúsund ár. Það sem mestu varðar um framtíð íslensku þjóðarinnar er siðgæðisþroski fólks- ins, hvort hið kristna siðgæði nær að móta hugsun, vilja og verk einstak- linga og samfélags. Menning er ekki aðeins listir og ljóð, menning er sið- gæði, virðing fyrir dýpri og æðri gildum, og menning er þjóðernisleg sjálfsmynd. Þjóð sem gleymir sögu sinni og uppruna og hefðum verður aldrei menningarþjóð til lengdar. Það er staðreynd samtímans að í iðu- köstum hnattvæðingar og fjölþjóða- menningar eiga smáar þjóðir í vök að verjast, fámenn málsamfélög standa afar höllum fæti. Þar á meðal eru Ís- lendingar. Við verðum að halda vöku okkar að tunga okkar og menningar- arfur glatist ekki. Við þurfum að taka höndum saman um varðveislu og þroska hins dýrmætasta sem þjóðararfur okkar geymir jafnframt því sem við tileinkum okkur hið besta sem alþjóðlegt samfélag hefur upp á að bjóða. Hinir ýmsu atburðir á vegum Reykjavíkur, Menningarborgar Evrópu, og kristnihátíðar, hafa minnt okkur á að íslensk menning hefur ætíð notið góðs af gagnkvæm- um samskiptum við aðrar þjóðir. Hingað berast jafnan nærandi straumar sem auðga íslenska menn- ingu. Hitt hlýtur að valda okkur áhyggjum hvernig hin ágengi af- þreyingariðnaður dælir æ meira magni óþverra yfir okkur í sívaxandi flaumi. Það ógnar ekki aðeins tungu og sjálfsmynd, heldur og siðgæðis- grundvelli okkar. Hvað er til varnar? Umfram allt að byggja upp með okk- ur sjálfum og börnum okkar innri mótstöðu með því að játast hinu góða og fagra, iðka það og rækta. Enn sem fyrr er kirkjunni ætlað að stuðla að því á vettvangi sókna sinna og safnaða, með bæn og iðkun, og trú- festi við helgar venjur. Og því er brýnna en nokkru sinni að styrkja heimilin og stórefla menntun og skólastarf. Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir. Þjóðkirkjan vill sækja fram með málstað hans minnug orða postulans: „Ekki svo að skilja að vér vildum drottna yfir trú yðar, heldur erum vér samverka- menn að gleði yðar.“ Sú gleði er fagnaðarerindi náðarinnar. Varnar- laus kom Kristur í þennan heim. Fagnaðarerindi hans leggur engar hömlur á frelsi mannsins og ákvörð- unarrétt. Kristur leitaði vina, hann leitaði barna, en ekki þýja og sam- sinnunga. Af því að hann er kærleik- ur. Kærleikurinn getur allt, nema eitt, kærleikur getur aldrei þvingað annan til að elska. Það á við um kær- leikann eins og systur hans sem Snorri Hjartarson ljóðar um: „Feg- urð og góðvild, þetta tvennt og eitt/ hvað er umkomulausara/ í rang- snúnum heimi / Og þó mest af öllu / og mun lifa allt/“ Þeim kærleika, feg- urð og góðvild erum við helguð í heil- agri skírn. Jesú Kristi. Og kirkjan hans: „Hún vill aðeins laða og leiða lýð en ei með valdi neyða.“ Hver er staða kirkju Krists um aldamót? Hver er framtíð hennar? Það verður seint mælt og vegið á mælikvörðum skoðanamótenda og viðhorfskannana. Manstu þegar Jó- hannes skírari var í fangelsinu, og ef- inn nagaði hann? Þá sendi hann til Jesú og spurði: Ert þú sá sem koma á eða eigum vér að vænta annars? Og Jesús svaraði: Farið og segið Jó- hannesi: Blindir fá sýn, haltir ganga, daufir heyra, dauðir upprísa og fá- tækum er boðað fagnaðarerindið. Og sæll er sá sem hneykslast ekki á mér.“ Tökum eftir þessu, höfum þetta til marks, því svona er það einatt: Hirð- unum var bent á það umkomulaus- asta alls, barn í fjárhúsjötu. Jóhann- esi var bent á hina smáu og snauðu þessa heims. Kristur kom til að lækna og frelsa. Heilbrigðir þurfa ekki læknis við, frjálsir þurfa ekki lausn. Aðeins hinir sjúku, særðu, bundnu, og börnin. Þeirra er himna- ríki. Því er tákn návistar Jesú Krists og staðfesting boðskapar hans ekki að finna hjá þeim sterku og máttugu, það er ekki að finna í sigursöng sigr- andi leiðtoga og öflugrar stofnunar og sjálfbirging þeirra sem einskis er vant. Ekki í almannasamsinni, ekki glæstum umbúðum, hátíðaþröng eða umsigslætti auglýsinga. Heldur í því sem gerist í lífi hinna blindu, utan- garðs, snauðu, fjötruðu, og barn- anna, sem biðja og vona, trúa, elska, og hneykslast ekki á Kristi. Þar er Drottin Krist að finna. Ekki þeim megin sem valdið er, heldur þar sem veikasti hlekkurinn liggur. Þar sem máttvana fær róm og friðvana frið, þar sem fólk tekur á sig sársaukann vegna þess sem brást, og er tilbúið að bera hvert annars byrðar og láta umhyggju og náð stýra vilja og verki. Þar skín birta náðarinnar yfir lífsveg manns og framtíðin lýkst upp; hjá þeim veiku og lágu, og hjá þeim sem hafa hugrekki til að standa við hlið þeirra. Og þar ber kirkjunni hans að vera. Í för með Jesú Kristi, hinum krossfesta og upprisna sem er í gær og í dag hinn sami og um aldir. Nýársprédikun biskups Íslands, herra Karls Sigurbjörnssonar, í Dómkirkjunni Vaxandi bilið milli auðs og örbirgð- ar er alvarlegasta ógnunin við frið og stöðugleika á okkar tímum Karl Sigurbjörnsson Með prentara og án prentara Fyrir rafhlöðu og 220 V AC RÖKRÁS EHF. Kirkjulundi 19, sími 565 9393 Hágæða vogir á góðu verði www.mbl.is
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.