Morgunblaðið - 03.01.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 2001 47
✝ Sigurður Guð-mundsson var
fæddur að Langstöð-
um í Hraungerðis-
hreppi hinn 24. júní
1950. Hann lést á
heimili sínu hinn 18.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
eru Guðmundur Guð-
leifsson, lengst af
bóndi á Langstöðum,
f. 22 ágúst 1907, og
Hildergard Guðleifs-
son húsfreyja, f. 2.
júlí 1927, d. 18. ágúst
1988. Systur Sigurð-
ar eru Ingibjörg, f. 8. júní 1953,
hún á fjögur börn, og Sonja, f. 28.
maí 1956, hún á tvö börn. Eftirlif-
andi eiginkona Sigurðar er Hrönn
Sverrisdóttir, f. 6. apríl 1955. Son-
ur þeirra er Gunnar Bjarni, f. 22.
september 1994. Dætur Sigurðar
og Önnu Kristínar Kjartansdóttur
eru Íris Erla, f. 18. júní 1975, sonur
hennar er Sindri Steinn, f. 11.
febrúar 2000; og Magný Rós, f. 18.
október 1979, dóttir
hennar er Steinunn
Alexandra, f. 7. des-
ember 1997. Fóstur-
börn Sigurðar eru: 1)
Sesselja Sumarrós, f.
10. febrúar 1977,
maki Davíð Örn Guð-
mundsson, sonur
þeirra er Alexander
Bjarki. 2) Jónína
Eirný, f. 2. júní 1981,
maki Gunnar Krist-
insson, synir þeirra
eru Sigurður Vigfús
og Kristinn Gamal-
íel. 3) Árný Ösp, f. 24.
ágúst 1982, maki Þorsteinn Jóns-
son. 4) Vigfús Snær, f. 24. ágúst
1982, maki Katrín Kristjónsdóttir.
Sigurður vann lengst af sem
smiður nú síðast hjá SG-hús á Sel-
fossi og tók sveinsprófið 1997 en
vann einnig ýmis önnur störf til
lands og sjávar.
Útför Sigurðar fór fram frá Sel-
fosskirkju fimmtudaginn 28 des-
ember.
Hjartans Siggi minn. „Kallið er
komið, komin er nú stundin,“ og ég
hlýt að spyrja sjálfa mig hvers vegna.
Af hverju ertu hrifinn frá okkur svo
langt fyrir aldur fram? Síðustu dagar
hafa verið þeir sárustu sem ég hef lif-
að. Stundum hefur mig langað til að
verða óskaplega reið en ég get það
ekki því ég er svo rosalega þakklát
fyrir að hafa fengið að þekkja þig í
þennan alltof stutta tíma.
Ég man þegar ég hitti þig fyrst. Ég
var að koma heim úr dansskólanum
og sá ókunnugan bíl í heimkeyrslunni
og þegar ég kom inn þá sast þú inni í
stofu hjá mömmu og þið horfðuð á
sjónvarpið. Ég held að ég hafi strax
áttað mig á að mamma hafði eignast
vin og svo varstu að koma í heimsókn
á hverju kvöldi og hafðir alltaf með
þér kókflösku handa mér. Ég átti
lengi vel erfitt með að sætti mig við að
það var einhver kominn á heimilið
sem vildi fá að ráða meiru en ég, enda
var ég bara unglingur á mótþróa-
skeiði og var vön að vera næstráðandi
á eftir mömmu. Það kom þó að því að
ég áttaði mig á því hversu gott var að
hafa þig, því þú varst alltaf svo góður
við mömmu og góð föðurímynd fyrir
litlu systkini mín en ég hélt að ég
þyrfti nú ekki á því að halda því ég
átti mig sko sjálf.
Það er svo margs að minnast, kæri
vinur, og ég á enga slæma minningu
um þig en kannski man ég bara það
góða. Þú og mamma voruð ein heild
og fyrir sex árum eignuðust þið sól-
argeislann ykkar, hann Gunnar
Bjarna. Hann hefur misst mikið því
að þið voruð svo miklir mátar og hann
svo mikill pabbastrákur og hann mun
eiga minningarnar um þig og þá ekki
síst um allar stundirnar í litlu para-
dísinni ykkar í Þjórsárdalnum þar
sem mikið var smíðað og allt gert svo
vel og vandlega því þú varst svo mikill
smekkmaður og vildir gera allt vel og
almennilega. Það var mikill áfangi hjá
þér að fara í sveinsprófið, á gamals
aldri eins og við sögðum, eftir að hafa
ekki sest á skólabekk í nokkra tugi
ára, og auðvitað stóðstu þig glæsilega
þrátt fyrir stressið og ég var virkilega
stolt af þér. Það var alltaf svo gott að
koma í heimsókn eftir að ég flutti að
heiman og setjast niður og spjalla og
þræta svolítið í leiðinni. Við áttum
okkur lítinn leik og það var að snapa
svolitla þrætu og halda henni út sem
lengst og svara sem best fyrir sig en
það varð allt að vera í gamni og með
grínið í fyrirrúmi. Mikið óskaplega
mun ég sakna þín.
Þetta ár er búið að vera viðburða-
ríkt í lífi ykkar mömmu. Þið eignuð-
ust fjögur barnabörn, og allt stráka,
og fóruð í fyrsta skiptið saman til sól-
arstranda. Þegar þú fékkst blóðtapp-
ann í lok október varð ég mjög hrædd
um að missa þig en þér var gefinn að-
eins lengri tími í faðmi fjölskyldunn-
ar. Það er erfitt að halda jól núna og
helst vildi ég fresta þeim um nokkra
mánuði. Hver mun nú horfa á ann-
álana með mér á gamlárskvöld og
hlæja með mér og skammast þegar
við á? Kannski geri ég það bara ein og
ímynda mér að þú sért hjá mér því ég
vil engan annan.
Mér finnst ég geta haldið endalaust
áfram að skrifa en einhversstaðar
verður að láta staðar numið. Mér er
þó efst í huga þakklæti til þín fyrir að
vera mér og systkinum mínum ynd-
islegur fósturfaðir og mömmu ljúfur
og elskandi eiginmaður og þú gerðir
hana svo sannarlega hamingjusama.
Eins og ég hvíslaði að þér þennan ör-
lagaríka dag þá mun ég passa hana og
Gunnar Bjarna fyrir þig. Ég vil að þú
vitir að mér þykir mjög vænt um þig
og seinna munum við hittast aftur. Þá
höldum við áfram þrætunum okkar.
Sofðu vært, ljúfi vinur.
Þín fósturdóttir,
Sesselja.
Það hriktir í að fá fréttir um snöggt
andlát vinar. Þegar sárasta höggið er
liðið hjá er maður farinn að rifja upp
allar góðu stundirnar.
Góður vinur og æskufélagi er fall-
inn frá í blóma lífsins. Enginn ræður
sínum næturstað, mannsævin flýgur
sem fugl. Við sem lifum verðum að
sætta okkur við þá staðreynd að
skörð koma í raðir samferðamann-
anna. Dauðinn er ferðafélagi lífsins
og andstaða þess. Við Siggi vorum
sveitungar, skólabræður og félagar
sem áttum margar skemmtilegar
minningar ekki síst frá morgni lífs
okkar. Ég minnist þess fyrst af Sigga
að faðir minn sagði af honum afreks-
sögur á mínu æskuheimili en hann
átti stundum erindi að Langsstöðum
að hitta Guðmund bónda. Það sem
gladdi föður minn var að sjá hversu
mikill verkmaður Siggi var strax sem
barn að aldri og hvernig hann bráð-
ungur handlék vélarnar,sló og rakaði
saman á traktornum. Það varð að
setja kubb á kúplingu og bremsu svo
sá stutti næði niður og gæti skipt um
gír og stöðvað vélina. Í þá daga voru
engar Evrópureglur og strákar urðu
að mönnum með því að vinna með
fullorðnum og takast á við stór verk-
efni af ábyrgð. Í þá daga voru heldur
engar reglur um að strákar mættu
ekki lyfta nema tólf kílóum eins og nú
mun gilda enda töldum við það karl-
mennsku um fermingu að hlaupa með
fimmtíu kílóa áburðarpoka af pallin-
um hjá Bjarna í Túni og jafnhatta
pokann upp í stæðuna. Við Siggi
kynntumst svo í barnaskólanum í
Þingborg, fylgdumst þar nokkurn
veginn að þótt árið skildi okkur að í
aldri. Við gengum í ungmennafélagið
og störfuðum saman á allmörgum
vinnustöðum. Snemma kom í ljós að
hæfileikar og áhugi hans var við vélar
og smíðar, hann var handlaginn vand-
virkur og kappsamur við öll störf. Ég
hygg að Siggi hafi ekki verið deginum
eldri en sautján ára þegar bílprófið
var í höfn og hann hafði sparað og
lagt fyrir peninga til að kaupa sér
jeppa Austin Gipsy hvítan glæsivagn
og nú var minn maður riddaralegur á
götum Selfossbæjar svo ekki sé
minnst á stærstu atburði þess tíma
sveitaböllin. Jeppinn fékk að snúast
og var troðfullur af ungu og glöðu
æskufólki, enginn naut sín betur en
bílstjórinn sem hafði unun af að
gleðja aðra og skemmta sér. Við Siggi
urðum engir afreksmenn í íþróttum í
Einbúa en við áttum saman áhugamál
sem var leiklistin, hún heillaði okkur
og upp úr fermingunni fórum við að
spreyta okkur á leiksviðinu. Hann
þótti sérlega efnilegur leikari, fór vel
með sín hlutverk bæði í framsögn og
túlkun, ég man að ég var smáöfund-
sjúkur út í vin minn hversu góða
dóma hann fékk. Við urðum báðir það
frægir að við lékum í leikhúsi Eyvind-
ar Erlendssonar þegar hann gerði
Þjórsárver að leikhúsi og setti upp
Nýársnóttina fyrir ungmennafélögin
og þótti takast vel, sýningarnar urðu
ellefu talsins fyrir troðfullu húsi, mig
minnir að Þjóðleikhúsið hafi fundið til
afbrýðisemi, svo listræn var upp-
færsla Eyvindar. Árið eftir lékum við
persónur í Hreppstjóranum á Hraun-
hamri undir stjórn Margrétar á
Neistastöðum og fórum með það verk
víða um héruð. Það þýðir ekki að
segja neinum frá því sem ekki hefur
reynt hvernig æfingar og undirbún-
ingur að því að sýna leikverk skapar
samstöðu og stemningu í litlum hóp,
slík vinátta varir að eilífu. Við fluttum
um svipað leyti á Selfoss og stofnuð-
um heimili í sitt hvorri götunni,
byggðum okkur einbýlishús með eig-
in handafli og nutum að vísu aðstoðar
vina okkar, í þá daga var ekki hikað
við að vaka eina vornótt. Við fórum að
takast á við barnauppeldi og alvöru
lífsins. Samgangur var mikill á milli
heimilanna, Siggi og Stína höfðu til-
dæmis mikinn metnað fyrir garðinum
sínum og var hann sá fallegasti í
hverfinu. Ógleymanleg eru ferðalögin
ekki síst á Galtarlækjarhátíðina þar
sem hópur vina og nágranna glöddust
saman ár eftir ár með krakkana litla.
Það var spilað á spil á kvöldin, dansað
og sungið fram á nótt. Mig minnir að
tjaldið hans Sigga hafi verið kallað
Glaumbær en það var bæði stærra og
veglegri en tjöld okkar hinna. Ekki
má heldur gleyma þeim góða sið þeg-
ar gamlir vinir úr Hraungerðis-
hreppnum hittust og héldu árlega
þrettándahátíð, svona vel entust vina-
bönd úr lítilli sveit. Síðar skildu Siggi
og Stína og hópurinn fjarlægðist
nokkuð. Ég vil hér minnast á eitt at-
vik sem var og er mér ógleymanlegt.
Þá bað Siggi mig að koma með sér
vestur í Grundarfjörð og gerast hand-
langari hjá sér. Hann hafði tekið að
sér að klæða húsið hennar Ásu í Koti
að utan. Fann ég þá vel hversu góður
verkmaður og stjórnandi hann var,
þarna var hann kominn á rétta hillu
enda lagði hann trésmíðar fyrir sig
sem ævistarf og lauk sveinsprófi í
greininni. Síðar kynntist hann ástinni
á nýjan leik, hann og Hrönn stofnuðu
fallegt heimili með stóra fjölskyldu.
Þegar fundum okkar bar saman var
vináttan söm, ég fann að hann var
hamingjumaður og stelpurnar hans
gerðu það gott og litli drengurinn
hans og Hrannar var nýr sólargeisli,
barnabörnin voru einnig nýtt líf og
hann leit á börnin hennar Hrannar
sem sín. Þau Hrönn eignuðust sitt
helgisetur uppi á Skriðufelli, þar var
unaðsreitur sem hann gladdist yfir,
þar átti hann skjól fyrir sig og fjöl-
skyldu sína. Siggi gekk ekki heill til
skógar síðustu árin þótt hann fengi
nokkra bót meina sinna og all mörg
góð ár eftir hjartaaðgerð.
Bestu kynni lífsins verða til í æsku
þar myndast þráður sem aldrei slitn-
ar sé vináttan góð, þetta finnur mað-
ur æ betur eftir því sem árunum
fjölgar. Hins vegar saknar maður
þess í óðagoti og róti samtímans að
gefa sér ekki oftar tíma og tækifæri
til að gleðjast með þeim mörgu sem
maður er bundinn frá þeim tíma. Sig-
urður Guðmundsson var góður ferða-
félagi, í návist hans leið manni vel.
Hann var tilgerðarlaus, átti létta
lund, bjó yfir góðum húmor og snjöll-
um tilsvörum í hita leiksins. Í eðli sínu
var hann fremur feiminn og hlédræg-
ur maður sem ekki mátti vamm sitt
vita. Á kveðjustund þökkum við
Margrét kona mín allar góðu sam-
verustundirnar, vottum eiginkonu,
börnum og öldruðum föður djúpa
samúð. Minningin um góðan dreng
lifir.
Guðni Ágústsson.
SIGURÐUR
GUÐMUNDSSON
Hvað felst í lífi okkar, hver er til-
gangurinn? Til hvers er lifað?
Hvaða spil eru okkur gefin og
hvernig spilum við úr þeim? Getur
verið að við förum sjálf illa með spil-
in sem okkur eru gefin og er þá við
nokkurn að sakast nema okkur
sjálf? En verra er að sitja uppi með
þá ábyrgð að hafa eyðilagt spilin
fyrir öðrum. Eða hreinlega að
hjálpa þeim ekki með stokkinn sinn.
Það þarf oft ekki mikið til. Mörg
okkar eru með góð spil á hendi en
kunna ekki leikinn. Eiga jafnvel fá-
ein tromp á hendi sem ekki er kunn-
átta til að nýta. Þar ættum við að
skerast í leikinn, ábyrgð okkar er að
leiðbeina og liðsinna. En gerum við
það? Erum við kannski of upptekin
af okkar góðu spilum og kætumst
jafnvel yfir því hversu klaufalega
sumir bera sig að spilamennskunni?
Við ætlumst jafnvel á sama tíma til
aðdáunar af hendi hins fákunnandi
yfir okkar frábæru spilamennsku. –
En hvernig bregst hinn mislukkaði
spilamaður við? Hann sem þekkir
ekki spilin, hann leggur þau kannski
til hliðar og situr hjá. Smám saman
týnir hann spilum sínum einu af
öðru og á ekki lengur neinn mögu-
leika á að spila með. Og hver eru
viðbrögð hans?
Víst er að sá spilari er hér um
VALGEIR MAGNÚS
GUNNARSSON
✝ Valgeir MagnúsGunnarsson
fæddist í Neskaup-
stað á Norðfirði 18.
febrúar 1965. Hann
lést 22. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Ása
Gunnarsdóttir, f. 13.
7. 1946, og Gunnar
Bjartmarsson, f.
22.2. 1940. Ársgam-
all fluttist hann með
fjölskyldu sinni til
Kópavogs. Þar og í
Reykjavík bjó hann
til dauðadags.
Útför Valgeirs fer fram frá
Digraneskirkju ídag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
ræðir átti möguleika á
betri leik. En úr varð
ekki. Ganga mátti að
því vísu að Valgeir var
til staðar til að fylgjast
með hinum. En ekki til
að skerast í leikinn.
Þennan hægláta mann
mátti sjá í miðborg
Reykjavíkur dag
hvern. Gjarnan á gangi
upp eða niður Lauga-
veginn. Ekki áreitti
hann neinn, en vera
kann að einhverjum
sem ekki þekktu hann
gæti hafa staðið af
honum stuggur. Sá ótti var ástæðu-
laus. Hér var á ferð hrekklaus mað-
ur sem var boðinn og búinn að
leggja öðrum lið, ef bara einhver
hefði beðið þess. Skáldið Einar Ben
hefði sjálfsagt kallað hann land-
hlaupa. En fyrir öllum afleiðingum
er orsök. Afleiðing lífshlaups þessa
manns á sér orsök. Hana geta þeir
fundið er til þekkja. Hér var á ferð
maður er ef til vill féll ekki inn í lífs-
mynstur okkar hinna. Ekki er mér
kunnugt um hvað varð Valgeiri að
aldurtila, enda skiptir það engu
máli. En eitt tel ég víst að ekki átti
hann sér neina óvildarmenn. Getur
verið að ljósadýrð jólanna, þessi
ótvíræði vottur lífsgæðanna hafi
orðið honum að endingu um megn?
Eitt er víst að miðbærinn er vissu-
lega fagurlega skreyttur. Getur ver-
ið að þessi ljós- og gleðigjafi okkar
hinna hafi orðið Valgeiri ofviða? Það
að komast að því endanlega, að þú
ert ekki með í leiknum og átt þess
ekki möguleika? Mig langar að
vitna enn í Einar Benediktsson. Í
ljóði hans Einræður Starkaðar seg-
ir:
En mundu þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Var kannski betra að vera ekki
með og fylgjast bara með úr fjar-
lægð?
Eyþór Eðvarðsson.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstofa Íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
sími 896 8242
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199