Morgunblaðið - 03.01.2001, Síða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. JANÚAR 2001 53
✝ Ragnar Karlsson,Smárahlíð 2d,
Akureyri, fæddist á
Hálsi í Kjós 24. maí
1953. Hann lést af
slysförum 19. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Karl Andrésson, f.
19.6. 1914, d.17.9.
1991, og Hulda Sig-
urjónsdóttir, f. 1.11.
1927. Systkini hans
eru Gestur Ólafur,
Sigurjón, Gróa,
Andrés, Sólveig og
Ævar.
Ragnar kvæntist Freyju Sig-
urðardóttur. Börn þeirra eru
Birna Sólveig, f. 18.6. 1972, og
Hulda Rut, f. 13.5. 1973. Þau
skildu. Ragnar
kvæntist Maríu
Bjarnadóttur. Barn
þeirra er Guðrún
Kristjana, f. 5.8.
1984. Þau skildu.
Eftirlifandi eigin-
kona Ragnars er Ell-
en Jónasdóttir, f. 1.7.
1949. Börn hennar
eru Unnar Þór, Jón-
as Elvar og Eyrún
Soffía.
Síðustu ár starfaði
Ragnar hjá Höldi hf.
á Akureyri við flutn-
ing á Morgunblaðinu
frá Reykjavík til Akureyrar.
Útför Ragnars fer fram frá
Glerárkirkju á Akureyri í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kæri vinur, komið er að kveðju-
stund og aldrei hafði ég leitt hugann
að því að svona slys gæti hent þig,
sem raun bar.
Mig langar í nokkrum línum til
þess að reyna að koma frá mér smá-
þakklæti til þín fyrir traustið og vin-
áttuna sem þú sýndir mér alltaf frá
því leiðir okkar fyrst lágu saman.
Vináttu sem með hverju ári varð
traustari og sem við félagarnir síðan
bundum saman með tveimur
ógleymanlegum veiðiferðum á liðnu
sumri, þegar við fórum til mikils vin-
ar þíns á Syðra-Fjalli í Aðaldal sem
líkt og ég skilur alls ekki að þetta
hafi komið fyrir né tilgang almætt-
isins með þessu.
Moggos minn, það er alveg
öruggt, þín er sárt saknað af okkur
vinnufélögunum, hvort heldur það
eru strákarnir á Bílaleiguverkstæð-
inu eða þeir sem eru í kringum mig á
skrifstofunni.
Að heyra engin hóstaköst lengur
er nokkuð sem ég hef enn ekki áttað
mig á. Aldrei átti ég von á að ég
saknaði þeirra en önnur er raunin,
þótt skrítið sé.
Ekki ætla ég mér að skrifa um þig
lofræðu, það væri ekki í þínum anda,
en ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og vera vinur þinn þótt
það hefði mátt vara í lengri tíma.
Raggi minn, ég kveð þig að sinni í
þeirri vissu að leiðir okkar liggi sam-
an aftur.
Ellen mín, megi minningin um
góðan eiginmann, traustan vin og
félaga hjálpa þér til að takast á við
þessa miklu raun.
Móður, börnum og systkinum
votta ég mína dýpstu samúð.
Kristinn Tómasson.
Kveðja frá Höldi
Kæri vinur. Hún var hörmuleg
fréttin sem hann Kiddi færði mér
þegar hann snemma morguns
hringdi í mig út til Noregs, þar sem
ég er í fríi, og sagði mér að það hefði
orðið hræðilegt slys fyrr um morg-
uninn og að þú værir dáinn. Ég neit-
aði í fyrstu að trúa því að þú værir
farinn, þú varst mér svo miklu meira
en bara samstarfsmaður eins og svo
margir aðrir hjá Höldi, það gæti
bara ekki verið að ég ætti ekki eftir
að heyra í þér framar. En slysin
gera ekki boð á undan sér og nú ertu
farinn þangað sem við öll förum að
lokum, þú fórst bara allt of snemma,
kæri vinur.
Þú komst til starfa hjá Höldi fyrir
rúmum fjórum árum, fyrst starfaðir
þú við bensínafgreiðslu en mjög
fljótlega tókstu svo við því starfi sem
þú sinntir upp frá því sem var að
keyra Morgunblaðið frá Reykjavík
til Akureyrar. Þetta var brautryðj-
andastarf, erfitt og erilsamt en alla
tíð sinntir þú því af þvílíkri kost-
gæfni að betri mann en þig var bara
ekki hægt að hugsa sér, enda varstu
fljótlega kominn með viðurnefnið
„Moggos“. Þú féllst strax svo vel inn
í hópinn hjá okkur, alveg eins og þú
hefðir bara verið þarna frá upphafi,
alltaf tilbúinn í hvað sem er og stutt í
grínið jafnframt því sem þú hefðir
vaðið eld og brennistein fyrir Höld
og Moggann. Hversu oft höfum við
Kiddi og þú ekki strítt hver öðrum
eða reynt einn eða annan hrekkinn
og enginn var í rónni fyrr en hann
hafði náð að klekkja aðeins á hinum.
Alltaf var þetta í góðu og það var
einmitt svo sterkt við þig, þú varst
svo heill og beinn. Hversu oft
komstu ekki upp á skrifstofu til mín
til að ræða eitt og annað varðandi
aksturinn sem var þér svo mikilvæg-
ur. Því miður hafði ég ekki alltaf
tíma til að spjalla við þig þegar þú
komst en aldrei tókstu því illa.
Hversu oft sá ég ekki símanúmerið
þitt á gemsanum mínum og svaraði
með hraði: „Ég hringi í þig eftir
hálfa.“ Og svo hringdi ég kannski
ekki fyrr en seint um kvöldið og það
eina sem þú sagðir var kannski: „Er
það þetta sem þú kallar hálfa?“ Og
svo spjölluðum við saman og þú
varst ekki sár yfir þessari „hálfu“.
Hversu oft höfum við ekki spjallað
saman á nóttinni þegar færið var
erfitt eða bara annar hvor þurfti að
spjalla við hinn og við höfðum báðir
tíma. Mikið á ég eftir að sakna þess
að heyra ekki frá þér snemma á
morgnana skammast yfir þessu eða
hinu án þess að vera virkilega
reiður, ég held reyndar að þú hafir
ekki kunnað að vera reiður, þú varst
alltof góð sál til þess, svona eins og
stór og góður bangsi, enda fékkstu
alltaf þínu framgengt með þínum
hætti.
Kæri vinur, nú er komið að leið-
arlokum og þú ert farinn í þína
hinstu ferð. Við sem eftir stöndum
erum harmi slegin. Samstarfsfólk
þitt og vinir hjá Höldi kveðja góðan
félaga og frábæran starfsmann,
missir okkar allra er mikill en missir
eiginkonu þinnar hennar, Ellenar,
og barna þinna er mestur. Ég bið
góðan Guð að styrkja þau á þessari
sorgarstundu. Vertu sæll, vinur.
F.h. Hölds,
Steingrímur Birgisson.
„Vegir liggja til allra átta, á þeim
verða skil.“ Nú hafa orðið skil á vegi
Ragnars Karlssonar bílstjóra sem í
hartnær sex ár hafði þann starfa að
aka með Morgunblaðið frá Reykja-
vík til Akureyrar.
Þriðjudagurinn 19. desember
rann upp, gott veður og Raggi búinn
að tilkynna á símsvaranum að hann
mundi verða á Akureyri rétt fyrir
klukkan 7. Þegar fyrsti starfsmaður
mætti til vinnu klukkan 8 og engin
blöð komin á skrifstofuna var aug-
ljóst að eitthvað hafði hent.
Fregnin um að bíllinn hefði farið
út af veginum og að bílstjórinn væri
látinn kom eins og reiðarslag.
Ragnar var öllum hnútum kunn-
ugur á þjóðvegi 1, Akureyri-Reykja-
vík-Akureyri, og þær eru ófáar ferð-
irnar sem hann hefur ekið á milli
með Morgunblaðið að næturlagi.
Þetta var hans heimavöllur. Hann
þekkti hvern hól, hverja hæð og
beygju og vissi hvað bæri að varast.
Marga hildina hefur hann á þessum
tíma háð í vályndum veðrum á heið-
um. Stundum kom hann nokkuð
hrakinn eftir slíkt volk, en ávallt
skilaði hann sér með blaðið. Oftar en
ekki mun fyrr en við var að búast
miðað við aðstæður.
Hann var bráðflinkur bílstjóri og
naut virðingar í starfi. Metnaðarfull-
ur var hann og lagði sig fram um að
leysa verkefni sín vel af hendi, hratt
en örugglega.
Ráma röddin hans Ragga var það
fyrsta sem við heyrðum á morgnana
er við mættum til vinnu. Hann var
líka duglegur að koma við hjá okkur
og þiggja kaffi og spjalla. Sagði hann
oft sögur af næturlífinu á þjóðvegi 1.
Ragnar ávann sér mikið traust og
nefna má að hann gaf lögreglu og
Vegagerð upplýsingar um ástand
vega og færð á þessari fjölförnu leið.
Góður drengur hefur nú lagt upp í
sína síðustu ferð. Hans er sárt sakn-
að. Mestur er harmur eiginkonu
hans, móður, barna og barnabarna.
Þeim viljum við senda okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Vegir liggja til allra átta, en nú er
þess að bíða að birti á ný og bleikur
morgunn rísi.
Starfsfólk Morgunblaðsins
á Akureyri.
RAGNAR
KARLSSON

 
 
 









 


 
 


 

 

   



 

  

   
 ! "# $ 
"# %"  &' ( *  $ 

!+*   "# $  
!*" %" 
,$  "# $ 
! # %!  *" %" 
+  +- $. +  +  +- (

  
     

 
 

   
                   
! "
     #  
#     $  %               
  !  
#  

$
#%
&  
#  
' (
#  
 
#  
)
#%
 
#  

#  
* %
( )$ ))$ %( )))$+

 
 

  
  

 
 
 
   
   



!  "  
! 
  #$
% 

&
'$  

 ( 
   


"

 )*$

 
  
 

   

  


   


  
   
 

        
 
 
  
 !  

  

 
 




 

  

 
 ! "#$

%&'

   

  

  

 

  !  
 

" 
#    $$%
!    (
)!* +%,

   (
-( % 
 *. **!

// 0 (  // 12

 










 

 
  !" #$
   %
      
    &' ()



  
  

 



 
 
  
   




     
 
  

  ! 

"
 
#$ 

#$ %&& '

  

   


  

   

  

      


   
  !"  # $
#
%  !"    %$! $ &% '$  # $
 !$( ) *  !"  # $ $+ ,! &$ 
% *$ *-$ .