Morgunblaðið - 27.01.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2001 45
✝ Sigfús Þor-steinsson fæddist
að Litlu-Hámundar-
stöðum á Árskógs-
strönd hinn 22. júlí
1921. Hann lést á
dvalarheimilinu
Dalbæ á Dalvík hinn
17. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Þorsteinn Þor-
steinsson, útvegs-
bóndi á Litlu- Há-
mundarstöðum, f.
12.11. 1874 að Völl-
um í Svarfaðardal, d.
23.3. 1932 og Val-
gerður Sigfúsdóttir, húsfreyja, f.
12.3. 1880 á Selá á Árskógsströnd,
d. 21.7. 1946. Systkini Sigfúsar eru:
1) Þorsteinn Valtýr, f. 23.4. 1900, d.
10.4. 1970, 2) Svanlaugur Björgvin,
f. 1.9. 1901, d. 8.9. 1965, 3) Marinó
Steinn, f. 28.9. 1903, d. 4.9. 1971, 4)
Friðrik, f. 15.5. 1905, d. 5.8. 1982,
5) Anna, f. 29.6. 1909, d. 6.2. 1994,
6) Jóhann, f. 17.7. 1911, d. 18.9.
1993, 7) Konráð, f. 26.3. 1914, d.
8.10. 1973, 8) Svanhildur, f. 5.12.
1916, 9) Guðmundur, f. 13.8. 1926,
d. 9.1. 1978.
Sigfús kvæntist 4.10. 1946
Brynju Eddu Jensen, húsfreyju, f.
4.10. 1928. Foreldrar hennar voru
Aðalheiður Friðriksdóttir, f. 1907,
d. 1997 og Jóhannes Hjaltason
skipstjóri, f. 1900, d. 1929.
Börn Sigfúsar og Eddu eru: 1)
Valgerður Sólrún, f. 6.7. 1946, gift
Sveini Gunnlaugssyni, f. 23.3. 1940.
Þau eiga þrjú börn og tvö barna-
hjón fluttu frá Rauðavík var staða
sparisjóðsstjóra orðin fullt starf
sem Sigfús annaðist til 1984 að
hann kaus að láta af þeim störfum.
Réðst hann þá sem framkvæmda-
stjóri til Bifreiðaverkstæðis Hjalta
Sigfússonar og starfaði þar til 1995
að hann lét af störfum, þá 74 ára.
Samhliða búskap og síðar öðrum
störfum, sinnti Sigfús margvísleg-
um trúnaðarstörfum og verður
ekki allt talið hér. Hann var m.a.
framkvæmdastjóri Ræktunarsam-
bands Arnarnes- og Árskógs-
hreppa 1963-1984, verkstjóri hjá
Vegagerð ríkisins nokkur sumur
og gjaldkeri sóknarnefndar
Stærri-Árskógssóknar um árabil
og var alllengi fjallskilastjóri.
Hann sat í hreppsnefnd Árskógs-
hrepps 1980 1986 og í sýslunefnd
Eyjafjarðarsýslu um nokkurt
skeið. Hreppstjóri Árskógshrepps
var hann frá 1987 til sjötugs 1991.
Lagði stund á ökukennslu um
nokkurra ára skeið. Sigfús var öt-
ull félagsmálamaður, m.a. í ung-
mennafélaginu Reyni á yngri árum
og í Lionsklúbbnum Hræreki, sem
hann tók þátt í að stofna. Síðar
varð hann Félagi eldri borgara í
Dalvíkurbyggð og Hrísey ötull
fylgismaður og var nú síðast einnig
í Veðurklúbbnum á Dalbæ. Síðustu
árin fékkst Sigfús mikið við rit-
störf og sendi frá sér þrjár bækur:
Í alvöru og án, ljóð og lausavísur,
1995; Litið til lands og sjávar, sög-
ur og frásagnir, 1996 og nú síðast
Veðraskil, kvæði og stökur, sem
kom út vorið 2000. Sigfús og Edda
fluttust til Dalvíkur 1998 og síð-
ustu misserin bjó hann á dvalar-
heimilinu Dalbæ.
Útför Sigfúsar fer fram frá
Stærra-Árskógskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
börn. 2) Hjalti Örn, f.
21.12. 1947, kvæntur
Aðalheiði Helgadótt-
ur, f. 22.11. 1949. Þau
eiga tvær dætur og sjö
barnabörn. 3) Jóhann-
es, f. 13.12. 1951,
kvæntur Katrínu
Steinsdóttur, f. 30.9.
1953. Þau eiga tvo
syni. 4) Brynjar Hauk-
ur, f. 27.6. 1953,
kvæntur Svanhildi
Sigfúsdóttur, f. 20.3.
1951. Þau eiga eina
dóttur. 5) Aðalsteinn
Svanur, f. 10.3. 1960,
sambýliskona Sóldís Stefánsdóttir,
f. 11.4. 1960. Þau eiga tvö börn. 6)
Aðalheiður Ósk, f. 30.3. 1962, gift
Jóni Guðna Arasyni, f. 8.4. 1952.
Þau eiga tvo syni.
Sigfús ólst upp í foreldrahúsum
á Litlu-Hámundarstöðum og skóla-
ganga hans varð ekki önnur en
barnaskólanám. Eftir sjósókn á
unglingsárum fluttist hann til Ak-
ureyrar, tók bifreiðastjórapróf og
hóf akstur vörubíla og leigubíla hjá
BSA og síðar vörubíla hjá Heild-
verslun Valgarðs Stefánssonar til
1949 að hann fluttist ásamt konu
sinni að Rauðavík á Árskógsströnd
þar sem þau hófu búskap og út-
gerð. Byggðu þau jörðina upp og
bjuggu þar myndarbúi allt til 1980
að þau fluttust að Hauganesi í
sömu sveit. Sigfús tók við stjórn
Sparisjóðs Árskógsstrandar 1971
og byggði sjóðinn upp af miklum
dugnaði og framsýni svo þegar þau
Nú er hann pabbi genginn af svið-
inu, rétt tæplega áttræður, eftir ára-
langt stríð sem hann háði af þraut-
seigju þess manns sem er vanur að
bjarga sér og sínum, vitandi að það
hlyti að tapast að lokum. Vann þó
marga orrustuna með glæsibrag og
gaf sláttumanninum hvað eftir annað
langt nef og gerði stólpagrín að
hningandi heilsu. En baráttuþreki
hvers manns eru takmörk sett og nú
er hann pabbi genginn til náða og á
hvíldina sannarlega skilið.
Við sem næst honum stóðum fyll-
um í tómarúmið með því að ausa úr
þrotlausum brunni minninganna, og
njótum þar aðstoðar hvers annars.
Þegar á reynir er gott að eiga stóra
fjölskyldu.
Í stuttri minningargrein verða lífi
og starfi Sigfúsar Þorsteinssonar
ekki gerð nein viðhlítandi skil, svo
víða sem hann kom við og svo margt
sem hann skildi eftir sig og lét af sér
leiða. Sjálfur var hann sáttur við ævi-
starfið og einkum fyrir það að hafa
með henni mömmu komið börnunum
sex til manns og barnabörnin og
barnabarnabörnin, sem fylla nú tvo
tugi, voru honum endalaus upp-
spretta sannrar gleði.
Pabbi var af þeirri kynslóð Íslend-
inga sem segja má að lifað hafi þús-
und ár. Ólst upp í torfbæ við þá
sveitamenningu sem staðið hafði lítið
högguð öldum saman þar sem menn
lifðu við sjálfsþurftarbúskap af því
sem landið gaf og sótt var í greipar
hafsins á opnum árabátum. Hann
lifði allar helstu byltingar 20. aldar-
innar og tileinkaði sér fordómalaust
nýja tækni eftir þörfum. Á efri árum
bjó hann við daglegan raunveruleika
sem hann hefði ekki órað fyrir í
æsku; fyrirhafnarlaus ferðalög til
framandi landa, tölvan varð hans
helsta verkfæri í ellinni og svo má
áfram telja. Það er stöðugt undrun-
arefni að nokkur hafi komist óbrjál-
aður frá þeim kúvendingum sem
heimurinn hefur tekið á þeirri
mannsævi. Aðferð pabba til þess var
sú að halda í heiðri þau gildi sem
hann var alinn upp við: heiðarleika,
traust og vandvirkni í hvívetna, líka í
samskiptum við annað fólk. Að veita
frekar en þiggja og skulda aldrei
neinum neitt.
Stóru ástirnar í lífi pabba voru
tvær og hann bar gæfu til að njóta
langra samvista við þær báðar,
Eddu, móður okkar og Árskógs-
ströndina. Ströndina frá norðurend-
anum í æsku, suðurendanum fram
yfir miðjan aldur og um miðbikið, á
Hauganesi, á efri árum. Með
mömmu sér við hlið allan tímann og
til loka. Það var gifturíkur þríhyrn-
ingur og frjósamur.
Við Rauðavíkursystkinin ólumst
ekki upp við veraldlegt ríkidæmi, en
aldrei skorti okkur neitt af því sem
raunverulega skiptir máli; um-
hyggju, kærleik og aðhald. Og í
minningunni renna saman í eina
órjúfanlega þrenningu þau pabbi og
mamma og staðurinn, Rauðavík. Þar
mótaði hvert annað og öll mótuðu
þau okkur, börnin sín.
Það er athyglisvert hve mörg af
starfsheitum hans bera í sér að hann
hafi stjórnað: Bílstjóri, sparisjóðs-
stjóri, hreppstjóri, framkvæmda-
stjóri, verkstjóri, fjallskilastjóri... og
þannig áfram. Samt var ekkert fjær
honum en sækjast eftir völdum eða
mannaforráðum. Þeir titlar sem hon-
um stóðu næst hjarta voru fólgnir í
starfi bóndans, eiginmannsins, föð-
urins, afans og langafans. Og skálds-
ins, þótt hann nefndi sjálfan sig aldr-
ei því sæmdarheiti. En störfin
hlóðust á hann og umbun hans var
oftar en ekki sú ein sem felst í
gleðinni yfir vel unnu verki. Og það
var það veganesti sem hann lagði rík-
asta áherslu á að koma til skila til
næstu kynslóðar; að vinna verk sín
vel, af trúmennsku og alúð og um-
fram allt af heiðarleika. Að skara
ekki eld að sinni köku á kostnað ann-
arra. Og starfsævi hans er tryggilega
vörðuð vel unnum verkum, hvar sem
hann lagði hönd að og það var víða.
Gamansemi átti pabbi til í ríkum
mæli og við nutum þess oft að heyra
hann segja frá skondnum atburðum,
oft úr æsku hans, eða fara með
skemmtilegar vísur. Þessa sjást
glögg merki í bókunum hans þremur,
hvort heldur er í kvæðum eða sögum
og þar má einnig finna rauða þráðinn
í húmor pabba. Hann gerði nefnilega
aldrei grín að öðrum. Eini maðurinn
sem hann virkilega gerði gys að var
hann sjálfur. Til að mynda orti hann
kvæði sem heitir „Verra gæti það
verið“ og hefst svona:
Hausinn er aumur og hásinin slitin,
á hækjurnar set ég mitt traust.
Af bjúg eru kinnarnar bláar á litinn
og bakið hreint ekki verkjalaust.
Hoppandi um gólfið með hausverk og
svima
hræddur mig umhverfis skima.
Í þessum bókum liggur þrotlaust
starf sem hann innti af hendi að
mestu leyti eftir að opinberri starfs-
ævi hans lauk er hann var kominn
fast að hálfáttræðu. Og með þeim
reisti hann sér enn einn minnisvarð-
ann og kannski þann sem lengst mun
standa. Hann safnaði fróðleik um
Ströndina frá liðnum áratugum og
bjargaði mörgu frá gleymsku á síð-
ustu stundu. Hann skráði sögur úr
æsku sinni af þeirri alúð sem honum
var lagið að beita í umfjöllun um
gengna samferðamenn og svo eru
það kvæðin. Kvæði Sigfúsar frá
Rauðavík eiga sér langt líf fyrir
höndum og nú síðasta vor gaf hann
út sína síðustu bók, Veðraskil. Og
lestur þessara bóka er besti vitnis-
burðurinn um manninn Sigfús Þor-
steinsson. Þar skín væntumþykja
hans á náttúrunni, hvort heldur til
sjós eða lands, alls staðar í gegn af
fullkomnu tilgerðarleysi þess manns
sem yrkir öðrum til dýrðar án þess
að ætlast til endurgjalds.
Látum hann pabba hafa síðasta
orðið að þessu sinni um leið og við
kveðjum. Þökk fyrir allt.
Nú er sumarið gengið um garð,
grátt er hið mislynda haust.
Ég sá ekki hvað af sumrinu varð
en sakna þess endalaust.
Sumarið gaf mér þá gjöf
sem geymist í brjósti mér,
að elska uns geymist í gröf
það sem gott og fagurt er.
Nú sumarið sefur rótt
á svæfli er haustið gaf.
Við skulum hafa hljótt,
svo við höfum veturinn af.
Með kveðju,
börn og tengdabörn.
Loks eftir langan dag
lít ég þig helga jörð.
Seiddur við sólarlag
sigli eg inn Eyjafjörð.
Enn þá, á óskastund,
opnaðist faðmur hans.
Berast um sólgylt sund
söngvar og geisladans.
Allt, sem að augað sér,
æskunnar hörpu knýr,
syngur og segir mér
sögur og æfintýr.
Mild ertu móðir jörð,
margt hefur guð þér veitt.
Aldrei eg Eyjafjörð
elskaði nógu heitt.
Áfram – og alltaf heim,
inn gegnum sundin blá.
Guðirnir gefa þeim
gleði, sem landið sjá.
Loks eftir langan dag
leit eg þig, helga jörð.
Seiddur um sólarlag
sigli eg inn Eyjafjörð.
Með þessu fallega ljóði Davíðs
Stefánssonar frá Fagraskógi, vil ég
kveðja tengdaföður minn Sigfús frá
Rauðuvík.
Kærar þakkir fyrir allar góðu
stundirnar sem ég og fjölskylda mín
höfum notið með þér jafnt norðan
heiða sem og sunnan.
Kæra Edda, ég bið guð að styrkja
þig í sorg þinni.
Katrín Steinsdóttir.
Kæri vinur, komið er að kveðju-
stund. Ég á margar góðar minningar
um marga samferðamenn en fáir
hafa orðið mér kærari en Sigfús Þor-
steinsson. Saman unnum við um ára-
tuga skeið í fjölbreyttu félagsstarfi.
Sigfús var traustur og skemmtilegur
félagi að vinna með. Heimili þeirra
hjóna, Sigfúsar Þorsteinssonar og
Eddu Jensen, naut mikils trausts og
ástúðar þeirra er því kynntust. Við
hjónin fórum oft í heimsóknir til
þeirra og þau komu til okkar, góðar
minningar eru um þær samveru-
stundir og ótal margar fleiri.
Sigfúsi voru falin mörg störf sem
hann vann af trúmennsku og trausti
samferðamanna sinna. Fyrir það ber
að þakka og ekki voru greiðslur oft í
neinu samræmi við þann tíma sem
fór í þau störf sem hann vann. Bland-
aðan búskap ráku þau hjónin Edda
og Sigfús á Rauðuvík í rúma þrjá
áratugi. Á því tímabili tók Sigfús
mikinn þátt í félagsstörfum bænda
og var framkvæmdastjóri Ræktun-
arsambands Arnarnes- og Árskógs-
hrepps um árabil. Hann var líka vel
virkur í Búnaðarfélagi, nautgripa- og
sauðfjárræktarfélögum. Þegar þau
hjónin hættu búskap á Rauðuvík
fluttu þau á Hauganes. Sigfús var
sparisjóðsstjóri við Sparisjóð Ár-
skógsstrandar um árabil og síðar
framkvæmdastjóri Bílaverkstæðis
Hjalta Sigfússonar. Góður félagi var
Sigfús í Lionsklúbbnum Hræreki
þar sem hann hvatti félagana til dáða
og kom oft með snjallar tillögur.
Gjaldkeri í sóknarnefnd Stærri-Ár-
skógskirkju var hann á þeim tíma er
miklar endurbætur voru gerðar á
kirkjunni að utan og oft lagði hann
lykkju á leið sína er hann fór til vinnu
sinnar, kom við í kirkjunni og spurði
smiðina hvort þá vantaði eitthvað. Ef
það kom fyrir var strax bætt úr því,
ábyrgð og samviskusemi einkenndu
störf Sigfúsar í þágu kirkjunnar.
Á síðari hluta ævinnar gaf Sigfús
út bækur, bæði í bundnu máli og
óbundnu, þar sem finna má skemmti-
legan húmor enda sá hann hlutina oft
fyrir sér öðruvísi en aðrir. Hann
hafði gaman af að skrifa hjá sér at-
burði líðandi stundar þó ekki væri
alltaf tími til þess. Stundum var
hringt eða undirritaður fór heim til
Sigfúsar að rifja upp liðna atburði,
þær stundir eru mér afar kærar.
Félag aldraðra á Dalvík og ná-
grenni var stofnað fyrir rúmum tíu
árum. Þar var Sigfús stofnfélagi og
naut félagið þess vel að fá góðan
félaga. Hann var í danshópi sem æfði
og sýndi þjóðdansa, sjaldan vantaði
hann í sönghópinn og margar voru
þær vísur, kvæði og sögur sem lesn-
ar voru upp fyrir félagsmenn til
skemmtunar og fróðleiks.
Mörg ár var Sigfús að berjast við
erfiða sjúkdóma. Þar sýndi hann
þrek og hetjulund og þegar komið
var í heimsókn vildi hann gjarnan að
umræðan væri um annað en þá erf-
iðleika sem að honum steðjuðu og
gerði þá stundum grín að veikindum
sínum og sjálfum sér. Þegar heilsu
Sigfúsar hrakaði verulega fluttu þau
hjónin til Dalvíkur og síðustu miss-
erin bjó Sigfús á dvalarheimilinu
Dalbæ, þar sem hann lést 17. janúar
síðastliðinn. Þegar ég hitti hann síð-
ast, 6. janúar, er kór eldri borgara
söng fyrir vistmenn Dalbæjar,
fannst mér viðtal og kveðjur benda
til þess að senn væri þrautagangan á
enda.
Aðeins er minnst hér á nokkur at-
riði í ævistarfi Sigfúsar Þorsteins-
sonar, því verða ekki gerð full skil í
stuttri minningargrein.
Bestu þakkir fyrir allt. Innilegar
samúðarkveðjur sendum við hjónin
til frú Eddu Jensen, börnum og fjöl-
skyldum þeirra.
Sigurður J. Stefánsson
frá Stærra-Árskógi.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast Fúsa frænda eins og við
systkinin ólumst upp við að kalla
manninn hennar Eddu frænku frá
Rauðavík.
Það eru margar minningarnar frá
þeim tíma þegar þau hjónin bjuggu
þar.
Mínar fyrstu minningar um sum-
arfrí eru ferðirnar norður til Eddu
og Fúsa á Rauðavík. Það var alltaf
visst sport að fara norður, fara út á
sjó eldsnemma morguns, synda í
sjónum, tína grjót og ber o.fl. o.fl.
Eitt er það þó sem ég man einstak-
lega vel frá þessum heimsóknum það
var þegar Fúsi frændi lagðist aðeins
inn í hjónaherbergi eftir matinn að
hvíla sig og skaust ég þá oft á eftir
honum, skreið upp í armkrikann og
bað hann að spila fyrir mig á munn-
hörpuna sína, þetta voru ljúfar mín-
útur rétt áður en hann hélt aftur til
vinnu. Ég er líka þakklát fyrir að
hafa getað komið og heimsótt þau á
Hauganesið með fjölskylduna mína
sumarið 1998. Það var eins og hann
Friðrik sonur minn hefði fundið gull
að komast að því að Edda frænka og
Fúsi frændi hefðu búið á sveitabæ og
hafði hann margs að spyrja um al-
vöru sveitalíf og var stoltur að vita að
það væru alvöru bændur í fjölskyld-
unni.
Okkur langar með þessum fáu orð-
um að kveðja Fúsa frænda og votta
Eddu frænku, börnum þeirra og fjöl-
skyldum samúð okkar.
Sigrún Friðriksdóttir og
fjölskylda, Keflavík.
SIGFÚS
ÞORSTEINSSON


  

 
           
   
  
  
  






  
  
 !"#$%#%
"#$%% !#% "&'( )#&%*&
'
'+ !*& ,-''%$.%#%

' !#%  /%)# '*&

(' '%%'*& 0$ #%
 !"#$%#%  ' '0-' '*&
&%1 '"#$%#% 0' %2 *'*&
2$,-''%*& $.%0$ ,-''%#%
"# ' *"#$%#%  $%%-&%#%
3%$%%"#$%#% %*%4"#$%#%
# '% ) %