Morgunblaðið - 27.01.2001, Blaðsíða 59

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2001 59
Næg bílastæði
Sixties
spilar í kvöld frá kl. 24.00 og fram eftir nóttu
Vesturgötu 2, sími 551 8900
HALLÓ — HALLÓ!
HARMONIKUBALL
Dansinn dunar dátt í kvöld í ÁSGARÐI,
Glæsibæ við Álfheima frá kl. 22.00. Félagar
úr Harmonikufélagi Reykjavíkur leika fyrir
dansi. Ragnheiður Hauksdóttir syngur.
Allir velkomnir, ungir sem aldnir.
ÞAÐ eru ein 19 ár liðin síðan ég
kynntist áströlsku rokksveitinni AC/
DC. Það var platan Let There Be
Rock sem greip mig slíkum heljar-
tökum að sveitin hefur aldrei verið
langt undan allar götur síðan. Á
þessum tíma skartaði sveitin einum
af litríkustu rokksöngvurum sög-
unnar, Bon Scott. Með hann í broddi
fylkingar sló AC/DC varla feilnótu
og sendi frá sér hvert meistaraverk-
ið á fætur öðru: High Voltage, Dirty
Deeds Done Dirt Cheap, Powerage,
Let There Be Rock og Highway To
Hell standa allar undir nafni sem
klassískar rokkplötur.
Besta rokkplata
fyrr og síðar
Eftir sorglegt fráfall hins frábæra
Bons Scott snemma árið 1980 fengu
þeir Brian nokkurn Johnson til liðs
við sig en kappinn sá hafði verið lof-
aður í bak og fyrir af hinum fráfallna
Scott.
Leiðir söngvaranna lágu saman
snemma á áttunda áratugnum þegar
Fraternity frá Ástralíu (með Bon
Scott í broddi fylkingar) hitaði upp
fyrir Geordie (með Johnson innan-
borðs) í Newcastle á Englandi. Bon
Scott horfði aðdáunaraugum á Brian
Johnson þar sem hann lá á gólfinu
bróðurpartinn af tónleikunum og
öskraði úr sér lungun. Sviðsfram-
koma og söngur Johnson hafði slík
áhrif á Scott að hann bar félögum
sínum í AC/DC síðar sögu sína.
Sagði að Johnson væri einn allra öfl-
ugasti rokksöngvari sem hann hefði
séð. Þegar AC/DC hóf leit að nýjum
söngvara ákváðu þeir að kanna
þennan ógurlega mann sem Scott
hafði hrifist svo af. Brian Johnson
var ráðinn og í ljós kom að hann
hafði verið með botnlangabólgu um-
rætt kvöld og var hann drifinn á
sjúkrahús eftir tónleikana! Það var
því ekki að ástæðulausu að hann lá í
gólfinu allan tímann og engdist um
af innlifun. Aðeins hálfu ári síðar
kom út sú plata sem margur
rokkskríbentinn álítur að sé ein
besta rokkplata fyrr og síðar. Back
In Black skaut AC/DC endanlega
upp á stjörnuhimininn og hefur hún
selst í rúmlega 20 milljónum ein-
taka. Brian Johnson hefur átt fast
sæti í hljómsveitinni og hefur AC/
DC nánast unnið í sömu mynd síðan
fyrir utan nokkur trommuleikara-
skipti. Young-bræðurnir Angus og
Malcolm sjá um að plokka gítar-
strengi, Cliff Williams leikur á bassa
og Phil Rudd, sem gekk til liðs við
sveitina á ný árið 1994 eftir tíu ára
hlé, lemur húðir. Þó að lítið fari fyrir
vinsældum sveitarinnar hér á landi
fengu AC/DC viðurkenningu á síð-
asta ári fyrir að hafa selt 100 milljón
plötur.
Allt keyrt um koll
Síðastliðinn desember lá leið mín í
Sheffield Arena en ætlunin var að
berja goðin augum í áttunda sinn.
AC/DC voru búnir með Ameríku og
bróðurpart Evrópu þegar hér var
komið sögu og var ferðin (Stiff Upp-
er Lip World Tour) búin að vera
nánast uppseld fram að þessu. Það
var sænska hljómsveitin Backyard
Babies sem sá um að hita upp fyrir
AC/DC að þessu sinni. Ég var örlítið
svekktur því að gamli Guns ’n’ Ros-
es-rokkarinn Slash sá um upphit-
unina í Ameríku ásamt hljómsveit-
inni sinni, Snakepit. Backyard
Babies stóðu engu að síður vel fyrir
sínu, léku skemmtilegt gleðirokk
sem átti vel upp á pallborðið hjá við-
stöddum AC/DC aðdáendum. Eftir
að Svíarnir höfðu leikið í 45 mínútur
var gert klárt fyrir aðalnúmerið.
AC/DC steig loks á svið við mikinn
fögnuð tólf þúsund trylltra aðdáenda
sem mættir voru til leiks. Þeir hófu
leikinn á „You Shook Me All Night
Long“, án efa það lag sem hefur átt
hvað mestum vinsældum að fagna
með sveitinni. Þétt spilamennska og
kraftur og allt ætlaði um koll að
keyra í Sheffield, Brian Johnson var
í miklu stuði og hélt áhorfendum við
efnið með líflegri sviðsframkomu.
Angus Young var að venju á eilífum
þeytingi sviðsenda á milli, klæddur
skólabúningnum fræga. „Gaman að
sjá ykkur öll. Við erum með eitt nýtt
handa ykkur sem heitir „Stiff Upper
Lip“,“ heyrðist í Brian þegar upp-
hafstónar lagsins byrjuðu að heyrast
frá Angus. Phil, Malcolm og Cliff
slógust í för með félögum sínum og
fimm metra há stytta af Angus birt-
ist fyrir ofan trommusettið við gríð-
arlegan fögnuð viðstaddra. Smellur-
inn „Thunderstruck“ fylgdi í kjöl-
farið og ætlaði tryllingurinn engan
endi að taka í Sheffield Arena.
Stórkostlegt
Eftir það fóru þeir aftur í tímann
og tóku nokkur vel valin lög af Bon
Scott-tímabilinu, „Hell Ain’t a Bad
Place to Be“, „Shot Down in Flam-
es“ og „Highway to Hell“. Í „The
Jack“ voru áhorfendur látnir syngja
með og í „Bad Boy Boogie“ sá Angus
um að ylja aðdáendum með smágít-
arsýningu. Risastór bjalla birtist í
loftinu og Malcolm hóf „Hell’s Bells“
á loft. Í kjölfarið kom hver stór-
smellurinn á fætur öðrum, „Back In
Black“, „Let There Be Rock“,
„Whole Lotta Rosie“, „Dirty Deeds
Done Dirt Cheap“, „TNT“ og svo að
lokum „For Those About to Rock“
þar sem skotið var úr sex fallbyssum
aðdáendum til heiðurs. „Þeir eru all-
ir yfir fertugt, allir undir einum og
fimmtíu og svona senda þeir mann
út af tónleikum, hálfheyrnarlausan
og blindan!,“ hugsaði ég með mér
þegar ég gekk út úr Sheffield Arena.
AC/DC er hreint út sagt stórkostleg
hljómsveit.
Rokk í sinni
hreinustu mynd
AC/DC í ham. Hér má sjá fallbyssurnar góðu sem notaðar voru er dró að lokum tónleikanna. Brian Johnson og Angus Young voru í miklu stuði.
Á tónleikum með AC/DC
Rokksveitin AC/DC er
búin að vera sleitulaust
að í 27 ár og rokka og
róla sem aldrei fyrr um
þessar mundir. Smári
Jósepsson er mikill
aðdáandi en hann fór
á dögunum á tónleika
með sveitinni sem
haldnir voru í Sheffield
á Bretlandi.