Morgunblaðið - 20.03.2001, Blaðsíða 53

Morgunblaðið - 20.03.2001, Blaðsíða 53
UMRÆÐAN MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2001 53 NÝTT Fæst í flestum apótekum Innflytjandi: Pharmaco hf. A U K IN V EL LÍÐAN HVÍTAR I TE N N U R Hreinni og hvítari tennur W H I T E N I N G Fyrir gervitennur K O R T E R ÞVÍ er auðsvarað. Það virðist nefnilega einvörðungu fara eftir þeirri stétt sem við- komandi tilheyrir. Í þessum efnum gilda greinilega ekki sömu reglur fyrir venjulega launamenn og æðstu valdamenn þjóðarinn- ar eins og reyndar ýmis dæmi sýna bæði og sanna. Fjármála- stjóri Þjóðminjasafns- ins var á sínum tíma rekinn fyrir þær sakir að fara um það bil fimmtíu milljónum fram úr fjárlagaheim- ild, en forsætisráðherra vor situr enn sem fastast enda þótt hann hafi í fyrsta lagi orðið uppvís að því að láta endurbætur á Stjórnarráðs- húsinu hefjast án þess að hafa fyrst aflað sér heimildar til þess og í öðru lagi að hafa farið litlum hundrað milljónum fram úr kostn- aðaráætlun í sambandi við lagfær- ingar á Safnahúsinu gamla sem menn leyfa sér nú að kalla „Þjóð- menningarhús“. Já, hver lítur sín- um augum á lögin. Það er engu lík- ara en sumir telji sig yfir þau hafna. Í beinu framhaldi af þessu langar mig, ólögfróðan manninn, til að spyrja hæstaréttarlögmanninn Jón Steinar Gunnlaugsson að því hver hefði í rauninni vald til þess að láta Davíð Oddsson fá reisu- passann? Þar skyldi þó aldrei vera forseti Íslands, Ólafur Ragnar Grímsson? Fjandakornið. Myndi nokkur heilvita maður voga sér að blaka við þessum stórlundaða og „upplýsta“ einvaldi okkar sem alla- jafna sættir sig ekki við dóma Hæstaréttar, enda eru þeir honum ýmist ekki að skapi eða þá van- hugsaðir og ófullkomnir að hans viti. Nú kynni einhver að spyrja hvort nokkuð réttlæti sé fólgið í því að fjármálastjóri Þjóðminja- safnsins missi starfið fyrir langtum minni sakagiftir en forsætisráð- herra vor. Hann blaktir bara og blífur og fær að leika lausum hala með fé skattþegnanna í landinu eins og hann lystir. Hann fær að valsa frítt meðan öðrum er refsað fyrir minni víxlspor. Æðsti valda- maður þjóðarinnar vílar það ekki fyrir sér að ausa fé í alls konar óþarfa eins og til að mynda fjár- frekar endurbætur á Þingvalla- bænum, sem í fljótu bragði virðast eingöngu vera forsætisráðherran- um sjálfum til þæg- indaauka. Hann var enn fremur eindregið fylgjandi því að sett yrði á laggirnar rán- dýrt sendiráð í höfuð- borg Japans. Ráðstöf- un sem sætt hefur harðri gagnrýni, enda hafa ýmsir málsmet- andi menn bent á að unnt sé að eiga við- skipti við Japani á langtum kostnaðar- minni og hagkvæmari hátt nú á tímum háþróaðra og fullkom- inna fjarskipta. Og hver skyldi nú hafa verið skipaður fyrsti sendiherra Ís- lands í Japan? Jú, enginn annar en Ingimundur Sigfússon, góður og trölltryggur stuðningsmaður Sjálf- stæðisflokksins um áraraðir. Það virðist því ekki bara vera Fram- sókn sem sér um sína menn. Í þessu sambandi er rétt að geta þess hér að mönnum er það í sann- leika sagt enn þrotlaust undrunar- efni hversu íslenskum stjórnmála- flokkum og ekki síst Sjálfstæðisflokknum er það mikið kappsmál að halda öllum fjárfram- lögum í kosningasjóði sína, jafnt frá einstaklingum sem fyrirtækj- um, leyndum. Það er farið með það eins og mannsmorð. Er ekki fyrir löngu orðið tímabært fyrir Íslend- inga að reyna að semja sig að hátt- um siðmenntaðra þjóða sem sett hafa lög um skyldu stjórnmála- flokka til að greina opinberlega frá slíkum styrkveitingum? Heldur kannski Davíð konungur, að hann myndi lenda á köldum klaka líkt og kallinn Kohl ef slík lög gengu í gildi hér á landi? En þótt okkar maður sé óneitanlega karl í krap- inu, sem hefur hingað til staðið af sér flesta ef ekki alla storma, er engu að síður óvíst hversu lengi hann getur haldið það út. Enginn má við margnum og óánægjuraddir verða ekki kveðnar niður, hvorki með fyrirskipunum né valdboði. Þótt gaman sé að drottna og deila getur það líka verið býsna klókt af þjóðarleiðtoga að hlusta endrum og eins á það sem almenningur í land- inu hefur til málanna að leggja eða að minnsta kosti þykjast gera það. Það sem höfðingjarnir hafast að, hinir halda að þeim leyfist það. Víkjum nú aftur sem snöggvast að ólíku hlutskipti fjármálastjóra þjóðminjasafnsins sem fékk pok- ann sinn og forsætisráðherra vor er situr enn sem fastast í ráðherra- stól sínum, þrátt fyrir að hafa gerst stórum brotlegri í þeim efn- um en fyrrnefndur og fyrrverandi starfsmaður Þjóðminjasafnsins. Meðan slíkt viðgengst hér á landi vakna óhjákvæmilega spurningar um tvöfalt siðgæði. Sínum augum lítur hver á silfrið og siðgæðið og nú vendi ég mínu kvæði í kross, svokallaðan tvíkross. Að allir séu jafnir fyrir lögunum er gamaldags fjarstæða og kjaftæði sem enginn heilvita maður hlustar lengur á og skal nú gerð tilraun til að færa nokkur rök fyrir því. Allt sem er tvöfalt hlýtur í eðli sínu að vera betra en einfalt. Tvöfaldur gróði er t.d. ákjósanlegri en einfaldur, tví- lembd ær betri en einlembd, tvíeggjað sverð betra en eineggjað, tvöfaldur sjúss betri en einfaldur. Að vísu höfum við gömlu bytturnar sjaldan efni á meira en einum ein- földum. Þetta hlýtur stærðfræðing- urinn Pétur Blöndal að skilja manna best. Að lokum er rétt að benda á það að tvöfalt siðgæði er einfaldlega langtum betra en allt annað, en því fer hins vegar víðs fjarri að öllum sé treystandi fyrir því, reyndar aðeins fólki með nægi- legan siðferðisþroska eins og til að mynda yfirstéttinni og æðstu valdamönnum þjóðarinnar, ekki sauðsvörtum almúganum né ein- feldingum á borð við undirritaðan. Tvöfalt siðgæði verður í rauninni seint ofmetið og sem betur fer virðast okkar vösku frammámenn hafa tvíeflst á þeim vettvangi á þessum síðustu og tvísýnustu tím- um. Óskandi væri að öryrkjar og aldraðir hefðu jafngreiðan aðgang að fjárhirslum ríkisins eins og for- sætisráðherra vor en í hvert skipti sem minnst er á kjarabætur þeim til handa er tómahljóð í kassanum. Hvenær rekur maður mann og hvenær rekur maður ekki mann? Halldór Þorsteinsson Brottrekstur Já, hver lítur sínum augum á lögin, segir Halldór Þorsteinsson. Það er engu líkara en sumir telji sig yfir þau hafna. Höfundur er skólastjóri Málaskóla Halldórs.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.