Morgunblaðið - 29.03.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Svava Guð-mundsdóttir
fæddist á Kvígind-
isfelli í Tálknafirði
1. júlí 1918. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Sel-
fossi 21. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Guðmundur Krist-
ján Guðmundsson
frá Stóra-Laugar-
dal í Tálknafirði, f.
6. maí 1890, d. 6.
febrúar 1969, og
Þórhalla Oddsdóttir
frá Brekku í Gufudalssveit, f. 12.
júlí 1899, d. 3. ágúst 1997, en
þau bjuggu á Kvígindisfelli og
ólu þar upp öll sín börn.
Svava var næstelst sautján
systkina en þau eru: Óskar, f.
1917, Hörður, f. 1919, lést 1988,
Haukur, f. 1920, Svanborg, f.
1921, Reynir, f. 1923, lést 1997,
Unnur, f. 1924, Karl, f. 1925,
Þuríður, f. 1929, Magnús, f.
1931, Guðmundur Jóhannes, f.
1933, Oddur Vilhelm, f. 1935,
Guðbjartur, f. 1937, Víðir og
Skúladóttir, f. 14. febrúar 1975.
b. Örvar, f. 7. apríl 1978, maki
Elísabet Halldórsdóttir, f. 7.
febrúar 1980. c. Andri, f. 1. októ-
ber 1985. d. Bjarni Már, f. 29.
janúar 1991. Sambýlismaður
Birnu er Rúnar Bjarnason, f. 7.
október 1956, og á hann þrjú
börn, þau Vöku, Höllu og
Bjarna. 4) Þórhallur, f. 10. nóv-
ember 1957, d. 6. júní 1968. 5)
Reynir, f. 14. desember 1958,
kvæntur Jónu Maríu Eiríksdótt-
ur, f. 3. nóvember 1953, dóttir
þeirra Gerður, f. 10. júní 1976.
6) Oddur, f. 6. apríl 1960, var
kvæntur Lovísu Björk Sigurðar-
dóttur, f. 6. júlí 1961, dætur
þeirra: a. Hjördís Rún, f. 27. apr-
íl 1980. b. Anna María, f. 9. mars
1983. c. Kolbrún Eva, f. 21. sept-
ember 1995.
Svava átti heimili á Kvígind-
isfelli til tvítugs en þá fór hún til
Reykjavíkur, var í vistum og
vann einnig við sauma. Árið
1944 fór hún ráðskona að Geld-
ingalæk á Rangárvöllum og
flutti þaðan að Heiði vorið 1945.
Svava og Þorsteinn byggðu
nýbýlið Heiðarbrekku úr landi
Heiðar og bjuggu þar til ársins
1991 er þau fluttu að Nestúni 23
á Hellu.
Útför Svövu fer fram frá Keld-
um á Rangárvöllum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Fjóla f. 1938, Helgi f.
1941, og Rafn, f.
1943.
Hinn 2. október
1945 giftist Svava
Þorsteini Oddssyni á
Heiði á Rangárvöll-
um. Svava og Þor-
steinn eignuðust sex
börn. Þau eru: 1)
Ásta, f. 1. nóvember
1945, d. 6. nóvember
1945. 2) Helga Ásta,
f. 10. febrúar 1947,
gift Sigurgeiri Bárð-
arsyni, f. 16. júlí
1943, þeirra börn: a.
Þorsteinn Bárður, f. 6. septem-
ber 1965, maki Dröfn Trausta-
dóttir, f. 21. apríl 1968, og eiga
þau þrjú börn, Sigrúnu Lóu,
Magnús og Sigurgeir. b. Þór-
halla, f. 23. apríl 1968, maki
Haraldur Guðlaugsson, f. 16. maí
1962, börn þeirra eru Helga
Kristín, Ragnheiður og Þröstur.
3) Birna, f. 16. febrúar 1955, var
gift Ólafi Líndal Bjarnasyni, f.
14. ágúst 1952, d. 18. apríl 1998,
synir þeirra: a. Freyr, f. 27.
október 1974, maki Kristjana
Það var að hausti í miðri viku
fyrir nærri fjörutíu árum að inn í
sláturhúsbraggann á Hellu kom
vel búin glæsileg kona. Hún var að
koma með rútu úr Reykjavík, kom
til að hitta dóttur sína og athuga
hvort einhver gæti keyrt hana
heim.
Þetta var í fyrsta sinn sem ég
hitti tengdamóður mína. Um
helgina þegar dóttirin kom heim í
frí sagði Svava: „Helga mín, þú ert
með þessum strák sem keyrði mig
heim um daginn.“ Það var þannig
að Svava vissi ýmislegt án þess að
henni væri sagt það.
Svava og Þorsteinn maður henn-
ar bjuggu í áraraðir miklu mynd-
arbúi á Heiði á Rangárvöllum.
Mjög var gestkvæmt á heimili
þeirra hjóna enda afar vel á móti
öllum tekið, enginn kom að bæ
öðruvísi en að vera boðið í kaffi
eða mat eftir því á hvaða tíma
gestinn bar að garði, alltaf átti
húsfreyjan góðgjörðir til að bera
fyrir komumann.
Alla tíð hafði Svava yndi af
bakstri og matargerð og var ætíð
jafnspennt fyrir því að reyna eitt-
hvað nýtt ekki síst í matargerð.
Ég efast um að margar konur
komnar á níræðisaldur geri mikið
af því að prófa nýjar uppskriftir
eins og hún gerði.
Hún bar mikla umhyggju fyrir
fjölskyldu sinni, ekki síst börnun-
um. Oft voru prjónarnir hennar
uppteknir við að sinna þörfum
smáfólksins, við þau fullorðnu nut-
um góðs af þeim líka. Einnig hélt
hún góðu sambandi við systkini
sín, sérstaklega eftir að sjálfvirki
síminn kom, þá hringdi hún oft í
eitthvert systkinanna og spjallaði.
Tengdapabbi sagði einhvern tíma
af sinni alkunnu glettni að þegar
þær töluðu saman systurnar Svava
og Bogga þá væru klukkutímarnir
ekki margar mínútur.
Mikinn hluta ævi sinnar átti
tengdamóðir mín við vanheilsu að
stríða, ýmist andlega eða líkam-
lega. Einhvern veginn var það svo
að þegar mest á reyndi var hún
sterkust og oft svo að undrum
sætti, aldrei kvartaði hún eða bar
sig illa en barðist af æðruleysi og
festu við þann vágest sem krabba-
meinið er.
Sorgir lífsins sneiddu ekki hjá
Svövu fremur en svo mörgum öðr-
um. Þau hjónin urðu að sjá á bak
tveim barna sinna og tengdasyni
yfir móðuna miklu.
Sá þáttur í fari tengdamóður
minnar sem ég mat hvað mest og
dáði var hreinskilnin og hispurs-
leysið, hún hafði skoðanir á mönn-
um og málefnum og það sínar eig-
in skoðanir en ekki bara þær sem
féllu viðmælandanum í geð. Nú
þegar hún er horfin á vit feðranna
hafa börnin hennar þeim megin
vafalaust orðið komu hennar fegin,
eins og við vorum svo oft þegar
hún kom til okkar hérna megin.
Elsku Svava mín, hafðu alúðar
þökk fyrir öll okkar kynni, það var
mikil blessun og mannbætandi að
mega njóta samvista við þig.
Algóður Guð verndi þig og blessi
á nýju tilverustigi.
Guð styrki þig og styðji, kæri
tengdapabbi, og okkur öll syrgj-
endur.
Sigurgeir Bárðarson.
Elskuleg amma okkar er látin,
amma á Heiði, eða amma á Hellu
eins og hún var kölluð eftir að hún
flutti þangað. Við bræður höfum
alltaf átt góðan bandamann í
ömmu. Sama hvort um var að ræða
útskriftir úr skólum eða verðlaun í
íþróttum, amma fylgdist með. Hún
þræddi íþróttaúrslitin í blöðum til
að leita eftir nöfnum okkar og lá
ekki á óánægju sinni ef henni þótti
fjölmiðlar ekki standa sig.
Sjálf átti amma ekki safn af
verðlaunapeningum, ekki frekar
en prófskírteinum, þótt hún ætti
hvort tveggja sannarlega skilið
fyrir afrek sín á lífsleiðinni. Henn-
ar afrek voru á sviðum sem sjald-
an eru verðlaunuð. Þótt amma ætti
afskaplega gott með að læra og
áhuginn væri mikill kom fram-
haldsnám aldrei til greina. Fyrst
þurfti að hafa í sig og á og sinna
fjölskyldunni.
Amma tók þátt í heimilishaldi á
stóru heimili foreldra sinna á Felli
þar sem hún ólst upp næstelst í
stórum systkinahópi. Amma hóf
síðan búskap á Heiði með afa og ól
þar upp börnin sín, hélt mynd-
arlegt heimili og tók þátt í bústörf-
um í alls 46 ár. Síðustu árin
bjuggu amma og afi í Nestúni á
Hellu, en þangað hefur alltaf verið
sérlega gott að koma hvort sem
það hefur verið í kaffi með Fells-
kökum eða hið árlega jólaboð.
Amma Svava fylgdist vel með
afkomendum sínum, sérstaklega
seinni árin.
Ómetanlegar eru okkur minn-
ingar frá því að vera einir heima
við bústörfin í Hildisey. Pabbi og
mamma voru vart búin að renna
úr hlaði þegar amma var búin að
hringja, bara til að aðgæta hvernig
okkur gengi. Við bræður vorum
því ekki á flæðiskeri staddir þótt
við værum einir heima í Hildisey.
Amma lagði inn það sem við er-
um að taka út. Hún, líkt og margir
af hennar kynslóð, kynslóð sem
lagði grunninn að Íslandi nú-
tímans, vann mikið og óeigingjarnt
starf oftar en ekki til að hjálpa
öðrum en sjálfum sér.
Amma, lífi þínu er lokið, þú
tókst erfið próf, stóðst þau öll og
settir met sem seint verða slegin.
Takk fyrir okkur.
Þínir, bræðurnir frá Hildisey,
Freyr, Örvar, Andri og
Bjarni Már Ólafssynir.
Hún Svava á Heiði, kær vinkona
okkar hjóna, er látin en bjartar
minningar um elskulega og glæsi-
lega konu munu lifa áfram í
hugum okkar. Stór er sá hópur
vina og kunningja sem nú drúpir
höfði með söknuði og trega vegna
fráfalls húsfreyjunnar á Heiði. Nú
á þessari skilnaðarstundu er okk-
ur hjónum efst í huga söknuður
og þakklæti fyrir áralanga vináttu
og samskipti sem aldrei bar
skugga á.
Margs er að minnast þegar litið
er yfir farinn veg liðinna ára. Fjöl-
margar minningar eigum við hjón-
in frá samvistunum við þau Svövu
og Þorstein og minnumst þeirra
stunda með virðingu og gleði.
Flestar þær stundir tengdust
ræktun unaðsreitarins í Laka er
þau hjónin gáfu okkur.
Svava var gædd miklum mann-
kostum, góðum gáfum, víðlesin,
velviljuð og vinaföst. Hún var
ákaflega hógvær kona, trygg vin-
um sínum og afar heilsteypt mann-
eskja. Svava bjó vel að mikilli
reynslu og hafði ríkan skilning á
viðbrögðum fólks. Heimili þeirra
hjóna, bæði á Heiði og síðar í
Nestúni á Hellu, hefur ætíð verið
afar smekklegt og snyrtilegt í
senn og ber dugnaði húsfreyjunn-
ar fagurt vitni.
Líf og starf Svövu tengdist
störfum Þorsteins sem bónda,
jafnframt því að ala upp og koma
til manns myndarlegum hópi
barna þeirra og fjölda unglinga
sem þar áttu sumardvöl. Hún var
honum stoð og stytta í fjölþættum
og erilsömum verkefnum við bú-
skapinn. Hún unni landinu og
sveitinni sinni. Það voru forrétt-
indi að kynnast þeim hjónunum og
eiga þau að vinum.
Þegar Elli kerling sótti að og
kraftarnir þrutu í erfiðum veik-
indum sýndi hún mikinn kjark og
æðruleysi.
Eiginmaður, fjölskyldur, ætt-
ingjar og vinir kveðja nú mikil-
hæfa konu með söknuði en jafn-
framt þakklæti fyrir að hafa fengið
að njóta samvistanna við hana svo
lengi. Megi almættið, sem leiðir
okkur og alla þá er hjarta þitt sló
fyrir, leiða þig í sólina, kæra
Svava.
Við hjónin vottum Þorsteini,
börnunum og fjölskyldum þeirra
innilega samúð okkar.
Oddný og Sveinn,
Gunnarsholti.
Það voru sorgarfréttir sem biðu
mín þegar mér var sagt að hún
SVAVA
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Ragnar S. Jóns-son var fæddur
á Borgarfirði
eystra 15. maí 1923.
Hann lést í Reykja-
vík 13. nóvember
1999. Faðir hans
hét Jón Stefánsson,
f. 7. júlí 1891 undir
Eyjafjöllum, ólst
upp á Fáskrúðs-
firði, síðar kaup-
maður á Seyðis-
firði, d. 24. ágúst
1952 í Reykjavík.
Móðir hans hét
Kristbjörg Helga
Eyjólfsdóttir, f. 8. febrúar 1898
konu árið 1949 og átti með henni
tvö börn. Sonur þeirra er Jón
sjúkraþjálfari, f. 27. júlí 1949.
Hann á þrjár dætur. Með fyrri
konu á hann Evu Björk, f. 28.
mars 1972.
Seinni kona Jóns er ensk og
heitir Fiona Marsden Ragnars-
son, hjúkrunarfræðingur. Börn
þeirra eru Anna Ragnarsson, f.
24. júlí 1985, og Jennifer Ragn-
arsson, f. 27. september 1987.
Þau búa í York á Englandi. Dótt-
ir Ragnars og Ragnhildar er
Guðrún hjúkrunarfræðingur, f.
5. febrúar 1952. Dóttir Guðrúnar
er Tinna Magnúsdóttir, f. 4.
október 1980. Ragnhildur Rafns-
dóttir lést árið 1983. Ragnar var
nokkur ár í sambúð með Jónu
Hjaltadóttur.
Útför Ragnars fór fram frá
Grensáskirkju föstudaginn 19.
nóvember 1999.
á Seyðisfirði, hús-
móðir, d. 1. júlí 1978.
Ragnar var elstur
fjögurra systkina.
Þau voru auk hans
Þórdís Todda Jóns-
dóttir, f. 7. júní 1925,
húsmóðir, maki
Snorri Helgason.
Óskar, f. 22. nóvem-
ber 1927, ógiftur,
járnsmiður, d. 21.
desember 1989, og
Egill, f. 1. september
1930, maki Auður
Ingvarsdóttir.
Ragnar kvæntist
Ragnhildi Rafnsdóttur sauma-
Ragnar flutti til Seyðisfjarðar
með foreldrum sínum árið 1931,
þar sem faðir hans, Jón Stefáns-
son, varð kaupmaður. Þar hóf
Ragnar að æfa fótbolta og fim-
leika, en á Seyðisfirði var mjög
góður fimleikakennari, sem hét
Björn Jónsson og er gömlum
Seyðfirðingum að góðu kunnur.
Ragnar gekk í barnaskóla á Seyð-
isfirði, en fór síðan í Eiðaskóla.
Árið 1946 flutti fjölskyldan til
Reykjavíkur. Ragnar vann ýmis
störf á yngri árum. Á fyrri hluta
sjötta áratugarins var hann við
járnsmíðar hjá Stálsmiðjunni og
seinni hluta sjötta áratugarins
vann hann á bílaverkstæði Sam-
bandsins í Reykjavík. Ragnar var
mjög laghentur og leysti öll sín
störf vel af hendi.
Ragnar var góður faðir og eig-
inmaður og áttu þau Ragnhildur
hlýlegt og fallegt heimili og hugs-
uðu vel um sín börn. Ragnhildur
var einstaklega góð húsmóðir, en
hún dó langt fyrir aldur fram árið
1983, aðeins 61 árs að aldri. Árið
1959 stofnaði Ragnar bifreiða-
verkstæðið Drif við Hringbraut
ásamt nokkrum öðrum bifvéla-
virkjum, sem unnið höfðu hjá
Sambandi íslenskra samvinnu-
félaga. Árið 1966 fluttu þeir verk-
stæðið inn í Súðarvog og starf-
ræktu það til 1972.
Ragnar byrjaði að vinna hjá Bif-
reiðaeftirliti ríkisins 1. nóvember
1972 og var skipaður bifreiðaeft-
irlitsmaður 1. apríl 1973. Hann var
skipaður aðalfulltrúi 1. nóvember
1977 og var staðgengill forstjóra.
Hann gegndi starfi aðalfulltrúa
þar til Bifreiðaeftirlit ríkisins var
lagt niður í árslok 1989. Eftir það
vann hann sem fulltrúi hjá Bif-
reiðaskoðun og sá um fjármál.
Ragnar hætti störfum og fór á eft-
irlaun sjötugur að aldri. Guðni
Karlsson, fyrrverandi forstjóri Bif-
reiðaeftirlitsins og samstarfsmað-
ur Ragnars um árabil, segir að
Ragnar hafi verið „góður maður,
vinalegur og traustur. Hann var
fyrirhyggjusamur, mikill verkmað-
ur og snillingur í höndunum og
rækti starf sitt vel. Öllum starfs-
félögum var hlýtt til hans og hann
kom sér ákaflega vel“.
Ég kynntist Ragnari um fertugt,
ári eftir að hann byrjaði að æfa
júdó í júdódeild Ármanns, og árið
1964 varð hann fyrsti svartbelt-
ishafi okkar Íslendinga í júdó.
Svarta beltið vann hann í gráðu-
keppni í júdóklúbbnum Budokwai í
London, einum af elstu og þekkt-
ustu júdóklúbbum Evrópu á þeim
tíma. Hann var eini svartbeltishafi
okkar Íslendinga í nokkur ár. Þá
var Sigurður H. Jóhannsson þjálf-
ari júdódeildar Ármanns og síðar
Alex Fraser, og enn seinna Yama-
moto, mjög hátt gráðaður Japani,
auk margra annarra sem of langt
mál væri upp að telja. Þó að Ragn-
ar væri orðinn fertugur var hann
meðal fremstu júdóiðkenda á þess-
um tíma og ekki lét hann sitt eftir
liggja í félagsstarfinu heldur. Þeg-
ar við vorum að innrétta húsnæði
júdódeildar Ármanns fyrir tæp-
lega 35 árum kom Ragnar á hverj-
um degi eftir vinnu og vann langt
fram eftir kveldi. Honum vannst
ætíð vel þótt vinnudagurinn væri
orðinn langur.
Ragnar byrjaði kerfisbundið að
æfa kata, en það eru mjög ná-
kvæmlega tekin brögð eftir
ákveðnu kerfi. Hann var þjálfari
og mjög virtur dómari í júdó-
keppnum og hækkaði í gráðum
svarta beltisins þannig að þó að
hann væri löngu hættur var hann
síðustu árin einn af hæst gráðuðu
júdómönnum landsins.
Eftir að Ragnar hætti að stunda
júdó, eins og margir gera þegar
þeir eldast, hélt hann áfram að
stunda aðrar íþróttir, þar á meðal
sund. Hann var í þeim flokki, sem
kom reglulega í sund allt árið,
hvernig sem viðraði. Sund-
sprettirnir voru langir miðað við
aldur og hann hélt sér í mjög góðu
líkamlegu formi.
Þessar fátæklegu línur gera lífs-
ferli Ragnars takmörkuð skil og
vonast ég til að aðrir geri það
betur. Í aldanna rás koma menn,
sem eru svo vel af guði gerðir að
það er varla hægt að hrósa þeim of
mikið. Einn af þeim varst þú,
sannkallaður kappi eins og þeim er
lýst í fornbókmenntum okkar. Í
glímu varstu mikill keppnismaður,
en ætíð kurteis og heiðarlegur og
á öðrum tímum mjög dagfars-
prúður og vinalegur. Þessir og
aðrir af þínum mörgu kostum
gerðu þig að einum mesta afreks-
manni okkar í júdó og mótuðu allt
þitt lífsstarf.
Þinn gamli félagi,
Reynir Helgason.
RAGNAR S.
JÓNSSON
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.