Morgunblaðið - 29.03.2001, Blaðsíða 47

Svava mín væri dáin. Það er ekki
langt síðan ég talaði við hana í
símann, en þá var hún svo létt og
kát, eins og hún var reyndar allt-
af.
Þegar mér barst þessi sorgar-
frétt fór ég í huganum mörg ár
aftur í tímann.
Ég sá fyrir mér þegar ég kom
fyrst að Heiði, þá var ég 13 ára
gutti með háleita drauma en ég
vissi þó fátt um hvað beið mín í líf-
inu.
Heimili þeirra hjóna á Heiði var
stórt og fimm börn sáu um að allt-
af var líf og fjör á bænum. Heiði
var svokallað þríbýli og á einum
bænum bjuggu foreldrar húsbónd-
ans, Oddur og Helga, og þar eð öll
börnin kölluðu þau afa og ömmu
gerði ég slíkt hið sama og fannst
mér gömlu hjónin bara taka þessu
uppátæki mínu vel.
Það var yndislegt að vera í sveit
á Heiði. Þar réð kjarnakonan
Svava málum af röggsemi en þó
með blíðu og hjartagæsku að leið-
arljósi. Og þótt hún hefði jafnan
mikið að gera við að stjórna heim-
ili af stakri prýði var hún alltaf
tilbúin að hlaupa undir bagga með
þeim sem þurftu aðstoð. Og ef hún
átti þess kost að líta upp frá pott-
um, þrifum og stússi í kringum
börnin var hún komin út á tún til
að hjálpa við heyskapinn eða sinna
búsmala.
Ekkert verk var henni óviðkom-
andi, hún vissi nefnilega, og
kenndi það öðrum, að öll verk þarf
að vinna og ekki skal fresta því til
morguns sem unnt er að vinna í
dag.
Ég naut þeirra forréttinda að
þurfa aldrei að vera við morgun-
mjaltir, Svava vann þau verk og
hún sá ástæðu til að halda hlífi-
skildi yfir óhörðnuðum strák-
hnokka af mölinni. En þó ekki
þyrfti ég að vera við morgunmjalt-
ir kenndi Svava mér margt verkið
og sýndi mér hvernig verkin bar
að vinna. Allt sem hún sýndi mér
sýndi hún af manngæsku og hlý-
hug.
Og eftir að ég óx úr grasi var
gott til þess að vita að vinátta
okkar var ávallt trygg. Alltaf hef
ég getað komið að Heiði í kaffi og
alltaf hefur Svava tekið mér og
mínum opnum örmum. Og þegar
ég hef þar gestur verið hefur
hvorki vantað kaffi né kökur á
borð. Húsmóðirin hefur alltaf látið
verkin tala og verkum hennar
hafa alltaf fylgt glaðværð og
hlýja. Í slíkum heimsóknum hafa
ófáar sögurnar úr sveitinni verið
rifjaðar upp, enda af mörgu að
taka.
Á bláum hestum hugans
um himin minn ég svíf.
Ég sé í djúpum draumi
að dauðinn skapar líf.
Þar búa ótal andar
og áfram streyma þeir.
Þar er í lausu lofti
eitt ljós sem aldrei deyr.
Ég flýg í allar áttir
og yfir skýjaborg.
Þar inní þéttri þoku
er þagnarinnar sorg.
En djúpt í hugans hafi
er heimsins minnsta ögn
hún býr um alla eilífð
í endalausri þögn.
Á bláum hestum hugans
um himin minn ég svíf.
Ég sé í djúpum draumi
að dauðinn skapar líf.
(Kristján Hreinsson.)
Elsku Svava, það voru for-
réttindi að fá að eiga þig að, og ég
þykist vita að vel verði tekið á
móti þér hinum megin. Og ég
þykist líka vita að þegar þangað er
komið fái verkin þín áfram að tala
og aðrir fái þeirra að njóta. Og
hver ætti svosem að þurfa að kvíða
stund dauðans, ef hann veit að þú
bíður á hinum árbakkanum, tilbúin
að veita tryggð og hlýju?
Elsku Steini, börn, og aðrir ætt-
ingjar. Guð styrki ykkur í sorg-
inni.
Sophus og
Áslaug.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001 47
✝ Petrúnella Aðal-heiður Kristjáns-
dóttir fæddist í Sjó-
búð á Akranesi 22.
júlí 1913. Hún andað-
ist hinn 22. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Kristján Guðmunds-
son sjómaður og
Ragnheiður Finns-
dóttir og var Petr-
únella næstyngst 10
systkina sem öll eru
fallin frá. Þau bjuggu
æskuár Petrúnellu
að Breið á Akranesi
og voru gjarnan kennd við þann
stað. Petrúnella giftist 4. nóvem-
ber 1933 Jóni G.K. Guðmundssyni,
bifreiðastjóra og síðar umsjónar-
manni hjá Ríkisútvarpinu. Heimili
þeirra var alla tíð á
Bergstaðastræti 32b
í Reykjavík. Börn
þeirra eru: 1) Ásta,
maki hennar er Guð-
mundur Agnarsson
og eiga þau tvær
dætur. 2) Guðmund-
ur, maki hans er
Halldóra Björt Ósk-
arsdóttir og eiga þau
fimm börn. 3) Krist-
ján, maki hans er
Steinunn J. Pálsdótt-
ir, og eiga þau fjög-
ur börn.
Petrúnella bjó síð-
ustu árin í Lönguhlíð 3 í Reykja-
vík.
Útför hennar fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Kveðjuorð til tengdamóður minn-
ar sem var orðin háöldruð eða 87 ára
gömul og samskipti okkar spönnuðu
orðið 33 ár alls. Hún var búin að lifa
tímana tvenna á sínu æviskeiði. Hún
upplifði kreppuárin með öllu sínu að-
haldi og sparnaði, nýtti allt til hins
ýtrasta, bæði mat og fatnað. Þau
hjónin Jón Guðmundsson, sem er
látinn fyrir ellefu árum, voru mjög
samheldin í einu og öllu. Ef Jón var
að vinna að einhverju eins og setja
saman bíl, sem oft gerðist, þá unnu
þau ávallt saman að öllu hvort á sínu
sviði. Oftar en ekki klæddi Peta bíl-
inn allan að innan, saumaði áklæði á
sætin, sneið jafnvel, saumaði og festi
toppklæðninguna í bílinn. Ég upp-
lifði að sjá sjálfsbjargarviðleitnina í
sinni allra bestu mynd á þessum erf-
iðu tímum. Við fyrstu kynni okkar
Petu orkaði hún mjög sterkt á mig.
Hún var mjög vel máli farin og kom
mjög vel fyrir. Eiginlega eins og
besta aðalskona. Hún fæddist á
Akranesi á stað við sjóinn sem hét
Breiðin. Þar ólst hún upp ásamt níu
systkinum. Faðir hennar var sjó-
maður og móðir hennar annaðist
heimilið. Móðir hennar dó úr
spönsku veikinni, sem svo var nefnd,
þegar hún var fimm ára og faðir
hennar fjórum árum síðar. Elsta
systir hennar, Guðrún, tók hana að
sér. Hún var þá gift kona. Dugnaðar-
forkur var hún Peta. Af eigin ramm-
leik kom hún sér síðan áfram og
réðst í vist, meðal annars hjá Thors-
fjölskyldunni á Grundarstíg, og lík-
aði vistin þar vel.
Heimili hennar var alltaf opið öllu
því fólki sem hún kynntist. Á fyrstu
búskaparárum mínum bjó ég í kjall-
aranum hjá þeim hjónum eða um sex
ár. Fór ég ekki varhluta af því að
þarna fór góð kona og hjartahlý og
mikill persónuleiki. Lét hún sig
margt varða og vildi alla tíð greiða
götu annarra ef hægt var að koma
því við. Hún sat ekki við orðin tóm
heldur gekk í hlutina, ekki síst þegar
erfiðleikar steðjuðu að einhverju af
hennar fólki.
Á þessum árum var ég heima að
hugsa um dætur mínar og bú og fór
daglega upp til hennar í kaffi og
spjall. Við sátum oft við saumaskap.
Ég kannski saumaði út og hún jafn-
vel að sauma svuntur eða prjóna fyr-
ir basar sem var árlega haldinn í
Kvenfélagi Fríkirkjusafnaðarins.
Hún var mjög trúuð kona, fór í
kirkju eins oft og hún gat komið því
við og lét sér alla tíð annt um mál
safnaðarins og kirkjunnar sinnar.
Hún var einnig félagi í Verka-
kvennafélaginu Framsókn og tók oft
þátt í ýmsum málum, er félagið vörð-
uðu. Hún hafði mjög ákveðnar skoð-
anir á hlutum og lét þær hiklaust í
ljós. Frá þeim varð ekki hvikað,
sama hvað tautaði og raulaði. Hafði
ég oft gaman af henni.
Ég hugsa oft til þess núna hversu
mikil áhrif þau hjónin höfðu á mig
með allri sinni reglusemi, atorku og
hlýju. Þau drógu okkur Stjána oft í
sunnudagsbíltúr með sér og komu
við hjá ættingjum. Oftar en ekki hjá
systkinum hennar og mökum. Það
voru alveg yndislegar stundir sem
ég átti með því góða fólki og kynntist
því mjög vel fyrir atbeina Petu.
Það má með sanni segja að þar
sem Peta fór var engin venjuleg
kona á ferð. Hún lifði tímana tvenna.
Ekki síður fylgdist hún vel með öll-
um fréttum og ótrúlegt var hversu
vel hún var að sér í nútímatækni,
sem svo margir eldri borgarar láta
afskiptalausa. Hún vissi til dæmis
hvað þessi tækni hafði upp á að
bjóða eins og SMS-skilaboð úr GSM-
síma og fleira í þeim dúr. En þegar
að því kom að verða kvödd burt úr
þessum heimi okkar var hún alls
ekki ósátt, heldur vildi hún gjarnan
fá hvíldina. Tíðar sjúkrahúsferðir
voru afar lýjandi. Ég þakka ástsælli
tengdamóður allt gamalt og gott á
liðnum árum. Guð blessi minningu
Petu Kristjáns.
Drottinn vakir, Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
Blíðlynd eins og besta móðir
ber hann þig í faðmi sér.
Þín tengdadóttir,
Steinunn Jóhanna Pálsdóttir.
Þær eru margar minningarnar
sem leita á hugann, nú þegar þú hef-
ur kvatt í hinsta sinn elsku amma.
Stórfjölskyldan þín var líf þitt og
yndi og þess fengum við að njóta í
ríkum mæli. Við vitum að nú ertu
komin þar sem þú vildir vera, við hlið
afa Jóns sem þú saknaðir sárt.
Nú verða fagnaðar fundir í þeirri
von og trú að þið séuð sameinuð á ný.
Lækkar lífdaga sól,
löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið,
ljósið kveiktu mér hjá.
(H.A.)
Sigríður og Ágúst.
Elsku amma mín, ég vona að þér
líði vel og sért búin að hitta afa Jón á
ný og líka systkini þín. Mér þykir
svo vænt um þig og þótti alltaf svo
gaman að koma í heimsókn til þín.
Ég sakna þín og grét sárt þegar
ég heyrði að þú, yndislega amma
mín, hefðir dáið á spítalanum, það
var eins og hjartað mitt hefði sokkið
niður í maga.
Ég mun aldrei gleyma þér, elsku
amma mín.
Davíð Snær.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Elsku amma mín. Nú ertu komin
heim eins og þú sagðir alltaf sjálf og
mikið óskaplega sakna ég þín mikið.
Ég er svo tóm innra með mér, mér
finnst vanta svo mikið að geta ekki
hringt til þín og heyrt í þér. Við töl-
uðum saman á hverjum degi, stund-
um töluðum við lengi, stundum stutt
en það var nauðsynlegt að heyra í
,þér á hverjum degi. Þú varst alltaf
að hugsa um aðra og hvernig allir
hefðu það og spurðir þá: „Eru ekki
allir hressir?“ og ef svarið var já
sagðir þú alltaf: „Þá er allt fengið.“
Já amma mín þú lifðir fyrir fólkið
þitt og mikið óskaplega fannst þér
vænt um það allt. Mér þótti líka
mjög vænt um þig elsku amma mín
og ég mun hugsa um þig alla daga,
minning þín er í hjarta mínu og mér
finnst svo gott að eiga allar þessar
góðu minningar um þig. Manstu
þegar við fórum saman í Ölfusborgir
árið ’96, það var yndislegt að vera
með þér þar, þú naust þín að vera
með krökkunum að spila eða spjalla
saman, já þetta var góður tími sem
ég mun aldrei gleyma. Já amma mín
það var gott að eiga þig fyrir ömmu,
þú gafst mér svo mikið og kenndir
mér margt sem ég bý að alla ævi.
En elsku amma, nú veit ég að þú
ert komin til afa og orðin frísk og þið
gangið saman á ný. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að vera hjá þér
þegar þú sofnaðir í hinsta sinn, það
var svo mikill friður yfir þér og ég sá
að þér leið ekki lengur illa.
Já elsku amma mín, ég kveð þig
nú með miklum söknuði. Takk fyrir
að vera svona góð við mig og mína,
guð verndi þig og geymi.
Þín
Ingunn Aðalheiður Guð-
mundsdóttir og fjölskylda.
Elsku Amma Peta! Við minnumst
þín með þessum orðum.
Okkar hinsta kveðja
Heilsteypt og hlédræg,
haldin vænsta hug.
Örlát og opin,
engum vísaðir á bug.
Hugrökk og hugdjörf,
háðir erfitt stríð.
Baráttuþrekið og bjartsýnin,
brustu eftir langa hríð.
Minningarnar eru margar,
minnumst við þín þar.
Í söknuði og sorgum,
sjá, þær eru okkar svar.
Komið er að kveðjustund,
okkar kynni enda taka.
Ein þú ferð ei á Drottins fund,
með elskunni þinni muntu sofa og vaka.
Þakklát og þolinmóð,
ekki var þrautin þyngri þig að gleðja.
Trúrækin, traust og góð,
til þín er þetta okkar hinsta kveðja.
Óskar og Laufey.
Hún amma Peta er dáin. Þessi orð
hljóma eitthvað svo óraunverulega;
amma sem alltaf reif sig upp úr veik-
indum. En það kemur að því að allir
kveðja og nú hefur hún amma Peta
fengið hvíldina, hún átti hana svo
sannarlega skilið eftir þessi erfiðu
veikindi. Fram til hins síðasta dags
var hún svo baráttumikil og lífsglöð,
og ávallt að hugsa um fjölskylduna,
fjölskyldan var henni allt. Ég minn-
ist orða hennar er hún spurði: „Sara
mín eru allir frískir?“ Ef svarið var
játandi sagði hún: „Þá er allt fengið.“
Já, svona var hún amma, alltaf svo
góð og umhyggjusöm.
En nú kveð ég ömmu mína og ég
veit að nú er hún hjá afa Jóni og nú
hafa þau sameinast á himnum.
Takk fyrir allt.
Sara Ósk Guðmundsdóttir,
Elías Oddur Jóhannsson
og börn.
Elsku amma Peta. Ertu núna eng-
ill hjá guði? Mér fannst þú alltaf svo
skemmtileg og finnst leiðinlegt að þú
sért dáin. Ég mun alltaf sakna þín.
Þín
Guðbjörg Dagný
Kristjánsdóttir.
Ævin hún er undarleg.
Elska, syrgja, þreyja.
Leita gulls um langan veg.
Lifa til að deyja.
Elsku amma mín, ósköp sakna ég
þín mikið og mun ávallt gera, minn-
ing þín geymist í hjarta mínu um
aldur og ævi. Hvíldu í friði og megi
Jesú Kristur vaka yfir þér.
Þinn langömmusonur,
Stefán Daníel Kristjánsson.
Elsku amma Peta! Nú þegar þú
kveður þennan heim fer maður að
rifja upp allar minningarnar og alla
góðu tímana sem við áttum saman,
þú varst alltaf svo góð og yndisleg
við mig og vildir allt fyrir mig gera.
Ég man þegar ég var lítil og mamma
fór með okkur systkinin í barna-
messu á sunnudögum þá bauðstu
okkur í hádegismat og ég man hvað
það var gott að koma til þín í mat því
þú eldaðir svo góðar súpur. Það eru
til svo margar góðar minningar um
það hvað við gerðum saman og hvað
þú gerðir fyrir mig sem ég mun allt-
af geyma í hjarta mínu.
Ég mun alltaf elska þig og er þér
að eilífu þakklát. Mig langar að
kveðja þig með bæn sem við báðum
saman þegar ég gisti hjá þér.
Vertu nú yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Þín
Helga Dagbjört Krist-
jánsdóttir.
Ég elska þig rosalega mikið. Ég
mun alltaf sakna þín. Það var alltaf
svo gaman hjá þér og rosalega gam-
an að tala við þig. Mér finnst leið-
inlegt að þú hafir dáið frá okkur öll-
un. Nú kveð ég þig.
Mér leið illa þegar þú sofnaðir
þínum hinsta svefni. Ég mun sakna
þín.
Þín langömmudóttir,
Halldóra Dögg Krist-
jánsdóttir.
Elsku amma mín, ég hugsa um þig
og sé þig fyrir mér sem hetju, þú
varst alltaf svo hjálpsöm og góð við
alla. En nú kveður þú og skilur við
þennan undraheim. Við vitum að við
deyjum öll, en það hljómar svo
skrítilega að þú skulir vera farin fyr-
ir fullt og allt, í fyrstu trúði ég því
ekki en ég verð að trúa því.
Núna ertu komin þangað sem þú
vilt vera og ert búin að finna afa og
það er það sem skiptir máli því þú
þráðir það, en ég mun sakna þín og
ég mun koma til þín einhvern tímann
í annan heim og þá getum við talað
saman um það sem gerst hefur á
meðan við vorum aðskildar.
En nú kveð ég, og þangað til, láttu
þér líða vel.
Þín
Anita Björt Einarsdóttir.
Elsku amma Peta. Mér fannst svo
gaman að koma til þín og fá kökur og
kók. Það var alltaf svo hlýtt inni hjá
þér. Og kubbarnir létu ekki á sér
standa.
Ég mun alltaf sakna þín.
Þinn
Guðmundur Daði Kristjánssn.
PETRÚNELLA
AÐALHEIÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minning-
argreina