Morgunblaðið - 29.03.2001, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001 49
Kristjánssyni, stofnaði hann sextett
sem braut í blað í íslenskri tónlist-
arsögu – KK sextettinn. Hann var
margfaldur Íslandsmeistari og
landsliðsmaður í bridge. Á annan
áratug leiddi hann sveit sína og oft
heyrði maður í útvarpinu á árum áð-
ur að sveit Halls Símonarsonar hefði
orðið Íslandsmeistari. Hann var fyr-
irliði á Evrópumótinu í Dyflinni þeg-
ar íslenska sveitin var hársbreidd frá
að hreppa titilinn. Það var sveit skip-
uð snjöllum spilurum; bróður hans
Símoni, Þorgeiri Sigurðssyni, Þóri
Sigurðssyni og Stefáni Guðjohnsen.
Og svo var það skákin. Hann var
ágætur skákmaður. Það var ávallt
fylgst vel með frænda, Friðriki
Ólafssyni, syni Siggu Sím, systur
föður míns. Íslenska þjóðin stóð á
öndinni 1956 þegar Friðrik tefldi við
Bent Larsen í Sjómannaskólanum.
Það hallaði á Friðrik framan af.
Hann fór út úr bænum, burt frá
kastljósi fjölmiðla. Þar voru Bjarni
Fel., hsím og fleiri góðir til þess að
leggja á ráðin. Friðrik sneri tvíefldur
í bæinn og vann tvær næstu skákir af
Larsen og jafnaði einvígið. Íslend-
ingar höfðu aldrei kynnst þvílíkri
spennu.
Hsím varð blaðamaður í Tímanum
1948. Haukur Snorrason, sem faðir
minn sagði að hefði verið besti blaða-
maður sem hann hefði kynnst, varð
ritstjóri. Í kjölfarið stækkaði blaðið
og upplag Tímans jókst. Hsím braut
um blaðið og skrifaði almennar frétt-
ir. Haukur lést sviplega langt um
aldur fram en margt góðra manna
skrifaði í Tímann á þessum árum.
Þarna voru Jökull Jakobsson,
Sveinn Skorri Höskuldsson, Ólafur
Jónsson, Sveinn Sæmundsson, Indr-
iði Þorsteinsson og Alfreð Þorsteins-
son. Það var öflugur hópur og Tím-
inn var gott blað. Leið hsím lá á
Alþýðublaðið og Vísi þar sem hann
skrifaði um íþróttir. Þá stóðu Jónas
Kristjánsson og Jón Birgir Péturs-
son þétt við hlið hans þegar á þurfti.
Á Alþýðublaðinu var Gísli J. Ást-
þórsson við stjórnvölinn og Sig-
tryggur Sigtryggsson og Halldór
Halldórsson meðal blaðamanna.
Hallur Símonarson var snjall penni.
Það var músík í stíl hans.
Svo kom 1975, DB og ég fór í læri
til föður míns.
Engan mann þekki ég sem var
meiri Víkingur en Hallur Símonar-
son. Velferð Víkings var honum of-
arlega í huga. Nokkrum klukku-
stundum fyrir heilablæðinguna
sátum við saman og ræddum daginn
og veginn. Hann hafði gengist undir
erfiða aðgerð í kviðarholi sem hafði
tekist vel í alla staði. Hann geislaði af
þrótti og gleði, ánægður hve vel
hafði til tekist og hlakkaði til að fara
heim. „Móðir þín er mikil kona,“
sagði hann. Ég var því einlæglega
sammála. Því næst spurði hann um
Víking. Ég sagði að Víkingur hefði
unnið Val í Reykjavíkurmótinu í
knattspyrnu þegar hann gekkst und-
ir aðgerðina. Það þóttu honum sér-
lega góð tíðindi. Ég bætti við að ekki
hefði spillt að hann hefði átt tvo son-
arsyni í sigurliði Víkings, Arnar og
Hall Má. Hann ljómaði, settist upp í
rúminu og augu hans skutu gneist-
um full lífsorku. „Frábært! Víkingur
er að koma upp með gott lið. Ég veit
það!“ sagði hann með áherslu og
bætti við: „Ég bið að heilsa Arnari og
Halli Má.“ Við kvöddumst og ég skil-
aði kveðju hans.
Hafðu þökk fyrir, kæri pabbi.
Hallur Hallsson.
Elsku afi.
Þú varst besti afi sem hægt var að
hugsa sér og ert enn.
Þú varst alvöru afi, svo innilega
stoltur af barnabörnunum þínum og
þú hlustaðir alltaf á mig og hafðir
svar við öllu. Nú þegar þú ert farinn
get ég samt ennþá talað við þig og
vitað að þú ert að hlusta, en ég á
aldrei eftir að heyra þig svara mér
nema allt öðruvísi. Afi, það var svo
gott að setjast í fangið á þér eða
halda utan um þig og finna góðu
lyktina af þér. Það var svo gaman í
öllum útilegunum í fyrrasumar á
Dynjanda, Akureyri og öllum hinum
stöðunum sem við fórum á. Mér
fannst svo gaman að spila á píanóið
fyrir þig því þú virkilega naust þess
að hlusta á mig.
Elsku afi minn, nú veit ég að þér
líður vel þú ert kominn til mömmu
þinnar, pabba þíns og bræðra þinna
og það hlýtur að vera gaman. Elsku
afi, nú veit ég að það var fyrir bestu
að Guð tók þig með sér upp til himna.
Afi, þakka þér fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir mig og ég skal vernda og
styrkja ömmu.
Afi, ég elska þig og ég mun alltaf
gera það.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Þín
Anna Lísa.
Afi hefur alltaf verið mikill
íþróttaaðdáandi, allt frá sínum yngri
árum þegar hann skaraði fram úr
öðrum á hlaupabrautinni, varð
margfaldur bridsmeistari og leiddi
Víking til sigurs í handboltanum, til
dagsins í dag þar sem hann horfði
nánast á allar íþróttir í sjónvarpinu.
Hann var gallharður Manchester
United-aðdáðandi, missti aldrei af
leik.
Ég varði mestum tíma mínum
með afa fyrir framan sjónvarpið – að
horfa á Manchester United. Hvort
sem það var á laugardögum í deild-
inni eða á miðvikudögum í meistara-
deildinni vorum við fyrir framan
sjónvarpið að horfa saman. Þegar
það var leikur mátti lífið og stress
hversdagsleikans bíða, það eina sem
skipti máli var hvort United var að
vinna eða ekki.
Þegar það sjaldgæfa kom fyrir að
United tapaði þá var afi oftast með
skýringarnar „það mátti búast við
þessu, þetta er varaliðið“, „dómarinn
þolir ekki United“, eða „það er bara
gott að vera úr í bikarnum, nú ein-
beita þeir sér að deildinni“. Stundum
kom Símon frændi til okkar til þess
að horfa á United. Hann kom oft með
brandara um liðið til að pirra okkur
afa, en við létum það ekki á okkur fá,
við studdum liðið okkar fram í rauð-
an dauðann.
Eftir að hafa horft á liðið okkar
vinna titil eftir titil og fagna saman
er erfitt að trúa því að afi sé farinn,
svona allt of fljótt, það er svo sárs-
aukafullt, því afi átti svo mikið eftir
og var alltaf svo hraustur. Ég hef
misst besta vin minn og mun aldrei
geta talað aftur um United við hann
eða fótbolta.
Söknuðurinn er mikill hjá öllum,
afa verður alltaf saknað en hann mun
ábyggilega vera með okkur og gæta
okkar um alla ævi. Elsku amma mín,
guð gefi þér styrk í þessari miklu
sorg.
Elsku afi minn, ég kveð þig nú
með þakklæti fyrir allt og allt.
Þinn
Ólafur.
Kveðja frá
Blaðamannafélagi Íslands
Þeir eru ekki margir sem hafa náð
því að starfa í meira en hálfa öld í
blaðamennsku, því erfiða og kröfu-
harða starfi að því er okkur finnst
sem sinnum því. Flestir sem hefja
störf við blaðamennsku, og þeir eru
ótrúlega margir sem einhvern tíma
hafa komið að starfinu, leggja það
ekki fyrir sig nema um tíma og
hverfa síðan til annarra verkefna.
Það er skiljanlegt, starfið er erfitt og
kröfurnar miklar. Fréttir dagsins
þarf að skrifa jafnharðan. Það er
sjaldnast hægt að bíða með það til
morguns og það á ekki síst við um þá
sem leggja fyrir sig skrif um íþróttir.
Þeir sem gera blaðamennsku að ævi-
starfi þurfa að vera ýmsum kostum
búnir, meðal annars þeim að geta
starfað undir miklu álagi.
Hallur Símonarson var blaðamað-
ur í yfir fimmtíu ár. Hann byrjaði
sinn blaðamannsferil árið 1947 þegar
hann og nokkrir félagar hans hófu
útgáfu vikulegs djasstímarits sem
kom út um tíma. Árið eftir hóf hann
störf á Tímanum sem íþróttafrétta-
maður og gegndi því starfi í tvo ára-
tugi. Hann flutti sig síðan yfir á Vísi
þar sem hann skrifaði íþróttafréttir,
en vann einnig á Alþýðublaðinu við
almenn fréttaskrif um tveggja ára
skeið, áður en hann hóf störf á Dag-
blaðinu þegar það var stofnað árið
1975. Þar og síðan á DV þegar það
var stofnað var hans starfsvettvang-
ur allt til starfsloka fyrir fáum miss-
erum.
Hallur var sæmdur heiðursmerki
Blaðamannafélags Íslands árið 1990
fyrir áratugastörf að blaðamennsku.
Hann var einnig einn af stofnendum
Samtaka íþróttafréttamanna árið
1956 og var sæmdur heiðursmerki
samtakanna. Þá var hann sæmdur
heiðursmerki Alþjóðasamtaka
íþróttafréttamanna árið 1974 á
fimmtíu ára afmæli samtakanna.
Hallur var félagi í Blaðamanna-
félaginu alla tíð og bar hag þess mjög
fyrir brjósti. Það sýnir sig ljóslega í
því að enginn hefur gegnt trúnaðar-
störfum lengur fyrir félagið, en hann
var endurskoðandi félagsins í yfir
fjóra áratugi.
Hallur var fjölhæfur maður og
lagði gjörva hönd á margt. Hann var
góður tónlistarmaður og framúr-
skarandi íþróttamaður á sinni tíð svo
sem ferill hans sem bridsspilari ber
með sér. Fjölhæfni og víðfeðm
áhugasvið eru ekki síst eiginleikar
góðs blaðamanns. Hallur var einnig
sérstaklega lítillátur og ljúfur í allri
framkomu. Að leiðarlokum eru hon-
um þökkuð áratugastörf í þágu
Blaðamannafélagsisns og órofa
tryggð við félagið alla tíð. Fjölskyldu
hans, eiginkonu og börnum og öðr-
um aðstandendum eru sendar inni-
legar samúðarkveðjur.
Hjálmar Jónsson, formaður.
Kveðja frá
Knattspyrnufélaginu Víkingi
Víkingurinn Hallur Símonarson er
fallinn frá.
Hallur ólst upp við Vesturgötuna í
Reykjavík og iðkaði þá ásamt bræðr-
um sínum og félögum knattspyrnu
og aðrar íþróttir af miklu kappi.
Hallur og félagar hans voru Víkingar
og mynduðu á þessum árum nokkurs
konar Víkinganýlendu við Vestur-
götuna. Ástundun og hæfileikar
Halls leiddu síðar til þess að hann
varð fyrirliði fyrstu Íslandsmeistara
Víkings í handbolta árið 1946, þá 19
ára gamall. Áhugi Halls beindist
samhliða að félagslegu starfi, því
hann var kjörinn til setu í aðalstjórn
félagsins frá 1945–1947.
Hallur var sæmdur silfurmerki
félagsins árið 1963 og gullmerki Vík-
ings árið 1978.
Hallur var einstakt prúðmenni í
framgöngu, hann bjó yfir miklum
hæfileikum og lét víða til sín taka,
svo eftir var tekið. Á yngri árum var
hann snjall íþróttamaður í frjálsum
íþróttum og handknattleik og vann
til æðstu verðlauna. Hallur lék um
nokkurt skeið fyrir dansi með lands-
þekktum danshljómsveitum og síðar
varð hann margfaldur Íslandsmeist-
ari og landsliðsmaður í bridge.
Þekktastur er Hallur fyrir ævistarf
sitt í blaðamennsku sem hófst árið
1948 á Tímanum. Hann var afar far-
sæll og snjall blaðamaður og mörg-
um fyrirmynd. Gott málfar og grein-
argóðar og líflegar lýsingar
einkenndu skrif Halls um íþróttaat-
burði og skipuðu honum í fremstu
röð íþróttafréttamanna, enda heiðr-
aður af samtökum þeirra, bæði inn-
lendum og erlendum. Greinaskrif
Halls juku hróður og álit þeirra
blaða sem hann starfaði hjá, en jafn-
framt áttu þau stóran þátt í að auka
vinsældir íþrótta og um leið skilning
og viðurkenningu á gildi þeirra í nú-
tímasamfélagi. Knattspyrnufélagið
Víkingur þakkar Halli Símonarsyni
samfylgdina og einlægan stuðning í
gegnum árin.
Víkingar senda eiginkonu hans,
börnum og fjölskyldu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Þór Símon Ragnarsson,
formaður.
Á sokkabandsárum mínum í fót-
boltanum var mikið úrval góðra
knattspyrnumanna. En þá var einn-
ig að finna úrval frábærra íþrótta-
fréttaritara. Hálfgert landslið á þeim
vettvangi. Í því liði var Hallur Sím-
onarson fremstur meðal jafningja.
Hann skrifaði fyrst í Tímann, síðan í
Vísi, Dagblaðið og DV og mat hans
og umfjöllun á íþróttakappleikjum
og frammistöðu einstakra leikmanna
var glögg og markviss, skrifuð á
góðu og skýru máli, sanngjörn en
tæpitungulaus. Menn tóku mark á
því sem Hallur sagði. Jafnvel um þá
sjálfa.
Löngu síðar lágu leiðir okkar sam-
an á ritstjórn DV og þar störfuðum
við hlið við hlið í rúman áratug. Hall-
ur sinnti íþróttaskrifum til að byrja
með en seinna annaðist hann frétta-
skotið og þjónustu við fréttaritara
blaðsins út um land. Betri og heil-
steyptari samstarfsmann var ekki
hægt að hugsa sér og þar endurnýj-
uðum við gamla vináttu, sem átti sér
rætur í íþróttaáhuganum og eftir-
minnilegu nábýli á yngri árum. Ekki
var það heldur verra að eiga þess
kost að verða makker hjá Halli í
firmakeppnum og heimahúsum og
Víkinni í þeirri ágætu íþrótt, bridds-
inu. Mér hlotnaðist sá heiður stöku
sinnum og þar kom ég ekki að tóm-
um kofunum, enda Hallur gamall
meistari á þeim vettvangi. Næstum
því ókrýndur konungur.
Stundum er sagt að karakterinn
komi best í ljós við græna spilaborð-
ið. Það sannaðist á Halli. Ljúfur og
kurteis handlék hann spilin af nær-
gætni listamannsins, sjentilmennsk-
an í fyrirrúmi og framkomu en undir
niðri sauð á keppnismanninum, sem
gekk til hvers leiks og hverrar rú-
bertu staðráðinn í að sigra. Ég þekki
fáa, sem sættu sig jafn illa við ósigur
og Hallur, einkum ef vinningur var í
stöðunni og þess sama varð ég oft
áskynja þegar hans gamla og góða
félag, Víkingur, átti í hlut, þar sem
Hallur sat álengdar og fylgdist með
sínu fólki. Hann fylltist stolti og gleði
yfir góðum árangri og þoldi illa töp-
in, skapríkur og ástríðufullur eins og
hann var. Það sama gilti um órétt-
læti og yfirgang. Það var mínum
manni lítt að skapi. Honum tókst oft-
ast að leyna þeim skapsmunum sín-
um (kostum sínum) og gekk að störf-
unum og hugðarefnunum af
kostgæfni og kurteisi í orði og æði.
En undir niðri brann heitt hjarta og
ólgandi tilfinningar.
Hallur var tilfinningavera og lista-
maður. Hann var á sínum yngri ár-
um hljómlistarmaður, frjálsíþrótta-
maður, glæsimenni. Hljóp með
Clausensbræðrum og lék með KK.
Sjarmör í útliti, fagurkeri og snjall
blaðamaður. Listfengi hans var eng-
um takmörkum háð. Vinátta hans
ekki heldur. Hennar naut ég í ríkum
mæli, í hita leiksins, í önnum dags-
ins, í þögulu augnaráði þessa góða
drengs.
Stefaníu, Símoni, Halli og allri
fjölskyldunni sendi ég einlægar sam-
úðarkveðjur. Þau mega öll vera stolt
af honum Halli Sím.
Far vel, minn gamli, góði vinur.
Ellert B. Schram.
Það var ungum dreng með
óslökkvandi áhuga á blaðamennsku
ekki lítil hvatning að vita af Halli
Símonarsyni afabróður í faginu og til
hans var hægt að leita með hvaðeina
sem vék að starfsgreininni. Og
íþróttunum auðvitað. Halli frænda
þótti vænt um áhuga snáðans á
knattspyrnu og blaðamennsku og
ráðlagði litla frænda snemma að
leggja fyrir sig íþróttafréttaskrif.
Allt frá því ég hóf að skrifa um
íþróttir, fyrst í Íþróttablaðið og fleiri
blöð og síðar sem íþróttafréttamaður
á Morgunblaðinu, naut ég þess bak-
lands sem Hallur Símonarson var og
alltaf þegar leiðir okkar lágu saman
barst talið að skrifum mínum og því
sem hæst bar þá stundina. Hallur
frændi var inni í öllum málum, ekki
síst þegar kom að knattspyrnunni og
hafði skoðanir á flestu. Mjög ákveðn-
ar skoðanir.
En prúðmennið sem hann var,
náði hann alltaf að beina unga blaða-
manninum inn á réttar brautir án
þess að gagnrýna eða hnýta í skrifin.
Nei, Hallur réð mönnum heilt án
nokkurs hávaða eða fyrirgangs og
það held ég að margir hafi kunnað
hvað mest að meta í fari hans.
Hallur skipaði sérstakan sess í
huga mínum, hann var ekki aðeins
afabróðir minn heldur einnig sú
ímynd afa míns í móðurætt sem ég
kynntist aldrei. Gunnar Símonarson,
afi minn, lést nálega þrítugur úr
heilablóðfalli frá ungri og glæsilegri
konu og fjórum ungum börnum og
Kristján bróðir hans aðeins tveimur
árum síðar úr sykursýki. Það var því
erfitt og mikið hlutskipti sem Halli
og Símoni Símonarsonum var ætlað
að fylla á Vesturgötunni, að vera höf-
uð ættarinnar og vísa veginn. En um
leið að sætta sig við þá djúpu sorg að
missa tvo eldri bræður – tvær fyr-
irmyndir – á óútskýranlegan hátt í
blóma lífsins.
Fjölskyldan naut ástríkis Sigur-
ástar Hallsdóttur langömmu, eða
ömmu Ástu á Vesturgötunni, allt þar
til 1973, en frá því kom í hlut Halls og
fleiri af hans kynslóð að halda stór-
fjölskyldunni saman. Það tókst
svona ágætlega, eins og gengur, en
aldrei lét Hallur sig vanta við stór-
viðburði í fjölskyldunni og ávallt
fékk maður sama hlýja handtakið og
góðu viðtökurnar.
Á það hefur verið bent að Hallur
hafi verið einn þeirra manna sem
skara fram úr í nálega hverju því
sem þeir taka sér fyrir hendur. Hall-
ur var mikill leiðtogi og geysilega
efnilegur íþróttamaður, síðan sinnti
hann tónlistinni og lék m.a. með vin-
sælustu hljómsveit landsins á sinni
tíð, þá gerðist hann íþróttafrétta-
maður og varð undir eins í farar-
broddi í þeirra röðum og er hann
gekk bridge-íþróttinni á hönd varð
hann umsvifalaust einn sá besti á
landinu á því sviði, m.a. margfaldur
Íslandsmeistari. Og inni á milli alls
þessa eignaðist hann alls átta börn
sem nú syrgja ástríkan föður og góð-
an félaga.
SJÁ SÍÐU 50
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.