Morgunblaðið - 29.03.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001 51
✝ Sigríður BirnaBjarnadóttir
fæddist á Akureyri
10. maí 1938. Hún
andaðist á heimili
sínu 22. mars síðast-
liðinn. Foreldar
hennar voru Ásta
Jónsdóttir frá Pat-
reksfirði, f. 1917, d.
1969, og Bjarni Pét-
ursson, f. 1915, d.
1995. Sigríður átti
fimm hálfsystkin.
Það eru þrjú börn
Ástu og Hjartar
Jónssonar, eigin-
manns hennar, Ása Hanna, f. 8.8.
1940, Jón f. 5.9. 1946, og Stein-
unn Ragnheiður, f. 10.7. 1948, og
tveir synir Bjarna og Júlíönu
Sigurjónsdóttur, f. 1916, d. 1997,
fyrri eiginkonu hans, þeir
Sigfús, f. 27.11. 1940, og Arn-
aldur Mar, f. 28.12. 1942. Sig-
ríður fluttist til Borðeyrar í
Hrútafirði á unga aldri til
föðurforeldra sinna, þeirra Pét-
urs Sigfússonar og Birnu
Bjarnadóttur, og ólst upp hjá
þeim til fullorðins-
ára.
Hinn 20. ágúst
1972 giftist Sigríð-
ur Gunnari Harðar-
syni, f. 9.11. 1940.
Þau skildu. Börn
þeirra eru Pétur
Þór Gunnarsson, f.
28.2. 1969, sem
Gunnar gekk í föð-
urstað; Birna Gunn-
arsdóttir, f. 14.5.
1973; og Sigurbjörg
Sigríður María
Gunnarsdóttir, f.
31.8. 1975.
Sigríður lærði hárgreiðslu í
Bandaríkjunum 1955–58 þar sem
hún bjó með fósturforeldrum
sínum um nokkurra ára skeið.
Hún vann við hárgreiðslu og rak
sína eigin hárgreiðslustofu, Blæ-
ösp í Kjörgarði, í nokkur ár, þar
til hún gifti sig og hugsaði um
börn og bú. Síðari ár hóf hún
störf við umönnun.
Útför Sigríðar Birnu fer fram
frá Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Sigríður Birna Bjarnadóttir var
tíu ára þegar ég kynntist henni
fyrst, gullfalleg stúlka, fjörug og
alltaf að flýta sér að fara eitthvað.
Nokkrum árum seinna varð ég
stjúpmóðir hennar, svo þessi kynni
okkar eru orðin löng. Hún kom
mjög ung á heimili föður síns, afa
og ömmu á Borðeyri. Á heimili
þeirra ólst hún upp við mikið ástríki
með föðursystkinum sínum. Hún
hafði líka mjög gott samband við
Ástu móður sína og hennar fjöl-
skyldu.
Sigga Birna eignaðist fimm hálf-
systkini sem voru henni mjög kær.
Íþróttir voru hennar áhugamál,
eins og hún átti kyn til, og spilaði
hún handbolta með Fram.
Árið 1955 flutti hópur fólks til
Colorado í Bandaríkjunum, þar á
meðal Pétur afi hennar og amma
Birna, en þau kallaði hún alltaf
pabba og mömmu, við hjónin ásamt
henni, Sigfúsi og Arnaldi, hálf-
bræðrum hennar. Þetta var góður
tími. Við bjuggum saman í sátt og
samlyndi, börnin gengu í skóla í
Steamboat Springs High School og
þaðan útskrifaðist Sigga Birna
1957.
Leið hennar lá svo til Colorado
Springs þar sem hún lærði hár-
greiðslu og vann við það þar um
tíma.
Já, þetta voru góð ár sem við átt-
um fyrir vestan, Sigga Birna eign-
aðist fljótt marga vini og var vin-
sæl. Ég minnist ferða okkar saman
til Steamboat Springs, en við
bjuggum í nokkurri fjarlægð frá
bænum. Ekki vorum við búnar að
aka langt þegar Sigga Birna sagði:
„Nú syngjum við.“ Hún var ekki
mjög lagviss blessunin en hún vildi
syngja og alltaf var byrjað á sömu
lögunum, „Inn milli fjallanna þar á
ég heima“ o.s.frv. og svo „Fyrr var
oft í koti kátt“ o.s.frv. Þetta sung-
um við líka hér heima ef við vorum
saman í bíl. Þá var glatt og engar
áhyggjur. Árið 1960 fluttum við
heim og Sigga Birna stofnaði hár-
greiðslustofu í Reykjavík, Blæösp.
Stofan varð strax mjög vinsæl enda
var Sigga Birna mjög góð hár-
greiðslukona.
Við Bjarni fluttum norður í Þing-
eyjarsýslu, á Fosshól, og kom Sigga
oft til okkar og dvaldi í lengri eða
skemmri tíma.
Sigga Birna giftist Gunnari
Harðarsyni og eiga þau þrjú börn,
Pétur Þór, Birnu og Sigurbjörgu
Sigríði Maríu. Fyrir átti Gunnar
Andreu Örnu. Sigga og Gunnar
skildu og hélt Sigga Birna alltaf
heimili með börnum sínum. Hún
vann síðustu árin við umönnun
sjúkra í heimahúsum og nokkuð
lengi á hjúkrunarheimilinu Brekku-
bæ.
Sigga Birna mín var góð stúlka,
þótti vænt um allt sitt skyldfólk,
það fólk sem hún hjúkraði og vini
sína alla.
Lífið er nú enginn dans á rósum
eins og flestir þekkja og það var
heldur ekki auðvelt Siggu Birnu.
Seinni árin var hún hjartasjúkling-
ur og oft þreytt en átti erfitt með
að slá af.
Ég sakna Siggu Bidd, eins og ég
kallaði hana oft. Hún kom oft til
mín og við töluðum mikið saman í
síma. Til hennar var alltaf hægt að
leita.
Það er mikið tómarúm sem hefur
skapast en þannig er það, „enginn
ræður sínum næturstað“.
Elsku börnin mín, Pétur, Birna
og Sibba, Guð veri með ykkur um
alla framtíð.
Sigurbjörg (Bíbí)
Magnúsdóttir.
Einn vordag í maí árið 1938 leit
stúlkubarn dagsins ljós norður á
Akureyri. Aðstæður einstæðrar
móður hennar voru ekki góðar og
því fór hún sem hvítvoðungur til
elskulegra föðurforeldra sinna,
þeirra Péturs og Birnu, á Borðeyri
við Hrútafjörð. Þar, og síðar í
Borgarnesi, ólst Sigga Birna upp í
miklu ástríki í glöðum hópi föð-
ursystkina sinna.
Ég sá þessa stóru systur mína í
fyrsta sinn, er við mamma stóðum á
Sprengisandsbryggjunni í Reykja-
vík og hún kom siglandi með Lax-
fossi úr Borgarnesi. Hún var þá sjö
og ég fimm ára. Mikið fannst mér
til hennar koma og þessa sumar-
daga árið 1945 naut ég þess að vera
í návist hennar.
Nokkrum árum seinna fluttu þau
Pétur og Birna til Reykjavíkur, þar
sem Sigga Birna sótti skóla, stund-
aði dyggilega ýmsar íþróttir, m.a.
handbolta með Fram og átti drjúg-
an þátt í sigrum kvennaliðs Fram á
þessum árum. Á þessu tímaskeiði í
Reykjavík áttum við margar góðar
stundir saman og brölluðum margt.
Mér fannst það ævintýri líkast,
þegar systir mín og hennar fólk tók
sig upp og flutti til Colorado í
Bandaríkjunum, en þar bjó fyrir
önnur föðursystir Siggu, hún Sigga
Maja. Pétur og Birna og synir
þeirra bjuggu stórbúi, sem hét Pet-
ersdale og var í nágrenni Colorado
Springs. Á þessum árum lærði
Sigga Birna hárgreiðslu, sem hún
átti eftir að notfæra sér þegar hún
flutti aftur heim til Íslands. Árið
1957 dvaldi ég hjá frænku minni í
Kanada og sumarið eftir heimsótti
ég systur mína og hennar fólk í
Colorado. Þessari samveru með
systur minni gleymi ég aldrei.
Þegar heim var komið opnaði
Sigga Birna hárgreiðslustofuna
Blæösp í Kjörgarði við Laugaveg
og rak hana um nokkurra ára skeið
með góðum árangri. Sigga Birna
var mjög vel liðin í öllum þeim
störfum, sem hún tók að sér. Hún
var einkar verklagin og allt lék í
höndum hennar. Hæst reis hæfni
hennar í matartilbúningi ýmiss kon-
ar, hún var, í einu orði sagt, frábær
kokkur og maður naut þess í botn
að koma í mat til hennar.
Siggu Birnu varð þriggja barna
auðið. Elstur er Pétur Þór, næst er
Birna og yngst er Sigurbjörg Sig-
ríður María. Fjölskyldan var náin
og ástrík og samheldni mikil.
Samfundir okkar hafa orðið færri
hin seinni ár en við vissum vel hvor
af annarri, töluðum oft saman og
áttum saman góðar stundir, þá við
hittumst, og fyrir það vil ég þakka,
nú að leiðarlokum.
Börnum hennar votta ég innilega
samúð mína. Blessuð sé minning
Siggu Bidd, systur minnar.
Ása Hanna.
Í örfáum orðum vil ég minnast
systur minnar Sigríðar Birnu
Bjarnadóttur sem látin er um aldur
fram.
Fráfall hennar varð óvænt því
þrátt fyrir að hún hafi átt við
nokkra vanheilsu að stríða allra síð-
ustu ár kom andlát hennar aðstand-
endum hennar og þeim sem til
þekktu á óvart.
Siggu Bidd verður minnst að ég
hygg af öllum þeim sem hana
þekktu fyrir einstaka hlýju hennar,
gjafmildi og umhyggjusemi sem
skapaði henni vináttu og væntum-
þykju margra sem áttu með henni
samleið. Þrátt fyrir andstreymi af
ýmsum toga í lífi hennar glataði
hún aldrei þessum góðu, eðlislægu
þáttum sínum. Hún var gædd
mörgum góðum kostum, var list-
feng, rausnarleg og myndarleg við
flest það sem hún tók sér fyrir
hendur.
Ung stúlka tók hún þátt í íþrótt-
um, spilaði handbolta með Fram og
var þar góður liðsmaður.
Á átjánda ári fluttist hún til
Bandaríkjanna með fjölskyldu sinni
og lauk hún þar menntaskólanámi,
High School, og síðar námi í hár-
greiðslu.
Heim til Íslands kom hún haustið
1959 og setti fljótlega á stofn eigin
hárgreiðslustofu, Blæösp í Kjör-
garði, og rak hana í nokkur ár.
Naut stofan mikilla vinsælda enda
kom smekkvísi, hæfni og dugnaður
Siggu Birnu þar vel í ljós.
Sigga Birna giftist 1972 fyrrver-
andi eiginmanni sínum, Gunnari
Harðarsyni. Áttu þau saman tvær
dætur, Birnu og Sigurbjörgu Sig-
ríði Maríu, og Gunnar gekk syni
Siggu Birnu, Pétri Þór, í föðurstað.
Starfsvettvangur Siggu Birnu hin
síðari ár var umönnun sjúkra og
aldraðra og var hún elskuð af öllum
þeim sem nutu starfa hennar og að-
stoðar á þeim vettvangi.
Dauðinn er oft ótímabær og kem-
ur að óvörum. Sigga Birna átti
margt ógert. Ég hygg að næstu ár
hefðu orðið henni drýgri við að
sinna ýmsum áhugamálum sínum
og hugðarefnum og að rækta sína
góðu hæfileika.
Sigga Birna var einstaklega
barngóð og löðuðust því börn að
henni. Það hefði orðið henni til mik-
illar gleði að fá að sjá sitt fyrsta
barnabarn sem koma mun í heim-
inn síðar á árinu. Til þess var hún
mjög farin að hlakka.
Það er einnig svo, en verður ekki
úr bætt, að rækta hefði mátt betur
tengslin við systur mína og styðja
hana og börn hennar á erfiðum
stundum. Börnin hafa misst mikið
við fráfall móður sinnar, sem ætíð
vildi veita þeim vernd og vera þeim
umhyggjusöm.
Við hjónin, börn okkar og makar
þeirra vottum þeim einlæga samúð
okkar.
Arnaldur og Jónína.
Elsku besta Sigga mín, nú ertu
farin yfir móðuna miklu, og alltof
fljótt. Það er svo margs að minnast
og ég á þér svo óendanlega margt
að þakka. Það varst þú sem kenndir
mér að mála, þú varst svo listræn
góð og skemmtileg og svo varst þú
svo mikill dýravinur, það varst þú
sem hvattir mig til að halda áfram
að mála og fara svo út í eitthvað
sem tengdist listum seinna meir.
Ég átti svo góða daga með þér og
krökkunum, bæði þegar þú og
Gunnar bjugguð í Njarðvík, og svo
þegar þú fluttist til Reykjavíkur.
Sú vinátta sem myndaðist milli
okkar og barnanna þinna Sigur-
bjargar, Birnu og Péturs er svo
sjaldgæf, það var eins og við hefð-
um alltaf verið fjölskylda. Vináttu-
böndin hafa aldrei slitnað, þó það
væri langt á milli okkar.
Þú verður í mínum huga ein af
skærustu perlunum, og ég mun allt-
af geyma minninguna um þig í huga
mínum, og síðar munum við hittast,
og þá verða fagnaðarfundir eins og
alltaf.
Elsku Sigurbjörg Birna og Pétur,
megi Guð gefa ykkur styrk til að
takast á við sorgina.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S.E.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Þinn vinur,
Hafsteinn Björn Ísleifsson.
Elsku Sigga mín, þetta er hinsta
kveðja okkar til þín með óendan-
legu þakklæti fyrir alla þá góðvild
sem þú sýndir okkur gegnum árin
og þá sérstaklega viljum við þakka
þér hversu vel þú reyndist Haf-
steini syni okkar. Þú varst sem önn-
ur móðir hans, hann var einn af
krökkunum þínum. Þetta er sönn
vinátta.
Elsku Sigurbjörg Birna og Pétur,
við sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi góður guð
styrkja ykkur í sorginni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Inga og Ísleifur.
Kær vinkona hefur lokið hlut-
verki sínu hér á jörð og flutt til
stjarnanna í ljósið eilífa.
Með söknuð í hjarta vil ég minn-
ast vinkonu minnar nokkrum orð-
um.
Kynni okkar Siggu Birnu hófust
kvöld eitt fyrir óralöngu í íþrótta-
húsinu við Hálogaland, er við, þá 15
og 17 ára, öttum kappi hvor við
aðra í handbolta, hún í Fram og ég
í KR. Ekki man ég lengur hvernig
leiknum lyktaði, en upphaf vináttu
okkar man ég vel. Ég hafði komið
ásamt stelpunum í KR á undan
Siggu Birnu og Framstelpunum.
Þar sem ég stóð við einn snagann,
afklæddi mig og hengdi fötin mín á
hann kemur þar dökkhærð, lagleg
og sérlega fallega eygð stelpa og
stendur fyrir framan mig dágóða
stund án þess að segja nokkuð
þangað til hún spyr mig hvort ég
viti ekki að þetta sé snaginn hennar
og að hún eigi hann. Mér varð litið í
kringum mig og sé þar fullt af ónot-
uðum snögum og varð undrandi.
Við horfðumst í augu og þegar ég
gerði mig líklega til að flytja mig
sagði hún skælbrosandi: „Ég heiti
Sigga Birna og við skulum bara
nota sama snagann,“ sem við og
gerðum, öðrum í búningsklefanum
til mikillar furðu.
Þarna hófst sú góða vinátta sem
staðið hefur af sér vinda og
strauma í lífsins ólgusjó. Við hefð-
um þó mátt leggja meiri rækt við
vináttuna hin seinni ár. Ég segi
þessa sögu hér, því mér finnst hún
lýsa innri manni vinkonu minnar
vel. Það var eins og orðið nei vant-
aði algjörlega í hennar orðaforða
eða að það hefði gleymst að kenna
henni það. Bónbetri og ærlegri
manneskju var varla hægt að finna,
hún var alltaf að gefa og gefa af
sjálfri sér en var svo feimin við að
þiggja og taka á móti.
Sigga Birna ólst upp hjá föð-
urömmu sinni og afa, þeim Birnu
og Pétri, og gerðist ég strax heima-
gangur hjá því góða fólki. Það tók
mig ekki langan tíma að sjá hvaðan
hún erfði sína góðu eiginleika. Hún
bar mikla virðingu og ást í brjósti
sínu til þeirra og aldrei heyrði ég
hana tala um þau nema af virðingu,
það á reyndar við um allt fólkið sem
hún kynntist á lífsleiðinni, hún bara
talaði ekki illa um fólk.
Ótal minningar koma fram í hug-
ann um þá gömlu góðu daga sem
við áttum saman, bréfaskriftir okk-
ar í milli þegar hún flutti til Am-
eríku með afa, ömmu og föðurfólki
sínu. Þá saknaði ég hennar sárt, en
hún bætti það upp með góðum og
skemmtilegum bréfum og gjöfum
sem hún sendi mér þaðan. Ég man
þegar ég fékk áritaða leikaramynd
af John Saxon og persónulegt bréf
frá honum, hvað ég varð hissa.
Seinna komst ég að því að Sigga
Birna hafði verið að greiða hár
frægu leikaranna í Hollywood og
þar sem ég hafði spurt hana hvort
hún sæi frægt fólk þá snaraði hún
sér að John Saxon einhverju sinni
þegar hún sá hann og bað hann að
senda mér bréf. Þetta lýsir henni,
hún var ekki að stæra sig af því að
vera innan um fræga fólkið, heldur
vildi hún gleðja vinkonu sína hér
uppi á Fróni.
Margt var svo brallað þegar hún
kom heim aftur frá Ameríku. Ég
man þegar við fórum með popp-
kornið fyrir afa hennar í bíóin og
fengum frítt í bíó. Það voru ekki
margar bíómyndir sem fóru
framhjá okkur þá. Ég man þegar
vinkona mín rak hárgreiðslustofuna
Blæösp í Kjörgarði, þá var séð um
að maður væri alltaf fínn um hárið.
Ég man líka brúðkaupsdaginn
minn, þá var hún svaramaður minn.
Já, við vorum vinir. Ég man líka af-
mælisdaginn minn í fyrra þegar
hún fagnaði með mér og öðrum
góðum vinkonum. Þá færði hún mér
mynd sem hún hafði látið teikna af
okkur í handbolta á Framvellinum,
mikið þykir mér vænt um þá mynd.
Svona gæti ég haldið áfram, ég
man … ég man …
Elsku vinkona, ég þakka þér
samfylgdina og bið Guð að leiða þig
í ljósið eilífa og vaka yfir börnunum
þínum og öllum ástvinum og gefa
þeim styrk í sorginni. Ég kveð þig
með væntumþykju og virðingu með
þessu ljóði:
Sískær af brautum bláum,
brosandi augun þín,
stjarnan frá himni háum,
horfa á jörð til mín.
Heimur við dagsljós dulinn,
í dimmu blikar skær,
heimsbúa sjónum hulinn,
himnesku veldi nær.
(Guðrún Magnúsdóttir.)
Þín vinkona,
Aldís (Alla).
SIGRÍÐUR BIRNA
BJARNADÓTTIR
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina