Morgunblaðið - 29.03.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 29. MARS 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Samtök íþróttafréttamanna sjá á
eftir miklum frumherja og einum af
stofnendum félagsins. Nú er aðeins
Atli Steinarsson eftirlifandi af stofn-
endunum og það er fyrir glettni ör-
laganna að hann skuli vera afabróðir
unnustu minnar, Hólmfríðar R. Eyj-
ólfsdóttur. Ég hafði ekki lítið gaman
af því þegar safnast var saman á veg-
um félagsins að tengjast tveimur
stofnendum þess með þessum hætti.
Nú eru aðrir tímar, Hallur settist í
helgan stein og er nú allur en ég hef
snúið mér að öðrum sviðum blaða-
mennskunnar. Eftir situr minningin
um góðan mann og frábæran félaga,
Hall Símonarson.
Ég sendi ástkæru frændfólki
mínu, Stebbu og öllum börnunum,
barnabörnunum og nú barnabarna-
börnunum mínar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Björn Ingi Hrafnsson.
Einn frumherjanna úr hópi ís-
lenskra íþróttafréttamanna er fall-
inn frá, sá þriðji af þeim fjórum sem
stofnuðu Samtök íþróttafrétta-
manna fyrir 45 árum, en áður eru
látnir þeir Frímann Helgason og
Sigurður Sigurðsson. Aðrir geta rak-
ið betur langan og litríkan feril Halls
í íþróttunum, blaðamennskunni frá
1948, briddsinu og hljómsveita-
bransanum, en mín fyrstu kynni af
honum voru árið 1978. Ég þekkti
vissulega nafnið, hafði sem barn og
unglingur lesið íþróttasíður dagblað-
anna upp til agna, og þar kom
skammstöfunin „hsím“ æði oft fyrir
undir áhugaverðum greinum. Málin
æxluðust þannig að ég gerðist knatt-
spyrnufréttaritari fyrir Dagblaðið á
Austurlandi og varð þar með mál-
kunnugur þessum jöxlum sem ég sá
myndir af í blaðinu daglega, eins og
þá tíðkaðist með blaðamenn Dag-
blaðsins.
Kynni okkar Halls voru einvörð-
ungu símleiðis framan af. Ég dvaldi
síðan í eina viku hjá honum í starfs-
kynningu sem menntaskólanemi
vorið 1979 og Hallur tók mér strax af
þeirri ljúfmennsku sem einkenndi
allt hans fas í minn garð frá þeim
tíma. Þegar leið mín lá til Reykjavík-
ur bauð Hallur mér starf á Dag-
blaðinu og undir hans handleiðslu
steig ég mín fyrstu skref sem
íþróttafréttamaður haustið 1981.
Það er eftirminnilegur tími, og þá
sérstaklega fyrir þann kraft, áhuga
og vinnusemi sem einkenndu Hall og
urðu mér dýrmæt fyrirmynd.
Eftirfarandi sýn er mér ógleym-
anleg: Hallur í reykjarkófi í langa og
mjóa herberginu í Síðumúlanum sem
rúmaði þessa tveggja manna íþrótta-
deild Dagblaðsins, berjandi gömlu
ritvélina með báðum höndum, ann-
arri bæklaðri eftir bassaleik fyrri
ára, fljótari en margir sem notuðu
rétta fingrasetningu. Gömlu hand-
ritablöðin þutu í gegnum ritvélarg-
arminn og mynduðu síhækkandi
bunka á borðinu til hliðar.
Hallur var úrvalskennari fyrir ný-
liðann í faginu. Hann hélt ekki langa
fyrirlestra um starfið, heldur lét
hann mig læra af reynslunni og leið-
beindi eftir þörfum. Hann lét mig
stinga mér í djúpu laugina strax,
setti á mig ábyrgð, og fyrir það er ég
honum ævinlega þakklátur.
Atvikin höguðu því þannig að sam-
starf okkar þetta haustið varð mun
styttra en efni stóðu til. Á meðan
Hallur dvaldi í löngu fríi í Ameríku í
nóvember voru Dagblaðið og Vísir
sameinuð og nýliðinn sat eftir at-
vinnulaus. Hallur var sár og reiður
fyrir mína hönd en sat ekki aðgerða-
laus. Innan mánaðar frá sameining-
unni var búið að bjóða mér nýtt starf
í þessari fámennu stétt íþróttafrétta-
manna. Ég hóf störf þremur húsum
utar í Síðumúlanum, á Þjóðviljanum,
og komst fljótlega að því að Hallur
hafði þar haft hönd í bagga með sím-
tali til ritstjóra „Kommablaðsins“
sem hann nefndi grannana í daglegu
tali.
Leiðir okkar lágu saman á ný í
ársbyrjun 1988 þegar ég var ráðinn á
DV sem þá var flutt í Þverholtið. Þá
var Hallur hættur í íþróttunum og
hættur að reykja, nýbúinn að hrista
af sér erfið veikindi. Hann tók á móti
mér af þvílíkum virktum að það var
eins og týndi sonurinn væri loks
kominn heim.
Enda fékk ég að heyra það reglu-
lega að hann ætti dálítið í mér. Og
það leið varla sá dagur að hann liti
ekki við ef við vorum á annað borð í
vinnu á sama tíma. Stundum með
ábendingar um efni eða fréttir,
stundum til að kanna hvort ekki væri
möguleiki á að birta frétt og eða
mynd frá einhverjum fréttaritaran-
um á landsbyggðinni, stundum bara
til að kíkja á fótboltafréttirnar á Sky.
Oftar en ekki fylgdu með athuga-
semdir um hans menn í Manchester
United eða Víkingi, félögunum
tveimur sem stóðu hjarta hans næst.
Ef hallað var á annað hvort þeirra í
umfjöllun okkar á íþróttadeildinni,
að hans mati, lét hann það umbúða-
laust í ljós og skýringar á ósigrum
eða sigrum voru alltaf á reiðum
höndum. Það einkenndi líka ávallt
leikmenn þessara tveggja félaga í
frásögnum Halls að þar fóru úrvals-
drengir, snjallir og vel gefnir, og
Víkingskonurnar voru upp til hópa
bráðmyndarlegar og af góðum ætt-
um.
Halli var ekki allt of mikið um
tölvubyltinguna á ritstjórninni gefið.
„Ég passa mig á að læra bara það
sem ég nauðsynlega þarf,“ sagði
hann við mig einhverju sinni. En
hann lærði það líka vel og það var
meira að segja hann sem kenndi mér
að nota „Makka“ sem ég þurfti að
læra á til að skrá inn laun fréttarit-
ara íþróttadeildarinnar þegar byrjað
var að tölvukeyra þau. Hallur hafði
arfleitt mig að þeim starfa á fyrsta
degi mínum í Þverholtinu.
Frá því Hallur lagði íþróttafrétta-
mennskuna til hliðar og þar til hann
hætti störfum hjá DV fyrir fáum ár-
um sá hann um fréttaritara blaðsins
á landsbyggðinni. Þeir voru sem
börnin hans og hann annaðist þá af
natni og umhyggju. Ég fékk oft að
heyra að hinn eða þessi væri alveg
bráðsnjall og til þjónustu reiðubúinn
ef við á íþróttadeildinni þyrftum á
honum að halda.
Þegar Hallur hætti voru margir
fréttaritaranna nánast munaðarlaus-
ir fyrst á eftir og kvörtuðu sáran
undan því að störf þeirra væru ekki
eins vel metin og áður. Hallur var
nefnilega duglegri að koma efni
þeirra í blaðið en arftakar hans.
Við Hallur yfirgáfum Þverholtið
með skömmu millibili. Hann settist í
helgan stein, ég fór á Morgunblaðið.
Ég efa ekki að hann fylgdist daglega
með því sem ég skrifaði, af sínum
einlæga og víðtæka íþróttaáhuga, og
stundum velti ég því fyrir mér hvað
Halli fyndist um það sem ég lét frá
mér fara.
Ég votta eiginkonu Halls Símon-
arsonar og öðrum aðstandendum
hans mína innilegustu samúð.
Víðir Sigurðsson.
Sá, sem þessar línur ritar, átti
þess kost að stíga sín fyrstu skref í
blaðamennsku undir öruggri leið-
sögn Halls Símonarsonar. Það var á
Tímanum á sjöunda áratugnum.
Hallur var einn af frumkvöðlum nú-
tíma íþróttablaðamennsku og átti
sem slíkur drjúgan þátt í aukinni út-
breiðslu Tímans með daglegri
íþróttasíðu, sem höfðaði til íþrótta-
áhugamanna um land allt. Það voru
einkum skrif hans um enska knatt-
spyrnu sem vöktu athygli, en Hallur
fylgdist jafnan með útsendingum
BBC og miðlaði þeim fréttum til les-
enda sinna. Að sama skapi var hann
yfirburða penni í frásögnum sínum
og gagnrýni á íslenzka knattspyrnu,
handknattleik og frjálsar íþróttir,
enda sjálfur upprunninn úr íþrótta-
hreyfingunni og var keppnismaður,
m.a. í frjálsíþróttum. Í íþróttaskrif-
um sínum voru efnistök hans sérstök
og ávallt gerður skýr munur á aðal-
atriðum og aukaatriðum hvers at-
burðar, sem fjallað var um.
Auk starfa sinna sem íþrótta-
fréttaritari sá Hallur um umbrot
innblaðs Tímans á þessum árum og
átti mikil samskipti við starfsmenn í
prentsal. Hann þótti góður sam-
starfsmaður og var dáður af prent-
urunum vegna prúðmennsku sinnar
og lipurðar, en oft var handagangur í
öskjunni við frágang blaðsins á síð-
kvöldum og réð útsjónarsemi um-
brotsmanns þá oft hversu vel gekk
að koma blaðinu í prentun. Þetta var
á tímum blýprentunar, en síðar átti
Hallur eftir að vinna við gerbreyttar
aðstæður sem blaðamaður á DV.
Það var býsna öflug sveit, sem
stóð að stofnun Samtaka íþrótta-
fréttamanna laust eftir miðja síðustu
öld. Þessir öflugu íþróttafréttamenn
hafa horfið á braut hver af öðrum,
Frímann Helgason á Þjóðviljanum,
Örn Eiðsson og Einar Björnsson á
Alþýðublaðinu, Sigurður Sigurðsson
og Jón Ásgeirsson á Ríkisútvarpinu
og nú síðast Hallur Símonarson.
Allra þessara mætu manna minnist
ég með virðingu og þökk. Þeir ruddu
brautina fyrir þá blómlegu íþrótta-
fréttamennsku, sem allir landsmenn
þekkja í dag.
Alfreð Þorsteinsson.
Eigi löngu eftir að DV hóf göngu
sína hafði kunningi minn einn, sem
var handgenginn blaðinu, orð á því
við mig að það vantaði fréttaritara í
Strandasýslu. Með nokkuð hvatvís-
legum hætti lýsti ég því þá yfir að ég
væri fullur áhuga fyrir því að skrifa í
þetta nýja blað. Minna varð um efnd-
ir á þessu heiti mínu næstu árin og
hafðist ég ekkert að í því að koma
mér á framfæri. Það var ekki fyrr en
ég hafði sent nokkur fréttaskot til
blaðsins á árunum 1990 og 1991 að
skriður komst á málið. Hallur Sím-
onarson hafði þá samband við mig og
tjáði mér að blaðið bráðvantaði
fréttaritara á þessu svæði, hvort ég
vildi ekki taka það að mér. Hann
lagði nokkuð fast að mér að gera
þetta og sagði að fréttaskotin bentu
til þess að ég hefði allgott vald á ís-
lensku máli. Þetta var í fyrsta skipti
sem við Hallur ræddum saman og er
mér þetta samtal okkar afar minn-
isstætt. Það var hlýja í rödd hans,
ásamt mikilli ákveðni og festu sem
snart mann notalega. Þannig var þá
viðmót og raddblær þessa þekkta
blaðamanns og bridsspilara sem ég
hafði vitað örlítil deili á frá unga aldri
þegar bæði í útvarpi og blaði sveit-
anna, Tímanum, var getið árangurs
hans og afreka bæði innanalands og
utan í bridsíþróttinni.
Frá þessum degi, þessu fyrsta
samtali okkar Halls, hófust kynni
okkar sem urðu tiltölulega fljótt
nokkuð sterk og einlæg. Hafi ein-
hver kvíðatilfinning gert vart við sig
við fyrstu fréttaskrifin þá var
skammt þess að bíða að þetta yrði
mín eftirlætisiðja þegar næði gafst
frá skyldustörfum sem oft gerðist
enda hef ég, allt frá unga aldri, jafn-
an fundið samsvörun með orðum
skáldsins Tómasar Guðmundssonar í
kveðskap hans um pennann „En
penninn minn og ég höfum alltaf
elskað pappír.“. Hallur var til að
byrja með nokkuð oft í sambandi við
þennan nýja fréttaritara með hvatn-
ingarorð og hrós, allar voru leiðbein-
ingar hans settar fram með mildum
hætti. „Ég get komið þér í samband
við góðan ljósmyndara sem getur
leiðbeint þér með að bæta mynda-
tökur innanhúss,“ sagði hann eitt
sinn á fyrsta eða öðru starfsári mínu.
Þannig voru öll orð hans sett fram af
miklu ljúflyndi og mannást. Aldrei
var hægt að merkja eða finna að
hann, þessi reyndi blaðamaður með
áratugareynslu í blaðamennsku,
væri nokkuð yfir byrjandann hafinn,
slíkt var lítillæti hans.
Ekki löngu eftir að fréttaskrif mín
hófust leitaði hann ráða hjá mér.
Hann var ekki sáttur við orð sem
notað var yfir tiltekinn verknað og
tengdist frétt sem var aðsend til
blaðsins. Óneitanlega gladdi það
mitt lítilmótlega hjarta að sjá frétt-
ina í blaðinu nokkrum dögum síðar
með orðið innan texta sem ég hafði
gert að tillögu minni að notað væri.
Flestir, hygg ég, jafnreyndir honum
í faginu hefðu látið slíkt ógert að
leita út fyrir hinn þrönga hóp stétt-
arinnar með ráðgjöf varðandi slíkt
efni en þannig opinberaði hann
traust það sem hann alla tíð með ein-
lægni sinni og falsleysi bar til sam-
starfsfólks síns. Með orðum sínum
og áherslum gerði hann mér frétta-
ritarastarfið bæði mikið áhugavert
og ekki síst skemmtilegt.
Af um 500 fréttum sem ég sendi, á
því níu ára tímabili sem samstarf
okkar stóð, voru aðeins örfáar sem
ekki birtust. Fyrir kom líka að hann
hringdi og spurði hvort ég hefði ekki
eitthvað fréttnæmt af svæðinu.
Þannig var þessi maður áhuga-
samur og vakandi með hvatningar-
orð og viðmót sem veitti manni gleði
og það reyndist svo auðvelt að líta á
hann sem vin sinn. Það var ætíð upp-
örvandi að ræða við hann og notaleg
tilfinning fylgdi manni þá til annarra
starfa.
Reyndar voru samfundir okkar fá-
ir, það kom þó ekki að sök, sam-
bandið hélst eigi að síður. Hann tal-
aði sjaldan lengi og átti það til að
kveðja að fyrra bragði hringdi mað-
ur í hann og án þess að þekkja vinnu-
lag hans til neinnar hlítar veit ég að
hann var bæði vinnusamur og afar
vel skipulagður. Einstöku sinnum
ræddi hann um fjölskyldu sína og
þurfti ekki glöggan mann til að finna
að hann unni henni mjög. Í eitt skipti
átti ég þess kost að sækja hann heim
á fallega heimilið þeirra Stefaníu á
Bústaðaveginum. Það var bæði mik-
ið ánægjuleg heimsókn og eftir-
minnileg.
Fréttaritarar vildu þá sýna þess-
um góða tengilið sínum við blaðið um
árabil nokkurn þakklætisvott.
Nú hefur rödd Halls hljóðnað og
hann kvatt þetta tilverusvið.
Við, sem honum kynntumst, mun-
um sakna hans. Íslensk blaðamanna-
stétt er fátækari við fráfall hans.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég eftirlifandi eiginkonu hans, sem
og afkomendum öllum.
Guðfinnur S. Finnbogason.
 Fleiri minningargreinar um Hall
Símonarson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
5 
 
498

@0
9
&)$A
 7(%!

' 
 #  !  #
*
    +'   +    ,  % ) 
 6-,'   38&3#" $$ 
8  ! 
@ & +
$

 %

  50*,
940


( #&)$12
 7(%!
4 /)    7 
9 ! > (  #
4 "" $$ 
9  "9 !##
'  
(:"#" $$ +
8     
   %


>

*0>

*00

#B#$( 
 ( $C
 $(   #
+ 0 
&' 6

+
 /)  !# #
> &  * ! #" $$ 
& ! >&" $$    ( ##

(*() >&" $$  3 4( $##
4 #$( >&>&# 8 !*  $#" $$ 
9!>&" $$  4 #$( :"##

 +9 ##
& ) +
8   

%
 
8
80

"A
,  )
0 
' 6))9-)
' 7/)  !  #
*

    +  
+    , %, , -2%%  
5 &  9 #" $$ 
& 3%%": #" $$ 
": 5 ": ##
&  ": ##
97(  ": ##
&": #" $$ +