Morgunblaðið - 07.06.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þórður Vigfús-son fæddist í
Ólafsvík, Snæfells-
nesi, 20. mars 1919.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skógarbæ 16. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hans, ættaðir
af Snæfellsnesi:
Þóra Egilsdóttir,
fædd 5.4. 1874, dáin
2.l2. 1963, og Vig-
fús Eyjólfsson sjó-
maður, fæddur 20.5.
1874, dáinn 22.11.
1938. Systkini Þórð-
ar voru sjö og eru öll látin.
Þórður kvæntist 13.11. 1943
eftirlifandi eiginkonu sinni Sig-
ríði Þóru Eiríksdóttur, f. 26.12.
1921. Foreldrar hennar voru
Ingigerður Þorsteinsdóttir, f. 2.8.
1894, d. 13.7. 1968, ættuð úr
Rangárvallasýslu, og Eiríkur
Þorsteinsson, f. 10.7. 1893, d. 2.2.
1963, ættaður úr Austur-Skafta-
fellssýslu. Börn Þórðar og Sig-
ríðar eru: 1) Eiríkur Ingi, f. 26.8.
1943, d. 30.4. 1948. 2) Stúlka
Þórðardóttir, f. 21.9. 1944, d.
6.11. 1944. 3) Jóhanna Vigdís
myndlistarmaður, f. 24.10. 1946.
verkstjóri Morgunblaðinu, f.
2.9.1969. Maki hans Þórdís
Bjarnleifsdóttir nemi, f. 8.3.
1971. Börn þeirra: Bjarnleifur
Smári, f. 1.7. 1988, Matthías Már,
f. 31.10. 1995, Álfheiður Björk,
18.6. 1998, Elfa Björk, f. 30.5.
1971. Maki hennar Einar Farest-
veit lögfræðingur, f. 5.10. 1970.
Börn þeirra: Arthur Knut, 6.10.
1995, Jóhann Karl, 15.6. 2000.
Þórður Ingi verkamaður, f. 26.9.
1975, sambýliskona hans Ásdís
Erla Helgudóttir, f. 22.4. 1974.
Barn þeirra: Eiríkur Ingi, f.
17.1997. Maki 2) Úlvar Páll
Mörk, f. 1.3. 1949, d. 27.1. 1985.
Barn þeirra: Karen Sesselja, f.
22.5. 1984. 5) Þorbjörg Þórðar-
dóttir veflistarkona, f. 1.7. 1949.
Maki hennar Þórður Hall mynd-
listarmaður, 8.10. 1949. Börn
þeirra: Sölvi matreiðslumeistari/
nemi í Tækniskólanum, f.
28.9.1974, sambýliskona hans
Guðríður Kristín Þórðardóttir
hjúkrunarfræðinemi, f. 26.12.
1977. Daði margmiðlunarnemi,
3.9. 1979. Arnaldur menntaskóla-
nemi, 3.3. 1982. 6) Drengur Þórð-
arson, f. 6.5. 1955, d. 6.5. 1955.
Þórður var síðustu árin starfs-
maður Reykjavíkurborgar í við-
haldsdeild bygginga borgarinn-
ar.
Jarðarför Þórðar Vigfússonar
hefur farið fram í kyrrþey, 23.
maí síðastliðinn, frá Grafarvogs-
kirkju.
Maki hennar Jón
Reykdal myndlistar-
maður, f. 14.1. 1945.
Börn þeirra: Nanna
Huld grafískur hönn-
uður, f. 30.7. 1971.
Maki hennar Magnús
Eðvald Björnsson,
eðlis- og tölvunar-
fræðingur, f. 22.4.
1972. Þeirra barn
Magnús Eðvald, f.
25.1. 2001. Hadda
Fjóla myndlistarmað-
ur, f. 2.1. 1974. Maki
hennar Snorri Ein-
arsson læknir, f. 10.8.
1973. Þeirra börn: Hjalti, f. 10.3.
1998, Lilja, f. 30.10. 1999, Hlín
nemi, f. 30.7. 1985. 4) Eiríka Inga
Þórðardóttir, f. 3.3. 1948. Dóttir
hennar Sigríður Þóra Magnús-
dóttir (Kristinssonar), f. 24.3.
1965 innkaupastjóri. Maki henn-
ar Einar Viðar Gunnlaugsson
sölumaður, f. 10.8. 1966. Barn
þeirra: Birkir Einarsson, f. 24.11.
1989. Fyrir á Sigríður Þóra son-
inn Frey Alexandersson (Alex-
anderssonar) menntaskólanema,
f. 18.11. 1982. Maki 1) Guðni
Guðmundsson, f. 1.4. 1947, þau
skildu. Börn þeirra: Heiðar Már
Þórður var fæddur í Ólafsvík
yngstur af átta systkinum. Það var
mikil fátækt í Ólafsvík á þessum ár-
um og fór hann ungur að vinna bæði
á sjó og landi, allt sem hann vann sér
inn var lagt inn í kaupfélagið og rann
til heimilisins.Hann fór að heiman 19
ára, stundaði sjómennsku frá Suð-
urnesjum, en vann svo við smíðar í
Reykjavík.
Árið 1942 kynntist hann eftirlif-
andi konu sinni Sigríði Eiríksdóttur
og giftu þau sig 13. nóvember 1943.
Á stríðsárunum var mikil húsnæð-
isekla í Reykjavík og þau hjón komin
með barn og bjuggu við mikil
þrengsli, en hjartarými, hjá tengda-
foreldrum Þórðar á Hverfisgötunni.
Þegar herinn fór, fengu þau bragga
sem Þórður einangraði og lagfærði
eins og hans var von og vísa.
Nýlega hitt ég vinkonu þeirra
hjóna sem sagði mér frá því þegar
hún og systur hennar urðu húsnæð-
islausar og voru komnar með búslóð-
ina út á götu í rigningu og áttu í ekk-
ert hús að venda. Þá birtust Þórður
og Sigga sem buðu þeim umsvifa-
laust húsaskjól í bragganum þar sem
þær bjuggu í tæpt ár í góðu yfirlæti.
Þórður ætlaði ekki að búa lengi í
bragga.
Hann sótti um lóð en var tilkynnt
að hann væri best geymdur í sinni
sveit. Það var ekki líkt Þórði að gef-
ast upp fyrir svona sjónarmiðum, og
eftir nokkurt þref fékk hann lóð við
Langholtsveg. Grunn hússins, sem
síðan varð stórfjölskylduhús, gróf
hann með handafli einu saman.
Tengdaforeldrar Þórðar fluttu einn-
ig í húsið, í fyrsta sinn í eigið hús-
næði.
Þórður og Sigga voru hamingju-
samt par, en fengu að upplifa sorgina
ef til vill í meira mæli en hollt getur
talist. Kornung misstu þau stúlku-
barn sitt í vöggu og síðan sólargeisl-
ann sinn Eirík Inga úr botnlanga-
bólgu. Þessi áföll hafa fylgt
tengdaforeldrum mínum alla tíð og
markað djúp spor. Á þessum tíma
voru ekki til nein samtök um sorg og
sorgarviðbrögð og er ekki ólíklegt að
Þórður hafi reynt að deyfa sorgina
með mikilli vinnu.
Stærsta gæfa hans í lífinu var hún
Sigga, en þau voru mjög náin og
stóðu saman í blíðu og stríðu.
Þórður var sjálfmenntaður og
sjálfstætt starfandi múrari og smið-
ur og vann lengi við múrverk. Hann
naut vinnunnar og var aldrei eins
ánægður og þegar hann var að
byggja eða breyta, hvort sem það
var fyrir sjálfan sig eða aðra. Hann
naut þess að vera einn að verki.
Hann var alltaf boðinn og búinn að
rétta vinum og ættingjum hjálpar-
hönd, og þegar við Jóhanna keyptum
okkar fyrsta fokhelda hús var hann
mættur með hamarinn og múrskeið-
ina og stoppaði ekki fyrr en við vor-
um flutt inn.
Þessa vinnu vann hann að venju-
legum vinnudegi loknum og langt
fram á kvöld og um helgar. Hann bjó
yfir alveg óvenjulegu vinnuþreki og
hafði einnig gott vinnulag, átti gott
með að vinna verk einn þar sem mað-
ur hefði haldið að þyrfti marga til.
Síðustu tvo áratugina vann hann hjá
Reykjavíkurborg við múrverk og að
viðhaldi ýmissa bygginga. Þegar
hann lét af störfum vegna aldurs var
ekki sest í helgan stein og slappað af.
Segja má að Þórður hafi þá gengið í
endurnýjun lífdaga, því hann fór að
byggja sér stóran sumarbústað við
Þingvallavatn.
Þar átti hann örugglega sínar
bestu stundir, orkan var ótrúleg.
Hann reif sig upp fyrir sólarupprás
og vann inn í sumarnóttina. Ófáar
voru þær stundirnar þegar hann
lagðist út og mátti ekki vera að því að
eyða tíma í bílferðir. Við Þingvalla-
vatn hafa börnin og barnabörnin átt
góðar stundir. Þórður var alla starfs-
ævi heilsuhraustur, beinvaxinn og
bar sig vel. Fyrir tveimur árum fór
heilsunni að hraka og síðustu ellefu
mánuði dvaldi hann á hjúkrunar-
heimilinu Skógarbæ þar sem mjög
vel var hugsað um hann.. Allan tím-
ann vék Sigga ekki frá honum slík
var tryggð hennar og sýndi hún
aðdáunarverðan styrk og dugnað því
Þórður var mjög veikur þessa síð-
ustu mánuði.
Ég kveð tengdaföður minn með
virðingu og þökk fyrir góðar sam-
verustundir.
Jón Reykdal.
Tengdafaðir minn er fallinn frá.
Ég kynntist Þórði Vigfússyni fyrir
u.þ.b. 15.árum. Kannski ekki vel í
fyrstu, annahvort var það vinnan
sem tafði okkar kynni eða Þórður
varð að kynnast fólki á sínum hraða.
Mér fannst þessi vinnusami mað-
ur frekar lokaður í fyrstu, en ég átti
eftir að kynnast hvaða gull af manni
Þórður hafði að bera. Bestu stundir
sem við fjölskyldan áttum með þeim
hjónum, Þórði og Sigríði, var í Þórð-
arkoti þar sem tengdafaðir minn tók
mig oft í læri í smíðum, það var ein-
stakt að vinna með Þórði, ég hafði
ekkert vit á smíðum og vildi gera allt
sem einfaldast en þessi aldni heið-
ursmaður sem hafði byggt 14 hús og
5 sumarbústaði ætlaði nú ekki að
láta einhvern unganóreyndan
tengdason sinn segja sér fyrir verk-
um.
Urðu oft úr grátbroslegar minn-
ingar sem við rifjuðum oft upp í
seinni tíð.
Sögustundin sem til varð á kvöldin
þegar þú opnaðir fyrir allar gáttir,
um hvernig var að alast upp fyrr á
öldinni, allt var þetta einskakt, eink-
um fyrir borgarbarn eins og mig.
Ekki get ég skilið við þessar minn-
ingar án þess að minnast á frasann
sem varð til í Þórðarkoti fyrir nokkr-
um árum þegar við Þórður vorum
búnir að vinna í nokkra daga og í
hvert sinn sem ég sagði „jæja Þórður
minn, er ekki kominn kaffitími?“
fékk ég alltaf sama svarið; „finnst
þér þú verðskulda það?“ Þeir aðilar
sem heyrðu þennan frasa í seinni tíð
spurðu mig oft hvort
einhver leiðindi væru á milli okkar
en því var auðvitað fljótt svarað neit-
andi. Þórður var kannski ekki allra,
en þeir sem kynntust honum geta
vitnað um aðeinlægni og húmor átti
hann nóg til af. Elsku besti vinur
minn, þetta verða að vera mín síð-
ustu orð til þín í bili. Þökkum við fjöl-
skyldan alla hlýjuna og góðviljann í
okkar garð. Minning þín mun lifa
með okkur um ókomna tíð.
Megi góður Guð varðveita þig. Ég
mun biðja elsku Guð að blessa og
styrkja Sigríði og alla fjölskylduna á
þessum erfiðu tímum.
Guð blessi þig.
Einar Viðar
Gunnlaugsson.
Við kvöddum þig og sólin skein,
sumarið var komið og bjartir tímar
fram undan.
Þrautum þínum er lokið og í heimi
eilífðar er alltaf bjart, eins og á þeim
stað sem þú skapaðir í hjarta okkar
allra.
Nú finn ég angan löngu bleikra blóma,
borgina hrundu sé við himin ljóma,
og heyri aftur fagra, forna hljóma,
finn um mig yl úr brjósti þínu streyma.
Ég man þig enn og mun þér aldrei gleyma.
Minning þín opnar gamla töfraheima.
Blessað sé nafn þitt bæði á himni og jörðu.
Brosin þín mig að betri manni gjörðu.
Brjóst þitt mér ennþá hvíld
og gleði veldur.
Þú varst mitt blóm, mín borg, mín
harpa og eldur.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku afi, ég hef svo margt að
þakka þér, ef við byrjum á uppeld-
inu. Þið tókuð mig að ykkur þegar ég
fæddist og frá þeim degi eða þar til
ég fór að búa sjálf bjó ég hjá ykkur
ömmu, betra uppeldi er ekki hægt að
fá. Ástin var mikil og þó að þú værir
mikið frá vegna vinnu voru fastir sið-
ir sem alltaf héldu.
Þú kysstir ömmu alltaf bless og
góða nótt, þegar þú komst úr vinnu
föðmuðust þið, ást ykkar var dásam-
leg og endurspeglar hún ykkur bæði,
það var yndislegt að alast upp á
þennan hátt.
Matmálstímar voru alltaf fastir
punktar. Ég ólst upp við að fá heitan
mat í hádeginu og þegar drengirnir
mínir komu svangir úr skóla og leik-
skóla gáfu þið þeim þessi forréttindi
líka. Það var mikið öryggi í því og
hafði mikið uppeldislegt gildi fyrir
þá að geta leitað til ykkar ömmu eftir
skóla alla daga. Ég lærði margt, þú
kenndir mér rétt vinnubrögð, þegar
ég gerði hlutina ekki rétt sagðir þú
„þú gerir þér þetta of erfitt “ og
kenndir mér að gera hlutinn rétt.
Það var gaman að vinna með þér í
sumarbústaðnum í þau fáu skipti
sem það var hægt vegna þess að ef
ég sagði við þig að ég ætlaði að gera
þetta eða hitt fórstu yfirleitt á undan
og kláraðir verkið til að koma mér á
óvart. Við áttum margar yndislegar
stundir í Þórðarkoti, sátum eftir
langan dag og spjölluðum um gamla
tíma og hvað okkur langaði að gera.
Þú vaknaðir alltaf manna fyrstur
og byrjaðir að vinna, þú kunnir ekki
að slaka á, sagðir að það væri nægur
tími til þess síðar.
Ef þú situr ekki núna í sólstól með
góða bók, lífsbókina þína, og slakar á
ert þú eflaust að laga eitthvað sem
bilað hefur eða að byggja nýtt. Þann-
ig varst þú alltaf kominn ef eitthvað
var bilað eða einhver var að fara að
byggja, þú gast allt.
Það verður skrítið að fara í Þórð-
arkot og horfa á verkin þín, það síð-
asta sem þú byggðir, þú byrjaðir að
byggja þennan sælureit þegar þú
varst 71 árs gamall, þvílkur dugn-
aður. Birkir mun standa einn við
birkitréð þetta sumar á fyrstu mynd
sumarsins.
Sagan af afa, Birki og birkitrénu
er búin, en Birkir og birkið standa
áfram og minningin lifir.
Elsku afi, ég lofa að hugsa um
ömmu og gefa henni auka faðm og
koss fyrir þig.
Guð blessi þig.
Sigríður Þóra
(Sigga Þóra).
ÞÓRÐUR
VIGFÚSSON
✝ Jóna KristbjörgMagnúsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 14.
apríl 1930. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 30.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Magnús Jóns-
son, verkamaður í
Vestmannaeyjum, f.
18. ágúst 1875, d.
28. febrúar 1939, og
Guðrún Þorsteins-
dóttir húsfreyja, f.
14. ágúst 1899, d. 4.
október 1982. Guðrún giftist árið
1944 seinni manni sínum, Gísla
Brynjólfssyni smiði, f. 2. október
1903, d. 24. október 1977.
Systkini hennar eru: Guðríður,
f. 14. mars 1923, d. 12. september
1937, Guðsteinn,
f. 18. mars 1925, Guðjón, f. 12.
ágúst 1927, d. 8. júní 1997, Björg-
1968. Börn Jónu og Gunnars eru:
1) Sonur fæddur andvana 24. des-
ember 1948. 2) Diljá, f. 8. febrúar
1950, maki Rúnar Mogensen, f. 9.
júní 1950. Börn þeirra eru Regin
Freyr, f. 11. apríl 1973, sambýlis-
kona hans er Ágústa Hlín Gúst-
afsdóttir, f. 11. apríl 1974, dóttir
þeirra er Viktoría Nótt. Birta, f.
16. september 1983. 3) Magnús, f.
29. apríl 1954, maki Aðalheiður
Gunnarsdóttir, f. 10. maí 1952, d.
28. júlí 2000. Börn þeirra eru Ás-
dís, f. 15. desember 1978, og
Bjarki, f. 26. október 1990. Sonur
Aðalheiðar er Arnar Sigmunds-
son, f. 30. október 1972, maki
hans er Úlfhildur Óttarsdóttir, f.
10. nóv. 1970, börn þeirra eru
Brynhildur og Brynja Dögg. 4)
Guðný, f. 18. ágúst 1961, maki
Þórarinn Ólason, f. 28. október
1961. Börn þeirra eru Gunnar, f.
21. júlí 1981, sambýliskona hans
er Guðný Birna Guðmundsdóttir,
f. 14. febrúar 1982, sonur þeirra
er Guðmundur Dagur. Ívar Rafn,
f. 25. maí 1987. Óðinn, f. 20. des-
ember 1991.
Útför Jónu fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in kl. 14.
vin, f. 28. september
1928, Ása, f. 15. júlí
1931, Gísli, f. 13. des-
ember 1932, d. 25.
apríl 1993, og Guð-
ríður Steinþóra, f. 11.
júlí 1937, d. 2. sept-
ember 1995.
Jóna giftist 5. nóv-
ember 1949 Gunnari
Sigurjónssyni, bak-
ara í Keflavík, f. 18.
október 1923. For-
eldrar hans voru Sig-
urjón Jónsson, sjó-
maður í Njarðvík, f.
1. nóvember 1890, d.
18. janúar 1976, og Diljá Guð-
mundsdóttir, húsfreyja, f. 20.
september 1893, d. 10. nóvember
1928. Fósturforeldrar Gunnars
voru Eyjólfur Ólafsson Ásberg,
bakari í Keflavík, f. 19. júlí 1891,
d. 27. nóvember 1954, og Guðný
Jónasdóttir Ásberg, húsfreyja, f.
2. júní 1893, d. 4. september
Við skyndilegt og ótímabært frá-
fall ömmu minnar Jónu Kristbjarg-
ar Magnúsdóttur, hvarflar hugurinn
til baka og vil ég fyrst minnast
bernsku hennar í Vestmannaeyjum.
Amma missti föður sinn Magnús
Jónsson þegar hún var á 9. ári og
stóð langamma Guðrún Þorsteins-
dóttir þá ein uppi með átta börn,
það elsta 14 ára, en það yngsta rúm-
lega eins árs.
Skólaganga ömmu var stutt þar
sem hún fór ung að aldri að vinna
fyrir sér, til að létta undir með
heimilinu. Þegar amma var á 16. ári
fór hún alfarin frá Vestmannaeyjum
í vist til Guðnýjar og Eyjólfs Ás-
berg, bakara í Keflavík. Þar kynnt-
ist hún lífsförunaut sínum, afa mín-
um, Gunnari Sigurjónssyni, en
Guðný og Eyjólfur tóku hann í fóst-
ur aðeins 5 ára gamlan, er hann
missti móður sína og faðir hans stóð
einn með fjóra unga syni.
Afi og amma voru um margt afar
ólík hjón. Afi, hæggerður maður, ró-
lyndur og yfirvegaður, kletturinn
sem aldrei haggaðist á hverju sem á
gekk, á meðan amma var opnari,
glaðsinna, hláturmild og lífsglöð.
Hugtök eins og skapþungi og ólund
voru ömmu framandi og ekki til í
hennar skapshöfn. Annað persónu-
einkenni ömmu var einlæg gjafmildi
og áhugi hennar á öllu því sem börn-
in og barnabörnin tóku sér fyrir
hendur. Þrátt fyrir að afi og amma
væru jafn ólík og raun ber vitni voru
þau ákaflega samhent hjón og
gengu saman að öllum verkum,
hvort sem var í leik eða starfi. Var
einstakur kærleikur og virðing með
þeim sem aldrei bar skugga á.
Þegar ég horfi til baka til upp-
vaxtaráranna sem lítill polli í Kefla-
vík, hjá ömmu Jónu og afa Gunnari,
minnist ég ömmu í eldhúsinu í
Lyngholtinu, hvort heldur sem hún
var að baka ofan í ömmustrákinn
sinn eða elda uppáhaldsmatinn.
Ömmu í bakaríinu að hjálpa afa.
Ömmu með útbreiddan faðminn, til-
búna til að hugga tárvotan vanga,
ömmu lesandi ævintýri fyrir svefn-
inn. Ég minnist ömmu minnar sem
átti ætíð nægan tíma, þolinmæði og
endalausa hlýju.
Að leiðarlokum kveð ég ömmu
mína, Jónu Kristbjörgu Magnús-
dóttur, með virðingu og þakklæti og
bið algóðan guð að styrkja afa minn
Gunnar Sigurjónsson í þungbærri
sorg.
Regin Mogensen.
JÓNA KRISTBJÖRG
MAGNÚSDÓTTIR