Morgunblaðið - 08.07.2001, Blaðsíða 34

MINNINGAR
34 SUNNUDAGUR 8. JÚLÍ 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hanna Sigurðar-dóttir fæddist á
Akureyri hinn 30.
janúar 1947. Hún lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
hinn 29. júní síðast-
liðinn. Hún var dóttir
hjónanna Sigur-
hönnu Kristinsdótt-
ur, f. 1. janúar 1926,
d. 13. júní 1947, og
Sigurðar Stefánsson-
ar, síðast ljósmynd-
ara á Akureyri, f. 10.
janúar 1918, d. 8.
janúar 1973. Alsystir
hennar er Kolbrún, f . 7. apríl
1945. Sigurður kvæntist síðar
Guðrúnu Ármannsdóttur, f. 30.
ágúst 1933, og eignuðust þau tvo
syni, Ármann, f. 22. nóvember
1961, og Stefán, f. 27. október
1964. Hjónin Friðrik Jóhannes-
son, f. 28. september 1918, d. 11.
ágúst 1972, og Sigríður Sigur-
steinsdóttir, f. 10. desember 1912,
d. 28. febrúar 1999, tóku Hönnu í
fóstur nýfædda. Uppeldisbróðir
hennar er Steinþór Friðriksson
vélvirkjameistari, fæddur 2. nóv-
ember 1947. Hinn
18. júní 1967 giftist
hún Óla H. Sæ-
mundssyni sjómanni,
f. 20. september
1945. Börn þeirra
eru þrjú: Hrafnhild-
ur, f. 8. apríl 1966,
maður hennar er
Börkur Birgisson
rafvirki, f. 23. ágúst
1966, börn þeirra
eru Bryndís Björk, f.
3. nóvember 1986,
Kristrún Ösp, f. 3.
júní 1990, og Baldur
Óli, f. 27. desember
1994; Linda garðyrkjufræðingur,
f. 23. september 1973; og Heiðar
Örn, f. 27. desember 1976.
Hanna átti alla tíð heima á Ak-
ureyri, utan fimm ára, sem þau
Óli bjuggu á Patreksfirði. Utan
heimilis vann hún lengst að að-
hlynningu fatlaðra, bæði á vist-
heimilinu Sólborg og á sambýlum.
Útför Hönnu verður gerð frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudaginn 9. júlí, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Í Prédikaranum segir, að öllu sé
afmörkuð stund og að sérhver hlutur
undir himninum hafi sinn tíma. Að
fæðast hafi sinn tíma og að deyja hafi
sinn tíma.
Óhrekjanlegur sannleikur, mynd
upphafs og endis hér á jörðu.
Þriðjudaginn 26. júní, stuttu eftir
hádegi, þegar lítil rós í garðinum
opnaði krónu sína móti sólu, var
Hanna frænka mín flutt meðvitund-
arlítil á sjúkrahús, tæpum þrem sól-
arhringum síðar var hún öll.
Eftir harða og oft tvísýna baráttu
við illvígt mein í rúman hálfan áratug
laut hún þeim örlögum, sem verða
okkar allra einhvern tímann. Þrek
hennar, sem svo lengi hafði barist og
að okkur fannst oft verið við dauðans
dyr, en staðið upp aftur og aftur, það
var þorrið, aðeins hvíldin eilífa var
eftir. Þeim óhjákvæmilegu vista-
skiptum kveið hún ekki.
Hanna átti stórt hjarta og hlýjan
hug. Þegar svartnætti helgrimmrar
sorgar helltist tvívegis yfir fjöl-
skyldu mína með rúmu árs millibili,
var gott að eiga hana að. Það var gott
að koma til hennar, að sitja hjá henni
og spjalla eða bara að þegja saman.
Hún hafði svo góða návist.
Þegar ég varð átta ára gamall,
þurfti ég að liggja nokkra daga á
sjúkrahúsi. Á afmælisdaginn kom
Sigga móðursystir mín til mín og
færði mér bókina um Hróa hött. Svo
bað hún mig að geta mér til um hvað
hún hefði alveg nýverið eignast og
væri heima hjá henni. Átta ára
strákar, sem lesa Hróa hött, hafa
þann sjóndeildarhring, sem ein-
göngu spannar áhugamál þeirra,
miklu síður mannlífið allt. Mér varð
svars vant. Þá sagði hún mér, að
heima ætti hún tveggja daga gamla
stúlku og ég hef líklega bæði fyllst
undrun og stolti að vera búinn að
eignast frænku. Siggu og Friðriki,
manni hennar, hafði ekki orðið barns
auðið, svo þetta var þeim mikil gleði-
gjöf. En hún átti bara að vera hjá
þeim í nokkra daga, en dagarnir
urðu að árum og síðar áratugum.
Seinna þetta ár eignuðust þau svo
son, Steinþór, og allt í einu vorum við
orðin þrjú, frændsystkinin. Mér var
stundum falið það ábyrgðarverk að
keyra þau í barnavagni og síðar
kerru og eftir að þau fluttu í næsta
hús við okkur, varð samheldnin
sterkari, vináttan varanlegri.
Við uxum úr grasi saman, lékum
okkur saman þrátt fyrir miseldrið og
stundum var okkur ekki alveg ljóst, í
hvoru húsinu við ættum heima. Að
vera saman var svo sjálfsagt.
Enn liðu ár og þá fluttist í þriðja
húsið í röðinni, Guðrún Kristjáns-
dóttir og ungur sonur hennar, hann
Óli. Húsmæðurnar þrjár voru allar
fæddar og uppaldar að mestu vestur
í Hörgárdal og það tengdi þær og
fjölskyldurnar enn sterkari böndum.
Tímans rás breytir mörgu. Við
urðum unglingar og síðan tóku full-
orðinsárin við.
Óli fór ungur til sjós og það varð
hlutskipti Steinþórs og Hönnu að
verða nemendur mínir í skóla. En
sjómenn eru í landi milli róðra og því
fór svo, að Hanna og Óli rugluðu
saman reytum sínum til frambúðar
og eftir það voru þau ætíð nefnd í
einu lagi: Hanna og Óli.
Fyrstu árin bjuggu þau í heimili
með Siggu og Steinþóri og þar fædd-
ist þeim dóttirin Hrafnhildur. Síðar
fluttu þau til Patreksfjarðar og
bjuggu þar í 5 ár. Þar vestra fæddust
þeim tvö yngri börnin, þau Linda og
Heiðar Örn.
Heimkomin settust þau að úti í
Glerárhverfi, þar sem þau bjuggu æ
síðan. Lengst bjuggu þau í Litluhlíð-
inni, en fyrir rúmum þrem árum
keyptu þau hús í Bakkhlíð 5 með
Hrafnhildi og Berki.
Líf sjómannskonunnar er oft
margbrotið. Þar sem Óli var lang-
dvölum á sjónum, kom ýmis umsýsl-
an utan húsmóðurstarfanna í hlut
Hönnu. Hún brást við því af dugnaði,
tók bílpróf fullorðin og vann auk
þess utan heimilis er börnin voru
vaxin úr grasi, lengst við umönnum
fatlaðara, bæði á vistheimilinu Sól-
borg og í sambýlum. Þar naut eðl-
islæg góðmennska og glaðværð
hennar sín vel.
Heimili hennar stóð öllum opið og
smátt og smátt varð það einskonar
miðpunktur fjölskyldunnar, þangað
voru allir hjartanlega velkomnir,
börn sem fullorðnir og svo lagaði hún
alveg einstaklega sterkt og gott
kaffi.
Á árinu 1995 var ljóst, að hún gekk
ekki heil til skógar. Hinn 29. janúar
1996, degi fyrir 49. afmælisdaginn,
féll dómurinn: krabbamein. Barátta
hennar við þann mikla vágest varði
nákvæmlega 5 ár og 5 mánuði. Þar
skiptust auðvitað á skin og skúrir,
erfiðir tímar, en líka vonbetri stund-
ir. Hún naut allrar þeirrar hjálpar,
sem í mannlegu valdi stóð. Friðrik
Yngvason, læknir og hjúkrunarfólk-
ið á FSA, stundaði hana af þvílíkri
alúð og hlýju, að ekki verður þakkað
með orðum.
Hún háði harða baráttu, studd af
fjölskyldu og vinum, full af bjartsýni
þótt oft syrti vissulega í álinn. Ég
verð betri á morgun var gjarnan
svarið þegar ég innti hana eftir líðan
hennar. Ég held, að henni hafi liðið
einna best eftir Kanaríeyjaferðirnar,
sem þau Óli fóru gjarnan á útmán-
uðum. Auk þeirra ferða, var hún
dugleg að ferðast innanlands til að
heimsækja vini og kunningja. Síð-
ustu ferðina fór hún mánuði fyrir
andlát sitt suður í Hvalfjörð ásamt
dóttur sinni og fjölskyldu hennar,
sem var á leið til útlanda. Daginn eft-
ir brottför þeirra ætlaði hún norður
aftur. Ég hafði af henni áhyggjur og
reyndi að ná í hana í síma og athuga
hvort ég ætti að skreppa suður og
vera með henni í jeppanum. Þegar
hún loks svaraði, sagði hún að
áhyggjur væru óþarfi, hún væri í
Öxnadalnum og yrði komin eftir
hálftíma.
En nú er þessu öllu lokið. Litla
stúlkan, sem móðursystir mín tók að
sér í janúarlok 1947 er öll. Ljúf kona,
eiginkona, móðir, tengdamóðir,
amma, systir og frænka er horfin á
braut. Skarðið er stórt, söknuðurinn
er sár, staðreyndin óumflýjanleg.
Hönnu Sigurðardóttur hefur verið
afmörkuð stund.
Bernharð Haraldsson.
Hún Hanna er horfin frá okkur og
það er komið stórt skarð í litla fjöl-
skyldu. Hún háði hetjulega baráttu
við illvígan sjúkdóm og þegar yfir
lauk voru liðin fimm ár og fimm mán-
uðir frá því hún greindist með
krabbamein. Alltaf vonuðum við, að
kraftaverk myndi gerast og sjálf var
hún full bjartsýni og taldi kjark í
okkur hin. Svo fór þó að lokum, að
sjúkdómurinn sigraði og þá var eins
og sólin gengi til viðar og kuldahroll-
urinn hríslaðist um okkur.
Veröldin tók ekki blíðlega á móti
Hönnu, þegar hún fæddist. Foreldr-
ar hennar voru bæði veik af berkl-
um. Ljósmóðirin tók hvítvoðunginn,
nýfæddan og fór með hann til barn-
lausra hjóna, sem bjuggu í sama húsi
og bað húsmóðurina að hafa barnið í
nokkra daga. Þar með var framtíð
hennar ráðin, því þessi góðu hjón
tóku hana að sér og móðir hennar dó
nokkrum mánuðum seinna. Fóstur-
foreldrar Hönnu, Sigríður og Frið-
rik, eignuðust síðan dreng níu mán-
uðum seinna, þannig að gjörbreyting
varð á lífi þeirra. Hanna og fóstur-
bróðir hennar Steinþór voru fædd
sama árið og voru alla tíð mjög náin
systkini. Þórbjörg tengdamóðir mín
og Sigríður móðir þeirra voru systur
og samgangur var mikill og góður
milli heimilanna. Benni var eins og
stóri bróðir þeirra systkina og vin-
átta þeirra þriggja var mikil og ein-
læg og ég leit á Hönnu sem mágkonu
mína. Ég fann strax hlýjuna og vel-
vildina, sem stafaði frá henni. Hún
var svo opin og einlæg, átti gott með
öll samskipti við fólk. Hún var alltaf í
góðu skapi, laus við alla fordóma og
það var alltaf stutt í kímnina, jafnvel
þótt hún væri fárveik.
Þau Óli hófu sambúð ung að árum
og bjuggu lengst af hér á Akureyri
fyrir utan nokkur ár, sem þau
bjuggu á Patreksfirði. Sambúð
þeirra var farsæl og hamingjurík.
Það er margs að minnast frá liðnum
árum, þegar börnin okkar voru að
alast upp. Hanna var alltaf tilbúin að
rétta hjálparhönd, ef á þurfti að
halda. Það var ekki vandi að biðja
hana. Fjölskyldur okkar áttu marg-
ar góðar stundir saman með börn og
bú. Hanna var ákaflega barngóð og
þess nutu börnin mín. Sama gilti
auðvitað um börnin hennar og
barnabörnin, sem voru augasteinar
hennar.
Það lýsir Hönnu vel, hvað hún náði
HANNA
SIGURÐARDÓTTIR
  
  



 


  

!
 
       
 
    
!
 "  #

  
 
 ! "#
$ "# %&'()) *

 

  



        
  

     


 
     ! 
"# #$ %$ $$  &% '
()*


 

  
 




 !"  #
$%  &'    (''

)

*
 +(  , - $
 ##$ 
. +/$  , )$ (0 / ( 1 ##$ 

$(  ##$  /2 3  ,
,/   0 *

 

 
  
  


   
    
    

 




   
   !"#
 $%&!'(" 

 
 


 

 

 
 

     

 
  

 
   

  !
     !"! # $ 
"%   &%" '! $ 
'!   $  (%%)! *%%   
'!!   % +  $ 
'"!  $  '!!
 
'
,%-.%$! /0 

  


 


 


   
 
    

  !       
 ! 

##   #$
    

! 
 "#

 

  




  
        


 

 


  
    
     

     
 
!"#$% &&
      '
( ) & '  ! " # $%& 

' ( # ) *
'*% $%& 
'+   $$, 
! -$.&
'*% $$,  / &$
$ %& 
#  %
'*% $$, 
0 # $.& $%& 
 0 1 .& 
'*% $%&  ) -& 0 2.%$$,
,0 -*"$) 
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Birting afmælis- og
minningargreina