Morgunblaðið - 08.07.2001, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. JÚLÍ 2001 35
góðu sambandi við tengdadóttur
okkar kínverska. Þær hittust ekki
oft og ekki lengi í senn og gátu ekki
talað saman nema túlkað væri á
milli, en mynduðu samt gagnkvæm
vináttutengsl.
Þegar Hanna veiktist varð mikil
breyting. Öll fjölskyldan barðist
saman við óvininn. Hanna lærði að
taka einn dag fyrir í einu og njóta
hans eins og kostur var. Hún var
ákveðin í að njóta lífsins með ástvin-
um sínum eins lengi og hún gæti.
Þau Óli fóru nokkrum sinnum til
Kanaríeyja og þar leið henni vel í hit-
anum og sólinni og kom endurnærð
til baka. Hún Hanna gekk alls
óhrædd til móts við dauðann. Um
hana má segja, að sælir eru hjarta-
hreinir, því að þeirra er guðsríki
Hún hafði ekki áhyggjur af sjálfri
sér, miklu frekar af fjölskyldu sinni.
Hún ætlaði að faðma og kyssa litlu
sonarsynina mína, þegar hún kæmi í
nýju heimkynnin.
Ég þakka henni samfylgdina og
fyllist aðdáun yfir því, hvað hún gat
gefið mikið af sér til allra, sem hún
umgekkst. Hennar verður sárt sakn-
að. Guð blessi minningu hennar og
alla ástvini hennar.
Ragnheiður Hansdóttir.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibj. Sig.)
Hanna var stór kona og sterk, en
varð eins og svo margir aðrir að lúta
í lægra haldi fyrir hinu illvíga
krabbameini. Orrustan hefur staðið
um nokkurra ára skeið og oft hafa
unnist nokkrir sigrar í viðureigninni.
Á björtum hásumardegi var stríðinu
lokið. Maðurinn með ljáinn hafði bet-
ur.
Hanna hefur átt samleið með fjöl-
skyldu okkar um áratuga skeið. Á
árunum upp úr 1960 tók hún að sér
að gæta elstu dætra okkar, þá á ung-
lingsárum. Síðar varð henni tíðrætt
um hversu gaman hún hafði af starf-
inu, ekki síst að komast í brúðurnar
sem til voru á heimilinu og fötin sem
þeim tilheyrðu. Ásu, vinkonu henn-
ar, þótti þetta tómstundagaman
hennar helst til of barnalegt fyrir
sinn smekk og lítt við hæfi ungra
stúlkna sem senn voru að ná fullorð-
insaldri, en Hanna lét slíka smámuni
ekki á sig fá og klæddi brúðurnar
upp á hverja af annarri.
Hanna flutti ásamt Óla, eigin-
manni sínum, til Patreksfjarðar þar
sem þau bjuggu í nokkur ár og urðu
samverustundirnar þá stopulli. Síðar
högðuðu örlögin því svo að við flutt-
um í sama raðhúsið við Litluhlíð á
Akureyri þar sem við urðum ná-
grannar í um tvo áratugi. Góðir ná-
grannar eru mikils virði og ekki
spillti frændsemi sem með fjölskyld-
unum var fyrir því ágæta sambandi
sem þá myndaðist okkar á milli. Um
tíma unnum við einnig á sama vinnu-
stað, á sömu deildinni á vistheimilinu
Sólborg, og þá skorti ekki umræðu-
efnin yfir kaffibolla hvort heldur sem
yfir honum var setið kvölds eða
morgna. Oft brugðum við einnig
undir okkur betri fætinum og lögð-
umst í ferðalög. Við nutum þess að
ferðast með þeim hjónum um Fjörð-
ur og þá var ferð um Strandir fyrir
fáum árum einkar vel heppnuð.
Ósjaldan var líka farið í styttri bíl-
túra innanbæjar og til nágranna-
byggðarlaga og komið við á kaffihús-
um til að spjalla.
Nú í janúar síðastliðnum áttum
við með þeim ógleymanlega daga á
Kanaríeyjum og þeir eru nú dýr-
mætir í minningunni. Mjög var þá af
Hönnu dregið en hún ætlaði að njóta
þessarar síðustu ferðar þangað út í
æsar. Hún þekkti þar vel til eftir
nokkrar utanferðir og lagði sig í
framkróka við að fara með okkur og
sýna þá staði sem henni þótti mest til
koma. Auðséð var að oft lagði hún
ferðirnar með okkur um eyna á sig
meira af vilja en mætti. Henni var
umhugað um að senda okkur í kú-
rekagarðinn, en treysti sér ekki með
sjálf í það skiptið. Hins vegar hafði
hún nægt þrekt til að búa svo um
hnúta að frændi færi í fótsnyrtingu
til sérfræðings sem þarna var við
störf. Staðhæfingar um að slíkt væri
„bara fyrir kerlingar“ voru léttvæg-
ar í hennar huga og á þær ekki hlust-
að. Eiginlega þótti okkur mega líkja
því við kraftaverk að hún skyldi
koma karlinum, frænda sínum, í
þessa fótsnyrtingu og óhætt er að
fullyrða að það hefði enginn annar en
Hanna getað gert.
Hanna var létt í lund og glaðvær.
Hún hafði gaman af því að gantast,
segja og hlusta á skoplegar sögur og
því var ætíð fjör í kringum hana.
Ávallt var hún boðin og búin að rétta
hjálparhönd og þá reyndist hún best
þegar mest á reyndi.
Það er sárt til þess að hugsa að
hún er ekki lengur á meðal okkar, en
minningarnar um góða konu og ljúf-
ar samverustundir munu fylgja okk-
ur um ókomna tíð. Óla, eiginmanni
hennar, sem staðið hefur við bak
hennar í veikindunum og stutt af öll-
um mætti, börnum þeirra, sem það
hafa líka gert, þeim Hrafnhildi og
fjölskyldu Lindu, Heiðari sem og
Steinþóri bróður hennar vottum við
samúð okkar og biðjum þeim Guðs
blessunar á erfiðum stundum.
Eydís og Þór.
Hanna vinkona mín er dáin, horfin
sjónum okkar. Við sem eftir stönd-
um með sorg í hjarta, getum þó
glaðst yfir því að þjáningunum er
lokið. Við Hanna vorum jafngamlar
og ólumst upp á Eyrinni og vorum
óaðskiljanlegar þegar við vorum
smástelpur, en þegar skólaganga
okkar hófst lentum við hvor í sínum
skóla. Ég gekk í Oddeyrarskólann
en Hanna í gamla Barnaskólann,
sem nú er Brekkuskóli. Þarna skildu
leiðir að sinni en fyrir nokkrum árum
hittumst við á sjúkrahúsinu og það
var eins og við hefðum aldrei skilið.
Hanna virkaði eins og segull á vini
sína. Hún hafði allaf tíma til að
hlusta á þá og taka þátt í því sem þeir
voru að fást við í það skiptið. Hún
hafði þá greinst með krabbamein,
sem nú hefur dregið hana til dauða.
En Hanna gafst þó ekki upp baráttu-
laust. Hún ætlaði sér að berjast til
sigurs og hún barðist lengur en hægt
var að ímynda sér að hægt væri að
berjast. Hún hafði lifandi áhuga á
svo mörgu. Við smíðuðum saman
allskonar gripi sem nú prýða heimili
mitt og hennar og barna hennar.
Þessa smíðisgripi máluðum við og
skeyttum og skemmtum okkur alveg
ótrúlega vel yfir árangri verka okk-
ar. Þarna kom í ljós hversu miklum
hagleik Hanna bjó yfir. Það var
sama hversu veik hún var, allaf reis
hún upp þegar við fórum að smíða og
skemmti sér þá af öllu hjarta. Einnig
unnum við saman klippimyndir sem
nú prýða veggi okkar. Ég mun sakna
þessara sameiginlegu stunda okkar
alveg eins og ég mun sakna þess að
heyra ekki oftar glaðlegu kveðjuna
hennar Hönnu þegar hún kom inn úr
dyrunum og kallaði „Hæ, er einhver
heima?“ Ég minnist hér á undan á
veikindastríð Hönnu vinkonu minn-
ar. Hún barðist við vágestinn af fá-
dæma dugnaði og bjartsýni en hún
stóð ekki ein í þeirri baráttu. Óli
hennar og börnin þeirra hafa staðIð
við hlið Hönnu og stutt hana með
ráðum og dáð. Þeirra er nú missirinn
mestur. Í gamalli bók standa þessi
orð: Af öllu því sem viskan færir okk-
ur til að við megum öðlast sem mesta
lífshamingju er ekkert nándar nærri
eins dýrmætt og vináttan.
(Epikúros)
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég og fjölskylda mín þeim Óla,
Hrafnhildi, Lindu og Heiðari Erni
og bið góðan Guð að létta þeim þess-
ar sorgarstundir og minnast þess að
„öll él birtir upp um síðir“. Að lokum
langar mig að kveðja Hönnu vinkonu
mína með þessum ljóðlínum.
Kallið er komið. Komin er nú stundin.
Vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir
kveðja vininn sinn látna er sefur hér hinn
síðasta blund.
Margs er að minnast. Margt er hér að
þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að
minnast. Margs er að sakna. Guð þerri tre-
gatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Lóa Barðadóttir.

  




 

    
  
  
 



 
 
 

  


    







  
 
!"#
 $   %

   
 


 &' (
 )
 %


)  

   
!   " 

   #$%   & '%  ()%%

 
 ()%%
" + +, 

 

 
    
  

       

 


 
    ! " # $#
%$      ###   
& #    &
#  '#  () $#
$ )
! ' * 
Þegar þessi hljóði og
kyrrláti maður kom inn
í kennslustofuna var
eins og birti. Það var
líkt og geisli sólar hefði
brotist í gegnum
drungaleg skýin. Návist hans bar
með sér frið og göfgi og einnig hrein-
leika og tærleika íslenskrar öræfa og
þeirrar kyrrðar og fegurðar sem þar
ríkir. Þar leið honum líka vel. Nær-
vera hans var mannbætandi og í ná-
vist hans var gott að vera. Undirrit-
uðum er ógleymanleg ferð þeirra er
þeir röltu fyrir mörgum árum upp á
Móskarðshnjúka í sól og blíðu á
lognkyrrum haustdegi. Þá var fagurt
um að litast og útsýni til allra átta.
Það líkaði Gísla vel. Hann unni ís-
lenskri náttúru.
Gísli hóf störf við Tónlistarskóla
Garðabæjar 1969. Nemendum í pí-
anóleik fjölgaði stöðugt og það vant-
aði nýjan kennara. Það var einstakt
happ að fá Gísla fyrir þennan litla
skóla sem þá bjó við hliðina á frægri
þakpappaverksmiðju sem stundum
spjó tjöru og annarri eimyrju inn um
glugga kennslustofunnar. Urðu þá
kennarar að loka honum snarlega og
hlaupa til í „prestissimó“ áður en
þeir og nemendurnir tækju að hósta
og hnerra eða hlaupa út á götu.
Einnig deildi skólinn húsnæðinu með
skátafélaginu Vífli og varð kennslu
helst að vera lokið kl. 17. Þá komu
ylfingar, úlfynjur og ljósálfar eða
hvað sem nú allir skátaflokkarnir
heita. Þeir voru á næstu hæð beint
fyrir ofan kennslustofuna. Hófust þá
miklir stríðsdansar og óhljóð. Vældu
skátar og stigu dans að hætti indí-
ána. Lömdu þeir einnig gólf með
lurkum. Var þá stundum erfitt að
kenna og heyrðist vart í kennara og
nemanda, hvað þá píanóinu. Ósjald-
an mættu skátar á undan áætlun og
oft urðu menn að kenna til 17.30
jafnvel 18. Það var erfitt. Öllu þessu
tók Gísli með sínu jafnaðargeði, þótt
undirritaður væri stundum all-
strekktur á tauginni.
Yfirvöld vildu áfram spyrða skól-
ann við skátafélagið og eftir nokkur
ár var hann teymdur út í nýtt skáta-
heimili við hraunjaðarinn. Það var
fallegt við hraunbrúnina og á vorin
þegar litlir glókollar fóru í boltaleik
og gleymdu spilatímanum kom fyrir
að menn sátu í volgum hraunbolla úti
í sólskininu og spáðu í lífið og til-
veruna og biðu eftir glókollum. Var
þá margt spjallað. En áfram héldu
skátar að stíga tryllta dansa yfir
höfði okkar, þótt margir ljúfir fundir
væru einnig haldnir og gaman að
kynnast litlum ljósálfum og ylfing-
um. En okkur fannst að tónlistar-
skóli og skátafélag ættu ekki sam-
leið. En því voru yfirvöldin ekki
sammála og við það sat. Nú hafa þau
rækilega skipt um skoðun með bygg-
ingu glæsilegs tónlistarskóla. Betra
er seint en aldrei. Það hefði mátt
gerast fyrr.
Meðan skólinn var í skátaheim-
ilinu kom nýr Petroff-flygil. Var það
mikið framfaraspor því lengstum
urðum menn að kenna á gamalt
Stanway-píanó sem eitt sinn varð
fyrir þeirri ólukku að allt fór á flot í
kennslustofunni, þegar ofnar
frostsprungu. Frusu þá bæði hamrar
og demparar og strengir ryðguðu.
Nýi flygillinn var því mikið fagnað-
arefni.
En nú verður fyrsti landskjálftinn
á stuttri ævi Tónlistarskóla Garða-
bæjar. Skólastjórinn lætur af störf-
um. Við fáum nýjan skólastjóra. Öllu
þessu tók Gísli af miklu jafnaðargeði
og gerði það besta úr öllu sem hon-
um heppnaðist alltaf vel. Var hann
þá ráðinn yfirkennari skólans.
Skömmu eftir að nýji flygillinn
GÍSLI
MAGNÚSSON
✝ Gísli Magnússonfæddist á Eski-
firði 5. febrúar 1929.
Hann andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 28. maí síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Hall-
grímskirkju fimmtu-
daginn 7. júní.
kom lék Gísli þekktan
píanókonsert með Sin-
fóníuhljómsveit Íslands
og æfði sig stundum á
Petroffinn. En oft er
þungt að leika á þessi
tékknesku hljóðfæri
eins og margir þekkja.
Það lét Gísli ekki á sig
fá og æfði konsertinn af
kappi. Fannst undirrit-
uðum að ásláttur Gísla
og kraftur hefðu aukist
við glímuna við Petroff-
inn og píanóleikur hans
hefði orðið magnaðri
þar á eftir.
En nú varð annar landskjálftinn í
sögu Tónlistarskóla Garðabæjar og
það urðu kaflaskil. Það kviknaði í
sjálfu skátaheimlinu og þáverandi
skólastjóri aftók með öllu að skólinn
yrði þar áfram að viðgerð lokinni.
Greip hann snöfurlega til sinna ráða
og fékk skólinn inni í kjallara nunnu-
klaustursins við Holtsbúð. Ekki voru
þó öll yfirvöld sátt við þessa lausn
mála og vildu áfram hnýta skólann
við skátafélagið. Þar voru hagsmunir
í húfi. Það tókst þó ekki. En í
klaustrinu var friðsælt og gott að
vera og frábært að losna undan sam-
býlinu við skátafélagið. Þar leið Gísla
vel.
Nú líða mörg ár og um tíma er
skólinn í veglegu húsi við Hæðar-
byggð. Að lokum flyst hann í Smiðs-
búð 6 og síðan einnig í nr. 4. En þá
verður þriðji landskjálftinn í sögu
Tónlistarskóla Garðabæjar. Skóla-
stjórinn lætur af störfum og yfirvöld
biðja Gísla að taka að sér skólastjórn
sem hann gerir til að bjarga skól-
anum úr þáverandi hremmingum.
Síðan er safnað undirskriftum allra
kennara þar sem þeir skora á Gísla
að taka að sér stjórn skólans. Og það
gerir hann. Gísli stýrir síðan skóla
sínum þar til hann lætur af störfum
fyrir aldurssakir. Þá er Tónlistar-
skóli Garðabæjar kominn í nýtt og
veglegt húsnæði. En vegferðin úr
þakpappaverksmiðjunni var bæði
löng og ströng og þyrnum stráð. En
öllu mótlætinu tók Gísli af sömu ljúf-
mennskunni, mildinni og mann-
gæskunni og gerði það besta úr öllu
eins og hans innsta eðli bauð honum.
Stjórn Tónlistarskóla Garðabæjar
fór Gísla vel úr hendi eins og annað
sem hann tók að sér. Þar var vandað
til verka og allt gert eins vel og kost-
ur var. Slíkt var honum eðlislægt.
Það var ekki mikið brambolt en samt
var það gert sem gera þurfti. Bumb-
ur voru ekki barðar og greinar voru
ekki skrifaðar í blöð til að vekja at-
hygli á sjálfum sér, eins og nokkrir
samstarfsmanna gerðu þó að lokum
er þeir báru eymd sína á torg í öllum
fjölmiðlum þjóðarinnar. Þá varð
fjórði landskjálftinn í sögu skólans.
Í Bókinni um veginn segir að hinn
sanni stjórnandi stjórni án þess að
nokkur taki eftir. Þannig stjórnaði
Gísli. Samt sem áður skrifaði hann
bæði áminningarbréf og tók menn á
beinið þegar nauðsyn krafði.
Gísli var hinn hljóði maður. Hann
stjórnaði viturlega og betur en þeir
sem vilja stjórna með hamagangi og
tilskipunum. Og í Bókinni um veginn
segir einnig: „Sá sem talar veit ekki.
Sá sem veit talar ekki.“ Þetta vissi
Gísli. Þess vegna skildu þeir, sem
elska læti og gauragang, hann ekki.
Okkur undirmönnum sínum gaf
hann visst frelsi. En frelsinu fylgir
ábyrgð. Það skildu ekki allir.
Nú til dags eru hinir hljóðu van-
metnir. Það er hávaðinn sem gildir.
Logn kemur ætíð á eftir stormi og að
lokum sigrar kyrrðin hávaðann. Gísli
var því sigurvegarinn. Hann var boð-
beri friðar, kyrrðar og sátta.
Sálarlitróf Gísla Magnúsonar var
fegurra en flestra annarra manna.
Hann var blíður og hlýr og það birti
þar sem hann kom. Ljós sólarinnar,
sjálfs lífgjafans mikla, er blítt, samt
leysir það upp allar hindranir og
bræðir klakabönd þorra og góu og
sigrar að lokum allt. Þannig var Gísli
Magnússon í mínum augum. Hann
var maður góðvildar, sátta og
gæsku. Slíkar sálir gnæfa upp úr
sem sigurvegarar eftir dauða líkam-
ans.
Karl Sigurðsson.
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: Í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. Í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útrunninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
Skilafrestur
minning-
argreina