Morgunblaðið - 11.07.2001, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. JÚLÍ 2001 33
Auðvitað er söknuðurinn þó trega-
blandinn því allt of stutt virðist síðan
hann lauk farsælum starfsferli í Dóm-
kirkjusöfnuðinum. Fram undan áttu
að vera góð ár í næði og hvíld eftir önn
starfsins, ár helguð fjölskyldu og
hugðarefnum.
Ef hægt er að segja að einhver eigi
slíkt sannarlega skilið, þá var það
örugglega hann sr. Hjalti. Af fullkom-
inni trúmennsku hafði hann gegnt
prestsembætti í kirkjunni, þjónað
þeim Drottni sem mætti honum ung-
um í KFUM og hann hafði æ síðan
kappkostað að fylgja.
Öll þjónusta sr. Hjalta einkenndist
af hógværð og kærleika. Hann tran-
aði sér hvergi fram en vann verk sín
með einlægri alúð og eðlislægri hlýju
sem skilaði sér. Ég veit t.d. að hann
ávann sér velvild og væntumþykju
fermingarbarnanna án þess að gera
neitt sérstakt til þess að setja sig inn í
hugarheim þeirra eða elta tískuból-
urnar. En í honum sáu þau föðurlega
góðvild og sanna umhyggju sem
reyndist þeim fagur og eftirminnileg-
ur vitnisburður um kærleika Guðs.
Sama prúðmennskan og elskusem-
in einkenndi alla framgöngu sr.
Hjalta. Í huga hans virtist ekkert
kynslóðabil innan prestastéttarinnar.
Þótt ég sé t.d. hátt í þrjátíu árum
yngri kom hann frá fyrstu tíð fram við
mig sem jafningja í hópi presta. Það
meta ungir menn og fyrir vikið hefi ég
alltaf borið sérstaka virðingu fyrir
honum.
Það var alltaf ánægjulegt að hitta
hann, hvort sem var á fundum í pró-
fastsdæminu eða á förnum vegi.
Röddin djúp og traustvekjandi, hand-
takið hlýtt og mjúkt, augnaráðið blítt
og milt. Þannig var sr. Hjalti eins og
óhagganlegur klettur – þótt aðstæður
væru oft óblíðar og öldurnar hefðu
vissulega gengið yfir lífsfley hans. En
líf hans sjálfs var grundvallað á bjargi
aldanna; í trú, von og kærleika lifði og
starfaði sr. Hjalti.
Nú hefur hann verið kallaður heim
– þangað sem trúin er orðin skoðun
og vonin rætist en kærleikurinn lifir
að eilífu, í himneskri dýrð Guðs.
Guð blessi ávöxt þjónustu sr.
Hjalta og umvefji í söknuðinum þau
sem næst honum stóðu, eiginkonuna,
dæturnar og fjölskylduna alla.
Sr. Ólafur Jóhannsson.
Kveðja frá Dómkirkjusöfn-
uðinum í Reykjavík
Sr. Hjalti Guðmundsson, fyrrver-
andi dómkirkjuprestur, lést í Reykja-
vík hinn 2. júlí sl. á sjötugasta og
fyrsta aldursári. Hann átti þá að baki
meir en fjörutíu ára farsæla þjónustu
sem prestur. Sr. Hjalti verður í dag
kvaddur hinstu kveðju frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík, en þar var starfs-
vettvangur hans í nær aldarfjórðung
eða frá árinu 1976 þar til í febrúar á
þessu ári er hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir. Séra Hjalti naut alla sína
starfsævi ástar sóknarbarna sinna og
virðingar enda einstakt ljúfmenni.
Kringum hann ríkti ávallt ró og heið-
ríkja, skær samhljómur hreinna tóna
sem mynduðu þá ljúfu og þýðu hljóm-
kviðu er hæfir húsi Guðs. Hann var
mikill og einlægur trúmaður, bæn-
heitur en af hjarta lítillátur. Öll
prestsverk leysti hann sérlega vel af
hendi, gæddi þau á sinn smekkvísa
hátt í senn virðuleika og einlægni.
Samskipti séra Hjalta við okkur, er
störfuðum í sóknarnefnd Dómkirkj-
unnar, voru ávallt með hinum mestu
ágætum. Hvorki ráðríki né stærilæti
var að finna í skapgerð hans eða per-
sónuleika, hvað þá heldur frekju og
yfirgang. Öll framkoma hans ein-
kenndist af þeirri hlýju og ljúf-
mennsku sem hlaut að laða fram
traust og djúpa virðingu hjá þeim er
umgengust séra Hjalta. Hann var
allra manna glaðastur á góðum stund-
um og kunni vel þá göfugu list að
gleðjast yfir litlu. Í sál hans átti
hljómlistin djúpar rætur og aldrei var
hann glaðari en þegar hann hlýddi á
eða tók þátt í góðum söng eða settist
við slaghörpuna og miðlaði öðrum af
ríkulegri tónlistargáfu sinni og tóna-
gleði. Verðleikar séra Hjalta voru
miklir og verða seint taldir en lestir
fáir. Sóknarbörn séra Hjalta og vinir
munu sárt sakna hins góða félaga og
hirðis er hann nú hverfur þeim yfir
móðuna miklu að mæta skapara sín-
um sem hann svo dyggilega þjónaði af
svo mikilli ást og djúpri lotningu. Við
söknum hátíðlegra alvörustunda í
Dómkirkjunni sem hann með per-
sónuleika sínum gæddi blæ trúar-
trausts, mildi og umburðarlyndis. Við
söknum líka glaðværra stunda yfir
kaffibolla eða súpudiski í safnaðar-
heimilinu, en ekki síst söknum við
stunda kringum hljóðfærið í glöðum
söng. Eftirlifandi eiginkonu sr.
Hjalta, frú Salome Ósk Eggertsdótt-
ur, dætrum þeirra, barnabörnum og
öðrum aðstandendum sendum við
innilegar samúðarkveðjur á þessum
tímum sorgar og saknaðar og biðjum
góðan Guð að blessa þau og styðja um
ókomin ár.
Auður Garðarsdóttir,
formaður sóknarnefndar.
Kveðja frá
Karlakórnum Fóstbræðrum
Við fráfall Séra Hjalta Guðmunds-
sonar sjá Fóstbræður á eftir ljúfum
félaga og góðum söngmanni. Séra
Hjalti gekk til liðs við Karlakórinn
Fóstbræður árið 1950, þá 19 ára
menntaskólanemi, og starfaði með
kórnum í áratugi. Síðustu tónleika
söng hann með Fóstbræðrum árið
1991 en var virkur félagi í Gömlum
Fóstbræðrum eftir það. Séra Hjalti
var í framvarðarsveit Fóstbræðra
þann tíma sem hann starfaði með
kórnum, var m.a. tvívegis kjörinn for-
maður Fóstbræðra, árin 1962–1964
og 1980–1981. Hann tók auk þess að
sér ýmis störf fyrir kórinn, enda afar
bóngóður maður ef til hans var leitað.
Séra Hjalti var einn þeirra fjölmörgu
félaga í Fóstbræðrum sem ann þeim
félagsskap afar heitt. Hugðist hann
nú eyða meiri tíma með Gömlum
Fóstbræðrum en hann hafði getað um
skeið vegna ýmissa verkefna sem nú
sá fyrir endann á. Í viðtali við Morg-
unblaðið 28. janúar sl. hafði Séra
Hjalti orð á því hversu félagsskapur-
inn með Fóstbræðrum hefði verið sér
mikilvægur og að hann hafi nánast
verið fæddur inn í Fóstbræður. Þar
sagði hann m.a: „Faðir minn, Guð-
mundur Sæmundsson, söng með
kórnum og móðurbróðir minn, Frið-
rik Eyfjörð, var þar líka. Ætli ég hafi
ekki verið um sjö ára þegar ég fór að
fara á tónleika og hlusta á Fóstbræð-
ur. Það hafði mikil áhrif á mig.“ Séra
Hjalti sinnti öllu starfi fyrir Fóst-
bræður af mikilli samviskusemi og
minnist undirritaður m.a. þess þegar
kórinn, í formannstíð séra Hjalta, hélt
svokallaðar haustskemmtanir til fjár-
öflunar, þá stóð hann vaktina langt
fram á nótt til þess að gæta þess að
allt færi vel fram, þótt hann væri einn
þeirra fáu kórmanna sem áttu skyld-
um að gegna í starfi sínu á sunnu-
dagsmorgnum.
Séra Hjalti var afar músíkalskur
maður, hafði yndi af því að syngja
með félögum sínum, auk þess sem
hann lék á hljóðfæri. Söng hann ávallt
annan bassa með Fóstbræðrum. Fyr-
ir hönd Fóstbræðra flyt ég frú Sal-
óme, dætrum þeirra og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur og bið
þeim Guðs blessunar.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Ég vil vegsama Drottin alla tíma,
ætíð sé lof hans mér í munni.
Sál mín hrósar sér af Drottni,
hinir hógværu skulu heyra það og fagna.
Miklið Drottin ásamt mér,
tignum í sameiningu nafn hans.
Finnið og sjáið að Drottinn er góður,
sæll er sá maður er leitar hælis hjá honum.
(Davíðssálmur 34.)
Rödd séra Hjalta hljómaði styrk og
voldug, bar boðskapinn skýrt um
kirkjuna. Söngur hans var okkur öðr-
um sem tókum þátt í guðsþjónustunni
hvatning um að taka myndarlega
undir lofsönginn, sameinast í lofgjörð
til Drottins. Slíka minningu um séra
Hjalta Guðmundsson eiga fjölmargir,
hvort heldur þeir sem nutu prests-
þjónustu hans sem og vinskapar;
muna eftir hvernig styrk rödd hans
bar fram Guðs orð í söng eða ræðu og
kallaði aðra með. Þessa mynd eiga
söfnuðirnir sem hann þjónaði á ríflega
fjörutíu ára prestsskapartíð sinni,
bæði hér á landi sem og meðal Íslend-
inga í Vesturheimi. Ótal myndir koma
einnig fram í huga okkar, kollega
hans, sem fengum að njóta samvista
við þennan hógværa og elskulega
mann um árabil. Séra Hjalti var dug-
legur að sækja fundi presta þar sem
hann lagði aldrei nema gott eitt til
allra manna. Af alþekktu lítillæti lét
hann ekki mikið á sér bera, teygði
ekki lopann í umræðum, en eftir orð-
um hans var vel tekið. Í góðum hópi
kom síðan húmoristinn séra Hjalti
fram á sjónarsviðið og jók gleðina á
góðum stundum. Fráfall séra Hjalta
kom óvænt. Fyrr á þessu ári höfðum
við glaðst með honum að geta nú sjö-
tugur að aldri notið rólegri daga eftir
að hafa sinnt annasamri prestsþjón-
ustu í áratugi. Við kollegar hans bú-
um að fögrum minningum um ljúfan
bróður sem við kveðjum með þökk og
virðingu og lofsöng í hjarta til Drott-
ins Guðs fyrir allt er hann gaf með lífi
sínu og starfi. Guð styrki og blessi
eiginkonu hans, frú Salóme Ósk Egg-
ertsdóttur, dætur þeirra og fjöl-
skyldu.
Jón Helgi Þórarinsson,
formaður Prestafélags
Íslands.
Mikil eftirsjá er að slíku ljúfmenni
sem séra Hjalti Guðmundsson var
alla tíð. Enginn gaf betra fordæmi um
kristilegan kærleik, skilning og hlý-
legan stuðning við náungann í gleði
og raunum og höfum við sem
syngjum í Dómkórnum alla tíð notið
góðmennsku sr. Hjalta í okkar sam-
skiptum. Við minnumst þess til
dæmis að hann lét aldrei hjá líða að
hrósa kórnum og þakka fyrir söng,
bæði við messur og á tónleikum. Það
lýsir honum e.t.v. best að það var ein-
mitt þegar okkur fannst frammistað-
an ekki sérlega góð sem hann lagði
sig fram um að hrósa okkur sem
mest. Dómkórinn þakkar Hjalta sam-
veruna og vinskapinn í gegnum árin
og vottar fjölskyldu hans dýpstu sam-
úð.
Dómkórinn í Reykjavík.
Kveðja frá MG-félagi Íslands
Leiðir okkar Hjalta lágu saman
þegar undirbúningur hófst að stofnun
MG-félagsins og hófust þá kynni okk-
ar. Séra Hjalti var einn af hvatamönn-
um að stofnun félagsins og sat hann í
stjórn þess frá stofnun árið 1993.
Þegar við hjá MG-félaginu minn-
umst séra Hjalta er efst í huga hversu
traustur og tillögugóður hann var og
áfram um að auka þyrfti þekkingu og
kynningu á myasthenia gravis-sjúk-
dómnum.
Ég þekki ekki mörg félög en
stjórnarfundirnir hjá MG-félaginu
voru með skemmtilegri samkomum
og þar naut sín vel hin trausta og ró-
lega framkoma hans og umvefjandi
hlýja, ásamt góðri kímni. Hjalti hristi
af okkur hræðsluna og feimnina með
sinni hægð.
Við hjá MG-félaginu kveðjum nú
traustan félaga og góðan vin.
Innilegar samúðarkveðjur sendum
við til Salome og fjölskyldunnar.
Blessuð sé minning Hjalta Guð-
mundssonar.
Ólöf Steinunn Eysteins-
dóttir formaður.
Kær frændi minn, Hjalti Guð-
mundsson, er látinn. Ég fékk þessa
óvæntu sorgarfrétt á sólbjörtum
sumardegi norður í landi og hef raun-
ar ekki fyllilega gert mér grein fyrir
þessu enn. Frá því að ég man eftir
mér hefur Hjalti alltaf verið til staðar,
traustur, hlýr og óhagganlegur hluti
af tilverunni. Móðir Hjalta, Ingibjörg
Eyfjörð, var elsta systir föður míns,
Friðriks Eyfjörð. Ingibjörg varð ung
ekkja. Hún bjó með Hjalta, yngri
systur hans Stefaníu og Jórunni
ömmu okkar á Túngötu 39. Foreldrar
mínir bjuggu líka fyrstu hjúskaparár
sín í húsi Ingibjargar. Ég fæddist í
þessu góða húsi og bjó í frændgarði
eins og blómi í eggi fyrstu 5 ár ævinn-
ar. Hjalti var stórkostlegur frændi.
Hann var á síðustu árum í mennta-
skóla og að byrja í háskóla á þessum
árum, en gaf sér samt tíma til að leika
við mig. Hann spilaði fyrir mig á pí-
anó, spilaði alls konar plötur og svo
fékk ég að hlusta með honum á BBC.
Reyndar held ég að hann hafi tekið
þetta menningaruppeldi nokkuð al-
varlega því hann kom oft með plötur
sem hann hafði valið sérstaklega fyrir
mig, eins og t.d. Hnotubrjótinn og
Pétur og úlfinn. Hann kynnti mig líka
fyrir Bach, sem var hans uppáhalds-
tónskáld á þessum árum, og Beet-
hoven. Ég man vel eftir myndum sem
hann átti af þeim báðum og að ég velti
fyrir mér hvers vegna Beethoven
væri svona reiður. Hjalti keypti líka
National Geographic og leyfði mér að
skoða þessi framandi blöð að vild, þótt
ég væri ekki nema fjögurra eða fimm
ára. Þessi stóri frændi minn var
ótrúlega þolinmóður og skemmtileg-
ur að útskýra allt mögulegt og
ómögulegt.
Tónlist var helsta áhugamál Hjalta.
Hann var ágætur píanisti og var
gæddur þeim frábæra hæfileika að
geta spilað af fingrum fram. Það var
mikið sungið í fjölskyldunni og Hjalti
spilaði undir. Það var æfður alls kon-
ar söngur; einsöngur, Gluntar og svo
voru þeir pabbi og Hjalti virkir í
karlakórnum Fóstbræðrum alla tíð.
Hjalti var mjög tónvís og sem dæmi
um það má nefna að hann „kenndi“
sjálfum sér á flautu þegar hann var
prestur í Stykkishólmi vegna þess að
það vantaði flautuleikara í lúðrasveit
staðarins. Hjalti hafði brennandi
áhuga á söng og óperum. Hann kunni
deili á öllum helstu söngvurum heims
og átti upptökur með fjölda þeirra.
Hann átti frábært safn af óperuupp-
tökum sem Stefanía systir hans átti
stóran þátt í að safna handa honum.
Það má segja að hann hafi farið í óp-
eru-pílagrímsferðir, bæði í Metro-
politan-óperuna í New York og til
Bayreuth, en hann var mikill Wagner
aðdáandi á seinni árum.
Hjalti hefur alla tíð verið föður
mínum sem besti sonur. Pabbi var
Hjalta stoð og stytta þegar hann
missti föður sinn ungur og síðustu ár
hefur Hjalti verið einstaklega natinn
við að heimsækja aldinn frænda sinn
og rabba við hann löngum stundum.
Söknuður föður míns er mikill. Hann
hefur horft á eftir flestum vinum sín-
um og jafnöldrum, en það er enn erf-
iðara að kveðja næstu kynslóð á eftir.
Elsku Salóme, Ragnhildur, Ingi-
björg og börn, og elsku Dinna, við
pabbi, Robert, Edda og Friðrik send-
um ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Minningin um góðan mann lifir með
okkur öllum.
Jórunn Erla Eyfjörð.
„Ég er reyndar ekki farinn langt í
burtu“ segir sr. Hjalti í lok þakkar- og
kveðjubréfs, sem hann skrifaði til
Kirkjunefndarinnar þegar hann lét af
störfum, en reyndin varð önnur og
sannast nú sem endranær að stutt er
á milli lífs og dauða. Snöggt andlát sr.
Hjalta kom okkur mjög á óvart, og
söknum við góðs manns sem hefur
verið okkur samferða gegnum árin í
starfi okkar. Minningarnar eru marg-
ar og góðar. Sr. Hjalti var alltaf já-
kvæður og fljótur að verða við bón
okkar ef við þurftum á að halda og
studdi okkur vel í starfi. Við áttum
margar góðar samverustundir með
honum í dagsferðalögum okkar sem
var viss atburður á hverju ári og þá
var glaðværð yfir hópnum. Ógleym-
anlegir eru jólafundirnir þegar hann
sat við hljóðfærið og spilaði jólalögin
og allir sungu með, og bingókvöldin
sem voru skemmtikvöld hjá okkur
konunum. Ekki má gleyma er hann
kom á fundi og bað fyrir starfi okkar
til góðs og að við gætum látið gott af
okkur leiða. Allar þessar stundir hafa
einkennst af glaðværð og kærleika.
Kæru Salóme Ósk, Ingibjörg, Ragn-
hildur og afabörnin. Minning um góð-
an mann hverfur aldrei, hún lifir
áfram með okkur.
Með virðingu og þökk. F.h. Kirkju-
nefndar kvenna Dómkirkjunnar.
Ásta Einarsdóttir.



 
  


 









 

 

   



 

 
 


 
 !   
  " 
  !

#$
 
!  #%&&
  !"
 !#
 $ !#!%&"
# &

& "

&' ##(  

& 
 #!%&"

&")

&' #!%&"  "
("
*  )##(

& 

&' #!%&"  "
+%" "& ##(

 $ !"

&' ##( "&#
 " !#!%&"

, " ,"
(
, " , " ," -



  
 

 
'( . 

/




  )

  *+  ,
 - 

.
 !   
  " 
  - 
/ 
#  !#
*  )#!%&"
.#"

&"0% #!%&"
 0%
1" 
 &
& "
23  "
.#"
. 45#&
 
"&#
#5#"
(
0 #5 ! -
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags- og
þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í miðviku-
dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber-
ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að útför hefur farið fram, er
ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær berist innan hins til-
tekna skilafrests.
Skilafrestur minningargreina