Morgunblaðið - 16.09.2001, Síða 40

MINNINGAR
40 SUNNUDAGUR 16. SEPTEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
✝ Jensína Ólafs-dóttir fæddist í
Hafnarfirði 16. nóv-
ember 1912. Hún
lést á Landspítalan-
um, Landakoti, 5.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Ólafur Gíslason
verkamaður, f. 26.
ágúst 1885, d. 1.
október 1970, og
Valgerður Jónsdótt-
ir bústýra í Hálsa-
sveit, síðar húsmóð-
ir í Hafnarfirði, f.
14. apríl 1874, d. 7. janúar 1954.
Albróðir Jensínu er Gísli Ólafs-
son fv. fulltrúi tollstjóra í
Reykjavík, f. 8. janúar 1917,
maki Bjarnheiður Gissurardóttir
klæðskeri, f. 29. nóvember 1913,
d. 24. október 2000. Þeirra dæt-
ureru Sigrún skólastjóri Flata-
maki Guðmundur Gestsson skrif-
stofustjóri Ríkisspítalanna, f. 3.
nóvember 1904, d. 18. júní 1952.
Þeirra börn: Helgi dósent í ís-
lensku við HÍ, f. 7. maí 1933, og
Helga Ingibjörg, f. 23. október
1947. Jensína giftist 22. júní 1940
Alexander Kristmannssyni járn-
smið, f. 17. apríl 1919, d. 4. ágúst
1956. Foreldrar hans voru Krist-
mann Agnar Þorkelsson útgerð-
armaður í Vestmannaeyjum, f.
23. júlí 1884, d. 21. janúar 1972,
og Jónína Jónsdóttir, f. 11. ágúst
1885, d. 3. mars 1957. Dætur
Jensínu og Alexanders eru: 1)
Valgerður, f. 20. mars 1942,
maki I Ingólfur Blöndal, f. 13.
júní 1937. Börn þeirra: Birgir, f .
18. nóvember 1960, og Hafdís, f.
17. október 1967. Valgerður og
Ingólfur slitu samvistum. Maki II
John Reilly, f. 13. október 1937.
2) Sigurveig, f. 27. nóvember
1950, maki Ásgeir S. Björnsson
lektor, f. 12. desember 1946, d.
20. ágúst 1989, þeirra sonur, Jón
Bjarki, f. 15. september 1976.
Útför Jensínu fór fram frá
kapellunni í kirkjugarði Hafnar-
fjarðar 13. september.
skóla í Garðabæ, f.
26. september 1944,
maki Guðjón Magn-
ússon, dr.med., f. 4.
ágúst 1944; og Hjör-
dís meinatæknir, f. 8.
september 1948,
maki Gylfi Garðars-
son lyfsali, f . 8. febr-
úar 1947. Hálfsystk-
ini Jensínu voru: a)
Jón Helgason pró-
fessor í Kaupmanna-
höfn, f. 30. júní 1899,
d. 19. janúar 1986,
maki I Þórunn Ást-
ríður Björnsdóttir, f.
25. mars 1895, d. 7. maí 1966.
Börn þeirra: Björn, f. 8. maí
1925, d. 21. febrúar 1993, Helgi,
f. 18. desember 1926, og Sólveig,
f. 31. október 1932. Maki II Ag-
nete Loth, f. 18. nóvember 1921.
b) Ingibjörg Helgadóttir, f. 16.
janúar 1905, d. 18. júní 1952,
Lífið er margbreytilegt og starfs-
vettvangurinn sem við veljum okkur,
eða örlögin ákveða, er með ýmsu
móti hvað varðar kjör og erfiði.
Möguleikar ómenntaðra kvenna sem
standa óvænt frammi fyrir því að
þurfa einar að taka á sig allar skyld-
ur varðandi fjölskyldu sína, eru í dag
ekki taldir fýsilegir. Ennþá rýrari
voru þeir um miðja síðustu öld, því
að við einhæf og illa launuð störf
bættist að fjárhagsleg aðstoð frá
þjóðfélaginu var lítil sem engin.
Fiskvinnsla varð oft eini valkostur
þessara kvenna og líf fiskverkakonu
enginn dans á rósum. Vinnan var
erfið og sökum lélegra launa varð
vinnudagurinn langur. Við það bætt-
ist að eina hvíldarhlé dagsins – há-
degið – var oftar en ekki nýtt til að
fara heim, jafnvel um langan veg, til
að sinna börnum.
Föðursystir mín Jensína Ólafs-
dóttir, sem ég kveð núna 88 ára
gamla, tilheyrði þessum hópi. Hún
varð ung ekkja fyrir u.þ.b. 50 árum
og stóð þá ein uppi með dæturnar
Valgerði og Sigurveigu. Mér er
ennþá í fersku minni þegar Jensína
og dæturnar komu í jólaboð til for-
eldra minna í Garðabæinn, ferðalag
sem kostaði mikinn þvæling með
strætisvögnum, að hún sofnaði iðu-
lega í stólnum sínum og ég sem barn
skynjaði vel hversu útkeyrð hún var.
En þrátt fyrir alla þessa vinnu var
afkoman rýr og vonlaust að láta enda
ná saman og því brugðið á það ráð að
fara nokkur sumur ásamt yngri telp-
unni í síldarvinnslu á Raufarhöfn.
Þarna störfuðu þær mæðgur í 5 sum-
ur, frá því að Sigurveig var 9 ára,
bjuggu í verbúð, deildu herbergi
með öðrum og lifðu á allan hátt eins
spart og hægt var. Fyrsta árið sölt-
uðu þær í sömu tunnurnar því telpan
náði ekki niður á botn, en strax sum-
arið eftir hafði tognað úr þeirri
stuttu og hún gat unnið sem fullgild
síldarstúlka.
Þessi samvinna þeirra mæðgna,
Jensínu og Sigurveigar, gerði þær
ákaflega samrýndar og aldrei í ann-
an tíma hef ég orðið vitni að álíka
elsku og umhyggju og þeirri sem
þær sýndu hvor annarri æ síðan.
Eldri systirin Valgerður fluttist ung
til fjarlægra landa en Sigurveig bjó
ætíð í nágrenni við móður sína og
nutu báðar góðs af nábýlinu.
Hún frænka mín var aldrei fyrir
fjölmenni. Hún undi sér best með
sínum nánustu og fannst skemmti-
legast að spjalla við heimilishundinn
Lúlú eða einhverja af þeim kisum
sem Sigurveig fóstraði.
Síðustu árin treysti Jensína sér
ekki til að sjá alfarið um sig sjálf og
flutti hún þá á heimili dóttur sinnar,
sem hlúði að móður sinni af mikilli
hlýju og nærgætni.
Við frænkurnar hittumst nokkuð
oft hin síðari ár og af mörgum
skemmtilegum samverustundum
langar mig til að minnast á stund
sem við áttum saman um verslunar-
mannahelgina í fyrra. Jensína og
Sigurveig stóðu ásamt okkur Gylfa
og fullorðnum foreldrum mínum um
hádegisbil úti á palli við sumarhús
okkar vestur í Berufirði. Veðrið var
ákaflega fallegt og við drógum fram
freyðivín til að skála fyrir þeirra háa
aldri og því yndislega lífi sem við átt-
um saman. En ekkert varir að eilífu
því bæði móðir mín og Jensína hafa
kvatt okkur.
Sigurveig mín og Valgerður, við
Gylfi sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, elsku frænka,
Hjördís Gísladóttir.
Föðursystir mín Jensína eða
Jenna eins og hún var ávallt kölluð
er látin eftir skamma sjúkrahúsvist.
Jenna var á 89. aldursári og hafði
hún notið almennt góðrar heilsu allt
fram í andlátið.
Hugurinn leitar aftur til þess tíma
þegar dætur hennar Vallý og Veiga
voru litlar og við hittumst oft hjá
ömmu Valgerði og Ólafi afa í Hafn-
arfirði.
Alexander maður Jennu var sér-
lega glæsilegur maður og sagt var að
öll verk léku í höndum hans. Mann
sinn missti Jenna frá ungum dætr-
um og þá var lífsbaráttan hörð hjá
ekkjunni við að halda heimili fyrir
sig og dæturnar. Atvinnutekjurnar í
fiskvinnslu og við afgreiðslustörf í
mjólkurbúð voru rýrar og hvorki gat
Jenna veitt dætrunum né sjálfri sér
það sem hún hefði óskað. Aldrei
kvartaði hún yfir hlutskipti sínu
heldur bar hún höfuðið hátt og hafði
engin orð um erfiðleika hvunndags-
ins. Dæturnar erfðu marga góða eig-
inleika foreldra sinna – listfengi,
glæsileika og hæfni föðurins, dugnað
og æðruleysi móður sinnar.
Vallý hefur lengst af verið búsett
erlendis bæði í Þýskalandi, Ghana í
Afríku og síðustu áratugina í Utah í
Bandaríkjunum þar sem börn henn-
ar búa einnig.
Þeim mægðum tókst að brúa fjar-
lægðina með heimsóknum og dvaldi
Jenna oft um lengri eða skemmri
tíma hjá Vallý í Bandaríkjunum.
Það kom þess vegna í hlut yngri
dótturinnar Veigu að verða stoð og
stytta móður sinnar og jafnframt
varð hún hennar besta vinkona.
Þeirra samband hefur alla tíð verið
óvenjunáið og þá sérstaklega eftir að
Veiga missti Ásgeir mann sinn og
stóð ein eftir með drenginn þeirra,
Jón Bjarka.
Þær mæðgur fóru jafnan saman í
sund og í sumarbústaðnum áttu þær
ásamt Jóni Bjarka sínar bestu
stundir.
Síðustu árin bjó Veiga móður sinni
gott athvarf á sínu heimili og engum
duldist hið góða samband móður og
dóttur.
Dætrum Jennu og öðrum aðstand-
endum votta ég mína dýpstu samúð
og bið þess að góður Guð gefi Veigu
styrk til þess að takast á við sorgina
og söknuðinn.
Sigrún Gísladóttir.
JENSÍNA
ÓLAFSDÓTTIR
Elsku besti afi okk-
ar sem nú ert horfinn
á vit feðranna. Við
söknum þín sárt af því
að við elskum þig svo
mikið. Þú varst svo yndislegur og
skemmtilegur afi.
Það var svo gaman þegar við
vorum lítil og komum suður til
Reykjavíkur úr sveitinni til þín og
ömmu og fengum að dvelja hjá
ykkur í Mávahlíðinni. Þá var nú
glatt á hjalla. Þú fórst með okkur í
sund á hverjum degi í Sundhöll
Reykjavíkur og keyptir nýtt brauð
í leiðinni í Svansbakaríi. Síðan
komum við heim í fisk og kartöflur
til ömmu. Þú leyfðir okkur að fara
með þér þegar þú keyrðir út popp-
kornið í sjoppur og bíó borgarinn-
ar. Síðan fórstu með okkur í bíó og
talaðir við dyravörðinn og hann
hleypti okkur frítt inn af því að þú
að sjálfsögðu þekktir hann. Svo
fengum við að nota litina þína og
penslana til að mála myndir og
þykjast vera málari eins og þú. Svo
var það í miklu uppáhaldi að fá
leyfi hjá þér til að fara inn á skrif-
stofuna þína og gramsa í dótinu
sem þar var í öllum skúffum og
skápum. Brandararnir þínir voru
æðislegir, sama hversu oft þú sagð-
ir sömu brandarana þá var alltaf
hlegið jafn mikið. Við hlökkuðum
alltaf til að koma að hringtorgi,
þegar við vorum að keyra, því þú
fórst alltaf í marga hringi á torg-
inu. Við kölluðum þig stundum
sprellikarl, þú varst alltaf til í eitt-
hvert grín.
AXEL
MAGNÚSSON
✝ Axel Magnússonfæddist að Litla-
Seli í Reykjavík 10.
maí 1909. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi að morgni
9. september síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Bú-
staðakirkju 14. sept-
ember.
Á kvöldin sagðir þú
okkur sögur af Palla
og Sigga en þær voru
alltaf jafn fyndnar og
spennandi. Svo sagðir
þú við okkur stelpurn-
ar: „Góða nótt tútan
mín, Guð og englarnir
geymi þig.“
Við erum svo glöð í
hjarta okkar yfir að
þér líði vel núna en
það sem þú kenndir
okkur var að bera um-
hyggju fyrir öðrum.
Þú spurðir alltaf
hvernig okkur gengi
og hvernig við hefðum það, hvernig
okkur liði. Okkur langar til að láta
fylgja með ljóð sem við sungum svo
oft saman og við höldum áfram að
syngja það saman elsku afi.
Ó hve létt er þitt skóhljóð
ó hve leingi ég beið þín,
það er vorhret á glugga,
napur vindur sem hvín,
en ég veit eina stjörnu,
eina stjörnu sem skín,
og nú loks ertu komin,
þú ert komin til mín.
Það eru erfiðir tímar,
það er atvinnuþref,
ég hef ekkert að bjóða,
ekki ögn sem ég gef,
nema von mína og líf mitt
hvort ég vaki eða sef,
þetta eitt sem þú gafst mér
það er alt sem ég hef.
En í kvöld lýkur vetri
sérhvers vinnandi manns,
og á morgun skín maísól,
það er maísólin hans,
það er maísólin okkar,
okkar einíngarbands,
fyrir þér ber ég fána
þessa framtíðarlands.
(Halldór Kiljan Laxness.)
Þín barnabörn
Kristín Björk, Arnar Snær,
María og Axel.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Ég átti vinnunni minni það að
þakka að ég kynntist Aðalsteini
Guðnasyni loftskeytamanni en Að-
alsteinn kom til mín þegar hann
kom í land eftir þrjátíu ára útivist á
heimshöfunum. Ég hefði viljað
minnast hans betur en vona að Guð
gefi okkur tóm að ljúka samtalinu
þótt síðar verði.
Fólk er misjafnt og sumir taka
sér tíma til að skilja hlutina. Fyrir
öðrum liggja hlutirnir ljósir og
skýrir frá fyrsta augnabliki og
þannig var Aðalsteinn. Frá fyrsta
augnabliki skildi Aðalsteinn kjarn-
ann í þeirri mannréttindabaráttu
sem fullorðið fólk hefur háð í Kópa-
vogi undanfarin nærri tuttugu ár og
upphaflega var kennd við Frí-
AÐALSTEINN
GUÐNASON
✝ AðalsteinnGuðnason, fyrr-
verandi loftskeyta-
maður og flugum-
ferðarstjóri, fæddist
á Svínaskálastekk í
Reyðarfirði 1. júlí
1922. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 11.
ágúst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Kópavogskirkju
20. ágúst.
stundahópinn Hana
nú. Meðan Aðalsteinn
hafði orku til þessgekk
hann fremstur meðal
jafningja við að rífa
niður fordóma gegn
fullorðnu fólki og
vinna að hugarfars-
breytingu í þjóðfélag-
inu þar sem fólki er
enn skipað á bása, fær
ekki að lifa með reisn
sem fullgildir meðlimir
þjóðfélagsins og eðli-
legur hluti þjóðarfjöl-
skyldunnar. Aðalsteini
var það ljóst frá fyrstu
stundu að hér var um eitt mesta
mannrétindamál nýrrar aldar að
ræða.
Aðalsteinn var fluggáfaður mað-
ur. Hann hefði eins getað setið í
prófessorsstöðu og við loftskeyta-
tækið. Og hann sigldi ekki um
heimsins höf með bundið fyrir aug-
un. Hvar sem fegurðin var í augsýn
voru öll skilningarvit Aðalsteins op-
in. En hann fann líka til í stormum
sinnar tíðar.
Hvort sem um var að ræða
vandamál rússneskra sjómanna á
sjómannastofu í Múrmansk eða
hrævareld á brúarvængnum í miðju
Atlantshafinu var hugur Aðalsteins
galopinn.
Hrafn Sæmundsson.