Morgunblaðið - 12.10.2001, Side 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. OKTÓBER 2001 49
Ágætur vinur minn,
Hörður Helgason
blikksmíðameistari, er
látinn, aðeins sjötugur
að aldri. Andlátið kom
mér í opna skjöldu,
þrátt fyrir vitneskju um veikindi
hans og að samverustundum hefði
verulega fækkað hin síðari ár. En
kannski var það vegna fáskiptileik-
ans. Menn þurfa helst að vera sam-
vistum frá degi til dags og í nálægð
hvers annars til að skynja veru-
leikann. En eitt er víst, að við menn-
irnir ráðum engu þar um, heldur sá
sem öllu ræður, og það vissi Hörður
manna best.
Fyrstu kynni mín af Herði urðu
árið 1971, er hann flutti til Hvolsvall-
ar með fjölskyldu sína og fyrirtæki,
Blikksmiðjuna Sörla.
Það þótti hinn mesti kjarkur í þá
tíð að flytja starfsemi af höfuðborg-
arsvæðinu út á land. Á hinn bóginn
þótti það hvalreki að fá innflytjendur
og aukna starfsemi í fámenna byggð.
Hörður var einn af þeim mörgu
sem hófu eða voru með starfsemi
sína í Hamilton sem svo var nefnt í þá
daga, en það hús stóð við Hlíðarveg,
en er nú horfið af sjónarsviðinu. Síð-
ar meir byggði hann veglegt hús yfir
starfsemi sína við Ormsvöll. Heimili
sitt byggði hann við Litlagerði, þar
sem hann, ásamt eiginkonu sinni,
Maríu Gröndal, hinni mestu smekk-
og listakonu, kom sér fyrir á virki-
lega myndarlegan hátt þar sem vinir
og félagar þeirra hjóna úr hinum
ýmsu félögum sem þau störfuðu í
voru aufúsugestir hvenær sem var og
hvernig sem á stóð.
Þar sem Hörður starfaði sem iðn-
meistari var ekki óeðlilegt að kynni
yrðu á milli okkar á því sviði þar sem
trésmiðurinn þurfti oft á hlutum að
halda úr blikksmíðinni og þá sérstak-
lega til að byrja með, vatnsbrettum á
útihurðir sem áður þurfti að sækja til
Reykjavíkur og svo síðar meir ýmsu
öðru og viðameira til bygginga. Gott
var að skipta við Hörð í þessum efn-
um, enda völundur í blikksmíði, út-
sjónarsamur og greiðvikinn.
Með þessum hætti þróuðust kynni
okkar og að því kom, að sameiginleg-
ur áhugi okkar á félagsmálum varð
til þess árið 1976, að við urðum þátt-
HÖRÐUR
HELGASON
✝ Hörður Helgasonfæddist í Reykja-
vík 30. ágúst 1931.
Hann lést á heimili
dóttur sinnar 16.
september síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Langholts-
kirkju 25. septem-
ber.
takendur að stofnun
Kiwanisklúbbsins Dím-
onar á Hvolsvelli. Ekki
ætla ég að fara náið út í
starfsemi þess klúbbs
eða samstarf okkar á
þeim vettvangi, enda
efni í stóra bók. En í
fáum orðum sagt, þá er
ekki á neinn hallað þótt
fullyrt sé, að Hörður
var þar prímus mótor
öll þau ár sem hann var
þar félagi, bæði sem
stofnandi, leiðbeinandi
og hinn raunverulegi
starfandi Kiwanismað-
ur. Ekki skipti þar máli hvort hann
var óbreyttur félagi, svæðisstjóri eða
umdæmisstjóri og æðsti maður Kiw-
anis á Íslandi. Hann var bara Hörður
Helgason, svo einfalt var það. Þannig
þekktum við félagarnir hann.
Eitt af því fyrsta sem Hörður
skynjaði hvað best var að félagarnir
þyrftu á leiðbeiningum að halda hvað
varðaði fundarstörf og framkomu í
félagsskap sem þessum. Kom hann
því strax til leiðar, að ágætur maður
var fenginn á helgarnámskeið til að
kenna félögum þessa hluti. Þó ekki
væri til annars en að standa upp og
segja til nafns. Þessi sáning bar af
sér þann ávöxt að mínu mati, að Kiw-
anisklúbburinn Dímon varð fljótlega
einn af öflugustu klúbbum landsins
hvað varðar fundarsköp og reglu-
semi í Kiwanisfræðunum.
Ekki aðeins var tilvera og stofnun
þessa klúbbs hið besta mál fyrir með-
limi hans, heldur og ekki síður fyrir
hin ýmsu félög og sveitarfélög í sýsl-
unni.
Framgangur og eljusemi Harðar í
Dímon og á þingum hreyfingarinnar
gerði það að verkum, að hann var
fljótlega kosinn til æðstu starfa.
Fyrst sem svæðisstjóri Sögusvæðis á
Suðurlandi og síðar sem umdæmis-
stjóri Kiwanis á Íslandi. Á þessum
vettvangi áttum við virkilega
ánægjulegt samstarf ásamt fjölda
annarra félaga.
Oft er sagt að sumir menn séu ekki
allra, hvað sem það nú þýðir. Að
mínu mati var Hörður maður allra
eða að minnsta kosti gerði hann sér
far um að rækta þá hluti en margir
misskildu hann. Hann skynjaði mjög
vel þankagang þeirra sem hann
starfaði með. Aftur á móti þótti sum-
um hann vera ráðríkur og á stundum
nokkuð tilætlunarsamur, sérstaklega
þar sem menn voru aðeins að starfa
að áhugamálum. Þetta sýndi aðeins
að Hörður tók hlutina alvarlega og
ætlaðist til að menn gerðu sitt besta
eins og hann ævinlega gerði sjálfur í
þessum efnum. Hann byrsti sig
stundum og setti upp föðurlegan svip
ef honum þótti hlutirnir ekki ganga
eins og hann ætlaðist til, en undir
niðri risti þessi rödd og svipur ákaf-
lega grunnt og stutt var í kímnina og
brosið þegar hann var spurður hvort
þetta hefði ekki verið full djúpt í ár-
inni tekið. „Jú, jú, en það verður nú
að halda strákunum við efnið“ var
svarið. Að mínu mati var Hörður
hinn mesti ljúflingur og geðgóður og
ég hafði gaman af honum þegar hann
komst í ham. Gerði jafnvel í því ef ég
var honum ekki alveg sammála að
standa uppi í hárinu á honum, sem
honum undir niðri þótti hið besta
mál. En eitt er víst, að strákunum
hans í klúbbnum þótti vænt um hann
og undir niðri mikið til hans koma.
Það var nokkuð sérstakt og ný-
stárlegt til að byrja með, að koma til
þeirra hjóna í Litlagerðið. Móttökur
voru hlýlegar og allar hinar höfðing-
legustu. Veitingar í mat og drykk
voru eftirminnilegar, þar sem Hörð-
ur og húsfreyjan fóru á kostum í mat-
argerð. María var á þessum árum
stórhuga og starfandi í Sinawik-
klúbbnum á Hvolsvelli, þar sem hún
átti frumkvæði að stofnun hans.
Jafnhliða stofnaði hún Listasmiðjuna
sem hún rak allt þar til í ágúst sl. og
hin síðustu ár með Herði.
Einn var sá siður þeirra hjóna sem
okkur Dúnu og fleirum þótti sérstak-
ur. En það var að hringja eins fljótt
og eðlilegt þótti eftir samkomur eða
vinnufundi til að þakka fyrir síðast og
vita hvernig fólk hefði það. Þetta
þótti óvenjulegt, enda menn ekki
vanir að ræða mikið saman strax
daginn eftir samkomur. Þennan hátt
þeirra hjóna þótti okkur vænt um og
er sannarlega til eftirbreytni.
En eftir stendur, að Hörður mark-
aði djúp spor í atvinnu- og félagslíf á
Hvolsvelli, en þar átti hann Maríu
sína sem sterkan hauk í horni. Ég
þóttist skynja það nokkuð vel að hún
væri hans stoð og stytta í blíðu og
stríðu.
Ekki vil ég láta hjá líða að þakka
Herði fyrir að hafa aðstoðað mig við
að ganga í einn þann besta fé-
lagsskap sem býðst karlmönnum og
hefur að leiðarljósi mannrækt og
kristilegan kærleika.
Eftir að þau hjón fluttu aftur til
Reykjavíkur hefur fækkað um heim-
sóknir þrátt fyrir að við höfum farið í
sömu átt frá Hvolsvelli. En leitt þykir
mér nú, að sjötugsafmæli hans 30.
ágúst sl. skyldi framhjá mér fara.
Að leiðarlokum vil ég þakka Herði
Helgasyni fyrir samfylgdina og alla
þá góðu hluti sem hann hefur áorkað
fyrir samfélagið og jafnframt mig.
Megi hann smíða við hlið hins hæsta
höfuðsmiðs við ljós hins eilífa aust-
urs.
Kæra María og ættingjar. Við
Dúna sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi minn-
ing Harðar verða ykkar styrkur.
Aðalbjörn Kjartansson.
Mig langar til að
skrifa nokkur orð um
hana Daðínu frænku
mína, sem var mér og
bræðrum mínum ekkert annað en
þriðja amman.
Það var gott að koma í Kurfuna og
þeir sem þangað komu fóru ekki
svangir aftur út. Maður var varla
sestur þegar að búið var að leggja
fyrir mann hlaðborð af Döddukökum
og mjólk. Var húsfrúin ekki ánægð
fyrr en maður var búin að fá sér alla
vega einu sinni.
Það er margs að minnast enda hef-
ur Daðína verið alla mína tíð á sínum
DAÐÍNA
ÁSGEIRSDÓTTIR
✝ Daðína Ásgeirs-dóttir fæddist á
Baulhúsum við Arn-
arfjörð 23. septem-
ber 1915. Hún lést á
Sjúkrahúsi Patreks-
fjarðar 13. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Bíldudals-
kirkju 20. septem-
ber.
stað upp í Kurfu. Frá
því að ég man eftir mér
var þetta öruggt skjól
fyrir mig sem telpu að
leita í og fá mér í svang-
inn hvenær sem var.
Þó að það væru fylgi-
fiskar með var það líka
í besta lagi.
Þegar að ég varð
eldri jókst áhugi minn á
að vera í matar- og
kaffistandi.
Líkaði henni það
ekki illa, áttum við eftir
að ræða oft um upp-
skriftir og aðferðir.
Lumaði hún alltaf á góðum ráðum
enda mikill bakari sjálf.
Ég kvaddi þig fyrir stuttu og þú
sagðir mér að ég myndi ekki sjá þig
aftur því að foreldrar þínir höfðu
sagt þér í draumi, að þau myndu
sækja þig þegar að færi að dimma.
Þú sagðir mér að það væri farið að
dimma núna.
Ég kyssti þig aftur og er ég glöð
að hafa gert það því að þarna kvödd-
umst við í síðasta sinn.
Elsku Dadda frænka þú varst allt-
af svo góð við mig og börnin mín, fyr-
ir það er ég þér þakklát.
Þegar að ég skrifa þessar síðustu
línur þá sé ég þig fyrir mér sitja í
horninu þínu og finn kaffi- og köku-
ilminn sem að einkenndist af sítrónu
og möndlum.
Elsku Dadda takk fyrir að hafa
verið til, ég er stolt af því að hafa
þekkt þig. Takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og ég mun geyma
þig alltaf í hjarta mínu.
Guð geymi þig.
Þín
Guðrún Sigríður (Sirrý).
Okkur langar í örfá-
um orðum að minnast
elskulegs vinar okkar
Vilbergs Úlfarssonar
eða Villa eins og hann
var ávallt kallaður, en
hann lést í hörmulegu slysi langt um
aldur fram. Það er erfitt að trúa því
að kallið sé komið nú, þar sem lífið
blasti við honum á ný eftir að hafa
lent í hræðilegu slysi fyrir aðeins um
fjórum árum er strætisvagn ók í veg
fyrir hann. Slysið var reiðarslag fyr-
ir okkur öll, þar sem enginn vissi
hvernig þeirri baráttu lyki – en Villi
hafði betur að lokum. Eftir langa
legu og mikla endurhæfingu náði
hann sér nokkuð vel á strik farinn að
vinna á ný, búinn að kaupa sér íbúð
og jeppa til ferðalaga á fjöllum. En
ferðalög voru hans líf og yndi eins og
okkar vina hans, enda voru þær ófá-
ar stundirnar sem við áttum saman í
faðmi fjallanna. Fyrstu minningar
mínar um Villa eru frá Akraselinu,
þar sem við bjuggum, en þá hefur
hann verið um fjögurra ára gamall.
Foreldrar hans voru að byggja þar
hús eins og foreldrar okkar bræðr-
anna. Maggi bróðir minn var á sama
aldri og Villi og urðu þeir miklir vin-
ir ásamt Kjartani, sem einnig bjó í
sömu götu. Ég fylgdist með þeim
öllum þremur að leik og starfi.
Margs er að minnast og eitt af því
er til dæmis árið sem Kjartan fékk
bílpróf, en hann var einu ár eldri en
þeir Maggi og Villi. Þá um áramótin
fóru félagarnir að kaupa flugelda og
fylltu skottið af þeim. Síðan var
haldið heim til Kjartans og bílnum
lagt fyrir utan bílskúrinn. Skottið
var síðan opnað og ákvað Villi að
taka forskot á sæluna og prófa blys
sem hann hafði keypt. Ekki vildi
betur til en svo að ein kúlan úr því
skaust beina leið ofan í hlaðið skottið
á bílnum og hófst þá mikil flugelda-
sýning. Félagarnir stóðu stjarfir og
trúðu ekki sínum eigin augum – eins
og nágrannarnir sem flykktust út í
glugga. Þeir áttuðu sig þó á því sem
gerst hafði og hlupu eins og fætur
toguðu eftir garðslöngu til að
slökkva eldinn. Þessi atburður aftr-
aði því þó ekki að nýju ári væri fagn-
VILBERG
ÚLFARSSON
✝ Vilberg Úlfars-son fæddist í
Reykjavík 11. mars
1971. Hann lést af
slysförum 8. septem-
ber síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Grafarvogs-
kirkju 18. septem-
ber.
að á viðeigandi hátt um
kvöldið, en fjölskyldum
strákanna þótti þó
vissara að halda sig
innandyra og horfa á
dýrðina út um
gluggann.
Með Villa er genginn
góður og heiðarlegur
drengur. Hann hafði
einstaklega létta lund
og var ávallt stutt í
góðlátlegt og glettið
brosið sem hlýjaði
manni um hjartaræt-
urnar og fékk mann til
að brosa líka. Hann var
hjálpsamur með eindæmum og lá
aldrei á liði sínu ef hann gat hjálpað.
Þó ekki væri nema eitthvað lítilræði
sem flytja þurfti á milli húsa stóð
ekki á að Villi væri boðinn og búinn
til að hjálpa, enda átti hann ekki
langt að sækja þennan eiginleika því
fjölskylda hans er einstaklega hjálp-
söm og ræktarleg.
Við hjónin áttum því láni að fagna
að fá að njóta návistar Villa, fylgjast
með þeim félögum í gegnum ung-
lingsárin og allt til fullorðinsáranna,
samgleðjast Villa á þrítugsafmælinu
hans, sem hann hélt svo höfðinglega
upp á í vor, eins og hans var von og
vísa.
Elsku Helga, Úlfar, Hörður og
fjölskylda, megi góður Guð styðja
ykkur, styrkja og umvefja á þessum
erfiðu tímum. Minningin um góðan
dreng mun lifa í hjarta okkar allra.
Við efumst ekki um að vel hefur ver-
ið tekið á móti Villa af þeim sem á
undan eru gengnir. Blessuð veri
minning hans.
Baldur og Guðrún Kristín.
Útfararþjónustan ehf.
Stofnuð 1990
Rúnar Geirmundsson
útfararstjóri
Traust persónuleg
alhliða útfararþjónusta.
Áratuga reynsla.
Símar 567 9110 & 893 8638
utfarir.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
6
 
     
(  %%
 
 !&

 ! &
 
 (

 
 
   

 


17)621
// ? 

% !9C

  % 
' 
 /!
 ' (%( '
$ % 

  + '

4"
 &% 
2 ! $%3 '

+
  '
$%  !D% &% 

,"!
 &% 
*%  =  &% '

 
  '
!! 3 &% 

 6 , 
 &% 

% 2 !  '

" ," '! !" ," 
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli
minning-
argreina