Morgunblaðið - 20.10.2001, Blaðsíða 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 20. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anna Gísladóttirfæddist á Siglu-
firði á þjóðhátíðar-
daginn, 17. júní, 1949.
Hún lést á Heilbrigð-
isstofnun Ísafjarðar-
bæjar að morgni 11.
október síðastliðins.
Foreldrar hennar
voru Sigríður Krist-
jana Vagnsdóttir,
sem enn er á lífi, og
Gísli Bjarnason. Fóst-
urfaðir hennar frá
barnsaldri og jafn-
framt eiginmaður
Sigríðar var Jón
Ebenesersson. Þeir eru báðir látn-
ir. Anna átti þrjá bræður, þá
Bjarna Gíslason, maki Jenný Hlín
Kristinsdóttir, Halldór Vagn Jóns-
son, maki Þorbjörg Elfa Hauks-
dóttir, og Sölva Steinar Jónsson,
maki Björk Bjarnadóttir.
Anna giftist Þráni Ágústi Garð-
arssyni árið 1967 og eignuðust þau
þrjú börn. Elst var Margrét Helga,
f. 1966, d. 1984,
næst Sigríður Jóna
f. 1968, og yngst
Hjördís, f. 1981,
maki Arnaldur Sæv-
arsson. Átti Anna
tvö barnabörn, þau
Önnu Margréti, f.
1992, og Þráin
Ágúst, f. 2001.
Anna bjó með for-
eldrum sínum að
Fremri-Bakka í
Langadal til fimm-
tán ára aldurs er
hún fer að heiman.
Hún sest svo að í
Súðavík þar sem hún kynnist eig-
inmanni sínum og býr hún með
honum þar alla ævi ef undanskilin
eru fjögur ár sem þau bjuggu í
Hafnarfirði. Anna vann alla sína
starfsævi við fisk- og rækjuvinnslu
í Súðavík.
Útför Önnu fer fram frá Súða-
víkurkirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Nú í dag kveðjum við úr fjarlægð
góða vinkonu okkar, hana Önnu.
Þrátt fyrir að hún hafi verið fársjúk
svo mánuðum skipti var fregnin um
andlát hennar reiðarslag og við
fylltumst söknuði yfir því að eiga
ekki framar eftir að njóta nærveru
hennar.
Fyrir hugskotssjónum svífur
mynd af hæglátri konu sem hafði
sínar ákveðnu skoðanir á hlutunum.
Það eru margar góðar stundir sem
koma upp í hugann þegar við hugs-
um til Önnu og heimilis hennar og
Gústa. Góðar stundir sem við mun-
um varðveita með okkur um ókomin
ár. Þeir voru ófáir sunnudagsbílt-
úrarnir sem enduðu með því að
annað okkar sagði: „Kíkjum í kaffi
til Önnu og Gústa.“ Ávallt var heim-
ili þeirra sá staður sem manni var
tekið opnum örmum og fann svo
innilega að maður var velkominn.
Staður þar sem léttur andi sveif yf-
ir vötnum þó að Anna og hennar
fólk fengi svo sannarlega að takast
á við erfið veikindi innan fjölskyld-
unnar og síðan sáran missi. Hjá
Önnu og Gústa var alltaf tími til
þess að setjast niður, spjalla, og
segja sögur sem allar höfðu það
markmið að draga fram hinar
spaugilegu hliðar tilverunnar.
Þrátt fyrir að erfið veikindi hafi
markað lífsbaráttu Önnu var það
ekki hennar siður að kvarta yfir
sínu hlutskipti, heldur var hún mun
meira upptekin af því er aðrir, vinir
hennar og kunningjar, áttu við erf-
iðleika að stríða. Það var því gott að
ræða við Önnu ef manni lá eitthvað
á hjarta, hún var góður og skiln-
ingsríkur hlustandi og alltaf fór
maður ríkari af hennar fundi en
maður kom.
Það ber kannski vott um eigin-
girni þegar maður hugsar um það
að næst þegar að við komum til
Súðavíkur verður engin Anna sem
við hittum, en svona er það nú
samt, og það er líklega einnig eig-
ingirni þegar að við söknum þess að
vera ekki í Súðavík í dag. En hugur
okkar er þar hins vegar, hjá ykkur,
elsku Gústi, Sigga, Hjördís, Anna
Margrét og Þráinn Ágúst.
Guð veri með ykkur og styrki.
Baldur og Ragna,
Þrándheimi.
Ég var stödd á heilsustofnuninni
í Hveragerði þegar Þóra systir mín
hringdi og sagði mér að þú værir
dáin. Guð hafði leyst þig frá þraut-
unum. Ég átti von á þessu en aldrei
er maður tilbúinn þegar fréttin
kemur.
Ég fann sárt til þess að hitta þig
aldrei meir hérna megin, en um
endurfundi efast ég ekki þegar
minn tími kemur.
Ég kynntist þér í gegnum Þóru
systur, þið voruð æskuvinkonur frá
því í barnaskóla og aldrei veit ég til
að þar hafi borið skugga á.
Þið Gústi bjugguð í Hafnarfirði í
nokkur ár þegar dóttir ykkar var
veik en fluttuð vestur aftur eftir lát
hennar, sem var ykkur fjölskyld-
unni mikill harmur.
Ég veit að nú ertu búin að hitta
hana aftur, elsku Anna mín.
Þú varst trúuð og góð manneskja
og aldrei mun ég gleyma hve gott
var að leita til þín þegar ég stóð á
vissum punkti í lífi mínu fyrir fjór-
um árum. Þú varst svo sönn og góð,
og hafðir svo mikinn kærleika að
gefa og alltaf mátti ég leita til þín.
Þín stærsta gæfa í lífinu var mað-
urinn þinn, hann Gústi, sem alltaf
sat við sjúkrabeðinn þinn þar til yf-
ir lauk, það sýnir best hversu góður
hann er, enda talaðir þú oft um það.
Það er mikil sorg fyrir manninn
þinn, dætur, aðra ættingja og vini
að missa þig í blóma lífsins en vegir
Guðs eru órannsakanlegir.
Elsku Gústi, dætur, aðrir ætt-
ingjar og vinir – ég bið góðan Guð
að hugga ykkur og styrkja í ykkar
miklu sorg.
Ég hefði viljað fylgja þér, kæra
vinkona, síðasta spölinn en kemst
því miður ekki. Guð blessi minningu
þína og vaki yfir þér ævinlega.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hólmfríður Jónsdóttir.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Já, svona er lífið. Anna okkar
blessuð, farin í blóma lífsins. Með
henni er gengin ákaflega góð og
sérstök manneskja. Í fyrirrúmi hjá
henni var fjölskyldan. Ég minnist
þess er ég sá Önnu fyrst, þá unga
konu, hjá Þóru systur á Jófríðar-
staðaveginum.
Það var gaman og gagnlegt að
kynnast Önnu og hennar góðu kost-
um, alltaf var hún boðin og búin að
gera öðrum greiða af svo frjálsum
vilja og innilegheitum sem aldrei er
hægt að gleyma.
Ég vil þakka Önnu þær ánægju-
stundir sem við áttum saman og er
dýrmætt að geyma. Ég veit að Guð
hefur tekið þig í arma sína og leiðir
þig um nýjar slóðir.
Ég vil votta fjölskyldu Önnu
mína dýpstu samúð.
María E. Jónsdóttir.
ANNA
GÍSLADÓTTIR
✝ Hörður SnævarJónsson, skip-
stjóri og útgerðar-
maður, fæddist 7.
júní 1937. Hann lést
á heimili sínu 13.
október síðastliðinn.
Foreldrar Harðar
voru Elínborg Guð-
jónsdóttir sem var
búsett í Svíþjóð frá
1939 og Jón Björns-
son, fv. loftskeyta-
maður frá Akureyri.
Hálfsystkini hans
sammæðra eru Guð-
rún Möller sem bjó í
Svíþjóð, látin, og Kurt Wenne-
berg, búsettur í Svíþjóð. Hálf-
systkini hans samfeðra eru Björn,
Sævar Ingi, Ingibjörg, Atli Örn
og Jón Már. Hörður kvæntist
1959 Sjöfn Guðjónsdóttur, f. 16.4.
1937, d. 20.9. 1993. Börn þeirra
eru: 1) Hrönn bankastarfsmaður,
f. 22.7. 1961, gift Gretti Inga Guð-
mundssyni sjómanni. Börn þeirra
eru Hörður Orri, Sara Sjöfn og
Arnar Gauti. 2) Alda skrifstofu-
kona, f. 22.7. 1961, gift Jónasi
ólfur Jóhannesson kerfisfræðing-
ur, f. 27.8. 1976, í sambúð með
Fjólu M. Róbertsdóttur skrif-
stofukonu. 4) Bryndís Jóhannes-
dóttir verkamaður, f. 22.7. 1981.
Hörður stundaði sjómennsku
nær allan sinn starfsferil, byrjaði
að stunda sjómennsku 17 ára
gamall og gekk í stýrimannaskól-
ann í Reykjavík um tvítugt. Eftir
námið reri hann frá Vestmanna-
eyjum alla tíð ef undan er skilið
gosárið 1973. Hann hóf útgerð á
sjöunda áratugnum og gerði út
Andvara VE, með Jóhanni Hall-
dórssyni, til ársins 1981. Þá hóf
hann störf hjá Hraðfrystistöð
Vestmannaeyja hf. hjá Sigurði
Einarssyni, sem síðar sameinaðist
Ísfélagi Vestmannaeyja hf. Þar
var hann skipstjóri á Suðurey,
Heimaey og síðar Álsey VE til
loka ársins 2000. Hann varð afla-
kóngur Vestmannaeyja á And-
vara VE 1971 og síðar á Heimaey
VE 1983. Hörður var félagi í Kiw-
anisklúbbnum Helgafelli í um 30
ár og einnig félagi í Golfklúbbi
Vestmannaeyja. Hann var heið-
ursfélagi í skipstjóra- og stýri-
mannafélaginu Verðanda í Vest-
mannaeyjum og gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir þessi félög.
Útför Harðar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
Jónassyni flugmanni.
Börn þeirra eru
Hörður Snævar, sem
Alda átti fyrir með
Jóni Snorrasyni, og
Sandra Björk. 3) Ey-
þór rafmagnstækni-
fræðingur, f. 11.6.
1963, kvæntur Lauf-
eyju Grétarsdóttur
fiskvinnslukonu.
Börn þeirra eru Aníta
Ýr og Grétar Þór. 4)
Katrín íþróttakenn-
ari, f. 4.12. 1969, gift
Aðalsteini Ingvars-
syni golfvallarstjóra.
Barn þeirra er Eva. Hörður
kvæntist Báru Jóneyju Guð-
mundsdóttur skrifstofukonu, f.
6.11. 1946. Börn Báru frá fyrra
hjónabandi eru: 1) Ása S. Jóhann-
esdóttir hárgreiðslunemi, f. 15.9.
1966, gift Andrési Þ. Sigurðssyni
skipstjóra. Börn þeirra eru Egill
og Hlynur. 2) Guðmundur I. Jó-
hannesson verslunarstjóri, f. 9.10.
1972, í sambúð með Soffíu Bald-
ursdóttur dagmóður. Börn þeirra
eru Sylvía og Alexander. 3) Ing-
Alla okkar ævi er okkur kennt að
eignast en ekki missa. Síðan þegar
sorgin kveður dyra hellist þessi
hræðilegi sársauki skyndilega yfir.
Þá skipta litir haustsins, veðurfar og
framtíðaráform skyndilega engu
máli.
Þessi orð voru rituð í minningar-
grein um móður mína fyrir átta ár-
um og eiga einnig vel við í dag. Því
einhvern vegin finnst manni skyndi-
legt fráfall pabba óneitanlega vera
eins og endurtekið efni frá 20. sept-
ember 1993. Hvernig stendur á því
að svona heilbrigðum manneskjum
að því er virðist, hressum, kátum og
lífsglöðum er kippt frá ástvinum sín-
um eins og hendi sé veifað. Eflaust
fáum við aldrei svör við því.
Svona er víst lífið og minnir okkur
lifendur á að nýta tímann vel því
aldrei veit maður hvenær kallið
kemur.
En góði Guð, var ekki nóg að þú
varst búinn að fá mömmu, þurftir þú
pabba líka? Þig hefur eflaust vantað
góðan skipstjóra og það get ég sagt
þér að þann besta hefurðu nælt þér í.
Hann var líka svo góður maður. Allt-
af hress og orðheppinn með afbrigð-
um svo ekki sé nú minnst á dugn-
aðinn. Einn af hans dýrmætari
kostum var sá að hann hallmælti
aldrei nokkrum manni, fann alltaf
eitthvað jákvætt við alla. Elsku
pabbi, það er sárt að þurfa að kveðja,
eins og við áttum margt eftir að gera
saman. Minninguna um yndislegan
mann mun ég geyma í hjarta mínu
um ókomin ár.
Þín dóttir
Katrín.
Nú þegar sumri er tekið að halla
og sólin lækkar á lofti gengur haust-
ið í garð. Dagurinn styttist ört og
skammdegið fer að ná yfirhöndinni.
Stundum er sagt að hausti snemma
en í mínum huga kom ekkert haust,
heldur ískaldur veturinn með sínar
köldu og hrjúfu krumlur. Hann
ruddist framfyrir í einni svipan svo
ekkert varð að gert. Máttur manns-
ins má sín lítils þegar æðri máttar-
völd hafa tekið sína ákvörðun. Eftir
stöndum við hin með ótal ósvaraðar
spurningar sem kastað er fram en
týnast í endalausu tómi tilverunnar
og enginn veit hvort nokkurn tímann
fást svör við. Veruleikinn getur verið
beiskur og óréttlátur. En eitt sinn
verða allir menn að deyja.
Tengdapabbi minn, Hörður Snæv-
ar Jónsson, sat í mestu rólegheitum
og horfði á sjónvarpið með konu
sinni þegar kallið kom. Svo snöggt
var það að eiginkonan hugsaði með
sér að nú hefði Hörður aldeilis verið
snöggur að sofna. Hann var farinn.
Já, þetta var alveg í hans stíl. Klára
bara málið fyrst svona var komið.
Þegar ég kynntist Herði sumarið
1994 voru erfiðir tímar hjá honum og
fjölskyldunni hans. Fyrri konan
hans, Sjöfn, hafði látist mjög skyndi-
lega haustið áður og voru allir að
reyna að vinna á þeirri sorg. Hörður
var þeim eiginleikum gæddur að
vera með létta og góða lund. Ekki er
það nokkur vafi í mínum huga að það
hjálpaði bæði honum og börnum
hans í gegnum lífið. Hann gat alltaf
fengið fólk til að brosa þó ekki væri
nema út í annað. Hörður var á besta
aldri, fullur af lífsþrótti og ekki degi
eldri en 25 kannski 26 eins og hann
sagði við mig einu sinni. Hann var
allra og manni leið strax vel í návist
hans. Hnyttin tilsvör hans léttu
manni strax lund. Við áttum nokkrar
góðar stundirnar á kvöldin er við
sátum og köstuðum fram fyrripört-
um á hvor annan. Við vorum stór-
skáld í okkar huga, en við kviðum því
mest að þetta fréttist út og við yrð-
um beðnir að troða upp á skemmt-
unum. Hvorugur okkar sá fram á að
hafa tíma til slíks.
Ekki er ég viss um að margir karl-
menn af hans kynslóð hafi verið eins
liðtækir í heimilisstörfum og hann.
Ætíð þegar hann kom í land á
morgnana skellti hann sér í snögga
sturtu, vatt sér síðan að ryksugunni
og ryksugaði alla íbúðina, setti í
þvottavél og þurrkara, fór síðan út í
búð að versla og restina af tímanum
fyrir hádegi notaði hann til að kíkja í
blöðin eða slá garðinn ef það var
sumar. Já, Hörður var ótrúlegur.
Núna stend ég á tímamótum.
Leiðir okkar Harðar liggja ekki
saman lengur. Hann hefur tekið
aðra stefnu og ég verð að trúa því að
þörfin fyrir hann hafi verið meiri
hinum megin heldur en hér í lifanda
lífi. Sendi ég öðrum ástvinum hans
mínar innilegustu samúðarkveðjur
og bið góðan Guð að vaka yfir okkur
öllum og styrkja á þessari erfiðu
stundu.
Jónas Jónasson.
Margs er að minnast, margs er að
sakna nú þegar afi minn Hörður
Jónsson hverfur úr þessu lífi eins og
hendi sé veifað. Það eru ótal minn-
ingar sem koma upp í huga minn
þegar ég lít svona rétt til baka. Eins
og sumarið 2000 þegar ég fór mína
fyrstu alvöru sjóferð sem háseti á
Álsey, þar sem afi var skipstjóri til
margra ára. Minning sem ég á aldrei
eftir að gleyma. Hann spilaði einnig
golf og hann og amma mín heitin
byrjuðu að taka mig með á völlinn
þegar ég var um sjö ára aldur og sú
golfbaktería hefur enn ekki slokkn-
að. Þessum minningum og öllum hin-
um á ég aldrei eftir að gleyma.
Guð blessi minningu þína, elsku
afi. Hvíl þú í friði.
Hörður Orri Grettisson.
Elsku afi, þú ert besti afi sem
hægt er að eiga. Það var alltaf svo
gaman þegar þú sóttir mig og Arnar
Gauta og við fórum og keyptum ís.
Svo þegar maður kom til þín fékk
maður alltaf gúmmíkalla. Svo var
svo gaman þegar við komum á jól-
unum. Ég á eftir að sakna þín rosa-
lega mikið og þú átt alltaf eftir að
vera í hjarta mínu.
Sara Sjöfn.
Maður á eftir að sakna svo margs
nú þegar afi er dáinn, t.d var mig
farið að hlakka til að fara í golf-
keppni við afa, Alla og Hörð Orra.
Afi var nefnilega alltaf að skora á
okkur í golfkeppni en ekki bjóst ég
við því að afi færi svona fljótt frá
okkur. Svo gleymi ég aldrei þegar afi
og pabbi minnkuðu golfkylfu handa
mér þegar ég var lítill. Afi gaf mér
líka fyrsta golfsettið mitt. Svona
gæti ég haldið endalaust áfram því
að ég á ekkert nema góðar minn-
ingar um hann afa. Blessuð sé minn-
ing hans.
Grétar Þór Eyþórsson.
Elsku afi minn, ég er mjög leiður
yfir því að þú sért dáinn. Þú sem
varst alltaf svo góður og skemmti-
legur. Ég á eftir að sakna þín mjög
mikið og ég mun alltaf muna eftir
þér. Ég mun aldrei gleyma því þegar
við mamma bjuggum hjá þér í tvö ár.
Ég hlakkaði alltaf svo mikið til þegar
þú varst á leiðinni í land, þá fékk ég
oft frí á leikskólanum og við vorum
saman.
Guð geymi þig, elsku afi minn,
Þinn
Hörður Snævar Jónsson.
Hörður kom inn í líf okkar fyrir
tæpum 6 árum þegar hann kynntist
mömmu okkar. Tókst með þeim mik-
ill vinskapur, gagnkvæm virðing og
ást sem endaði með giftingu 1. febr-
úar 1997.
Hörður var dugmikill og drífandi
maður og ekki var lognmollan í kring
um hann. Það sem hægt var að gera í
dag var ekki geymt til morguns. Þar
sem Hörður átti 4 börn með sinni
fyrri konu og erum við 4 systkinin,
sem erum frá fyrra hjónabandi
mömmu, þá var oft mikið fjör á
Kirkjuveginum. Stóð Hörður sína
plikt við hlið mömmu í eldhúsinu og
töfraði fram allskyns kræsingar af
HÖRÐUR SNÆVAR
JÓNSSON