Morgunblaðið - 20.10.2001, Blaðsíða 52

MINNINGAR
52 LAUGARDAGUR 20. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Enn fjölgar í hópi
horfinna samferða-
manna. Úlfar Krist-
mundsson, vinur minn,
starfsbróðir til margra áratuga og oft
og einatt útivistarfélagi á skíða- og
gönguferðum, er genginn á vit eilífð-
arinnar og á fund þess guðs sem hann
trúði á og hafði menntað sig til að
þjóna. Eftir standa ótal minningar um
góðan dreng sem hér er hvorki rúm
né tími til að rifja upp né rekja – að-
eins flytja þeim hugheilar samúðar-
kveðjur og hluttekningu, sem nú eiga
að sjá á bak látnum ástvini, en þakkir
til hans sem nú er ekki lengur – en
genginn þeirrar ferðar sem allra bíð-
ur að loknu ævistarfi. Hér er raunar
miklu og góðu ævistarfi lokið. Úlfar
Kristmundsson hafði að loknu stúd-
entsprófi valið sér guðfræðinám að
hætti sumra frænda sinna og vissu-
lega hefði hann sómt sér vel sem höf-
uðklerkur í einhverjum öndvegis-
brauðum þessa lands, ekki síst til
sveita, hefðu forlögin búið honum það
hlutverk sem ævistarf. En hann gerð-
ist kennimaður á öðrum vettvangi, –
fræðsla – kennsla ungra og upprenn-
andi kynslóða varð aðalævistarf hans,
– starf sem hann gekk að með þeim
alhug, ánægju og dugnaði sem löngu
er alkunnur, ekki einungis meðal
hinna fjölmörgu nemenda hans, held-
ur einnig þeirra, sem láta sig þau mál
skipta sem varða framtíð og heill ís-
lenskrar menningar. Við vinir hans
höfðum það stundum að spaugsorði
að Úlfar ynni það til um langt skeið að
reka í hjáverkum arðbært innflutn-
ingsfyrirtæki til þess að hafa efni á að
stunda áhugamál sitt – kennslu, sem
af heimskum yfirvöldum hefur lengi
verið metið sem e.k. snautlega launað
hobbí! Margt ótrúlegra hefur verið
spaugað um en þetta því Úlfar, sem
var öllum hnútum viðskiptalífsins vel
kunnur, hefði á þeim vettvangi unnið
sér auðveldlega gott lífsviðurværi (og
gerði reyndar um eitt skeið) hefði
hann kosið svo lítils háttar ævistarf.
Dr. Jón Gíslason, skólastjóri Verslun-
arskóla Íslands, var hinsvegar ekki
seinn að seilast eftir Úlfari til starfa
enda oft ótrúlega naskur og laginn við
að tryggja skóla sínum hæfa starfs-
krafta og undir stjórn hans, sem ein-
kenndist af festu, prúðmennsku og
hyggindum, undu menn sér vel. Við
þessa stofnun starfaði Úlfar til ævi-
loka af þeim áhuga og hörkudugnaði
sem einkenndi hann að hverju sem
hann gekk. Höfundur þessara lína tel-
ur viðeigandi þótt rúm sé takmarkað
að greina hér frá tveim atvikum sem
hvort fyrir sig bregða aðeins ljósi á
hvern mann Úlfar Kristmundsson
hafði að geyma og hversu hann rækti
sitt starf. Svo vildi til að fyrsta starfs-
vetur hans í VÍ kenndi hann raun-
greinar í byrjendabekk sem undirrit-
aður hafði umsjón með og var eftir
inntökuprófseinkunnum ekki talinn
vænlegur til stórátaka, enda linnti
ekki í fyrstu kvörtunum við umsjón-
ar- og trúnaðarmann yfir þessum hat-
aða harðstjóra, illmenni og fanti! eins
og það hét hjá þeim skapstærri, sem
væri að berja þau vægðarlaust til bók-
ar í þungum raungreinum, stærð-
fræði og efnafræði. Undirrituðum
bauð í grun í fyrstu að hér hefði Úlfar
e.t.v. gerst sekur um að reiða of þung-
ar klyfjar á folöldum en hann brosti
einfaldlega og bað mig vera óhrædd-
an. Þessir krakkar gætu meira en þau
teldu sjálf. Eftir því sem leið á vet-
urinn fækkaði enda þessum klögu-
málum og kvörtunum. Og að vori, að
loknum prófum, sýndi Úlfar mér
broshýr gullpennasett af vönduðustu
gerð sem hinn sami bekkur hafði fært
honum í þakklætisskyni fyrir „fanta-
skap“ frábærrar kennslu og góðan ár-
ÚLFAR EINAR
KRISTMUNDSSON
✝ Úlfar EinarKristmundsson
fæddist í Reykjavík
30. ágúst 1929. Hann
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi í
Fossvogi 11. október
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 19.
október.
angur. Á ég von á að
þessir nemendur minn-
ist hans hlýlega enn í
dag.
Annað atvik sýnir
kannski enn betur þann
karakter og góð-
mennsku gagnvart lítil-
magnanum sem ein-
kenndi Úlfar Krist-
mundsson. Eitt sinn kom
hann til mín að loknu
miðsvetrarprófi og kvað
mig hafa sýnt tilteknum
nemanda ósanngirni á
prófinu. Nú er það ekki
venja að kollegar skipti sér hver af
annars störfum enda svaraði ég víst
einhverjum ónotum í þá veru að hann
gæti fengið að sjá úrlausn viðkomandi
ef hann vildi. Slíkt varðaði Úlfar engu
heldur tilkynnti mér að þetta væri
greindarpiltur eins og hann ætti kyn
til en hinsvegar teldi hann sig vita,
kannski af tilviljun, að þessi piltur
væri svo einmana og illa staddur efna-
hagslega að hann ætti vart fyrir mat
og alls ekki peninga til að borga rán-
dýr gleraugu, sem væru honum alger
nauðsyn til þess að geta lesið og fylgst
með námstarfinu. Þessi piltur var
Úlfari persónulega algerlega óvið-
komandi, að öðru leyti en því að hann
þekkti, að mig minnir, eitthvað til
langafa hans. Ég komst að því að
hann gaf piltinum andvirði gler-
augnanna úr eigin vasa og leit síðan til
með námi hans þar til því lauk með
allgóðri frammistöðu og það vissum
við báðir seinna að þessi pasturslitli,
umkomulausi piltur fann sér starf
sem hentaði hæfileikum hans og
áhugamálum og er þar vel metinn.
Við Úlfar urðum þeim mun betri
vinir sem kynni okkar urðu meiri og
lengri; oft háðum við þó grimmilega
hildi við skákborð þar sem engin grið
voru gefin! – vorum einatt ósammála
um ýmis málefni og mannleg vanda-
mál og áttum þá til að deila svo tæpi-
tungulaust að lá við að hendur væru
látnar skipta; fundum þó báðir jafnan
þegar upp var staðið að ævilöng vin-
áttubönd voru öllum ágreiningi og
ólíkum lífsviðhorfum traustari. Slíkra
manna hljóta menn í senn að sakna
þegar þeir hverfa af þessum heimi og
minnast með djúpum trega.
Þessum fáu og fátæklegu orðum
fylgja hér að lokum innilegar samúð-
arkveðjur til hinna nánustu sem nú
kveðja hinstu kveðju merkan mann
og góðan dreng.
Egill J. Stardal.
Kær vinur minn og samtarfsmaður
til margra ára, Úlfar Kristmundsson,
kennari við Verzlunarskóla Íslands
hefur kvatt þennan heim.
Fréttin um lát hans kom mér á
óvart þótt ég vissi að hann væri alvar-
lega veikur. Ég hafði talað við hann
viku fyrr og þá hafði hann verið hress
í tali og gert að gamni sínu.
Það var líka Úlfars háttur að vera
glaður í bragði og láta sér fátt um
smámuni og hégóma finnast.
Áföllum lífsins hafði hann tekið af
karlmennsku og öll hans framganga
einkenndist af bjartsýni og dugnaði.
Úlfar var góður samstarfsmaður.
Hann taldi aldrei eftir sér nokkurt
verk og ekki minnist ég þess að hafa
heyrt hann kvarta um þreytu þótt
vinnudagur hans væri oftar en ekki
langur og strangur. Ég leitaði oft ráða
hjá mínum góða vini viðvíkjandi
kennslunni og ráð hans reyndust mér
ætíð holl enda var hann einstakur
kennari. Hann hvessti sig að vísu
stundum við krakkana en þeir voru
fljótir að fyrirgefa honum og fundu að
í brjósti hans sló hlýtt hjarta og að
umhyggja hans fyrir þeim var heil og
sönn.
Úlfar kenndi nemendum sínum
fleira en það sem í námsbókinni stóð,
hann kenndi þeim einnig stundvísi,
heiðarleika og vinnusemi.
Nemendur Úlfars báru mikla virð-
ingu fyrir honum og sýndu honum
það á ýmsan hátt. Fáir kennarar voru
kvaddir á vorin með eins hlýlegum
orðum og sérstökum smágjöfum eins
og Úlfar. Honum þótti vænt um það
og hann var óþreytandi í því að fylgj-
ast með nemendum sínum löngu eftir
að þeir höfðu útskrifast.
Úlfar bar ekki aðeins umhyggju
fyrir nemendum sínum. Fjölskylda
hans var honum ofarlega í huga og oft
sagði hann mér að ekkert skipti hann
eins miklu máli og barnalánið.
Úlfars verður saknað á kennara-
stofunni. Hann var alla tíð áhugasam-
ur um menn og málefni og ófeiminn
að láta skoðanir sínar í ljós. Nærvera
hans var góð og glettnin smitandi.
Ég votta Þóru, börnum þeirra og
barnabörnum innilega samúð.
Svava Þorsteinsdóttir.
Hluta þess að verða fullorðinn og
að verða að manni á maður að þakka
foreldrum sínum og góðum læri-
meisturum. Munurinn á kennara og
lærimeistara er aðeins einn í mínum
augum. Kennarinn kennir bókstafinn,
lærimeistarinn gæðir bókstafinn lífi. –
Sínu eigin lífi. Lærimeistarinn getur
jafnvel hoppað hæð sína af ákafa og
vanþóknun þegar nemandinn sýnir
þá ósvífni að dotta í tíma en hann ger-
ir það líka af hreinni ást á viðfangs-
efninu.
Úlfar var strangur lærimeistari
sem hótaði mér eftir fyrsta stærð-
fræðiprófið mitt í VÍ að senda mig á
Grænuborg. Nokkrum árum síðar
stóðum við fyrir utan Háskólabíó ný-
útskrifaðar vinkonurnar og Úlfar
kallaði á mig, tók í höndina á mér og
óskaði mér innilega til hamingju og
sagðist eiga hluta í mér og þannig leit
hann vissulega á nemendur sína.
Úlfar lagði allt í kennsluna, hann
var strangur og krafðist einskis
minna en þess besta frá nemendum
sínum og var tilbúinn að leggja allt á
sig til að fá því framgengt. Úlfar var
maður með stærra hjarta en flestir.
Ég geri mér grein fyrir því að ég mun
eflaust aldrei kynnast jafn mark-
verðri manneskju og Úlfari enda tel
ég mig mjög heppna að hafa haft
hann sem lærimeistara þau fjögur ár
sem ég var í VÍ. Verkstjórinn (Úlfar)
er farinn og ég þakka honum innilega
fyrir allt, minning hans mun lifa að ei-
lífu. Öllum sem þótti vænt um Úlfar
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd stelpnanna í bekknum,
Saga Ýrr Jónsdóttir.
Við vorum svo heppin að fá Úlfar
sem stærðfræðikennara á öðru skóla-
ári okkar í Verzló og kenndi hann
okkur þar til við útskrifuðumst nú síð-
astliðið vor. Úlfar er sá kennari sem
er eftirminnilegastur frá skólagöngu
okkar. Við urðum öll dauðhrædd þeg-
ar hann gekk inn í stofuna okkar í
fyrsta stærðfræðitímanum okkar á
öðru árinu, því hann var þekktur sem
mikill harðstjóri. Hann lét okkur
strax vita að hann væri verkstjóri og
við værum í vinnu hjá honum. Það var
eins gott að vinna vel enda vorum við
nýkomin af Grænuborg. Ótti okkar
var óþarfur því hann reyndist vera
sauður í úlfsgæru og varð blíðari með
hverjum deginum. Í 5. bekk vorum
við í náðinni hjá fæstum kennurum
skólans og stöðugt umræðuefni á
kennarastofunni. En Úlfar stóð upp á
móti þeim og tók upp hanskann fyrir
okkur. Þannig komumst við að því að
honum þótti vænna um okkur en við
héldum. Við vitum nú að aginn sem
hann beitti okkur var ekki illa meint-
ur heldur nauðsynlegur til að halda
okkur við efnið og tryggja okkur góða
einkunn. Við urðum þess heiðurs að-
njótandi að fá að bjóða Úlfari með
okkur út að borða og þáði hann það
með þökkum og skemmti hann sér
konunglega sem og við. Úlfar var
besti kennari sem hægt var að
ímynda sér. Kennsla hans var með
eindæmum og hann var alltaf tilbúinn
til að fórna frítíma sínum í auka-
kennslu þegar próf voru á næsta leiti.
Þótt þú sért farinn mun minning
þín sem kennarans með prikið lifa að
eilífu. Þess vegna viljum við þakka
þér fyrir samfylgdina sem við áttum
með þér á þessari jörð.
Þú kenndir okkur ekki aðeins
stærðfræði heldur kenndir þú okkur
heilmikið um lífið sjálft.
Megi Guð blessa þig og varðveita
þig um aldir alda.
Fyrir hönd 6-E, 2001,
Andri, Kolbeinn og Þórður.

 




   



  
 

  
 
 




 
      !
" # $

       % & '(%) 
*'"#% $
"  

+
,-.
/0

--.
!
#

 
 

  !

1(  2%) 
((   2%) 
  %   2*($
$   
 %
 

&.-3
&.-45

--.
    
0#   67" # 
&'

 (%

)*! !
 (   "%)  & '(8$9((

 (%  "*( +  % + (1%) 
)  & '( "*(
   *2 ( 2($
$   
 %
 





.

00


/*  (66

 2:
&+
%,

  ( 
%
).! !
4)(;*( ; #)%) 
< % ;*( .( 2'  (%%) 
 (%= +  2
.(  +  2 8)   *(
& ( +  2 5( )  *(
;4 "*2+  2 .( 2'( %) 
) ( 4)(*( 8) ((3 %) 
4)(;4)(*( 3 8) %) 
  (%  < % *(
.( < % %) 
* ( 2($
/  
  
 
 %
-

 






 0.3&-
+
4





"  (( 99 
&  %

  (
 0
 

  %
).! !

  4)(%) 
2(*'"#% >  $
/   

03/0-0

--.
') 6?
#"' "
&%
)*! !
 0# (%
0((( 0# (%
  0# (%$