Morgunblaðið - 20.10.2001, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. OKTÓBER 2001 51
Nú kveð ég þig, mín kæra vin-
kona, að sinni, um endurfundi efast
ég ekki. Ég læt hugann reika aftur í
tímann og það er margs að minnast,
við kynntumst í Reykjanesskóla ár-
ið 1960 og urðum strax góðar vin-
konur. Þú varst ekki allra, en þeim
mun tryggari þeim sem þú tókst.
Þú varst alltaf svo yfirveguð og
skorti aldrei skilning, ráð eða þol-
inmæði sem þú virtist eiga óþrjót-
andi, allt þetta hefur létt þér göng-
una sem ekki hefur verið átakalaus
síðustu árin.
Þú eignaðist góðan förunaut og
þrjár fallegar og efnilegar dætur.
Þá elstu misstir þú í blóma lífsins
og eflaust tekur hún fagnandi á
móti þér nú.
Þú eignaðist fyrsta barnabarnið
fyrir níu árum og ber hún nafnið
þitt. Annað barnabarn þitt fæddist
á þessu ári.
Það er fátt dýrmætara en að eiga
góða og sanna vini, með þeim verð-
ur maður ríkur og það er ríkidæmi í
mínum huga. Við höfum átt margar
samverustundir og notið gestrisni
ykkar Gústa sumar eftir sumar í
Súðavík.
Við viljum þakka gengin spor
með þér og biðjum Guð að geyma
þig, elsku besta vinkona.
Elsku Sigga, Gústi, Sigga Jóna,
Hjördís, Addi, Anna Margrét, litli
Þráinn Ágúst og aðrir aðstandend-
ur, við samhryggjumst ykkur. Megi
Guð styrkja ykkur og styðja.
Aldrei er svo bjart yfir öðlingsmanni
að eigi geti syrt eins sviplega og nú
og aldrei er svo svart í sorgarranni
að eigi geti birt fyrir eilífa trú.
(M. Joch.)
Þóra B. Jónsdóttir,
Kristján H. Albertsson.
mikilli list, sem við nutum góðs af.
Þótt tími mömmu og Harðar hafi
verið allt of stuttur notuðu þau tím-
ann vel og ferðuðust víða og nutu
samvista hvort við annað eins oft og
þau gátu. Það verður stórt tóm í lífi
okkar allra og þó sérstaklega
mömmu þar sem hún missir ekki
bara maka sinn heldur einnig sinn
besta vin og sálufélaga.
Þökkum við Herði fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum saman
og minnumst hans sérstaklega fyrir
hans léttu lund, stóra hjarta og
miklu rödd.
Ó, Jesús, séu orðin þín
andláts síðasta huggun mín.
Sál minni verði þá sælan vís
með sjálfum þér í Paradís.
(Hallgrímur Pétursson.)
Börn, tengdabörn og
barnabörn Báru.
Þegar vinur minn og svili, Hörður
Snævar Jónsson, kveður svo snögg-
lega koma minningarnar upp í hug-
ann hver af annarri. Ég minnist þess
tíma er við stóðum hlið við hlið í úr-
greiðslu á þilfarinu á Bergi VE-44 en
hann var þá nýútskrifaður frá Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík og orð-
inn stýrimaðurinn um borð, þótt
ungur væri.
Það vafðist ekki fyrir neinum hver
stjórnaði á dekkinu og, sem betra
var, að allir báru virðingu fyrir þess-
um unga manni. Hann vissi ná-
kvæmlega hvað hann vildi og kom
óskum sínum á framfæri án nokkurs
rósamáls.
Hörður var nýfluttur til Eyja,
staðráðinn í því að setjast hér að og
snúa sér að skipstjórn þegar til
kæmi.
Með honum kom verðandi kona
hans, hún Sjöfn Guðjónsdóttir, og
komu þau sér fyrir á Sólhlíð 8, þar,
sem þau bjuggu sér fyrst heimili.
Vertíðin leið og sumarið og síldin
tóku við.
Við vorum að landa síld á Siglu-
firði þegar löndunarkraninn stansaði
snögglega og allir litu upp að lest-
aropinu til að fá að vita hvers vegna.
Andlit kom í lúguna og kallað var
niður: „Hörður, hún Sjöfn er búin að
eiga… hún átti tvíbura … tvær
hraustar stelpur, öllum heilsast vel.“
Þarna var Hörður allt í einu kom-
inn með fjögurra manna fjölskyldu,
sem þurfti að sjá fyrir.
Dæturnar voru skírðar Alda og
Hrönn, seinna kom svo sonurinn Ey-
þór og síðast Katrín.
Allt fór eins og til var stofnað,
næstu vertíð var Hörður tekinn við
skipstjórn á vertíðarbáti og upp frá
því var hans hlutskipti að sækja sjó-
inn sem skipstjóri, fyrst hjá öðrum,
en seinna á Andvara, sem hann
keypti með félaga sínum Jóhanni
Halldórssyni.
Síðustu árin var hann skipstjóri á
Álsey fyrir Ísfélag Vestmannaeyja.
Herði fórst skipstjórnin einkar vel
og er hann örugglega í röð allra far-
sælustu Eyjamanna í þeirri grein.
Á þessum árum byggðu þau Sjöfn
og Hörður sér hús númer 80 við
Kirkjuveg og börnin komust upp og
lögðu út í lífsbaráttuna eins og geng-
ur.
En líf Harðar var ekki bara dans á
rósum, hann hafði vanist því að
standa af sér mótlætið með dugnaði
sínum og útsjónarsemi, þegar sorgin
barði að dyrum hinn 20. sept 1993,
þegar Sjöfn lést skyndilega 54 ára
gömul. Nú dugðu ekki gömlu ráðin,
myrkrið tók völdin og í garð gekk
langur kaldur vetur. En vorið kom
og seinna kynntist Hörður mágkonu
minni, Báru Jóneyju Guðmundsdótt-
ur, yndislegri konu, sem líka var ein
með fjölskyldu. Þau ákváðu að
ganga saman, sem þau gerðu svo
sannarlega og áttu nokkur dásamleg
ár, en bara allt of fá. Þau giftu sig 1.
febrúar 1997.
Nú lágu leiðir okkar Harðar aftur
saman, vinskapur okkar varð enn
nánari og við hittumst oftar en áður.
Nú var lífsbaráttan ekki eins hörð og
áður og við gátum spjallað um allt
milli himins og jarðar, stjórnmál,
ljóð og tónlist og síðast en ekki síst
gátum við sungið saman eins og
forðum. Nú var oft hlegið dátt og
ekki minkaði gamanið þegar Óli,
Beddi og Viðar komu í hópinn og
Hafsteinn eða Lalli léku undir. Við
viðruðum skoðanir okkar á dægur-
málunum og dáðist ég að þeirri
leikni Harðar að skilja kjarnann frá
hisminu og að mildi hans í dómum
um menn og málefni. Hann lúrði þó
ekki á skoðunum sínum, en setti þær
fram í stuttu en hnitmiðuðu máli.
Síðustu misserin var oft rætt um
Kiwanisklúbbinn okkar og verkefnin
framundan þar, en Hörður var vara-
forseti og þess vegna væntanlegur
forseti klúbbsins starfsárið 2002–3.
Þessi tími er liðinn og kveðju-
stundin runnin upp, langur vetur í
vændum. Mér hættir til þess að
tengja minn kæra vin ýmsum text-
um í lögunum, sem við spreyttum
okkur á að syngja saman. Á þessari
stundu koma upp í hugann eftirfar-
andi hendingar úr einu laganna:
Flest, sem fagurt var,
frægð og heiður bar,
farið er úr sínum skorðum.
Sókn og sigur eins
sýnist ei til neins
að sigurlaunum tómið eitt.
Ekkert lengur ber
alveg sama lit og forðum.
Leitar hugur minn
lítið þó ég finn,
sem líkist því er áður var.
(J.F.)
En vonandi verður veturinn ekki
eins langur og nú sýnist og vorið milt
og við syrgjendur getum yljað okkur
við minningu um einstakan eigin-
mann, föður, afa og vin. Við Halla
þökkum samfylgdina og sendum
Báru, börnunum hennar, börnum
Harðar og fjölskyldum þeirra allra
okkar dýpstu samúðarkveðjur með
þessum hendingum úr laginu fær-
eyska, sem við Hörður höfðum verið
að hlusta á í haust eftir Færeyjaferð-
ina í sumar.
Ofta vit halda at lívið er tungt,
ja, sorgin kann týna mangt lívið so ungt.
Men tíðin kann lekja mangt blöðandi sár
og tá kemur aftur eitt vár.
(N.J.)
Elías Baldvinsson.
Félagar Kiwanisklúbbsins Helga-
fells í Vestmannaeyjum kveðja í dag
traustan félaga og góðan vin, Hörð
Snævar Jónsson. Hann var búinn að
starfa með okkur í tæp 30 ár, gerðist
félagi 1972 og hafði nýlega tekið sæti
í nýrri stjórn klúbbsins sem kjörfor-
seti, það er sá er leiða skyldi okkur
félagana í starfi og leik, að ári liðnu.
Hörður var heill og duglegur í
starfi sínu fyrir klúbbinn, en naut
þess jafnframt að bregða á leik í
góðra vina hópi. Það þurfti ekki að
nefna hlutina tvisvar þegar að sinna
þurfti hinum ýmsu verkefnum Kiw-
anishreyfingarinnar eða félagsstörf-
um fyrir Helgafell. Hörður brást æv-
inlega vel við og lauk öllu því sem
hann tók að sér, þannig að til fyr-
irmyndar var.
Með þessum fáu línum kveðjum
við Hörð Jónsson með þakklæti og
virðingu í huga. Hans verður sárt
saknað í félagsstarfinu, en minning-
in um góðan dreng og kraftmikinn
félaga lifir áfram. Við sendum Báru
og öllum öðrum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Helgafellsfélagar.
Skammt er stórra högga á milli,
svo ótrúlega stutt síðan við kvöddum
ástkæra fyrrverandi eiginkonu þína,
Sjöfn Guðjónsdóttur, sem dó jafn
snögglega og óundirbúið og þú. Lífið
er hverfult og er erfitt að horfa á eft-
ir vinum sínum sem óvenju margir
hafa kvatt á þessu ári.
Kynni okkar Harðar má rekja allt
til þess er ég var lítill drengur og
hann var í skiprúmi hjá föður mín-
um, Kristni Pálssyni. Á þeim tíma
bjuggu Sjöfn og Hörður í húsi for-
eldra minna og á þeirra vinskap bar
aldrei skugga. Ég var stoltur þegar
ég fékk að passa tvíburana Öldu og
Hrönn þegar þær voru litlar, en
einnig átti ég skjól hjá ykkur ef for-
eldrar mínir fóru til útlanda. Vin-
skapurinn sem þarna var myndaður
var sannur, hlýhugurinn, lífsgleðin
og kærleikur ykkar er ógleymanleg-
ur.
Síðustu árin sem faðir minn lifði
sinnti Hörður honum einstaklega vel
þar sem hann var sjúklingur og gat
ekki notið fullra lífsgæða. Hörður
kom til hans og ræddi um gamla tím-
ann og samveruna. Þessar stundir
voru ómetanlegar fyrir pabba og
okkur sem að honum stóðum.
Hörður eignaðist nýjan lífsföru-
naut, Báru Guðmundsdóttur, og leið
þeim vel saman þau fáu ár sem þeim
voru gefin. Sér hún nú á eftir góðum
og traustum eiginmanni og biðjum
við góðan Guð að styðja hana í sorg-
inni. Börn Harðar, tengdabörn og
barnabörn þurfa aftur að horfast í
augu við svo óvæntan og erfiðan
missi. Við biðjum góðan Guð að
styðja þau í sorgarvinnunni sem
framundan er, með gott veganesti og
lífssýn föður síns að leiðarljósi. Mér
finnst sárt að geta ekki fylgt vini
mínum síðasta spölinn, þar sem ég
verð erlendis, en vil hér þakka fyrir
góðu minningarnar um hann sem við
eigum í hjarta okkar.
Magnús Kristinsson
og fjölskylda.
Það var okkur félögum í GV harm-
fregn að heyra að Hörður á Andvara
væri fallinn frá, langt fyrir aldur
fram.
Hörður var ekki innfæddur Vest-
manneyingur heldur settist hér að,
atvinnu sinnar vegna, og var fljótur
að samlagast lífinu í Eyjum. Líklega
var hann meiri Eyjamaður í sér en
margir þeirra sem hér eru bornir og
barnfæddir.
Hörður var sjómaður, lengst af
skipstjóri bæði hjá eigin útgerð og
hjá öðrum, síðast á Álsey VE. Oftast
var hann kenndur við bátinn And-
vara sem hann var hvað lengst með
og átti í félagi við aðra.
Hörður og Sjöfn Guðjónsdóttir,
eiginkona hans, voru bæði virkir fé-
lagar í Golfklúbbnum, stunduðu golf
sér til ánægju og heilsubótar og ekki
síst vegna félagsskaparins við aðra.
Atvinnu sinnar vegna gat Hörður þó
ekki sinnt golfinu nema í fríum en
fríin voru líka vel notuð til að slá
hvíta boltann. Sjöfn lést í blóma lífs-
ins, árið 1993. Það varð Herði mikið
áfall enda voru þau hjón einkar sam-
rýnd, ekki bara í heimilislífinu held-
ur einnig í sameiginlegu áhugamáli
sínu, golfinu. En Hörður kvæntist á
ný, Vestmanneyingnum Báru Jón-
eyju Guðmundsdóttur og tókst að
vekja með henni áhuga á þeirri góðu
íþrótt, golfinu.
Það var alltaf sérlega ánægjulegt
að lenda í holli með Herði á Andvara,
þar með var tryggt að hringurinn
yrði skemmtilegur. Hörður hafði
nefnilega glöggt og gott auga fyrir
því skemmtilega í golfinu, það er að
segja mistökunum, ekki hvað síst
eigin mistökum. Hann fór ekki í fýlu
þótt illa gengi heldur hló að öllu sam-
an og þessi jákvæðni smitaði út frá
sér; það var ekki nokkur leið að vera
í illu skapi ef maður var í holli með
Herði á Andvara.
Mér er sérlega minnisstæður einn
hringur með Herði fyrir nokkrum
árum þegar ég fékk að kenna á grá-
glettni hans og skemmtilegum húm-
or. Þetta var eitt af stórmótunum og
með okkur í holli var sá ágæti kylf-
ingur og ljúfmenni, Skúli Ágústsson
frá Akureyri. Skúli var að spila skín-
andi vel, mörgum gæðaflokkum fyrir
ofan okkur Hörð en hvorugur okkar
var að spila gott golf þennan dag. Á
einum teignum, meðan við biðum
eftir að slá, komumst við Skúli að því
að við værum jafnaldrar, yrðum
gjaldgengir í öldungaflokkinn árið
eftir. Þegar það var uppvíst sagði
Hörður stundarhátt: „Já, Sigurgeir
minn, þið eruð jafngamlir, þú og
Skúli og þar með er líka upptalið það
sem þið eigið sameiginlegt í þessari
íþrótt.“ Eitt var það golfmót þar sem
Hörður lét sig aldrei vanta. Það var
Sjómanna- og útvegsmannamótið en
hann var potturinn og pannan í
skipulagningu þess móts, ásamt öðr-
um góðum félögum í GV. Líklega
grunaði engan að Sjómannamótið í
sumar yrði síðasta mótið hans. Fé-
lagar í Golfklúbbi Vestmannaeyja
kveðja góðan félaga, eftir sitja minn-
ingar um marga skemmtilega hringi
sem þakkað er fyrir.
F.h. Golfklúbbs Vestmannaeyja,
Sigurgeir Jónsson.
Mig langar til að minnast ágæts
félaga míns, Harðar Jónssonar skip-
stjóra, sem lést svo óvænt laugar-
daginn 13. október síðastliðinn.
Þegar ég á árinu 1988 hugðist
hrinda af stað rannsóknum á ýsu við
suðurströndina og færði það í tal við
Hörð var hann strax til í að taka þátt
í þeim á skipi sínu án allra skuld-
bindinga en með samþykki síns
ágæta útgerðarmanns Sigurðar Ein-
arssonar. Í 10 ár, tvisvar til þrisvar á
ári, fór ég ásamt félaga mínum á
vegum Hafrannsóknastofnunar með
Herði og skipshöfn hans á Álsey VE
til rannsókna á ýsu í kringum Vest-
mannaeyjar og við suðurströndina.
Herði var mjög umhugað um að vel
færi um okkur um borð og að að-
staða til rannsókna væri sem best.
Hann var hreinskiptinn maður, við-
ræðugóður og afar fljóthuga eins og
títt er um marga dugnaðarmenn.
Það var því gaman að fylgjast með
honum þegar fiskirí var gott, hvern-
ig hann spenntist upp og var alveg á
tánum þegar trollið var tekið inn og
ekki í rónni fyrr en aflinn var komið
inn fyrir.
Við vorum ekki alltaf sammála um
íslenskar fiskirannsóknir og niður-
stöður þeirra en ég leyfi mér að full-
yrða að við lærðum margt hvor af
öðrum. Það var gott að leita til hans
um ýmsa hluti sem vörðuðu þessar
rannsóknir, ekki síst hvað varðar
fiskgengd og breytingar í umhverfi.
Enda bar ekki skugga á samstarf
okkar.
Hörður var einnig félagi minn í
Kiwanisklúbbnum Helgafelli í Vest-
mannaeyjum.
Ég kynntist honum eiginlega
fyrst þegar við vorum sendir saman
upp í kranalyftu til að slá utan af
Kiwanishúsinu í Vestmannaeyjum,
báðir hálflofthræddir. Í klúbbnum
áttum við ánægjuleg samskipti í
ýmsum störfum og það var víst að ef
Hörður tók eitthvað að sér þá gerði
hann það með sóma. Á árunum 1998
til 2000 stofnuðum við fimm félagar í
klúbbnum sönghóp sem kom fram á
skemmtunum félagsins. Flestir
þessara manna höfðu aldrei stigið á
svið áður en þráð það í leynum eins
og við göntuðumst stundum með
okkar í milli. Hörður var einn af
máttarstólpum þessa hóps með sína
góðu rödd. Og víst er að skemmti-
legri söngæfingum hef ég varla verið
á, því margt var þar látið fjúka sem
ekki kom beinlínis söngnum við.
Kæri vinur. Ég kveð þig með
söknuði og þakka þér fyrir allt gott.
Ástvinum þínum sendum við Hildur
okkar hlýjustu kveðjur.
Hafsteinn G. Guðfinnsson.
Kveðja frá Ísfélagi
Vestmannaeyja hf.
Látinn er langt um aldur fram far-
sæll aflaskipstjóri Hörður Jónsson
eða Hörður á Álsey eins og hann var
alltaf kallaður hjá Ísfélaginu.
Hörður fór snemma að stunda sjó-
inn, fyrst sem stýrimaður á Berg ár-
ið 1959 með Kristni Pálssyni og er
þar til ársins 1966. Þá tekur Hörður
bátinn Blátind VE og er þar skip-
stjóri til ársins 1968. Eftir það fer
hann í eigin útgerð með Jóhanni
Halldórssyni og gera þeir út And-
vara VE 100. Þeir kaupa síðan stál-
bátinn Hrönn VE 366 og gera hann
einnig út.
Árið 1981 ræður Hörður sig til
Hraðfrystistöðvar Vestmannaeyja
en þá er Sigurður Einarsson fram-
kvæmdastjóri þar. Hörður var einn
af farsælustu og fengsælustu skip-
stjórum sem unnu hjá Sigurði. Náðu
þeir að vinna vel saman.
Eftir að Hörður kemur til HV
1981 er hann með Suðurey VE en
tekur síðan Álsey á síldarvertíð um
haustið 1982. Eftir það haust er
hann með Heimaey VE og verður
aflakóngur eftir netavertíð vorið
1983. Síðan er hann með Heimaey
VE og Álsey VE til skiptis þangað til
um vorið 1985 að hann tekur alfarið
við Álsey VE og er með „gömlu Áls-
ey“ til vors 1992. Sama ár sameinast
Hraðfrystistöð VM og Ísfélag Vest-
mannaeyja og tekur þá Hörður við
skipstjórn á „nýju Álsey VE“ sem
áður var Halkion, skip Ísfélagsins,
og er Hörður með þetta skip þar til
því var lagt í nóvember 2000.
Eins og sjá má á þessari upptaln-
ingu átti Hörður langan og farsælan
skipstjórnarferil. Ávallt var um-
gengni Harðar um skip og veiðar-
færi til fyrirmyndar.
Með þessum kveðjuorðum eru
Herði þökkuð mikil og góð störf í
þágu Hraðfrystistöðvar Vestmanna-
eyja og Ísfélags Vestmannaeyja. Við
þökkum Herði samfylgdina.
Guð blessi minningu Harðar Jóns-
sonar og kveðjum við hann með eft-
irsjá og virðingu.
Við sendum eiginkonu Harðar,
börnum hans og fjölskyldum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Starfsfólk Ísfélags
Vestmannaeyja.
Fallinn er í valinn langt um aldur
fram Hörður Snævar Jónsson skip-
stjóri og útgerðarmaður til margra
ára. Kynni okkar Harðar spanna yfir
60 ár. Vorum við báðir fæddir og
uppaldir á Eyrarbakka. Hörður fór
snemma að heiman því 17 ára gamall
fór hann til Vestmannaeyja. Þar
byrjaði hann að róa með Oddi heitn-
um í Dal á Jötni og Sigrúnu. Síðar
gerðist hann stýrimaður á Berg og
var þar frá 1959-1962. Síðan tók
hann Gylfa og var með hann vertíð-
ina 1963 og Gulltopp vertíðina þar á
eftir. Eftir það fór Hörður í útgerð
með Jóhanni Halldórssyni og voru
þeir saman í útgerð til ársins 1980.
Þá tók hann við Ísfélagsbátunum
Suðurey og síðar Álsey og var skip-
stjóri hjá fyrirtækinu til ársins 1999.
Eftir það vann hann almenn störf til
sjós og lands. Hörður var ákaflega
fengsæl skipstjóri enda maðurinn af-
skaplega kappsfullur við allt sem
hann gerði. Gæti ég haft mörg orðin
um það en Hörður vinur minn hefur
örugglega ekki viljað heyra neitt
hrós um sig og á ég það því með
sjálfum mér.
Hörður minn, þú fórst allt of
snemma og áttir margt ógert. Kallið
sem við ráðum ekki við kom of
snemma. Þegar ég kom til þín síðast,
7. þessa mánaðar, þá eins og ævin-
lega fórum við að rifja upp gamla
tíma um menn og málefni og það síð-
asta sem þú sagðir var að ég ætti
endilega að koma til þín í kaffisopa
er ég ætti leið um.
Að lokum vil ég þakka þér, kæri
vinur, fyrir góða vináttu í gegnum
árin. Vil ég votta aðstandendum öll-
um mína dýpstu samúð.
Sigurður Birnir Kristinsson.