Morgunblaðið - 04.11.2001, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 4. NÓVEMBER 2001 37
sem var ekki nema nýorðin 16 ára og
þurfti sinn miðdegisblund. Henni
fannst þetta aftur á móti bara hið
eðlilegasta mál. Þegar við fórum
heim til mín gengum við fjöruna á
Kjalarnesi og létum okkur dreyma
um allt og ekkert úti í náttúrunni
með Esjuna og fjöllin að baki en
Reykjavík fyrir augum þar sem hún
stóð hinum megin við sjóinn. Vinátta
Helgu til mín er ein af þeim perlum
sem mér hefur auðnast að eignast
um ævina. Minningu hennar mun ég
alltaf geyma og get litið til liðinna
tíma með bros á vör. Mér hefur alltaf
þótt svo vænt um Helgu vinkonu
mína eins og allar hinar vinkonurnar
sem ég eignaðist þennan sama dag í
september 1995. Það er mér mjög
sárt að þurfa að kveðja eina mína
kærustu vinkonu svona fljótt. Þegar
Gunnhildur vinkona okkar lét mig
vita af þessum sorglega atburði
greip mig hræðileg tilfinning eins og
fótunum væri kippt undan mér og
allt í lífinu virtist einskis vert nema
lífið sjálft. Djúpt skarð hefur
myndast í hjarta og lífi okkar. Megi
Drottinn styrkja okkur öll í sorginni.
Kæri Sigurður, Sigríður og fjöl-
skylda. Ég bið Jesú að miskunna sig
yfir ykkur á þessari stundu og bið
hann að blessa ykkur, styrkja og
hughreysta í anda, á sál og líkama.
Lína Guðnadóttir.
Við kynntumst Helgu þegar við
byrjuðum í Verzlunarskólanum
haustið 1995. Helga virtist fyrst vera
svolítið merkileg með sig og yfir aðra
hafin, en fljótlega kom annað í ljós.
Hún reyndist hress og kát stelpa og
kom okkur alltaf til að hlæja með
ýmsum athugasemdum og uppá-
tækjum. Það var ekki óalgengt ef við
gengum með Helgu niður Laugaveg-
inn og flottur bíll keyrði framhjá að
Helga segði „Oh, mamma! – Getur
hún ekki látið bílinn minn vera þegar
ég er ekki heima?“ Og þegar þyrla
flaug yfir þá vissum við alveg hver
hafði tekið þyrluna hennar Helgu.
Hún lagði mikið á sig til að líta vel út,
og þá sérstaklega í prófunum, þá
klikkaði ekki að augabrúnirnar voru
vel plokkaðar og neglurnar aldrei
fínni. Helga fylgdi alltaf nýjustu
tískustraumum og gekk í flottustu
merkjunum. Einn daginn kom Helga
í skólann með lokk í vörinni. Okkur
var heldur betur brugðið og urðum
svolítið hneykslaðar en innst inni
fannst okkur hún vera kjörkuð að
þora þetta. Þegar hún hafði loksins
sannfært okkur um lokkinn kom í
ljós að þetta var bara saklaus segull.
Á sautján ára afmælisdaginn sinn
tók hún upp á því að fá lánaðan bíla-
símann hjá pabba sínum (sem var
engin smásmíði). Síðan fórum við
vinkonurnar á rúntinn og stefnan
tekin á Bónusvídeó, þar sem Helga
vann þá. Áður en við fórum inn
hringdi Helga í vinkonu sína og bað
hana að hringja aftur í sig eftir
nokkrar mínútur, þegar við yrðum
örugglega komnar inn. Á þessum
tíma þótti flott að vera með farsíma
enda fáir sem áttu einn slíkan. Þetta
er eitt af fjölmörgum dæmum sem
lýsa því hve mikið Helga lagði á sig
til að vera töff.
Helga var einstök og skar sig allt-
af úr hópnum. Við eigum líklega
aldrei eftir að kynnast annarri eins
manneskju og hún var. Þrátt fyrir að
leiðir okkar lægju í ólíkar áttir og við
hittumst sjaldnar, þá var samt alltaf
eins og vinátta okkar hefði aldrei
breyst. Missirinn er mikill og við
munum sakna hennar. Við er þakk-
látar fyrir allar þær minningar sem
við eigum um Helgu Rán.
Sigurður, Sigríður og börn, við
vottum ykkur samúð okkar og biðj-
um Guð að styrkja ykkur í sorginni.
Gunnhildur Inga Þráinsdóttir,
Unnur Björnsdóttir.
Hvernig kveður maður vinkonu
sínu sem deyr í blóma lífsins? Ég sit
heima, horfi á mynd af engli sem
Helga Rán gaf mér í jólagjöf í fyrra.
Myndin hefur í mínum huga fengið
nýja merkingu og ég hugsa með
söknuði til þess tíma sem við Helga
Rán eyddum saman. Í vinnunni á
Verðbréfastofunni, ferðir á McDon-
alds, kvöld í bænum og endalaust
spjall. Alltaf reiknar maður með að
það sé nægur tími til stefnu, en lífið
breytist á sekúndubroti og aðeins 22
ára er Helga Rán farin frá okkur.
Framtíðarplönin hennar og draum-
arnir sem við töluðum um kvöldið áð-
ur en hún dó munu aldrei verða upp-
fyllt.
Þegar maður fyrst sá og kynntist
Helgu kom hún fyrir sjónir sem töff-
ari sem lét fátt á sig fá, flotta stelpan
sem um tíma lifði of hratt. Fólk tók
eftir Helgu Rán hvar sem hún fór,
bæði fyrir glæsilegt útlit og sterkan
karakter. Þegar maður kynntist
henni svo almennilega kom í ljós
yndisleg manneskja, sem var mun
viðkvæmari en virtist við fyrstu
kynni. Hún var flugklár og einlæg,
skemmtileg, hress og einstakur
vinur sem alltaf var gott að leita til.
Það er sú Helga Rán sem ég hugsa
til og á eftir að sakna. Tilveran á eftir
að vera litlausari og daufari án henn-
ar.
Ég votta fjölskyldu og aðstand-
endum Helgu Ránar mína dýpstu
samúð.
Jóhanna S. Jafetsdóttir.
Föstudaginn 26. október fengum
við þær hörmulegu fréttir að vinkona
okkar og fyrrverandi samstarfs-
félagi, Helga Rán, hefði látist í
hörmulegu bílslysi fyrr um daginn.
Þögn sló á alla, við vildum ekki trúa
þessu.
Helga Rán, þessi unga fallega
lífsglaða stúlka, kölluð burt í blóma
lífsins. Helga Rán var góður starfs-
félagi, hafði góða þjónustulund og
ávallt dugleg bæði í vinnu og í dag-
lega lífinu. Hún var alltaf hress og
kát þegar hún mætti til vinnu og allt-
af þegar hún bara kíkti í heimsókn
utan vinnu. „Hæ eruði ekki hress?“,
„eitthvað að frétta“, „einhverjar nýj-
ar kjaftasögur?“. Þetta var Helga
Rán eins og við þekktum hana. Hún
var ávallt ákveðin og hafði sterkar
skoðanir á hlutunum.
„Harmið mig ekki með tárum, þótt
ég sé látinn. Hugsið ekki um dauð-
ann með harmi eða ótta. Ég er svo
nærri, að hvert eitt tár ykkar snertir
mig og kvelur, en þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég tek þátt í gleði ykkar.“ (Kahlil
Gibran.)
Það er skrýtið að hugsa til þess að
þessi sæta stelpa, sem alltaf var svo
fín og flott eigi ekki eftir að koma aft-
ur og kíkja á okkur í kaffi eða til að fá
sér að borða, þó hún hafi nú ekki
borðað mikið – þá helst brauð með
baunasalati eða ristað brauð og
kókómjólk. Hún hafði ekki tíma til
þess að borða eða stoppa lengi, var
alltaf á hraðferð.
Viðskipti og allt sem tengdist þeim
var hennar áhugamál og var hún
komin langt í þeim efnum, því metn-
aður var það sem hana skorti ekki.
Útskrifuð úr Verslunarskólanum og
búin að vinna á Verðbréfastofunni,
eitthvað sem hana hafði dreymt um.
En eins og við vitum öll þá er lífið
ekki alltaf dans á rósum og það fékk
hún Helga okkar einnig að vita.
Erfitt er að skilja af hverju svona
hræðilegir hlutir þurfa að gerast en
við trúum því að þú sért komin á
betri stað núna og hafir stærri og
mikilvægari hlutverkum að gegna í
þeirri veröld sem við þekkjum ekki.
Elsku Helga, við kveðjum þig með
söknuði, þú átt pláss í hjörtum okkar
allra. Við vottum fjölskyldu þinni,
ættingjum og vinum dýpstu samúð
okkar.
Þínir vinir,
Eigendur og samstarfsfólk
á Laugaási.
Þeir sem Guð elskar mest deyja
ungir er það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa um Helgu
Rán. En ég get varla trúað því að
þetta hafi gerst, ekki hún Helga. Ég
hef alltaf þekkt hana, frá því ég man
eftir mér, og fyrstu minningarnar
um hana eru frá því að við vorum
pínulitlar og Helga var í pössun
heima hjá mér. Ég var auðvitað eldri
en hún og mér fannst ég þurfa að
passa hana voðalega vel. En það var
á unglingsárunum, þegar við áttum
báðar heima á Tálknafirði, sem við
eyddum mestum tíma saman og
gerðum margt skemmtilegt. Við átt-
um vel saman, kannski vegna þess að
við vorum báðar pínulítið uppreisn-
argjarnar og okkur fannst lífið ekki
alltaf vera sanngjarnt. Eftir að ég
fékk bílprófið fórum við í marga bíl-
túra, ræddum um heima og geima og
hlustuðum á Bon Jovi sem þá var í
miklu uppáhaldi. Við gátum talað
saman um allt. Allt það sem við ætl-
uðum okkur að gera í framtíðinni og
það var sko ekkert lítið.
Helga hugsaði stórt og ætlaði sér
mikið. Mér fannst alltaf gaman að
spjalla við hana því hún fékk svo
skemmtilegar hugmyndir og allt
virtist vera svo auðframkvæmanlegt.
Hún vildi flýta sér svolítið að verða
fullorðin svo að hún gæti gert alla
þessa stóru hluti. En á stuttri ævi
fékk hún líka að glíma við erfiðleika.
Við hittumst sjaldnar síðustu ár
og það eru þrjú ár síðan við hittumst
síðast. Alltaf töluðum við um að hitt-
ast oftar. En úr því verður víst ekk-
ert um sinn. Minninguna um glað-
væra og fallega stelpu mun ég alltaf
geyma. Helga Rán, þín er sárt sakn-
að.
Elsku Siggi, Sirrý, Linda, Pétur
og Hafsteinn litli, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð. Guð styrki ykk-
ur í þessari miklu sorg.
Kolbrún Vilhjálmsdóttir.
Mín kæra vinkona Helga Rán er
látin langt fyrir aldur fram. Ég
kynntist Helgu Rán sumarið 1996
þegar við hófum báðar störf í Þrasta-
lundi. Við Helga náðum strax vel
saman og fljótlega mynduðust á milli
okkar sterk vináttubönd.
Helga var mjög sterk og ákveðin
persóna og hafði mikinn metnað.
Hún stundaði nám í Versló á þessum
tíma og varð ég fljótlega vör við
hversu vel hún stóð sig í skólanum.
Ég var alltaf stolt af henni fyrir hvað
hún var dugleg bæði í skóla, vinnu og
í öllu sem hún tók sér fyrir hendur.
Hún hvatti mig áfram í mínu námi og
kenndi mér að gefast aldrei upp.
Helga var ávallt tilbúin að aðstoða
mig þegar á þurfti að halda enda átti
hún auðvelt með nám.
Okkur Helgu þótti alltaf gaman að
dressa okkur flott upp og fara fínt út
að borða. Þá ræddum við framtíðar-
áætlanirnar, enda var alltaf svo gott
að tala við hana. Við ætluðum okkur
að ná langt í lífinu með hjálp hvor
annarrar. Við vorum í blóma lífsins
og nutum þess vel að vera saman
bara tvær hlæjandi með okkar sér-
staka húmor. Sérstaklega er mér
minnisstætt sumarið okkar góða er
við unnum saman í veiðihúsunum í
Þverá og Kjarrá. Þar áttum við ynd-
islegar stundir og skemmtum okkur
konunglega í vinnunni.
Helga mín, ég sakna þín svo sárt,
þú sem kenndir mér svo margt gott
sem ég mun aldrei gleyma. Ég mun
ávallt geyma minninguna um þig og
hlátur þinn í hjarta mínu. Þakka þér
allar góðu samverustundirnar sem
við áttum en urðu því miður ekki
nógu margar. Örlögin gripu inn í og
þú varst hrifin burt frá okkur öllum
sem söknum þín svo sárt í dag og
munum gera um ókomin ár.
Megi góður guð geyma þig og
vernda, elsku vinkona.
Ég sendi foreldrum, systkinum og
öðrum aðstandendum mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi algóður
guð styrkja ykkur í sorginni.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir, í dýrðar hendi
Drottins, mín, sofðu vært,
Hann sem þér huggun sendi
Hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í Guði sofnaðir þú,
í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pét.)
Geirlaug Eva Jónsdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Helgu Rán Sigurðardóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.


  


  

        
 
        




   
    ! "  #


   

 !"      #  $ % 
    $ % "&'  
 ($ )#  *$$
+  $& % ",$ - & -$.&'  
%' /
 ($ % ",$
, 0 $01 $#



 


 


   
   
 

 
  
 
     

 !
" #


 



 


     
 
   
 
 
 !" "#

$ 
"  %&&

  
   
  




  
   
 









    

 



   
!
    "

 
 #$$%

    
      

!
    
! 
!  
  " 
!  
# $  %

 
 
 


 
 
   

    !
!  "   #" $%

 

    

          
 

  !

 "   
 #$$%

 &" 
  &" 
'  ' (

  

 
 




 
 

  

 

 
  


    !""#
   
 ! "#$  %&  ' 

 ()   * )" +' ",#
 )  ( $ , !,,
 ) ," -.  '  $ # ,/  0
+' )  1  -.  #$
#$  $  $2 3