Morgunblaðið - 07.11.2001, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 7. NÓVEMBER 2001 39
✝ Egill Marteins-son raffræðingur
fæddist í Reykjavík
13. ágúst 1932. Hann
lést á heimili sínu 30.
október síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Martin Jen-
sen, símaverkstjóri,
f. 15. maí 1909, d. 2.
janúar 1996, og Anna
Eygló Egilsdóttir, f.
9. ágúst 1914, d. 17.
marz 1972. Egill ólst
að mestu upp hjá
móðurömmu sinni,
Sigríði Jónsdóttur, f.
27. ágúst 1883, d. 23. september
1970, og héldu þau heimili saman,
þar til hann stofnaði sitt eigið.
Bróðir Egils er Karl, f. 12. maí
1939, var kvæntur Magneu Sig-
marsdóttur, f. 12. júní 1943. Börn
þeirra eru Marteinn, Sigmar Örn,
Egill og Anna Eygló.
Egill kvæntist 1. ágúst 1954
Jórunni Jónsdóttur, fv. skrifstofu-
stjóra í krabbameinslækninga-
deild Landspítalans, f. 11. maí
1931. Foreldrar hennar voru
hjónin Jón Ó. Gunnlaugsson,
stjórnarráðsfulltrúi, f. 8. október
1890, d. 23. ágúst 1979, og Ingunn
Elín Þórðardóttir, f. 3. desember
1898, d. 2. janúar 1968. Dóttir Eg-
ils og Jórunnar er Ingunn Elín,
heildsali í Hollandi, f. 29. ágúst
1955. Hún er gift Robert Kaatee,
lækni í Hollandi, f. 9. júní 1959.
Dóttir Ingunnar er Jórunn Agla
Birgisdóttir, heildsali í Hollandi,
f. 27. september 1974. Dóttir Ing-
unnar og Roberts er Jannie
Brynja, f. 7. maí
1989.
Egill stundaði iðn-
fræðinám við Aar-
hus Elektroteknik-
um í Danmörku árin
1951–1953 ásamt sex
mánaða starfsnámi
hjá Köbenhavns Be-
lysningsvæsen á
vegum Rafmagnseft-
irlits ríkisins. Auk
þess aflaði hann sér
frekari þekkingar á
bilanamælingum á
háspennu- og lág-
spennujarðstrengj-
um svo og á háspennusæstrengj-
um í Þýskalandi og víðar.
Sveinsbréf í rafveituvirkjun hlaut
Egill 1993.
Egill hóf störf á rannsóknar-
stofu raffangaprófunar 1. júní
1949 og starfaði hjá Rafmagnseft-
irliti ríkisins til ársins 1951. Eftir
nám 1953 hóf hann störf hjá Raf-
magnsveitum ríkisins, þar sem
hann starfaði í meira en fjörutíu
ár, lengst af sem forstöðumaður
mælastofu Rafmagnsveitnanna.
Fljótlega eftir stofnun Félags eft-
irlitsmanna með raforkuvirkjum
1960 gekk hann til liðs við félagið
og starfaði þar í ýmsum nefndum.
Við starfslok tók hann að sér sér-
verkefni fyrir stofnunina, sem
fólst í að útbúa leiðbeiningar sem
varð kafli í handbók fyrir eftirlits-
menn. Hann var sæmdur gull-
merki stofnunarinnar 1987.
Útför Egils fer fram frá Dóm-
kirkjunni í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Elsku besti pabbi minn, kofaferð-
irnar okkar á Íslandi, alvöru kons-
ertstundirnar okkar í jakkafötum
og kjól í Amsterdam og stund á dag
í morgunkaffi á uppáhalds kaffi-
staðnum okkar og gefin góð ráð yfir
fallegri tónlist.
Þótt augum ég beini
út í ómælis geim
ertu samt nálægur mér
því stjarnanna blik
og birtan frá þeim
ber mér glampa frá þér.
(Hala Satavahana.)
Ingunn Elín.
Elsku Egill okkar, ég veit að við
verðum að lifa áfram án þín, en
hvernig það gengur mun tíminn
leiða í ljós.
Tengdafaðir minn var mjög sér-
stakur maður. Hann leiddi okkur í
lífinu og kenndi okkur að greina
rétt frá röngu, passaði alltaf upp á
„sitt fólk“, eins og hann kallaði okk-
ur. Hann var mikill fjölskyldumað-
ur, ekkert var of mikið ef okkur
vantaði hjálp eða ráð. Egill kenndi
okkur að vera heiðarleg og réttlát.
Allt sem hann tók að sér gerði hann
vel, sætti sig ekki við neitt minna en
fullkomið. Góður undirbúningur er
mikilvægur sagði hann alltaf. Hann
var vel lesinn og fróður, sama hvort
það var saga, tónlist eða heimsmál-
in. Margir sérfræðingar voru hissa
hvað Egill var vel að sér í ýmsum
málum. Áhugamál hans var að
hlusta á góða músík og vera í kyrrð-
inni úti í náttúru Íslands. Fyrir fjöl-
skylduna byggði tengdafaðir minn
tvö íbúðarhús alveg frá grunni, ann-
að í Mosfellssveit og hitt í Reykja-
vík. Það fyrra teiknaði hann einnig.
Egill stundaði iðnfræðinám við År-
hus Elektroteknikum í Danmörku
ásamt starfsnámi hjá Københavns
Belysningsvæsen á vegum Raf-
magnseftirlits ríkisins. Auk þess
aflaði hann sér frekari þekkingar á
mælinga- og fjarskiptatækni í
Þýskalandi og víðar. Hann vann
meir en fjörutíu ár fyrir Rafmagns-
veitur ríkisins, lengst af sem for-
stöðumaður mæladeildar. Í starfi
sínu ferðaðist Egill mikið um landið
og var gaman að hlusta á ferðasög-
ur hans. Oft voru útköllin í vonsku-
veðri og heilu byggðarlögin voru
rafmagnslaus vegna bilunar. Vinnan
fór fram undir miklu álagi þar sem
vinnuflokkur beið til að geta hafið
viðgerð eftir að hann mældi út stað-
inn þar sem bilunin var, hvort sem
var á sjó eða landi.
Í frítíma sínum dvaldi hann helst
með fjölskyldunni á sælureit sínum
á Gíslastöðum í Grímsnesi. Á land-
inu sínu við Hvítá byggði hann fal-
legan veiðikofa. Þar naut hann ís-
lenskrar ósnertrar náttúru, hlustaði
á fuglana og kastaði fyrir lax. Erf-
iðir voru þeir tímar, þegar aðrir
vildu ekki viðurkenna rétt hans þar,
en sem betur fer leystist málið á
farsælan hátt, en skildi eftir sár.
Eftir starfslok kom tengdafaðir
minn til Hollands okkur til aðstoð-
ar. Hann hafði ánægju af að kynn-
ast landinu og fólkinu sem það
byggir og menningu þess. Áttum
við margar góðar stundir við störf
og leik öll fjölskyldan saman. Eftir
að sjúkdómurinn greindist fékk
hann tvö góð ár, en þrátt fyrir að-
gerð, lyfjameðferð og baráttu náði
sjúkdómurinn yfirhöndinni.
Hann verður alltaf í huga okkar
og aðstoðar með mikilvægar
ákvarðanir í lífinu. Mikið munum
við sakna hans. Blessuð sé minning
Egils okkar.
Robert Kaatee.
Núna vantar mig afa til að hjálpa
mér því hann hjálpaði mér ætíð
þegar ég þurfti að skrifa eitthvað.
Það er erfitt að trúa því að afi sé
farinn frá okkur. En ég trúi því að
honum líði vel núna því síðustu vik-
ur hafa verið honum erfiðar. Afi var
mér mjög dýrmætur, því áttum við
margar góðar stundir saman. Það
er því erfitt að kveðja einhvern sem
er búinn að vera svo stór partur í
lífi manns. Afi og amma bjuggu sér
fallegt heimili, fyrst í Mosfellssveit
og síðan á Háaleitisbrautinni. Hann
var afar stoltur af húsunum sínum,
sem hann byggði sjálfur. Þau hjálp-
uðust að við að gera heimilið fallegt
og hlýlegt svo alltaf leið manni vel
þar.
Einn af uppáhaldsstöðum afa
voru Gíslastaðir þar sem hann
byggði lítið veiðihús. Þar gat hann
stundað laxveiðar sem honum
fannst mjög gaman að. Hann naut
þess einnig að vera út í náttúrunni
og friðsældinni er þar ríkti. Hann
hafði einnig ræktað lítinn garð í
kringum húsið og sinnti hann hon-
um með miklum dugnaði eins og
öllu er hann tók sér fyrir hendur.
Eftir að mamma flutti til Hol-
lands með fjölskyldu fór afi þangað
og dvaldi um tíma. Ekki fannst hon-
um nú erfitt að breyta til og var
hann fljótur að aðlagast hinu nýja
umhverfi í nýju landi. Honum
fannst gaman að geta hjálpað til við
ýmislegt eins og að gæta yngri syst-
ur minnar. Honum leið afskaplega
vel þar og eigum við margar góðar
minningar þar saman öll fjölskyld-
an.
Ég man það sérstaklega hversu
vel hann hugsaði um mig þegar ég
var yngri eins og alltaf. Hann sá
alltaf til þess að ég kæmist í skólann
á réttum tíma og tók þá gjarnan
lykkju á leið sína. Einnig var hann
alltaf að athuga hvort ekki væri allt
í lagi. Ég minnist afa sem einstak-
lega góðs, hlýs, vandvirks og ekki
síður réttláts manns sem vildi alltaf
að allt yrði gert rétt og vel. Og vildi
hann alla tíð öllum vel og var alltaf
reiðubúinn að rétta fram hjálpar-
hönd. Hann bar þá sérstaklega mik-
ið velferð barna fyrir brjósti og vildi
að vel yrði hlúð að börnum.
Afi mun alltaf lifa í minningu okk-
ar og ég veit að hann mun passa vel
upp á okkur eins og hann alltaf
gerði. Guð varðveiti þig elsku afi
minn.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess sem var gleði þín.
(K. Gibran.)
Jórunn Agla.
Elsku afi minn, mikið mun ég
sakna þín. Hver á núna að passa
mig? Ég gat alltaf kallað í þig ef það
var eitthvað að og þú varst alltaf til
staðar. Þú hjálpaðir alltaf ef eitt-
hvað kom upp á. Þú ert besti og
elskulegasti afi í allri veröldinni. Ég
gleymi þér aldrei, elsku afi minn.
Þetta verður voðalega erfitt fyrir
okkur öll en það besta er að þér líð-
ur miklu betur núna. Og viltu alltaf
passa okkur hvar sem þú ert.
Hvernig eigum við að halda upp á
jólin og „sinterklaas“ í Hollandi án
þín og óvæntar uppákomur sem þú
varst svo sniðugur með?
Og ég gleymi aldrei þegar þú
komst á hverjum degi að sækja mig
í skólann þegar þú áttir heima úti í
Hollandi hjá okkur í fjögur eða
fimm ár.
Passaðu þig alltaf fyrir mig.
„Krakkinn“ þinn,
Jannie Brynja
Róbertsdóttir Kaatee.
Í dag kveðjum við kæran sam-
ferðamann og vin, Egil Marteinsson
raffræðing, sem lést 30. október síð-
astliðinn. Egill var kvæntur systur
minni Jórunni og eiga þau nær
hálfrar aldar farsæla sambúð að
baki. Svo langur tími skilur að sjálf-
sögðu eftir sig fjölmargar góðar
minningar sem ljúft er á kveðju-
stund að minnast og þakka. Við
systur og fjölskyldur okkar, makar
og börn höfum haft mikið samneyti
gegnum árin eins og títt er í fjöl-
skyldum enda erum við systurnar
mjög samrýndar. Mikil og góð vin-
átta tókst strax með eiginmönnum
okkar systra og börnum okkar og
hefur sú vinátta verið okkur ómet-
anleg alla tíð. Fjölskyldur okkar
eiga sumarhús á feðraslóð í Gríms-
nesi við Hvítá. Þaðan eigum við
margar yndislegar endurminningar
í leik og starfi í samfélagi við þau
Egil og Jólý og aðra ættingja og
vini. Sömuleiðis hef ég og fjölskylda
mín notið frábærrar gestrisni Ing-
unnar einkabarns þeirra og fjöl-
skyldu hennar í Hollandi og vil ég
þakka þeim af heilum hug. Einnig
þar höfum við Geir átt ógleyman-
legar stundir með Agli og Jólý og
síðastliðið vor ég ein.
Egill var prúðmenni hið mesta,
traustur og úrræðagóður þegar til
hans var leitað. Hann var hlýr í við-
móti, hafði kímnigáfu góða og gat
verið manna glaðastur í góðra vina
hópi. Í fjölskyldulífi sínu sýndi hann
best hvaða mann hann hafði að
geyma því fjölskylda hans var hon-
um eitt og allt, þar kom best fram
kærleikur hans, staðfesta og
tryggð. Konu sinni Jórunni og
einkabarni Ingunni unni Egill mjög,
sömuleiðis Róberti tengdasyni sín-
um og barnabörnunum. Þegar þau
komu til sögunnar áttu þau ást afa
síns óskipta. Síðari árin dvöldu þau
hjónin Egill og Jólý oft langdvölum
í Amsterdam og nutu gagnkvæmrar
ástúðar og virðingar. Starfsvett-
vangur Egils var alla tíð hjá Rarik,
Rafmagnsveitum ríkisins, þar sem
hann starfaði sem raffræðingur um
áratuga skeið.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Að lokum: Margs er að minnast
og margt er að þakka. Systur minni
Jórunni, Ingunni, Róbert, Öglu og
Jannie sendi ég og fjölskylda mín
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum þeim blessunar Guðs.
Bryndís.
Ég ætla að reyna að skrifa nokkr-
ar línur um hann frænda minn Egil
Marteinsson. Það eru ekki mörg ár
síðan við fórum að hafa gott sam-
band. Þótt við værum náskyldir,
systkinabörn, hafði sambandið ekki
verið mikið framan af en töluverður
aldursmunur var á okkur. Þetta átti
svo sannarlega eftir að breytast.
Þannig var að við frændurnir töl-
uðum náttúrulega mikið um lax-
veiði, þar sem ég hef veitt við Iðu í
Hvítá alla mína ævi, en nokkur
breyting er orðin þar á. Nema hvað
að við frændi höfðum samband og
hann sagði við mig: „Komdu og
hjálpaðu mér að veiða á Gíslastöð-
um undir Hestfjalli, í mínu landi.“
Og svo sannarlega var ég til í það
og fór þangað ásamt Sveini bróður
mínum. Þarna er meiriháttar veiði-
svæði og ákaflega fallegt. Það var
ekkert leiðinlegt að koma með þrjá
laxa, 12–15 punda, eftir daginn og
geta gefið þeim hjónum Agli og Jór-
unni. Nokkrar ferðir er nú búið að
fara síðan en ekki gengið vel og lét
frændi vita að ég væri að gera ein-
hverja vitleysu. Hann sagði alltaf að
það væri nóg af fiski en ég gerði
eitthvað ekki rétt í sambandi við
veiðina. Þarna hafa þau Jórunn og
Egill átt aðsetur en það er u.þ.b. 25
fermetra kofi, „strýta“, og þar er
gott að vera, þótt ekki sé þar renn-
andi vatn en nátturufegurðin bætir
upp skort á þægindum. Þarna
veiddi ég minn stærsta lax, 27
punda, og fékk hann á spón, þó að
frændi segði að ég hefði fengið hann
á maðk en þetta var fyrir 30 árum.
Skemmtilegt var að heyra frænda
lýsa öllum staðháttum þarna í sveit-
inni sem hann þekkti svo vel og
þótti svo vænt um. Í fyrra var lagð-
ur vegur heim að kofanum, og er
það mikill munur að þurfa ekki að
ganga langa leið. Frændi sagði mér
frá Netasteini þar sem bóndinn á
Gíslastöðum hafði lagt net, og það
tók mig tvö ár að finna hann loks-
ins, en gat er í gegnum stein í fjör-
unni, sem fór alltaf í kaf þegar óx í
ánni.
Ég reyndi að hjálpa frænda eins
og ég gat með ljósavél og utan-
borðsmótor, sem að vísu höfðu ekki
verið notuð árum saman, en það
þurfti alltaf að taka þetta út úr kof-
anum á vorin og setja tækin inn á
haustin. Á vorin þurfti að setja upp
vindhanann á hliðið og taka niður á
haustin en vindhaninn var stór og
mikill og með áttavita.
Það er ómetanlegt að hafa átt
þessi góðu kynni af frænda und-
anfarin ár en nú er hans veikinda-
stríði lokið og hann sárt syrgður af
sinni yndislegu fjölskyldu. Við
systkinin og fjölskyldur vottum þér,
kæra Jórunn mín, Ingunn, Róbert
og barnabörn okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Þorgeir Jónsson.
Það er ævinlega svo þegar manni
berst andlátsfregn af vini, kunn-
ingja og samstarfsfélaga að manni
bregður, maður á einfaldlega ekki
von á því, en svona er lífið.
Ég kynntist Agli Marteinssyni
þegar ég réðst til starfa hjá Raf-
magnsveitum ríkisins.
Egill var forstöðumaður mæla-
stofu Rafmagnsveitnanna um ára-
tuga skeið og var mjög virtur í því
starfi, en á vegum mælastofunnar
voru gerðar áætlanir um kaup á öll-
um Kwh.-mælum og öðrum mæli-
tækjum. Mælastofan hafði umsjón
með og gerði bilunarleitarmælingar
á jarð- og sæstrengjum.
Egill sérhæfði sig í bilunarmæl-
ingum á jarðstrengjum og var búinn
að koma sér upp góðum tækjum til
þeirra hluta. Til þess að ná góðum
árangri í bilunarleit þarf að hafa
mikla þolinmæði og mikla reynslu.
Ég minnist margra slíkra ferða
með Agli, mikið var í húfi að bil-
unarmælingin tækist vel, því oft var
það svo að heilu byggðarlögin voru
rafmagnslaus eða díselvélar keyrð-
ar til raforkuframleiðslu. Ég minn-
ist þess ekki að mæling bilunar hafi
ekki staðist hjá honum.
Ég minnist ferða sem við fórum
vegna bilunar á sæstreng til Vest-
mannaeyja 25. apríl 1977 við mjög
slæmar aðstæður, bilunin mældist
1890 m frá landi í Vestmannaeyjum,
sem reyndist rétt þegar viðgerð fór
fram. Ástæðan fyrir þessari bilun
var að skip hafði lagst við akkeri yf-
ir strenginn hinn 27. febrúar 1977
og festist það í honum, síðan var
akkerið híft upp og við það
skemmdist strengurinn, en bilunin
kom ekki fram fyrr en 25. apríl, eins
og áður sagði.
Ég segi þessa sögu, sem er ein af
mörgum, og lýsir þeim fjölbreyti-
legu verkefnum sem Egill var að
fást við í sínu starfi.
Ekki má gleyma framlagi hans í
fjarskiptamálum fyrirtækisins.
Þannig var að á frumbýlisárum fyr-
irtækisins um 1950 var notast við
talstöðvar í bíla Rarík gegnum
Gufunesradíó og var það skiptital,
um 1980 kom fram ný tækni í fjar-
skiptum, VHF-kerfi, og er sannleik-
urinn sá að Egill verður einn af
frumkvöðlum á landinu og aðal-
hvatamaður innan Rarík til að taka
upp þetta kerfi. En það fylgdi bögg-
ull skammrifi, til þess að koma
þessu kerfi upp þurfti að koma upp
um 15 endurvarpsstöðvum víðsveg-
ar um landið og ekki mátti þetta
kosta mikið, nánast ekki neitt, og
var samið við Landsímann og Vega-
gerð um að fá aðstöðu í þeirra hús-
um og aðgang að rafmagni vegna
endurvarpsstöðvanna. Með ein-
stökum velvilja þeirra tókst þetta.
Þó var það svo að það vantaði inn í
hringinn stöð á Kröflufjalli en þar
var ekkert rafmagn, sett var upp
vindrafstöð til að bjarga málum.
Alls voru settar upp um 90 VHF-
stöðvar í bíla og um 30 VHF-hand-
stöðvar, sem hægt var að flytja með
sér. Nú var hægt að ná sambandi
við nánast alla starfsmenn Rarík í
gegnum þennan búnað hvar sem
var á landinu, þetta var algjör bylt-
ing.
Þessi búnaður er í fullu gildi í
dag, en er þó að víkja fyrir nýju
kerfi, sem er að ryðja sér til rúms,
svokallað Tetra-kerfi.
Egill var ákaflega prúður og hátt-
vís í fari og mátti ekki vamm sitt
vita í neinu sem að starfi hans laut.
Ég minnist ferðar sem við fórum
tveir saman að sumarbústað hans í
Grímsnesi í júlí 2000, þá var gengið
með bakpoka í um klukkustund, um
móa og skriður og í leiðinni hugað
að vegarstæði að bústaðnum. Ég
tók eftir því að Egill var ekki vel
hraustur og sagði hann mér að hann
væri búinn að fara í uppskurð en
hann væri að jafna sig.
Egill var áhugamaður um laxveiði
og sagði hann mér að við bústaðinn
væri mjög góður veiðistaður í Hvítá
og ekki stóðst hann mátið þegar við
komum í bústaðinn, vildi hann endi-
lega prófa að renna fyrir lax, sem
hann og gerði, en hafði ekki erindi
sem erfiði í það sinn.
Egill sagði mér í sumar að nú
væri vegurinn kominn og nú ætlaði
hann að bjóða mér að skoða veginn,
en aldrei varð af þeirri ferð.
Ég færi Jórunni og allri fjölskyld-
unni mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Baldur Helgason.
EGILL
MARTEINSSON