Morgunblaðið - 14.02.2002, Side 45

Gústi og Beggi stofnuðu sín heimili.
Það gleymist aldrei þegar þeir sem
ungir menn gáfu okkur þær falleg-
ustu og stærstu dúkkur sem við
höfðum séð. Beggi fæddist gleðigjafi
og hélt því til hinstu stundar. Hann
og móðir mín Magnea voru hrókar
alls fagnaðar á meðan hún lifði. Það
var ekki óalgengt að fólk var ósjálf-
bjarga af hlátri þar sem þau lögðu
saman að gera passlegt grín að til-
verunni. Eftir lát mömmu hélt Beggi
sínu striki að hlæja að tilverunni.
Beggi var mikil ævintýrapersóna í
augum mínum. Hann vann á bíla-
verkstæði Egils Vilhjálmssonar en
þar var talið að væri mikill drauga-
gangur um tíma. Okkur rann kalt
vatn milli skinns og hörunds þegar
hann sagði okkur með tilþrifum
þessar draugasögur sem hann og fé-
lagar hans upplifðu. Ungur maður
gerðist hann svo bílstjóri og aðstoð-
armaður enska sendiherrans. Þá var
aðsetur sendiráðsins í Höfða. Þar
komu líka margar sögur um drauga-
gang, svo magnaðar að kalt vatn
hríslaðist milli skinns og hörunds.
Beggi fann gæfu sína í þessu starfi,
því „enska rósin“ hans réðst til
sendiráðsins. Rose konan hans hefur
verið síðan hans tryggi lífsförunaut-
ur. Það var mikill dýrðarljómi yfir
veislunum sem þau héldu fyrir
systkini hans og vini í sendiráðinu.
Beggi hefur alls staðar verið elsk-
aður, hvar sem hann hefur verið.
Hann hefur gengið í gegnum mjög
erfið veikindi til margra ára. Hann
hefur fengið heilablæðingar nokkr-
um sinnum. Það hefur verið ótrúlegt
að horfa upp á hversu gleðin í skap-
gerð hans hefur alltaf ráðið ferðinni.
Allir starfsmenn sem hafa hjúkrað
honum hafa verið englar í mannslíki.
Ég sé hann í anda þegar hann fár-
veikur brosti til stúlknanna sem
hjúkruðu honum og sagði þeim hvað
þær væru fallegar og frábærar í alla
staði. Það skipti ekki máli hvort hann
þekkti þær með nafni eða ekki. Rose,
konan hans, hjúkraði honum síðustu
árin. Við í fjölskyldunni tölum oft um
hversu dásamlegt hefur verið að
fylgjast með því ástríki og tryggð
sem hún hefur sýnt manni sínum.
Gústi var einnig mjög veikur síðustu
ár sín. Hann var þá orðinn ekkju-
maður. Rose hugsaði einnig um hann
eftir bestu getu. Einu sinni í viku
kom Gústi í mat til bróður síns og
mágkonu. Það var reynt að slá á létt-
ari strengina þegar Rose var að
sinna þeim bæði heima og einnig
þegar hún fór með þá eitthvað þeim
til glaðningar. Síðustu árin voru þeir
ekki alltaf með á nótunum en Rose
lét það ekki á sig fá. Rose hefur kall-
að á okkur systkinabörnin og haldið
okkur ótrúlegar veislur má segja
fram á síðasta dag. Beggi var hættur
að þekkja okkur með nafni, en það
skipti engu. Hann hélt sínu góða
veisluskapi. Brandarar voru á sínum
stað og glaða brosið. Síðustu árin
sem Gústi lifði var Rose svo dugleg
að koma með þá til allra systkina-
barnanna til skiptis. Ég veit að það
ríkir mikið þakklæti í huga okkar
allra fyrir þennan dugnað því minn-
ingarnar eru ljúfar að hafa fengið að
njóta þeirra bræðra má segja fram á
síðasta tíma þeirra.
Mér varð að orði þegar ég stóð við
banabeð Begga frænda míns og
horfði á þann kærleika sem Rose
veitti honum. „Það er ótrúlegt að
nokkur maður sem hefur lifað í 84 ár
hafi fengið þá náð að fæðast í ástríki,
lifa alla sína ævi við mikinn kærleika
og gleði og fá að deyja umvafinn
ást.“ Ég er sannfærð um að Beggi
hefur aldrei átt óvildarmann. Guðs-
gjöf hans var dásamleg skapgerð.
Ég veit að ég tala fyrir hönd allrar
fjölskyldunnar þegar ég þakka inni-
lega fyrir þá gæfu að hafa fengið að
njóta þess að ganga við hlið hans
þessi mörgu dásamlegu ár.
Ég bið Guð um að blessa Rose og
fjölskyldu þeirra um ókomna tíð.
Selma Júlíusdóttir
frá Sólheimatungu.
Mig langar að minnast Begga
frænda míns, eins og hann var alltaf
kallaður, með nokkrum orðum.
Hann var yngstur í sínum stóra
systkinahópi og er síðastur til að
kveðja þennan heim. Fyrstu minn-
ingarnar um hann eru frá því þegar
hann var bílstjóri í breska sendi-
ráðinu í Reykjavík. Þá bjó hann í
litlu húsi bak við sendiherrabústað-
inn. Þegar ég man fyrst eftir að ég
kom þangað í heimsókn og öll skiptin
eftir það, sem var nú ekki svo sjaldan
með foreldrum mínum, þá var alltaf
sest inn í stofu og þar var mjög flott-
ur skápur sem ég man sérstaklega
eftir og maður starði alltaf á og beið
eftir að frændi opnaði því þar inni
var alltaf til nóg af útlendu nammi,
sem var nú ekki á hvers manns borði
á þeim tíma, fyrir rúmun fimmtíu ár-
um.
Þessi sami skápur er ennþá í stof-
unni heima hjá þeim hjónum og hann
vekur skemmtilegar minningar í
hvert sinn sem maður sér hann.
Beggi frændi var hrókur alls fagn-
aðar hvar sem hann kom, hvort sem
það var á vinnustað eða innan fjöl-
skyldunnar. Hann var grínisti alveg
fram í fingurgóma. Hann tók meðal
annars þátt í að setja upp nokkrar
revíur í sjálfstæðishúsinu á sjötta
áratugnum.
Þegar maður talar um fingurgóma
má ekki gleyma því að hann var al-
veg einstaklega laginn í höndunum.
Hann smíðaði einu sinni frambretti á
gamlan bíl og til þess notaði hann
bara einn hamar.
Einu sinni sem oftar var farið í úti-
legu. Þegar komið var á staðinn og
farið að tjalda varð maður nú hissa.
Minn maður tók tjaldið úr pokanum
og breiddi úr því. Síðan var bara tek-
in lítil pumpa og tjaldið pumpað upp.
Það voru engar súlur notaðar í þetta
tjald. Þetta hafði ekki nokkur maður
séð áður. Þetta tjald hafði hann feng-
ið hjá vinum sínum í sendiráðinu.
Þegar maður talar um hversu lag-
inn hann var má geta þess að hann
gerði við brotnar veiðistangir. Þegar
hann var að sýna manni brotna stöng
og sagðist ætla gera við þetta hélt
maður að hann væri að grínast. Svo
kom maður seinna og fékk að sjá
stöngina aftur. Þá var hún eins og ný
út úr búð.
Ég gæti endalaust talið upp
skemmtileg atvik og fyllt nokkra
Mogga en læt þetta duga í bili. Beggi
frændi fékk stærsta vinning sem
nokkur maður getur fengið þegar
hann var að vinna í sendiráðinu, því
einn góðan veðurdag byrjaði að
vinna þar ung stúlka sem varð síðar
eiginkona hans. Þar fer ekki nein
venjuleg kona, það er sama hvar
hann hefði leitað, hann hefði aldrei
fengið betri eiginkonu en hana Rós.
Það er oft sagt að eiginkonurnar
standi eins og klettur við hlið eig-
inmanna sinna en ég segi og stend
við það að hún var eins og fjall við
hlið hans.
Það kom ekki síst fram þegar fór
að halla undan fæti hjá honum. Þá
vék hún ekki frá honum. Þó að hann
væri kominn á spítala og ætti ekki
afturkvæmt gaf hún sig ekki og
reyndi að taka hann heim aftur en
hún varð að gefa eftir og í staðinn fór
hún upp á spítala alla daga og var hjá
honum lungann úr deginum.
Síðustu mánuðina var hann á Sól-
vangi og þar lést hann 19. janúar.
Beggi minn, „gamli skútukall“,
vertu sæll að sinni. Við hittumst síð-
ar.
Elsku Rós mín, Andrew, Margrét,
Grétar og aðrir aðstandendur. Við
Didda sendum ykkur innilegar sam-
úðarkveðjur.
Vilberg Ágústsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2002 45

   
 

 

 





 +.

/(% 0(*
2  9#
  


 / 
   


 ,

 


"0
"1%%
"#$ 
) && < &)(8# %**
7(/9"
) &&  )&( %**
9)#"
) &%**
"3
) && &*) !&3-&%**
"( ""
) && /#" "2&%**
3-%)&!
) &%**
  -    -!

 



  .

<

9, ($ )2
  
 
  
  

"#
"$$%
+  
 
*
   2
  
3)
 
&2 "#$"%&& &  ( 9&%**
. "#'"#$"%&%** "#$"%"(&&
&*$"%""#$"%&& (-  &%**
3-"#$"%&&
3- */)$&%**
-#""#$"%&&  0/#"!&%**
  93-(&27(%"!
+2 #
.
    5

(    * 
  

"1




6789!3':;&6<3;97.=&99>8=3
'
 

   
 


 >
 23"/AB
>/&*$  /73"$
  7
?'4
# 
  
 
  
   

"
"$$%
!  
 

 
4

  4    
 
 *
  


 )



.
 


0/%  &%**

3 "*' %**
"/ &2 ' &
9/(%  # #&* %/%"!

 

 





 


  . 3 ((  "*BB
9 9#
   9 

  2

   


"/

 
 
 !

 
  
"1
"$$%
! 


 



4

4  
 
*
  !
 
 
 

%""@ A0 "0"0 #@##00
& >(03,($&%**
.%/C"#/&&  (/%/7
< =*./"#/&%** //%2*&&
=* D(( $"#/&&
  -     !
'
 

   
 
(




 


   .+EE
4
&2&*3

 -*"66
*722&0($
 
@
 


   9) *   


"0
"1%%
+  
 
*
 
 
9) *  

2

  
+ "9/7 "# %**
&*) !&%**
)/(&!&& (& !<22 /(&%**
'&*&& 7%)&3  %**
 0(%"&%** "#"" &&
"#"&& ' F &%**
. 4(&/  90(%"!0 /&%**
93-(&27(%"!
'
 


 . 2*/G
/9( )2
,#"*(0/$(& & /
 *    
""
6

 

B
() &%**$  >H/*.!(
9)#" &%** I,($"#$"%&&!
'


 






 .  !4 

4 
"A
  )#"!0&
  93-(&27(% !