Morgunblaðið - 05.03.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 ÞRIÐJUDAGUR 5. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristján Sig-valdason fæddist
í Reykjavík 6. desem-
ber 1976. Hann lést
23. febrúar síðastlið-
inn. Unnusta Krist-
jáns er Helga Helga-
dóttir, f. 23. janúar
1978, sonur þeirra er
Helgi, f. 26. nóvem-
ber 1997, þau bjuggu
á Felli í Kjós hjá
Helga Jónssyni, föð-
ur Helgu.
Foreldrar Krist-
jáns eru Sigvaldi
Kristjánsson, f. 25.
nóvember 1946, og Sigríður Ár-
mannsdóttir, f. 12. október 1947.
Kona Sigvalda er Ingibjörg Frið-
jónsdóttir, f. 14. júní 1946. Maður
Sigríðar er Friðþjófur Haralds-
son, f. 23. maí 1944. Systkini
Kristjáns eru: 1) Sigrún, f. 7. apríl
1965, unnusti hennar er Birgir
Snæbjörn Birgisson. Börn hennar
eru Úlfur Þorvarðarson og Assa
Þorvarðardóttir. 2) Ragna, f. 27.
apríl 1969, gift Jóhanni Leóssyni,
börn þeirra eru
Hrund og Birkir. 3)
Friðjón, f. 18. desem-
ber 1985, hann er
sonur Sigvalda og
Ingibjargar. Börn
Ingibjargar eru
Brynhildur Péturs-
dóttirog Ingólfur
Pétursson. Börn
Friðþjófs eru Marta,
Rúnar, Elín, Krist-
inn og Nína.
Kristján ólst upp í
Mosfellsbæ og lauk
grunnskólaprófi
þaðan árið 1992 og
stúdentsprófi frá Menntaskólan-
um við Sund 1996. Veturinn eftir
stúdentspróf dvaldi Kristján í
Frakklandi og nam frönsku.
Kristján nam og starfaði við smíð-
ar hjá Kristni Baldvinssyni húsa-
smíðameistara og lauk sveins-
prófi í húsasmíði frá Iðnskólanum
í Reykjavík í janúar síðastliðnum.
Útför Kristjáns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Nú eru slæmar fréttir, hann Kiddi
okkar er dáinn, þetta er eins og högg
í magann og sársaukinn er ólýsanleg-
ur og hann hverfur ekki, heldur býr
um sig eins og einhver fastur hnútur.
Hvernig getur þetta átt sér stað? Svo
hæfileikaríkur og góður drengur
hrifinn á brott úr þessum heimi frá
fjölskyldu sinni sem hann elskaði og
var elskaður af meira en nokkuð ann-
að.
En það fást engin svör og hugur-
inn reikar og minningarnar eru ótelj-
andi margar. Ég minnist þess þegar
þú komst fyrst með henni Helgu
systur upp að Felli, þá líklega
sautján ára og hún sextán, mér
fannst þið eiga svo vel saman, það
var eitthvað í fari þínu sem maður
tók eftir og hreifst af. Þetta var fyrst
og fremst heiðarleiki og að þú reynd-
ir ekki að vera annar en þú varst. Þú
féllst fljótt inn í okkar stóru fjöl-
skyldu og varst jafnan hrókur alls
fagnaðar og mikill gleðigjafi. Oft
varstu með gítarinn og munnhörp-
una sem þú varst snillingur með, un-
un var að hlusta á og hrífast með. Það
er sárt að sætta sig við að nú getum
við ekki fengið þig Kiddi minn til að
spila afmælissönginn næst þegar
eitthvert okkar á afmæli, það var svo
gaman hjá okkur þá. Þið Helga voruð
svo frábær á þorrablótinu í Fé-
lagsgarði í janúar síðastliðnum að all-
ir dáðust að. Það var líka auðsótt mál
þegar þið komuð að máli við okkur
Siggu um að fá gamla bæinn hérna í
Blönduholti til að gera upp og end-
urbyggja. Það eru liðin þrjú og hálft
ár síðan, dugnaður og þrautseigja
hafa verið ótrúleg og húsið er langt
komið, en þú munt ekki flytja þangað
inn og það er sárast af öllu. Að þú
skulir ekki koma oftar yfir til okkar í
kaffisopa og spjall, eða geta ekki
skroppið til þín og rætt um framtíð-
arplönin okkar hérna í Blönduholti
sem við gerðum svo oft. Svo er það
litli kúturinn þinn hann Helgi, hann
var augasteinninn þinn og oft í för
með þér, enda gerðir þú þér sérstak-
lega far um að vera honum góður fað-
ir. Það er mikil byrði sem lögð er á
þessar litlu herðar að missa föður
sem hann dáir og elskar meira en
nokkuð annað. Það var auðvelt að
leita til þín um aðstoð ef eitthvað
þurfti að gera, alltaf tilbúinn að
hjálpa með léttleika og glöðu geði.
Eitt sinn sem oftar fékk ég þig til að
hjálpa til og nú var heyskapur, það er
sá skemmtilegasti heyskapur sem ég
hef unnið að.
Þú áttir að raka saman heyinu, við
fórum af stað með allar vélarnar og
þú tókst Fidda bróður þinn með og
nú átti að kenna stráknum á traktor-
inn, en það var annað sem þú tókst
líka meðferðis og það var fiðlan, síð-
an sast þú á traktornum með Fidda
og spilaðir á fiðluna og heyskapurinn
gekk ótrúlega vel þann daginn. Þetta
er kannski það sem skiptir mestu
máli í þessu lífi, að hafa svolítið gam-
an af því sem maður er að gera. Það
er sárt að geta ekki framar komið til
þín elsku Kiddi minn. Þú varst sá
besti vinur og félagi sem nokkur get-
ur hugsað sér. Maður veltir fyrir sér
hvaða tilgangi það getur þjónað þeg-
ar ungur og hæfileikaríkur maður er
kvaddur á brott úr þessu lífi frá fjöl-
skyldu og mörgum ókláruðum verk-
efnum. Kannski var hann kallaður til
að spila fyrir englana sem vaka yfir
okkur öllum.
Elsku Helga okkar og Helgi, Guð
gefi ykkur styrk og huggun í þessari
miklu sorg.
Megi Guð blessa minningu okkar
allra um ljúfan dreng.
Í voða, vanda og þraut
vel ég þig förunaut.
yfir mér virstu vaka
og vara á mér taka
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
(H.P.)
Gunnar Leó og Sigríður Inga,
Blönduholti.
Elsku Kristján. Sem ég sit hér og
skrifa þessar línur geri ég mér engan
veginn grein fyrir að þú sért dáinn.
Ég hugsa til þess þegar við hittumst
síðast öll systkinin og horfðum á Ís-
lendinga vinna Þjóðverja í hand-
bolta. Ég kvaddi allan hópinn þegar
ég þurfti að fara, og það var í síðasta
skipti sem ég sá þig. Hefði ég vitað
það sem ég veit nú hefði ég tekið utan
um þig og sagt þér hvað mér þætti
innilega vænt um þig og hvað ég væri
ánægð með að eiga þig sem stjúp-
bróður. Ég hafði tuttugu ár til þess,
en ég segi þér það fyrst núna. Síðasta
minningin sem ég á um þig er frá
kvöldinu góða, okkar síðustu sam-
verustund. Helga litla syni þínum
þótti nóg um fagnaðarlætin í okkur
og sussaði stöðugt á okkur. Þú fórst
til hans og lékst við hann á meðan við
hin fylgdumst með gangi leiksins. Ég
man líka þegar þú samdir lag sem
mér fannst svo ótrúlega flott. Ég
vildi endilega senda það í Eurovision
og við grínuðumst með að ég gæti
kannski fengið að vera með uppi á
sviði ef lagið yrði fyrir valinu.
Þér var margt til lista lagt og of
langt mál að telja alla þína hæfileika
upp. Þú varst hvers manns hugljúfi
og allar minningarnar sem ég á um
þig eru ljúfar og góðar, alveg eins og
þú.
Elsku Helga mín, Helgi, Sigga,
Silli, Ragna, Sigrún og aðrir aðstand-
endur, ykkur sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Brynhildur.
Í dag verður til moldar borinn
minn kæri mágur, Kristján Sigvalda-
son. Elsku Kiddi minn: Þar sem þú
vildir ætíð hafa hlutina einfalda og
fallega en ekki yfirdrifna og ofhlaðna
þá hef ég kveðjuorð mín til þín fá.
Þakka þér fyrir allar okkar sam-
verustundir. Þú ert klárasti, falleg-
asti og samviskusamasti maður sem
ég hef kynnst og það voru forréttindi
að fá þig inn í fjölskylduna.
Þær eru ófáar stundirnar sem við
áttum saman með strákana okkar,
Helga og Axel, og þá varð mér oft að
orði við þig að þú værir ofurpabbi eða
súperpabbi. Ég meinti það svo inni-
lega og það segir allt um hversu góð-
ur faðir þú varst.
Takk fyrir að gefa mér aragrúa af
dýrmætum, fallegum, fyndnum,
syngjandi og sprellandi minningum
um þig sem við fjölskyldan yljum
okkur við þegar við minnumst þín og
söknum.
Elsku Helgi frændi: Nú er pabbi
kominn til himna með öll hljóðfærin
sín og er að hjálpa öllum englunum
að spila og syngja.
Elsku Helga systir: Þú hefur misst
mikið en Guð styrkir þig og varðveit-
ir.
Þín elskandi systir og frænka,
Lára Berglind.
Kæri stjúpbróðir.
Leiðir okkar lágu saman þegar þú
varst 6 ára og ég 8 ára. Móðir mín og
faðir þinn hófu sambúð og allt í einu
átti ég yngri bróður. Við hittumst
flestar helgar fram til unglingsára og
náðum alltaf vel saman. Betri og ljúf-
ari stjúpbróður hefði ekki verið hægt
að hugsa sér. Þú varst jafnvel of ljúf-
ur og góður því eins og eldri bræðra
er siður stríddi ég þér og plataði þig
stundum til ýmissa prakkarastrika
en alltaf fyrirgafstu mér. Stríðnin
var alltaf saklaus og þegar ég horfi til
baka var þetta mín leið til að segja
þér hvað mér þótti vænt um þig.
Hvort sem var á Hrefnugötunni, Silf-
urteignum eða hjá ömmu Binnu á
Akureyri gátum við alltaf fundið okk-
ur eitthvað að gera til að stytta okkur
stundir. Við áttum saman frábærar
stundir og það er til þeirra sem ég
hugsa þegar ég geri mér grein fyrir
því að ég á aldrei eftir að hitta þig aft-
ur.
Við hittumst ekki nægilega oft í
seinni tíð en þegar við hittumst gát-
um við alltaf hlegið saman og rifjað
upp sameiginlegar minningar.
Þú varst yndisleg manneskja og líf
okkar sem vorum svo heppin að
kynnast þér er fátæklegra eftir
brotthvarf þitt. Hugur minn og sam-
úð er með Helgu og Helga litla, sem
og öðrum aðstandendum á þessari
erfiðu stundu.
Ingólfur Pétursson.
„Hann Kiddi er dáinn...“ Þvílík
harmafregn sem dundi yfir okkur.
Það var sem tilverunni væri kippt
undan okkur. Hann Kiddi. Það gat
ekki verið, ...ekki Kiddi.
Það var fyrir átta árum að Kiddi
og Helga byrjuðu saman. Hann virk-
aði strax vel á okkur og fljótlega kom
í ljós hvað hann var í raun sterkur
persónuleiki og hvað var í raun mikið
í hann spunnið. Kiddi sýndi krökk-
unum í fjölskyldunni mikinn áhuga
og lék mikið við þá. Oft var hann að
dunda sér við að skera út litla hluti
sem hann svo gaf þeim. Hann var
líka, eins og allir vita sem hann
þekktu, mikið fyrir tónlist. Oft sat
hann inn í stofu í Kjósinni og spilaði á
gítar fyrir krakkana og söng með
þeim. Krakkarnir hreinlega dýrkuðu
hann.
En það voru ekki bara krakkarnir
sem dýrkuðu að hlusta á Kidda
syngja og spila, heldur við fullorðna
fólkið líka. Það var sama hvar niður
bar, alltaf kunni Kiddi lögin sem
maður stakk að honum. Sérstaklega
fannst okkur gaman að hlusta á hann
spila „gömlu lögin“, gömul rokklög.
Þar fékk hann útrás og gleymdi sér
oft. Það brást aldrei, hann var maður
stemmningarinnar. Fékk fólk til að
taka undir með sér, kom stuði í
mannskapinn. Þannig var Kiddi.
Eftir að hafa lokið stúdentsprófi
fór Kiddi í Iðnskólann og lærði smíði.
Það var sama hvað hann tók sér fyrir
hendur, hvort sem hann var að smíða
eða sauma, hann lagði alla sína alúð í
verkið. Við eigum til dæmis svuntu
sem hann sem hann saumaði sjálfur
og gaf okkur í jólagjöf eitt árið. Hann
hafði saumað í hana nöfnin okkar.
Við hlógum mikið að þessari gjöf
þegar við fengum hana, en ekki
vegna þess að eitthvað væri að svunt-
unni, heldur vegna þess að hún lýsti
honum svo vel. Nú undanfarið ár var
Kiddi farinn að kenna krökkunum í
skólanum í Kjósinni smíðar. Hann
hafði svo gaman að því að kenna
þeim, umgangast þau og vinna með
þeim. Hann lagði sig í líma við að
koma vel fram við börn og unglinga
og setti sig vel inn í þeirra mál.
Í nóvember 1997 eignuðust Helga
og Kiddi soninn Helga. Helgi er lif-
andi eftirmynd pabba síns – alger
gullmoli, rauðhærður með freknur.
Samband þeirra feðga var einstak-
lega gott, enda gaf Kiddi sér ávallt
tíma til að vera með stráknum sínum.
Þar kom fram enn einu sinni hvað
Kiddi var mikill barnakarl. Hann
hafði ótakmarkaða þolinmæði í að
semja við strákinn sinn, þegar hann
vildi fara aðrar leiðir en pabbinn.
Kiddi og Helga voru nefnilega þann-
ig að þau vildu ala strákinn upp
þannig að hann yrði sjálfstæður og
fannst okkur aðdáunarvert hversu
vel þeim tókst til með uppeldið á
stráknum. Oftar en ekki dáðumst við
að þessu unga pari sem var að ala
upp sitt fyrsta barn, hvað þau voru
skynsöm, hvað þau voru þolinmóð og
hvað þau voru að ala upp góðan ein-
stakling. Helgi er mikill pabbastrák-
ur og dýrkaði pabba sinn. Það er því
mikill missir fyrir litla drenginn að
missa föður sinn. Hann skilur það
ekki, frekar en aðrir, af hverju pabbi
hans er ekki til staðar fyrir hann þeg-
ar hann þarf á honum að halda. Það
er því mikilvægt að allir í fjölskyld-
unni standi saman að því að styrkja
strákinn og hjálpa honum í gegnum
erfiða tíma framundan. Helgi á
óhemjumikið af góðum minningum
um pabba sinn, minningum sem hann
býr að alla sína ævi, minningum sem
munu leiða hann í gegnum erfiða
tíma.
Undanfarin ár hafa Kiddi og
Helga verið að vinna að því að koma
sér upp þaki yfir höfuðið. Þau höfðu
kosið að taka við gömlu húsi í Kjós-
inni og gera það upp frá grunni.
Þetta hús er í landi Blönduholts, þar
sem Helgi, faðir Helgu hafði alist
upp. Þau unnu sínar hugmyndir al-
veg frá grunni, útfærðu endurbæt-
urnar og viðbæturnar og hófust svo
handa. Strax var ljóst að mikil vinna
var framundan, en þau af sínum
dugnaði keyrðu í þetta eins og hvert
annað verkefni sem þarf að taka sér
fyrir hendur og klára. Kiddi varði öll-
um sínum stundum utan vinnu í að
byggja draumaheimilið þeirra upp,
en það var samt aldrei svo að hann
léti fjölskylduna sína sitja á hakan-
um. Hann varði ómældum tíma með
henni, ekki bara Helgu og Helga,
heldur öllum í kringum sig. Kiddi
baðst aldrei undan neinu sem hann
var beðinn um, hvort sem var í starfi
eða leik.
Kiddi elskaði Helgu sína og Helga
út af lífinu, þau voru augasteinarnir
hans, hann gerði allt fyrir þau. Hvað
réttlætir það að þau skuli þurfa að
ganga í gegnum slíkan söknuð og
sársauka sem þau bera í brjósti sér?
Á stundu sem þessari er það mik-
ilvægt öllum að standa þétt saman,
að standa þétt á bak við Helgu og
Helga, sem eiga um sárt að binda.
Helga er nú í miðjum klíðum að klára
Kennaraháskólann og mun öðlast
kennararéttindi í vor. Á haustmán-
uðum stendur hennar hugur til þess
að hefja kennslu í grunnskóla. Við
viljum kvetja Helgu til að halda sínu
striki, klára skólann, fara að kenna
og finna lífshamingjuna á ný, það
hefði Kiddi viljað. Sársaukinn nístir,
en á köldum vetrarkvöldum geta
mæðginin yljað sér við hlýjar og góð-
ar minningar um unnusta og föður,
sem nú er hjá Guði og vakir yfir þeim
öllum stundum.
Við höfum misst mikinn vin. Kiddi
var ekki bara kærasti Helgu, heldur
mikill og góður vinur okkar. Fráfall
Kidda skilur eftir sig stórt skarð í
vinahópi okkar, ekki bara fjölskyldu-
hópi og er okkur mjög þungbært. Við
getum þó huggað okkur við það, að
við bjuggum við þau forréttindi að
hafa kynnst slíkum öðlingspilti, hafa
kynnst hæfileikum hans og að hafa
átt með honum góðar stundir. Kiddi
var elskaður og dáður af öllum í
kringum hann.
Elsku Helga og Helgi, megi góður
guð gefa ykkur styrk til að ganga í
gegnum þetta erfiða tímabil.
Guðlaug og Lárus.
Í dag kveðjum við okkar elskulega
mág og svila, Kristján Sigvaldason,
traustan og tryggan vin. Okkur
finnst ótrúlegt að þurfa að gera það
svo snögglega, en við erum rosalega
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast honum því hann gaf svo mikið af
sér og maður lærði margt á því að
umgangast hann.
Stoltið hans var að sjálfsögðu hann
Helgi litli og var samband þeirra al-
veg einstakt. Á hverjum morgni
fengu þeir sér hafragraut og lýsi og
voru þar með klárir fyrir daginn.
Svolítið sérstakt að hugsa til þess að
öll þessi hefðbundnu dagsverk hjá
þeim feðgum voru gerð í mestu ró-
legheitum, aldrei neitt stress, til
dæmis þegar þeir voru að bursta
tennurnar, það gat sko tekið tíma,
enda margt rætt á meðan.
Hann var mjög fróður um marga
hluti, það var nánast sama hvað það
var, alltaf var hægt að spyrja Kidda
um eitthvað sem maður ekki vissi og
hann vissi svarið, hann var svona
nokkurs konar alfræðiorðabók á
heimilinu.
Kiddi lagði mikið upp úr því að
vera metinn af innri manni, hann
þóttist aldrei vera stærri karl en
hann var, enda var hann alltaf sam-
kvæmur sjálfum sér. Aldrei heyrði
maður hann hallmæla fólki og fannst
okkur umburðarlyndi hans vera
ótakmarkað. Hvert sem var farið var
hann hrókur alls fagnaðar, hafði allt-
af eitthvað skemmtilegt og hnitmið-
að að segja. Þokkinn skein af honum.
Í janúar tókum við svilarnir saman
sveinspróf í húsasmíði. Mikið fannst
mér gott að hafa svo góðan smið með
mér sem Kiddi var. Það voru líka
fleiri sem nutu góðs af því að hann
var þarna, því hann taldi það aldrei
eftir sér að aðstoða einhvern ef hann
mögulega gat.
Við eigum eftir að sakna þess mik-
ið að hlusta á hann spila á gítar og
syngja. Við eigum margar góðar
minningar um það, hann spilaði
hérna heima, í partýjum, veislum og
svo líka nokkrum sinnum í Kaffi
Kjós. Frábær trúbador, kunni öll lög
sem beðið var um og var oftast að
spila langt fram á morgun, þvílík
stemning sem var alltaf í kringum
hann.
Það er sárt að kveðja svona góðan
strák, að Helga og Helgi litli fái ekki
að hafa hann hjá sér lengur er stór
biti að kyngja. En góð minning lifir
lengi og við eigum margar slíkar um
hann Kidda okkar. Elsku Helga og
Helgi megi Guð styrkja ykkur á
þessari stundu.
Því stundum verður mönnum á,
styrka hönd þeir þurfa þá,
þegar lífið allt í einu sýnist einskisvert.
Gott er að geta talað við
einhvern sem að skilur þig.
Traustur vinur getur gert kraftaverk.
(Jóhann G. Jóhannsson.)
Guðrún (Dúna) og Ragnar.
Í dag kveðjum við ástkæran
frænda okkar, Kristján Sigvaldason.
Kristján var okkur öllum sérstak-
lega kær. Hér fór einstaklega
skemmtilegur og hæfileikaríkur ung-
ur maður sem kryddaði umhverfi sitt
með leik og kímni. Hann naut ótak-
markaðrar aðdáunar yngri frænd-
systkina sinna, enda barnakarl hinn
mesti, og því kom ekki á óvart hve
sterkum böndum hann tengdist syni
sínum, Helga, þegar hann bættist í
fjölskylduna. Kristján hafði alltaf
tíma til að bregða á leik með litlu
krökkunum sem virtu hann og dáðu
af því að hann tók þeim alltaf sem fé-
lögum og jafningjum.
Kristján var mikill hagleiksmaður
á hvað það efni sem hann snerti.
Hann lauk nýlega sveinsprófi í smíði
og átti framtíðina fyrir sér á þeim
vettvangi. Á menntaskólaárum sín-
um lagði hann einnig gjörva hönd á
ýmis önnur efni og vakti óskipta
hrifningu þegar hann saumaði sér
ógleymanlega úlpu ásamt öðrum flík-
um. Og krökkunum gaf hann inniskó
í jólagjafir sem hann saumaði sjálfur.
Inniskórnir voru feikilega vinsælir á
okkar heimili og voru hreinlega
KRISTJÁN
SIGVALDASON