Morgunblaðið - 05.03.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. MARS 2002 39
Blómastofa Friðfinns,
Suðurlandsbraut 10,
sími 553 1099, fax 568 4499.
Opið til kl. 19 öll kvöld
Kransar • Krossar • Kistuskreytingar
gengnir upp til agna. Kristján gutlaði
líka á gítar og gat kreist hljóð út úr
öllum hljóðfærum. Nýlega bætti
hann fiðlu við safnið og tók hana með
sér að því er virtist hvert sem hann
fór. Auðvitað söng hann líka eins og
engill og tróð upp við margvísleg
tækifæri, ýmist einn eða með öðrum.
Það þarf ekki að fjölyrða um það
að Kristján var höfðingi mikill í sér
og átti fjölda góðra vina og var vin-
sæll hvar sem hann fór. Við höfum
líka oft talað um það okkar í milli hve
náin þau systkinin, Sigrún, Ragna og
Kristján, hafa alltaf verið. Hann var
greinilega í miklu uppáhaldi hjá þeim
systrum eins og hjá okkur hinum
líka. Hann reyndist foreldrum sínum
einnig einstaklega vel á öllum tímum.
Ekki var síst mikil virðing, ást og
vinátta í hans eigin fjölskyldu, milli
hans og Helgu og sonar þeirra
Helga. Okkur svíður sárast að hugsa
til söknuðar þeirra.
Kristján skilur eftir sig skarð í
frændgarðinum sem ekki verður
fyllt. Söknuður okkar er mikill og því
meiri er sorg hans nánustu. Við vott-
um öllum aðstandendum dýpstu
samúð á þessum erfiðu tímum.
Sigurður, Linda, Sölvi
og Rúna.
Kæri vinur og félagi. Vegir drott-
ins er óútreiknanlegir. Stundum ger-
ist eitthvað sem við ráðum ekki við
og getum ekki breytt. Það er erfitt að
skilja það að þú þurftir að kveðja
svona fljótt og þar með er stór partur
farinn úr lífi okkar.
Á köldum vetrardegi sannleikans
hugsar maður til baka um allar dýr-
mætu minningarnar sem við eigum
og eru nú orðnar fjársjóður í hjarta
okkar. Þú komst inn í fjölskylduna
okkar fullur af lífsgleði og einstak-
lega félagslyndur, og varðst besti
vinur allra. Þú varðst strax í miklu
uppáhaldi hjá okkur vegna þess að
þú varst aldrei neitt nema þú sjálfur,
með fallega síða hárið og gítarinn í
hendinni, ávallt tilbúinn að gera allt
fyrir alla. Ef maður kom með vini
sína í heimsókn varst það alltaf þú
sem komst og spjallaðir við þá um líf-
ið og tilveruna.
Einnig fannst okkur mjög sérstakt
að þú spáðir aldrei í föt, „föt eru bara
föt sem hlýja manni“ sagðir þú og
klæddir Helga í ullarsokka í staðinn
fyrir vettlinga og allir voru kátir.
Þú elskaðir fjölskylduna þína mik-
ið og þú varst elskaður af öllum
mætti. Einnig dáðist maður mikið að
þér sem besta pabba í öllum heim-
inum, frábærasta unnusta í öllum
geiminum og einnig varstu á kafi í
vinnu og að byggja hús. En síðan og
ekki síst lifðir þú fyrir að spila á gít-
arinn og syngja á samkomum enda
varstu hrókur alls fagnaðar.
Okkur langar að láta fylgja þetta
litla fallega lag vegna þess að þegar
við heyrum það hugsum við til þín.
Eitt lítið tár læðist niður kinnina þína
einmana vinalaus, lítill í hjartanu og smár
brosið þitt gægist samt alltaf í gegnum
tárin.
Manstu hvað þú sagðir einu sinni við mig:
Geta pabbar ekki grátið?
Geta pabbar ekki grátið?
Allir að dást að því hvað þú sért stór og
sterkur,
kinkað kolli og klappað hraustlega á bak,
ef þú svo dettur og meiðir þig máttu ekki
gráta,
það er sko merki um dugleysi og
aumingjaskap.
(Helgi Björnsson.)
Að lokum viljum við segja að við
vorum mjög heppin að fá að kynnast
þér og allri þeirri gleði sem fylgdi
þér. Minningarnar sem við eigum
munum við geyma í sorgmæddu
hjarta okkar um aldur og ævi.
Þínir vinir
Hrefna Lind og Hlöðver Ingi.
Vetrarkvöld, myrkur, kuldi, sím-
inn hringir. Kristján vinur minn og
vinnufélagi er allur. Þvílíkt reiðar-
slag. Ég horfi á símann og trúi vart
mínum eigin eyrum. Andvökunótt og
minningar hrannast upp. Heimili
mitt uppi í Mosfellssveit fyrir mörg-
um árum. Yngsti sonur minn kemur
með leikfélaga heim, lítinn, rauð-
hærðan, freknóttan strák. Hann er
feiminn en fljótt kemur í ljós að
þarna er kominn bráðskýr og
skemmtilegur strákur.
Árin líða, Kristján er daglegur
gestur á heimilinu og aufúsugestur.
Hann er þroskaðri en flestir jafn-
aldrar hans, og oft vart spjallað um
heima og geima. Í minningunni er
bjart yfir þessum árum.
En tíminn stendur ekki í stað. Við
flytjum úr Mosfellssveitinni, og
Kristján hverfur úr lífi mínu í nokkur
ár.
Dag nokkurn fyrir fimm árum
birtist ungur maður inni á trésmíða-
verkstæði mínu. Þar er kominn
Kristján, og erindið var að fá vinnu
og hefja nám í trésmíði, sem var auð-
sótt mál. Ég þekkti piltinn og vissi
hvaða mann hann hafði að geyma.
Það kom mér því ekki á óvart að
hann reyndist hinn besti starfsmað-
ur, harðduglegur, úrræðagóður og
vandvirkur. Hann lauk sveinsprófi í
húsasmíði fyrir nokkrum vikum með
góðum vitnisburði.
Nú eru liðnir nokkrir dagar síðan
þú hvarfst úr þessu jarðneska lífi, en
við hin, sem ekki skildum það sem þú
varst að reyna að segja, sitjum eftir
með söknuðinn og sársaukann.
Áleitnar spurningar hrannast upp.
Af hverju tók ég ekki utan um þig og
sagði þér, hvað mér þætti vænt um
þig og mæti mikils að hafa þig nálægt
mér? Þig, sem alltaf varst tilbúinn að
leysa úr öllum vanda fyrir aðra, en
þegar þú sjálfur áttir í hlut var erfitt
fyrir þig að biðja um aðstoð. Ég mis-
skildi skilaboðin sem þú sendir mér.
Það virðist eins og allt þetta verald-
lega vafstur byrgi manni sýn fyrir
því sem raunverulega skiptir máli í
þessu lífi, og á það ekki síst við um
náungakærleikann. Þegar óveð-
ursskýin hrannast upp í sálinni og
ekki hægt að tala við neinn vaxa
vandamálin svo að þau verða að
ókleifum múr.
Gærdagurinn er liðinn, og við
stöndum frammi fyrir deginum í dag.
Ég bið þess, að þú finnir ljósið og að
góður guð styrki ástvini þína á þess-
um erfiðu tímum.
Kristinn S. Baldvinsson,
Sigríður M. Jensdóttir.
Það voru þung sporin úr símanum
síðasta sunnudag eftir að ég frétti af
láti samstarfsmanns míns, Kristjáns
Sigvaldasonar á Felli í Kjós. Þetta
var þungt og óvægið högg fyrir fjöl-
skyldu hans, aðstandendur, vini og
okkar litla samfélag. Samfélag þar
sem hver hlekkur skiptir svo miklu
máli. Kristján var góður samstarfs-
maður og með honum fylgdi birta og
hlýja. Kristján hafði góð áhrif á börn-
in og myndaði við þau sterk tengsl.
Hann vann verk sín af alúð og nær-
gætni og hafði góða nærveru. Vinar
er nú sárt saknað.
Ó, Jesús bróðir besti
og barna vinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Þín umsjón æ mér hlífi
í öllu mínu lífi,
þín líknarhönd mig leiði
og lífsins veginn greiði.
Mig styrk í stríði nauða,
æ, styrk þú mig í dauða.
Þitt lífsins ljósið bjarta
þá ljómi’ í mínu hjarta.
(Páll Jónsson.)
Elsku Helga mín, Helgi, aðstand-
endur og vinir. Megi Guð styrkja
ykkur og varðveita í ykkar miklu
sorg. Minningin um Kristján Sig-
valdason, björt og hlý, mun lifa. Guð
blessi ykkur.
F.h. nemenda, kennara, sam-
starfsfólks og fjölskyldunnar
Ásgarði, Kjós.
Sigrún Bjarnadóttir,
skólastjóri.
Elsku Kiddi. Við trúum því ekki að
við fáum ekki að sjá þig aftur í þessu
lífi og að við fáum ekki að finna fyrir
þinni jákvæðni og yfirvegun. Þú
varst sannarlega góður vinur okkar
og við munum sakna þín mikið.
Það var svo gaman að spila með
þér og syngja. Þú kenndir mér allt
sem ég kann á gítarinn og fyrir það
er ég þér þakklátur. Þó er ég mun
þakklátari fyrir vináttuna.
Það hefði óneitanlega verið betra
að fá að hafa þig lengur. Við hefðum
getað gert svo margt saman. Lífið er
rétt að byrja. Ég sá okkur saman í
framtíðinni að semja tónlist og spila.
Það er erfitt að hugsa til þess að það
muni aldrei verða en lífið heldur
áfram og hver veit nema að við fáum
tækifæri til að hittast aftur. Við höld-
um a.m.k. í þá von á þessari stundu.
Þú varst alltaf til í að hjálpa og
nutum við góðs af því þegar við
keyptum okkar fyrstu íbúð. Eflaust
hafa fleiri en við notið góðs af þinni
góðmennsku. Þú varst svo góður og
þú gerðir heiminn að betri stað með
nærveru þinni.
Tveimur dögum áður en við feng-
um fréttirnar um að þú hafir yfirgef-
ið þennan heim vorum við einmitt að
tala um að hafa samband við þig en
því miður gerðum við það ekki. Því
viljum við nota þetta tækifæri og
segja þér að okkur þykir óendanlega
vænt um þig og hugsanir okkar leita
til þín á hverjum degi. Guð veri með
þér í þinni ferð.
Við viljum votta fjölskyldu og
vandamönnum Kristjáns innilegar
samúðarkveðjur héðan frá Kaliforn-
íu. Hugur okkar er hjá ykkur. Guð
geymi ykkur.
Bjarki Björgúlfsson og
Ingibjörg Jósefsdóttir.
Fréttin af andláti vinar míns
Kristjáns Sigvaldasonar barst mér
til eyrna rétt eftir hádegi á sunnu-
dag. Síðan þá hefur fréttin ómað í
huga mér án þess að mæta nokkrum
skilningi í vitund minni. Ég kynntist
Kristjáni í menntaskóla, við urðum
fljótt góðir vinir. Það stafaði af hon-
um hreinni góðmennsku sem fólk
laðaðist að og það má til sanns vegar
færa að flestallir í skólanum vissu
hver Kristján Sigvalda var. Líklega
vegna þess að hann skar sig úr hópn-
um á ýmsan máta, en þó var hann al-
gjörlega laus við tilgerð og látalæti.
Hann var einlægur og sannur í fasi
og gjörðum og hann ætlaðist til hins
sama af öðrum. Síðasta skiptið sem
ég hitti Kristján var snemma í febr-
úar, við hittumst vinirnir úr mennta-
skóla yfir góðum mat og spilum,
kvöldið var ætlað til þess að hrista
saman gamla vinahópinn. Þetta
heppnaðist það vel að við stefndum á
annað slíkt kvöld í marsmánuði. Nú
stendur þetta kvöld upp úr í huga
mínum sem minning um Kristján og
hvert minningarbrot er dýrmætt. Ég
minnist einnig allra þeirra samræðna
sem við áttum, samræðna sem voru
laus við öll formlegheit og bull, sam-
ræðna sem skiptu mig miklu máli.
Ég er þakklátur fyrir þær góðu
minningar sem ég geymi en það er
erfitt að sætta sig við að þær verði
ekki fleiri.
Guð gefi aðstandendum Kristjáns
styrk til þess að takast á við þessa
miklu sorg.
Sveinn Ólafur Gunnarsson.
Ég man þegar við hittumst í fyrsta
sinn eins og það hafi gerst í gær. Ég
var nýfluttur í Mosfellsbæinn og þú,
ásamt öðrum krökkum í bekknum,
komst og baðst mig um að koma út í
fótbolta. Eftir þetta byrjaði vinátta
okkar sem var einstök. Eitt af því
skemmtilegasta sem við gerðum var
að hrella kennarana okkar; það
fannst okkur gaman. Við eyddum
ófáum tímum heima hjá þér í Þver-
holtinu eftir skóla, að elda okkur eitt-
hvað gott að borða og hlusta á tónlist.
Þú spilaðir á gítarinn eins og þú
hefðir fæðst með hann í höndunum.
Þetta er fallegasta gítarspil sem ég
hef heyrt. Í ferðalögum var gítarinn
alltaf með í för. Þú söngst og spilaðir
og fékkst alla til að syngja með. Þú
hreinlega geislaðir af lífsgleði og
fjöri. Þetta voru frábærir tímar.
Tímar sem ég mun aldrei gleyma og
mun geyma í hjarta mínu um ókomna
tíð.
Það var alveg sama hvað þú tókst
þér fyrir hendur, þér tókst allt. Eitt
sinn sagðir þú við mig að þú hefðir
keypt þér fiðlu og ég hló að uppá-
tækinu. En ekki leið á löngu þar til
þú varst farinn að spila á fiðluna eins
og þú hefðir aldrei gert neitt annað
um ævina og svona var þetta með allt
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Eitt af því fjölmarga sem hefur
komið upp í huga mér eftir þessar
hörmulegu fréttir er draumurinn
sem mig dreymdi og ég sagði þér frá.
Ég var að koma með börnin mín í
sveitina til þín, þú stóðst úti á túni að
slá, en krakkarnir ætluðu að vera hjá
þér og Helgu yfir sumarið. Nú geri
ég mér grein fyrir því að þetta var
aðeins fallegur draumur.
Mér langar að þakka þér fyrir að
leyfa mér að kynnast þér, fylgja þér
og læra af þér í gegnum árin. Ég
þakka fyrir hláturinn, grátinn, söng-
inn, eldamennskuna og fyrir allt ann-
að sem við brölluðum saman í gegn-
um tíðina. Mig langar að kveðja þig
með orðum sem eru mér ofarlega í
huga og eru í laginu Angels eftir K.K.
„I see you again when it́s my time to
go.“
Elsku Helga, Helgi, Sigríður, Sig-
valdi, systkini og aðrir aðstandendur,
ég votta ykkur mína dýpstu samúð.
Megi algóður Guð styrkja ykkur í
þessari miklu sorg.
Jóhannes Ægir Kristjánsson.
Orð eru til alls fyrst. Sum orð eru
merkingarlaus og til einskis nýt, önn-
ur hafa dýpri og þyngri þýðingu.
Þungbært og nánast óbærilegt er að
rita hér kveðjuorð yfir þér, Stjáni
minn. Suma telur maður sig þekkja
en þekkir þó ekki neitt.
Það er kaldhæðnislegt að tilfinn-
ingar eru ekki til umræðu á karla-
vinnustað eins og okkar. Öllum lær-
ist okkur einhvern veginn að bera
ekki sorgir okkar út á torg. Eitthvað
óskilgreint fyrirbrigði sem við getum
kallað karlmennsku verður okkur
fjötur um fót. Eitthvað er það a.m.k.
sem verður þess valdandi að manni
verður um megn að biðja um hjálp
þegar þess er virkilega þörf. Ég spyr
sjálfan mig hvað það er sem gerir
mann svo blindan fyrir neyð annarra,
að maður skynji ekki að náungi sinn
er að sökkva í hyldýpi. Þú stóðst á
barmi hengiflugs og við vorum blind-
ir. Hróp þitt var þögult og enginn
heyrði. Ég veit að sjálfsásökun mín
og annarra sem í kringum þig stóðu
gagnast ekki neinum neitt. Sjálfsagt
ganga allir í gegnum sömu vanga-
velturnar um hvað ef ég hefði gert og
sagt eitt og annað værir þú ennþá á
lífi á meðal okkar. Nú lifir þú á öðrum
og betri stað í faðmi drottins.
Mamma sagði við okkur bræðurna
að við ættum að vera góðir við þig, að
þú ættir eitthvað bágt. Að þér liði
ekki vel. Hún sem hafði alltaf svo
stórt hjarta fyrir þig. Ég man að ég
svaraði engu og hugsaði með mér
hvaða væmni væri nú í gangi, þú sem
værir svo harður og töff. Það er eng-
inn tími fyrir svona rugl. Baldvin og
þú eruð æskuvinir og mér fannst ein-
hvern veginn að hann hlyti að skynja
ef eitthvað væri að. Vinna og vanda-
mál, svona nennti ég ekki að hugsa,
bara að spýta í lófana og halda áfram.
Núna veit ég að ég vildi bara blekkja
sjálfan mig. Það þykir ekki flott að
vera veikur á sálinni. Vanlíðan,
mannleg hryggð og örvænting þykir
skammarleg og menn eru bara
stimplaðir sem veikgeðja og aum-
ingjar. Fordómarnir eru vopnið sem
vondi riddarinn Kató notar þegar
hann kemur og tekur börnin okkar.
Stjáni minn, nú er í huga mér hyl-
djúpt sár. Víst varstu harður og töff
og fáir geta fetað sporin þín. Þú
vannst myrkranna á milli, byggðir
upp heilt hús einn og óstuddur,
þeyttist á milli með gítarinn þinn og
spilaðir og söngst. Aldrei slepptirðu
tækifæri til þess að krækja þér í
aukapening svo endar næðu saman.
Þú varst boðinn og búinn til að hjálpa
og aðstoða, margir nutu góðs af vel-
vild þinni og þjónustulund, það veit
ég fyrir víst. Þú varst flinkur smiður
og hvarvetna var þér hrósað. Hóg-
værð þín og hlédrægni er sannarlega
eftirbreytniverð.
Minningarnar hrúgast upp. Ég sé
þig fyrst sem kornabarn í Dvergholt-
inu. Sigrún systir þín var svo stolt.
Ég skildi hana svo vel, við vorum
bæði nýbúin að eignast bræður. Lífið
hagaði því svo til að þeir urðu vinir og
leikfélagar. Ég man fyrst þegar ég sá
þig spila fótbolta hvað ég varð undr-
andi á hörku þinni og einurð án þess
að þú skiptir skapi. Litli rauðhærði,
freknótti hnokkinn með fallega og
hlýlega brosið gat náð árangri án
þess að beita þeim skapofsa sem ég
þekkti best. Þú varst bæði sterkur og
hugrakkur þótt þú værir lítill og
grannur og margur taldi sig geta
haft þig undir. Baldvin hefur oft haft
á orði að margur maðurinn hafi mis-
reiknað sig á þér. Ekki það að þú
værir maður illinda, fjarri lagi, fáa
hef ég þekkt jafn friðsama og velvilj-
aða. Það tognaði heldur betur úr þér,
Stjáni minn, en grannur varstu alltaf.
Stebbi sagði við mig fyrir stuttu al-
veg forviða eftir að þið höfðuð borið
stútfullan bíl af efni upp á fjórðu
hæð, báðir á hraðferð, að hann hefði
verið við það að örmagnast en að þú
hefðir ekki blásið úr nös. Stærð og
þyngd skiptir ekki öllu, það sannaðist
best á þér, líkamsstyrkur þinn var
einstakur. En í þér voru ofnir aðrir
og fínlegri þræðir sem ég þekkti lítt
af þeirri einföldu ástæðu að ég gaf
mér aldrei tóm til að staldra við.
Hraðinn og kröfurnar sem gerðar
eru í okkar blessaða samfélagi rúma
ekki mannlega þáttinn. Tónlistar-
gáfa þín var mikil og þú varst barna-
gæla af yndislegri stærð.
Mikill er missir þinn, Helgi litli, nú
þegar pabbi þinn er farinn.
Þú sagðir eitt sinn við mig, Stjáni
minn, að eftir ég sýndi þér gripin á
„Stairway to heaven“ hefði ekki verið
aftur snúið. Þú varst þá að vísa til
upphafs þess að þú hófst að leika á
gítar. Ég man hvað ég varð undrandi
á að mitt gítarklór hefði orðið þess
valdandi að stórkostlegur gítaristi
varð til. En í dag er ég enn meira
undrandi á að þú hafir klifið himna-
stigann og nú er ekki aftur snúið,
Stjáni minn. Ég bið hinn mikla tré-
smið Drottin Jesú að faðma þig og
þakka þér fyrir vel unnið dagsverk
því ég iðrast þess svo sárt að hafa
aldrei gert það meðan þú varst hér
hjá okkur.
Við kveðjum þig með söknuði og