Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 41
✝ Böðvar Guð-mundsson fæddist
á Sólheimum í Hruna-
mannahreppi í Árnes-
sýslu 24. júní 1911.
Hann lést á Ljósheim-
um á Selfossi 26. febr-
úar síðastliðinn. Hann
stundaði búskap á
Syðra-Seli í Hruna-
mannahreppi allan
sinn starfsaldur. For-
eldrar Böðvars voru
Guðmundur Brynj-
ólfsson, f. 10.1. 1865,
d. 8.5. 1952, bóndi á
Sólheimum, og Guð-
rún Gestsdóttir, f. 13.10. 1873, d.
5.12. 1918, húsfreyja. Böðvar átti
ellefu systkini. Þau voru: Kristín, f.
12.5. 1894, látin; Guðrún, f. 23.9.
1895, látin; Brynjólfur, f. 10.2.
1897, látinn; Lára, f. 15.9. 1898, lát-
in; Guðrún Helga, f. 23.3. 1900, lát-
in; Kristrún, f. 13.5. 1901, látin;
Gestur, f. 25.11. 1902, látinn; Stein-
dóra Camilla, f. 7.5. 1905, látin,
Sigríður, f. 3.9. 1906, látin; Guðríð-
ur, f. 13.1. 1909, látin; og Ásdís, f.
10.8. 1913, látin.
Böðvar kvæntist 20.11. 1934 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Fjólu Elí-
asdóttur, f. 13.4. 1914. Hún er dótt-
ir Elíasar Árnasonar og
Sigurmundu Guðrúnar Sigur-
mundsdóttur. Börn Böðvars og
Fjólu eru sex talsins:
1)Elsa Sigrún, f. 4.5.
1936, starfsmaður
hjá Félagsmálastofn-
un, búsett í Hafnar-
firði og á hún þrjú
börn, eitt er látið, og
sjö barnabörn. 2)
Guðrún, f. 23.11.
1938, húsfreyja, gift
Sigurði Hannessyni,
múrarameistara, bú-
sett í Garðabæ. Eiga
þau þrjú börn og sex
barnabörn, eitt er
látið. 3) Guðmundur,
f. 21.1. 1942, bóndi í
Syðra-Seli í Hrunamannahreppi,
kvæntur Ragnheiði Richardsdótt-
ur, bónda. 4) Margrét, f. 5.5. 1947,
garðyrkjubóndi, gift Birgi Thor-
steinsson, garðyrkjubónda, búsett
á Brún á Flúðum. Eiga þau fjögur
börn og sjö barnabörn. 5) Kristrún,
f. 1.6. 1952, skólaliði, gift Sigurði
Jóakimssyni, lögregluvarðstjóra,
búsett í Garðabæ. Eiga þau þrjú
börn og þrjú barnabörn. 6) Agnes,
f. 11.1. 1959, verslunarmaður, gift
Þorvaldi Jónassyni, verkstjóra, bú-
sett í Syðra-Seli í Hrunamanna-
hreppi. Eiga þau tvö börn og þrjú
barnabörn.
Útför Böðvars fer fram frá
Hrunakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(S. Egilsson.)
Mig langar að minnast hans afa
míns í nokkrum orðum.
Það sem ég man best eftir, áður en
hann veiktist, eru bíóferðirnar sem
við fórum stundum á fimmtudögum.
Þá fékk ég að fara með afa í Flúða-
bíó. Það var alltaf skemmtilegt og
oftar en ekki laumaði hann að mér
peningi svo að ég gæti keypt mér gos
og nammi.
Ég minnist þess líka þegar ég fór
með honum út í hænsnakofa til að
gefa hænunum og sækja egg.
Það var líka alltaf gaman að heyra
hann segja sögurnar af laxveiðinni í
Stóru-Laxá og sjá það útskýrt á mál-
verkinu af Sólheimum hvar bestu
veiðisvæðin væru.
Afi var ljúfur og góður maður. Eft-
ir að hann fór að veikjast var honum
illa við að vera einn. Eins og hann
orðaði það: Að vera skilinn eftir einn
í bænum. Og ef amma þurfti að fara
eitthvað þá skiptumst við Gústi bróð-
ir á að vera hjá honum og það voru
góðir tímar.
Afa fannst svo gaman að spila og
það var ansi oft sem afi og frændi
fóru „austur úr“ til þess að spila. Það
var eitt sinn, eftir að hann veiktist,
að við sátum og spiluðum Kana og afi
var á röltinu í kringum okkur. Þá
segir hann allt í einu við mig: Þú ert
að svíkja lit, stelpa, og það má ekki.
Þá var hann með þetta allt saman á
hreinu.
Elsku afi, ég veit að þér líður vel
núna og mig langar að ljúka þessu
pári á því sem þú sagðir alltaf við mig
þegar ég kom yfir til ykkar og kyssti
ykkur ömmu góða nótt: „Góða nótt,
sofðu rótt í alla nótt.“
Fjóla Dögg.
Okkur systkinin langar að minn-
ast afa okkar í sveitinni með nokkr-
um orðum.
Eitt sem á eftir að minna okkur
mest á afa er málverkið sem er inni í
stofu hjá ömmu af Sólheimum. Afi
benti oft á málverkið og sagði okkur
að þarna hefði hann alist upp og ver-
ið í Gljúfrinu og veitt fisk upp úr
stóru Laxá. Hann sagði líka að fjöllin
í sveitinni væru fjöllin sín.
Þegar við komum í heimsókn til
afa vildi hann alltaf fá að taka í hönd-
ina á okkur og lét okkur alltaf vita
hvort hún væri heit eða köld.
Hann fór aldrei út án þess að hafa
húfuna sína og var oft með hana á
milli handanna þegar hann var inni.
Þegar við vorum yngri og vorum
búin að vera í sveitinni hjá afa og
ömmu og vorum á heimleið kallaði
hann alltaf á okkur eitt og eitt og gaf
okkur pening.
Eitt það besta við afa og eins og
við eigum alltaf eftir að minnast hans
er hvað hann var brosmildur, hrein-
skilinn og stríðinn.
Elsku afi, við munum sakna þín og
við þökkum fyrir allar samveru-
stundinar sem við áttum.
Elsku amma, mamma, Elsa,
Rúna, frændi, Magga og Agnes, við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Hvíldu í friði, elsku afi.
Jóhann Unnar,
Guðmundur Böðvar og
Fjóla Sigrún.
Hann afi er farinn að finna sinn veg,
honum óska ég friðarins besta.
Á afréttum himins það hugsa ég
sé bóndinn með sína hesta.
(Ó.Ó.)
Í dag kveðjum við hann afa okkar.
Upp í hugann koma margar minn-
ingar, en ófáar stundir áttum við
systkinin hjá þeim ömmu og afa á
Syðra-Seli.
Elsku afi, við barnabörnin þín vilj-
um kveðja þig með þessu ljóði:
Stundin líður, tíminn tekur
toll af öllu hér
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri,
vermir ætíð mig
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið
þú varst skin á dökkum degi
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi
tárin straukst af kinn,
þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Blessuð sé minning þín.
Sigríður, Axel, Böðvar
Bjarki og Þorsteinn.
Elsku afi minn. Nú hefur þú hlotið
verðskuldaða hvíld þína eftir að hafa
lagt allt það að velli sem þú tókst að
þér á langri ævi. Það var erfitt að
kveðja þig fyrir rúmum fimm árum
er þú fórst að Ljósheimum á Selfossi,
en þá varst þú orðinn svo veikur að
þú gast ekki verið lengur hér heima.
Það var alltaf svo gott að vita af
því að geta farið yfir til ömmu og afa
og alltaf notalegt að sitja með þér og
horfa á sjónvarpið þegar amma fór
að heiman og ég svaf hjá þér svo að
þú værir ekki einn í bænum en þú
varst gjarn að segja: „Ég skil ekkert
í henni Fjólu að skilja mig eftir einan
í bænum.“ Og líka ef amma reiddist
við þig þá sagðir þú alltaf:
Fjóla mín er mikið góð,
mér er vel við hana.
Augun í henni eru svo rjóð
eins og í gömlum hana.
Alltaf varstu að siða ungdóminn
en samt svo ljúfur og góður við okk-
ur krakkana og sagðir okkur eina og
eina stöku eða ljóð og langar mig að
senda þér þetta.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ég ætla að enda þessa kveðju á
sömu orðum sem þú sagðir við mig
og Fjólu systur mína er við komum
yfir til ykkar ömmu fyrir svefninn á
kvöldin og ég segi við son minn þeg-
ar er kominn háttatími hjá honum:
Góða nótt, sofðu rótt, í alla nótt,
elsku afi minn.
Gústaf og fjölskylda.
Þegar ég var snáði, upp úr miðri
síðustu öld, var alsiða að börn úr
borginni væru „send“ í sveit yfir
sumarmánuðina. Ég var eitt þessara
barna og varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera „sendur“ í sveit til
ömmubróður míns, Böðvars, og
Fjólu konu hans á Syðra-Seli í
Hrunamannahreppi. Þar bjuggu þá
félagsbúi þau Böðvar og Fjóla ásamt
bróður Böðvars, Gesti, og Ásu konu
hans.
Á Syðra-Seli var barnahópurinn
stór og svo voru þar alltaf nokkur
börn vina og vandamanna á sumrum.
Má nærri geta að þar var oft glatt á
hjalla við leik og störf. Enda vekur
það alltaf birtu og gleði í minning-
unni að hugsa til sumranna á Syðra-
Seli. Mér finnst meira að segja að
alltaf hafi verið gott veður í þá daga!
Auðvitað hljóta að hafa komið stund-
ir með leiða og sút, en þær finnast
bara ekki lengur í minni. Og oft
hljóta bernskubrekin að hafa gefið
tilefni til umvandana af hendi hinna
fullorðnu, en ekkert slíkt situr í
sinni. Frá einum sjö sumrum sitja
einungis eftir tilfinningar gleði og
þakklætis fyrir að hafa fengið að
kynnast góðu fólki í fagurri sveit.
Hjartarými og ástríki þeirra Böðv-
ars og Fjólu var alla tíð ómælt og
áhugi þeirra á vegferð okkar krakk-
anna ósvikinn, jafnvel þótt sumar-
dvölum lyki. Ég vil, fyrir mitt leyti,
þakka þolinmæði og skilning til
handa strák úr borginni, sem oft
þóttist vita og geta hluti betur en
nokkur innistæða var fyrir.
Ég þakka forsjóninni fyrir að hafa
verið „sendur“ til Böðvars og Fjólu á
sumrin. Og ég þakka fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast sveit-
inni „minni“, m.a. með lýsingum
Böðvars á staðháttum, allt frá bæj-
arstæðum og upp á afrétt. Ég bý sem
sagt ekki aðeins að fögrum æsku-
minningum, heldur hef ég í rauninni
„eignast“ heila sveit. Enga ósk á ég
heitari en að fá að orna mér við
„sveitina mína“ í minni og sinni,
auðnist mér elli í einhverjum mæli.
Ég veit að Böðvar Guðmundsson átti
sínar fögru lifandi æskuminningar,
allt til enda, þótt amstur og viðburðir
síðari tíma væru honum horfnir að
mestu.
Mér þykir við hæfi að þessum fá-
tæklegu þakkar- og kveðjuorðum til
Böðvars fylgi síðasti hluti ljóðs, sem
talið er að faðir hans, Guðmundur
Brynjólfsson, bóndi á Sólheimum í
Hrunamannahreppi, hafi ort við and-
lát og útför Guðrúnar Gestsdóttur
eiginkonu sinnar, sem lést í Spönsku
veikinni 1918.
Á Sólheimum áttirðu sólfagra grund;
til sóllanda Drottins ert farinn.
Við komum þar líka að lítilli stund,
þá lífssól vor hnígur í marinn.
Elsku Fjóla mín og fjölskyldurnar
þínar! Við systkinin sendum ykkur
öllum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Halldór Halldórsson.
BÖÐVAR
GUÐMUNDSSON
Barnsár Guðrúnar hafa vafalaust
liðið svipað og gerðist í sjávarpláss-
um vítt og breitt um landið þar sem
börn fóru fljótt að hjálpa til við bú-
störf, samhliða vinni við sjávarfang
af einhverjum toga, og svo ljúfar
stundir við leik í fjöru að skeljum og
kuðungum og smábúskap með leggi,
völur og kindakjálka á kyrrlátum
stað í skjóli hraunsins. Minningin um
þessi ár er oft ljúf til upprifjunar og
undarlega skýr sé miðað við það hve
oft reynist erfitt að muna ýmislegt
síðar á lífsleiðinni. Fljótlega á ung-
lingsárum fékk Guðrún þann sjúk-
dóm sem hún varð að lifa með æ síð-
an og voru það henni og fjölskyldu
hennar oft erfiðar stundir. En allt á
þetta sínar björtu hliðar og margar
voru stundirnar sem hún undi sér við
fagurlega unnin mynstur í dúka og
teppi og leyndi sér ekki í handbragð-
inu smekkvísin og snyrtimennskan.
Foreldrar Guðrúnar byggðu húsið
GUÐRÚN
HELGADÓTTIR
✝ Guðrún Helga-dóttir fæddist í
Lambhúskoti í Þór-
kötlustaðahverfi 21.
ágúst 1925. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Víðihlíð í
Grindavík 5. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Helgi
Jónsson, sjómaður
og útgerðarmaður,
og Margrét Guðfinna
Hjálmarsdóttir,
kennd við Stafholt í
Grindavík. Systkinin
voru fjögur í þessari
aldursröð: Magnús, Guðmundur,
Guðrún og Helga og er Guðmund-
ur nú einn eftir á lífi.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Stafholt og munu hafa
flutt í það 1939. Þar
bjuggu þau til ársins
1966 er þau fluttu,
ásamt Guðrúnu í húsið
Mánagerði 7, sem þau
byggðu í félagi við
Helgu dóttur sína og
tengdason.
Eftir lát foreldranna
bjó Guðrún ein í íbúð-
inni og naut þar sér-
stakrar umhyggju
Helgu systur sinnar
meðan hennar naut við
og síðan annarra ætt-
ingja og vina, sérstak-
lega systurdætranna Öldu og Guð-
finnu sem sýndu henni einstaka
umhyggjusemi til hinstu stundar,
enda gerði hún alltaf sérstakar kröf-
ur til þeirra fram yfir aðra, og sjálf-
sagt litið á þær sem hálfgerðar upp-
eldisdætur, fjölskyldurnar alltaf
búið undir sama þaki og samkomu-
lagið eins og best verður á kosið.
Fyrir um það bil tveimur árum
kenndi Guðrún þess sjúkdóms sem
gerði henni síðasta æviárið sérstak-
lega þungbært þar sem hún gat á
engan hátt tjáð sig þótt hún væri
lengst af rólfær.
Um leið og við aðstandendur Guð-
rúnar þökkum henni samfylgdina
viljum við þakka öllum þeim sem lið-
sinntu henni í veikindum hennar
með hjúkrun, heimsóknum og ann-
arri umhyggjusemi.
Hvíl í friði.
Bogi G. Hallgrímsson.
Kæra frænka.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning þín.
Alda og Guðfinna (Gugga).
Elsku Gunna frænka, nú ert þú
farin á bjartari stað eftir að hafa átt
dimma daga þar sem þú gekkst í
gegnum ömurlegan sjúkdóm. Núna
eruð þið amma líka saman á ný og
veit ég að þið systurnar eruð ánægð-
ar með það.
Þú hefur alltaf verið og verður
alltaf besta frænka, þú varst svo góð
og ánægð með mig, nöfnu þína. Við
áttum saman góðar stundir og minn-
ist ég sérstaklega þeirra stunda sem
við horfðum á Glæstar vonir saman
og lifðum okkur svo inní það sem var
að gerast þar.
Ég vil þakka fyrir allt og hafðu
það gott. Ég á eftir að sakna þín. Þín
nafna,
Guðrún Helga.
Elsku Gunna. Nú líður þér vel og
finnur ekki til. Þú varst svo mikið
veik en ég gat ekkert gert fyrir þig.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Nú ertu komin til ömmu sem þér
þótti svo vænt um. Þín
Sigrún Eir.
ÆSKILEGT er að minningargreinum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og loks
hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minningargreina