Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gísli Engilberts-son fæddist í
Þinghóli í Vest-
mannaeyjum 28. apr-
íl 1919. Hann lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 2. mars
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Engilbert Gíslason, f.
á Tanganum í Vest-
manneyjum 12.10.
1877, d. 7.12. 1971,
og kona hans Guðrún
Sigurðardóttir, f. á
Borg á Mýrum í Aust-
ur-Skaftafellssýslu
18.8. 1886, d. 7.5. 1965. Engilbert
og Guðrún eignuðust sjö börn.
Þrír synir þeirra létust í bernsku
og var Gísli sá fyrsti sem komst á
legg. Á lífi eru nú þau Ásta, f.
15.6. 1922, Ragnar, f. 15.5. 1924,
og Berta Guðrún, f. 25.4. 1926.
Gísli kvæntist 23.8. 1947 Elínu
Loftsdóttur, f. 5.3. 1922, Ólafsson-
ar, vélstjóra í Reykjavík, f. 24.4.
1902, d. 23.6. 1966, og Guðrúnar
Guðjónsdóttur, f. 10.8. 1898, d.
16.8. 1983. Systkini Elínar sam-
mæðra eru Bjarni Bjarnason, f.
3.1. 1926, ogGuðný Bjarnadóttir,
f. 25.4. 1931. Stjúpfaðir Elínar var
Bjarni Eyjólfsson, f. í Skipagerði á
Stokkseyri 2.11. 1904, d. 30. jan-
úar 1985. Systkini Elínar sam-
feðra eru: Gunnar, f. 13.9. 1927,
Ingi Loftur, f. 20.6. 1931, og Mál-
fríður, f. 3.6. 1939.
Börn þeirra eru: 1)
Engilbert, f. 15.2.
1951, kona hans er
Bryndís Pálína
Hrólfsdóttir, f. 27.8.
1952. Börn þeirra
eru: Ólöf, f. 11.11.
1973, maður hennar
er Sigurður Krist-
jánsson, f. 12.9.
1966; Elín, f. 19.6.
1975; Kristín, f.
13.11. 1979; og
Ragna, f. 11.7. 1981,
maður hennar er
Jakob Guðlaugsson.
Synir þeirra; Anton Birgir, f. 16.9.
2000, d. 18.12. 2000, og Aron Daði,
f. 20.12. 2001. 2) Guðrún, f. 22.7.
1956, maður hennar er Stefán Sig-
urðsson, f. 6.5. 1956. Synir þeirra
eru Gísli, f. 12.6. 1987, andvana
fæddur 14.2. 1997, og Stefán
Gauti, f. 31.7. 1998.
Gísli lærði málaraiðn hjá föður
sínum og vann lengst af við þá iðn
með föður sínum og Ragnari bróð-
ur sínum. Gísli var einn af hvata-
mönnum að stofnun Lífeyrissjóðs
Vestmannaeyinga og var for-
stöðumaður hans í mörg ár eða
þar til hann lét af störfum fyrir
aldurs sakir. Gísli var í Oddfel-
lowreglunni árum saman.
Útför Gísla fer fram frá Landa-
kirkju í Vestmannaeyjum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Jesús er mér í minni,
mig á hans vald ég gef,
hvort ég er úti’ eða inni,
eins þá ég vaki’ og sef.
Hann er mín hjálp og hreysti,
hann er mitt rétta líf,
honum af hjarta’ eg treysti,
hann mýkir dauðans kíf.
(Hallgr. Pét.)
Farsælu og hamingjuríku lífi
tengdaföður míns er lokið og nú er
komið að kveðjustund. Margs er að
minnast er ég í huganum fer yfir ára-
tuga kynni mín af heilsteyptum og
vönduðum manni og mér kemur í hug
er ég kornung kom í fyrsta sinn inn á
heimili hans. Borð var dekkað í stofu,
hann við sinn enda og Ella á þönum
með kaffi og kökur. Þau hjónin tóku
mér strax opnum örmum og hlýjan,
alúðin og umhyggjan umvafði mig.
Það var gott að njóta elsku þeirra og
alla tíð hafa Gísli og Ella komið fram
við mig eins og ég væri dóttir frekar
en tengdadóttir.
Húsið á Vallargötu 10, sem Gísli
teiknaði sjálfur, var sérstaklega fal-
legt og hlýlegt. Málverkin eftir Eng-
ilbert föður hans og Ragnar bróður
hans skreyttu veggi, uppáhaldsbæk-
ur og fagrir munir í hillum.
Sem ungur maður naut Gísli al-
mennrar menntunar. Hann gekk í
Iðnskóla Vestmannaeyja og lærði
málaraiðn undir handleiðslu föður
síns sem var mikill listamaður, en
Engilbert nam málaraiðn í Kaup-
mannahöfn um aldamótin 1900. Gísli
var gæddur miklum listrænum hæfi-
leikum eins og margir í hans fjöl-
skyldu, en hann fór dult með þá hæfi-
leika. Ég veit að hann málaði myndir,
en þær myndir voru ekki til sýnis.
Hann teiknaði og var hagur við allt
handverk sem hann kom nærri.
Hann var einnig hagmæltur og orti
vísur en sjaldnast var það undir nafni
því honum var flest betur lagið en
hæla sjálfum sér.
Gísli kunni því best að hafa lífið í
föstum skorðum. Á sunnudögum var
það fastur liður að hann kom sér fyrir
í uppáhaldsstólnum í setustofunni
eftir hádegismatinn og las Morgun-
blaðið vandlega. Í það var svo vitnað,
sem og annað sem hann las og var
minnugur á.
Þegar eldgosið hófst í Heimaey
komu vel í ljós mannkostir Gísla og
ábyrgðartilfinning. Fjölskyldan flutti
til Reykjavíkur þar sem hjónin fengu
íbúð og Gísli vinnu í sínu fagi við að
mála hús. Hugulsemi hans og nær-
gætni kom vel fram og ég gæti nefnt
margt sem elskulegur tengdafaðir
minn gerði fyrir mig og litlu fjöl-
skylduna mína, en þá höfðum við
hjónin eignast okkar fyrsta barn. En,
að hann skyldi koma með bleika skó
svo litla daman gæti verið fín þegar
hún var skírð, yljaði ungu móður-
hjarta og er ein af björtu minning-
unum sem lifa í huga mínum.
Gísli og Ella fluttu aftur til Eyja.
Þar áttu þau sínar rætur og þar vildu
þau vera. Hann og Ragnar bróðir
hans ráku verslun með málningar-
vörur, fyrst í Viðey við Vestmanna-
braut og seinna á Strandveginum. Í
mörg ár starfaði Gísli einnig sem
framkvæmdastjóri Lífeyrissjóðs
Vestmannaeyja.
Fyrir mig og mína fjölskyldu var
traust og gott að eiga Gísla að. Ófá
handtök lagði hann af mörkum þegar
við vorum að byggja og natinn var
hann við barnabörnin og dætur mín-
ar hændar að honum og ömmu sinni.
Hann gaf þeim alltaf merki þegar
hann kom, sló þá létt með bíllyklinum
í eldhúsgluggann og þutu þær þá
með fagnaðarhrópum á móti honum.
Gísli var víðlesinn og talaði
dönsku, þýsku og ensku. Hafði einnig
góð tök á frönsku og ítölsku. Orða-
bækur las hann sér til ánægju og
fróðleiks. Góður var hann í stærð-
fræði og þolinmóðir að kenna dætr-
um mínum fræðin. Hann gladdist
jafnmikið og þær þegar áfanga var
náð. Þegar hann bauð þeim í bíltúr
kenndi hann þeim að reikna út þvers-
ummu. Fór það þannig fram að hann
benti þeim á númer bíla sem þau sáu
og svo var reiknað og reiknað.
Gísli gekk til liðs við Oddfellow-
regluna þegar hann var rúmlega
fimmtugur. Hann gerði það að vand-
lega athuguðu máli og eftir það helg-
aði hann félagsskapnum krafta sína
meðan heilsan leyfði. Hann starfaði
einnig lengi í Sjálfstæðisflokknum og
það var sú stjórnmálaskoðun sem
hann fylgdi alla tíð.
Í einkalífinu var Gísli farsæll. Ég
heyrði hann oft segja að hamingja sín
í lífinu væri að eiga svo góða konu
sem Elín er.
Síðustu þrjú árin hafið þau hjónin
oft dvalið á heimili okkar Engilberts
lengri og skemmri tíma vegna veik-
inda. Þeir tímar hafa verið bæði ynd-
islegir en um leið erfiðir. Yndislegt
og gott var að fá að hafa þau hjá sér
en erfitt að horfa upp á þjáningar
þegar þeim leið ekki nógu vel. Síð-
ustu mánuðir voru Gísla þungbærir.
Við vissum öll að líkaminn var að gefa
sig, en hugurinn var óbugaður. Hann
taldi kjark í okkur hin og var ofar í
huga að Ellu liði ekki illa, en að hann
sjálfur þyrfti á umönnun að halda.
Kvöldið áður en kallið kom gladdi
Gísli aðra með skemmtilegum sögum
og gamanmálum eins og honum ein-
um var lagið, fáeinum klukkustund-
um síðar var hann allur.
Kæri tengdafaðir, hafðu þakkir
fyrir allt.
Bryndís Hrólfsdóttir.
Besti dagurinn í lífi afa var 23.
ágúst 1947. Það var dagurinn sem
hann giftist ömmu. Þau hófu búskap
sinn á Selfossi þar sem þau eignuðust
jafnframt sinn fyrsta bíl, forláta
Willy’s-jeppa. Afi þreyttist aldrei á
að segja okkur sögur af ferðalögum
sem þau fóru í á jeppanum. Þá fóru
menn í útilegur í jakkafötum og með
hatt. Árið 1947 var afa einkar minn-
isstætt ár, þær voru ófáar sögurnar
sem hófust á orðunum: „Það var árið
1947 á Selfossi …“ Afi var mjög fróð-
leiksfús maður, las mikið og hafði
jöfnum höndum í nálægð sinni orða-
bækur, stærðfræðibækur og önnur
fræðirit. Erlend tungumál voru hon-
um hugleikin og grúskaði hann í
ensku, þýsku, ítölsku og frönsku og
las orðabækur og stærðfræðibækur
sér til skemmtunar. Hann kenndi
okkur systrunum að reikna þvers-
ummu og notaði til þess bílnúmer.
Við fórum oft með afa í langa bíltúra
og þá reiknuðum við þversummur af
öllum bílnúmerum sem við sáum og
afi kenndi okkur örnefni eyjanna,
sem hann þekkti vel, og þá fylgdu oft
með skemmtilegar sögur af skrítnum
mönnum.
Hús afa og ömmu sem afi teiknaði
sjálfur var sannkallaður ævintýra-
heimur fyrir okkur systurnar. Uppi á
lofti á skrifstofunni hans var hægt að
æfa fimleika og þar átti hann einnig
dularfullan bumbubana sem enginn
kunni að nota. Úr öðru herbergi lágu
svo „leynigöng“ undir súð, sem end-
uðu frammi á gangi. Þar var gaman
að skríða í gegn.
Skömmu fyrir áttræðisafmælið
sitt veiktist afi. Síðan þá hafa afi og
amma dvalið langdvölum hjá okkur í
Reykjavík. Þó svo að oft hafi verið
erfitt að horfa upp á mikil veikindi afa
var ómetanlegt að fá að hafa ömmu
og afa hjá sér og kynnast þeim á ann-
an hátt en áður.
Elsku afi, þann tíma sem við áttum
með þér munum við geyma í hjarta
okkar alla ævi.
Ólöf og Elín.
Elsku afi. Nú ert þú farinn frá okk-
ur og ert nú hjá skapara himins og
jarðar. Við elskum þig af öllu hjarta
og eigum eftir að sakna þín sárt. En
við vitum samt að þér líður vel núna
og það er það eina sem skiptir máli.
Þú áttir langa og góða ævi með góðri
fjölskyldu og áttir marga góða vini.
Þú átt svo mikið í æsku- og gleði-
minningum okkar, allar stundirnar
sem við áttum saman. Öll sumrin sem
við eyddum hjá ykkur ömmu eftir að
við fluttum frá Eyjum. Þú byrjaðir
alltaf á því að opna skottið þegar þú
náðir í okkur á flugvöllinn og sagðir:
„Drekkið þið ekki svona?“ Og þar var
fullur kassi af kókómjólk.
Svo voru það bíltúrarnir á sunnu-
dagsmorgnum sem við fórum í á
meðan amma hafði steikina til. Þegar
við vorum komin upp á hraun gafstu
alltaf í og okkur fannst þú fara svo
hratt að við veltumst um af hlátri. En
hraðinn var nú ekki nema 60 km/klst.
Þú varst alltaf að kenna okkur eitt-
hvað nýtt og segja okkur alls konar
sögur. Þú hafðir alltaf nægan tíma
fyrir allt og þú hafðir líka voðalega
gaman af því að æsa ömmu upp. Eins
og t.d. þegar þú varst með allskonar
grettur og grín við matarborðið.
Eitt sumarið þegar Ragna átti af-
mæli var amma búin að dekka upp í
stofunni og bannaði okkur að fara
þangað inn. En þá fórum við og opn-
uðum forstofuhurðina, því það var sól
og steikjandi hiti. En amma kom þá
gólandi út úr stofunni og sagði okkur
að loka því að sóparinn var úti og ryk-
ið kom allt inn. En þú sagðir að þetta
væri allt í lagi, það væri bara hægt að
láta gestina fá tusku og láta þá
þurrka af diskunum sjálfa. Og hlóst
svo bara.
Ein áramótin vorum við öll saman
komin, fjölskyldan, á Vallargötunni.
Við ákváðum svo að horfa á áramóta-
skaupið saman uppi, því að sjónvarp-
ið var stærra þar. En þegar þú ætl-
aðir að hækka í sjónvarpinu ýttir þú á
vitlausan takka og allt fór í steik. Og
allan tímann sem áramótaskaupið
var sáum við ekkert nema rassinn á
þér, því að þú varst að reyna að laga
sjónvarpið. Og þú heyrðir ekki neitt
þegar við vorum að hjálpa til því að
heyrnartækið var ekki alveg í lagi.
En allir veltust um af hlátri yfir þér
og sjónvarpinu.
Þú hafðir líka unun af því að lesa,
reikna, taka myndir af ýmsu skrítnu
dóti og einnig pæla í öllum hlutum og
tölum. Þú ert eina manneskjan sem
við þekkjum sem las orðabækur og
lagðir allt á minnið sem í þeim var.
Og það var ein ákveðin orðabók sem
þú varst lengi að lesa enda var hún
mjög þykk og þú ætlaðir að klára
hana áður en þú dæir. Og viti menn,
þú kláraðir hana stuttu áður en þú
varst allur.
Þegar þú veiktist fyrst af krabba-
meininu fékkstu lungnabólgu og
læknarnir sögðu okkur að þú myndir
deyja, enda varst þú svo veikur þessa
nótt að við sátum hjá þér alla nóttina.
En viti menn, þú hafðir það og þegar
Gunna kom með fyrstu vél frá Eyj-
um, byrjaðir þú á að segja við hana:
„Veistu það Gunna mín, mér leið svo
illa í nótt að ég hélt bara að ég dræp-
ist.“ Þú varst alltaf jafnorðheppinn.
Svo þegar við komum til þín með
blóm og kort sem á stóð: „Aldurinn
skiptir ekki máli nema að þú sért ost-
ur,“ gréstu úr hlátri og sagðir að
þetta væri besta kort sem þú hefðir
fengið. Enda geymdir þú það vel og
hlærð örugglega ennþá að því í dag.
Elsku afi, loksins fékkstu frið og
hvíld og þarft ekki að þjást lengur af
völdum veikinda þinna. En það er
alltaf sárt að segja bless, alveg sama
hversu lengi fólk er búið að lifa. En
eins og þú þá trúum við á líf eftir
dauðann og nú ert þú búinn að fá svör
við öllum þeim spurningum sem mað-
ur pælir í. Eins og hvernig er það
þegar maður deyr og af hverju er
himinninn blár? Núna ert þú engill á
himnum með Antoni Birgi og nú líður
ykkur báðum vel.
Þú þarft ekki að hafa neinar
áhyggjur af ömmu, því að við munum
öll passa hana og láta henni líða vel,
alveg sama hvað er.
Safnið yður ekki fjársjóðum á jörðu,
þar sem mölur og ryð eyðir og þjófar
brjótast inn og stela. Safnið yður held-
ur fjársjóðum á himni, þar sem hvorki
eyðir mölur né ryð og þjófar brjótast
ekki inn og stela. Því hvar sem fjár-
sjóður þinn er, þar mun og hjarta þitt
vera.
(Mt. 6, 19–21.)
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Elsku afi, takk fyrir allt sem þú
hefur kennt okkur og sagt frá. Við
þökkum fyrir öll árin sem við fengum
að eiga með þér.
Við elskum þig.
Ragna og Kristín.
Kynni mín af Gísla hófust er hann
og Elín vinkona mín gengu í hjóna-
band. Ég man þann dag eins og það
hefði gerst í gær. Það var á sólfögr-
um sumardegi í ágúst 1947 og héldu
foreldrar Ellu daginn hátíðlegan með
veglegri veislu. Ég man hvað mér
fannst þau falleg og hvað þau klæddu
hvort annað vel. Gísli var afburða
vandvirkur og góður málari eins og
hann átti kyn til, en Engilbert Gísla-
son faðir hans var landskunnur fyrir
verk sín, bæði sem húsamálari og
ekki síður sem listmálari. Aðallega
sótti hann myndefnið í náttúru og
sögu Eyjanna. Gísli og Ella byrjuðu
búskap á Selfossi og áttu þar góð ár
og eignuðust margt vinafólk. En
heimaslóðir áttu sín ítök í þeim sem
varð til þess að þau fluttu aftur heim
til Vestmannaeyja. Þá tók Gísli sig til
og byggði þeim fallegt hús við Vall-
argötu. Heimili þeirra var sérlega
hlýlegt og smekklegt og stóð öllum
vinum og vandamönnum opið. Þar
var dásamlegt að vera með þeim.
Gísli var alltaf til í glens og gaman og
aldrei man ég til þess að hann hall-
mælti nokkurri manneskju. Það
sýndi hið rétta innræti hans. Hann
var góður maður og vinur vina sinna.
Það mun ég geyma í minningunni. Vil
ég þakka allar þær mörgu ánægju-
stundir sem við hjónin áttum með
Gísla og Ellu.
Ég kom til þeirra hjóna kvöldið áð-
ur en hann lést og var hann þá hinn
kátasti þegar hann kvaddi mig með
faðmlagi og góðum kveðjum. Ekki
grunaði mig að þetta væri síðasta
skipti sem ég sæi hann í þessu lífi.
Elsku Ella mín, þetta eru örfá orð
til þess að segja þér hversu vænt
okkur Jóhannesi þótti um ykkur. Guð
styrki þig í sorginni kæra vinkona og
sömuleiðis sendum við börnum ykkar
og fjölskyldum þeirra, sem og öðrum
ættingjum, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guðfinna og Jóhannes.
Ég tel það lán að hafa sem ungling-
ur flutt búferlum til Vestmannaeyja.
Þar ber margt til en fremst ber þó
vináttu við gott og skemmtilegt fólk.
Einn þeirra sem ég kynntist á fyrstu
vikum veru minnar í Vestmannaeyj-
um var Gísli Engilbertsson, sem nú
er fallinn frá. Það var jafnaldri minn
Engilbert sonur Gísla sem leiddi okk-
ur saman en við Engilbert urðum
strax frá fyrsta skóladegi mínum í
Vestmannaeyjum nánir vinir. Það
voru æði margar heimsóknir sem við
Engilbert fórum á heimili hvor ann-
ars og við bundumst báðir traustum
vinarböndum við foreldra hins.
Gísla Engilbertsson var alltaf
gaman að hitta. Það var sama hvort
hann var að afgreiða í málningar-
verslun sinni, við málarastörf eða á
glæsilegu heimili þeirra hjóna, hans
og eftirlifandi eiginkonu Elínar
Loftsdóttur. Leiftrandi frásagnar-
gáfa, sem gerði hvaða hversdagsleg-
an atburð sem var að tilefni frásagn-
ar, þar sem húmor og
skemmtilegheit voru í fyrirrúmi,
GÍSLI
ENGILBERTSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: Í sunnudags-
og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstudag. Í
miðvikudags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birting-
ardag. Berist grein eftir að skilafrestur er útrunninn eða eftir að út-
för hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi.
Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins tiltekna skilafrests.
Skilafrestur
minningargreina