Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 61

heilsteypt. Hún dettur aldrei niður
eða glatar hugsjóninni sem stýrir
henni og er í raun draumur Gram
Parsons, sem á árum áður var
helsta átrúnaðargoð Adams, um
„algera, ameríska tónlist“ (e. „cos-
mic american music“) holdi klædd-
ur. Hæfilega á jaðrinum og hæfi-
lega ekki, með viðkomu í blús,
rokki, nýbylgju, sálar- og alþýðu-
tónlist. Plata sem Bruce Springs-
teen sem og Will Oldham gætu
sammælst um.
„Af einhverjum, sumir telja,
undarlegum ástæðum þá vil ég
ekki gefa plöturnar mínar út nema
ég sé mjög ánægður með þær,“
segir Adams og hlær. Hann segist
vissulega ánægur með viðtökurnar
sem platan hefur fengið en er ekki
mjög heimspekilegur hvað það
varðar. „Fólk er að kveikja á þess-
ari já. Fólk er ánægt og það er
auðvitað svalt.“
Einn þekktasti Ryan Adams-
aðdáandinn er efalaust Elton John.
Hann hefur lýst því yfir að Heart-
breaker hafi valdið því að honum
svall móður og varð óður og upp-
vægur í að fara að gera almenni-
lega tónlist á nýjan leik og lýsti því
yfir um leið að allar plötur hans
frá síðastliðnum tuttugu og fimm
ill blágrasmaður og mér fannst
svolítið skondið að vera að ræða
við hann um Smiths. Síðan hendum
við okkur í brjálað „rocka-billy“-
lag nokkrum sekúndum síðar.“
Adams telur hina bresku Smiths
hafa átt og eiga sér ennþá stóran
aðdáendahóp í Bandaríkjunum.
„Þeir voru algerir risar hérna.
Þó þeir hafi aldrei komið hingað og
haldið tónleika þá seldu þeir fullt
af plötum hérna – og gera enn.“
Alger, amerísk tónlist
Tímasetningin á Gold hefði ekki
getað verið betri. Hún er gefin út
þegar hinn illskilgreinanlegi tón-
listargeiri „americana“ nýtur hvað
mests umtals, sérstaklega þá hjá
þeim sem telja sig „alvarlega“
þenkjandi popppælara og -hlust-
endur. Þetta ofurvíða svið tekur
inn í raun allt það sem „amerískt“
mætti telja í tónlistarsköpun.
Rokk, blús, kántrí, sálartónlist og
miklu miklu meira; tex-mex, cajun,
blágras, alþýðutónlist og svo má
telja.
Hvað sem rökræðum um gildi
þessa merkimiða líður verður Gold
með réttu að teljast meistaraverk í
þessháttar tónlistariðkun. Platan
er löng, fjölbreytt en þó merkilega
árum væru drasl! En þegar Adams
er spurður út í þetta „Elton John
mál“ bregst hann illa við.
„Hvað meinarðu með þetta „Elt-
on John mál“?“ svarar hann kulda-
lega. „Elton er vinur minn, ég hef
þekkt hann í eitt og hálft ár. Hvað?
(kaldhæðnislega) Kom eitthvað
fyrir hann?“
Pilturinn slakar þó á þegar hann
er spurður út í hvernig þeir hafi
kynnst en hann og Elton hafa spil-
að nokkrum sinnum saman. Á ein-
um tónleikunum tók Elton lagið
„La Cienega Just Smiled“ af Gold
og svo sungu þeir saman hið
ódauðlega lag Eltons „Rocket
Man“. „Elton skrifaði mér bréf á
sínum tíma,“ upplýsir Ryan. „Mjög
fallegt bréf. Ég talaði við hann aft-
ur og við höfum haldið sambandi
síðan.“
„Ég spila ekki kántrírokk“
Eins og áður segir er „kántrí“-
skotin tónlist mikið í deiglunni um
þessar mundir. Guð veit hvers
vegna, en í áratugi hefur þetta ver-
ið eitt úthrópaðasta tónlistarform
sem þekkst hefur. En Adams virð-
ist leiður á kántrítali, þrátt fyrir að
hafa leitt eina helstu jaðar-kántr-
ísveit seinni tíma og hans fyrsta
tónlistarást sé sprottin þaðan.
„Ég spila ekki kántrírokk þannig
að ég veit ekki hvað þú ert að tala
um,“ segir Adams stuttur í spuna
er ég inni hann eftir skoðun hans á
góðu gengi þess tónlistarforms
undanfarið. „Ég hef ekkert með
kántrí að gera, né kántrírokk. Ég
bý til rokkplötur – eins og Elvis.“
Þegar það er lagt fyrir hann að
líkast til sé þessi „americana“-
stimpill orðinn að klisju er hann
jafn ósáttur. „Já, ég meina … Ég
veit ekki hvað það er. Ég er frá
Ameríku og ég spila rokktónlist.
En ég spila ekki kántrítónlist, þar
sem ég veit ekki hvað það þýðir.
Og ég spila ekki jaðar-kántrí,
vegna þess að ég er ekki neitt sér-
staklega að bera mig eftir jaðr-
inum. En ég skil hvað þú meinar.
Það er búið að pinna niður þennan
ákveðna undirflokk en ég hef aldr-
ei getað samsamað mig honum og
mun aldrei gera. Ég trúi einarð-
lega á hreinræktað rokk og ról og
mér líður vel að spila það.“
Það er ekki hægt að sleppa
Ryan Adams úr viðtali án þess að
spyrja hann aðeins út í Gram Par-
sons heitinn, þennan brautryðj-
anda sem brúaði bilið á milli kántrí
og rokks á sínum tíma og ber fulla
ábyrgð á ferli Adams og hans líka
– þótt hinn ungi rokkari myndi lík-
lega seint gangast við því.
„Ég er mjög hrifinn af Gram,“
viðurkennir Adams. „En ég hef
ekki hlustað á hann í tvö ár, svo ég
sé nú hreinskilinn við þig. Hann
snertir mig ekki eins og hann gerði
áður. Ég fer í gegnum hin og þessi
tímabil og það oftast fremur hratt.
Það er svo mikið af tónlist þarna
úti – og svo lítill tími.“
arnart@mbl.is
Það dylst engum sem verður á vegi Ryans Adams að þar fer drengur
sem í einu og öllu hefur tileinkað sér lífsstíl rokks og róls.
FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 61
BSG
Vesturgötu 2, sími 551 8900
í k v ö l d
Tilnefnd til
Óskarsverðlauna
sem besta erlenda myndin
Golden Globe 2002
Besta Erlenda Myndin.
Besta handrit
Kvikmyndahátíðin í Cannes
NO MAN’S LAND
Á yfir 100 topp tíu listum um heim allan
Besta erlenda myndin
Gagnrýnendasamtökin í LA
Besta handrit
Evrópsku Kvikmyndaverðlaunin
Ein besta
erlenda mynd ársins
Samtök Gagnrýnenda
Besta erlenda myndin
Gagnrýnendasamtökin í Las Vegas
Áhorfendaverðlaun
Bandarísku Kvikmyndasamtökin
SG-DV ÓHT-Rás2 -kvikmyndir.com -MBLHJ
Kapphlaup við tímann
(Race Against Time/
Gangsta’s Paradise)
Spennumynd
Bandaríkin, 2000. Myndform VHS.
Bönnuð innan 16 ára. (90 mín.)
Leikstjórn: Geoff Murphy. Aðalhlutverk:
Eric Roberts, Sarah Wynter.
LEIKARINN Eric Roberts hefur
hreiðrað mjög vel um sig algerlega í
óæðri endanum á þeim kvikmynda-
iðnaði sem systir hans, Julia, trónar
á toppnum á. Veður
hann úr einni B-
myndinni í aðra og
lætur þar léleg
handrit og annað
hvergi á sig fá. Sú
sem hér um ræðir
er í skárri kantin-
um fyrir Eric Ro-
berts-mynd og er-
um við þar að tala um skalann frá
hálfri til einnar og hálfrar stjörnu.
Hér er á ferð tæknitryllir með öllu
tilheyrandi, s.s. mönnum í illa saum-
uðum framtíðareinkennisbúningum
hlaupandi um með plastbyssur, til
erkitýpísks illmennis sem á það fylli-
lega skilið að hrapa fram af háhýsi í
lokin (úps – þar ljóstraði ég óvart
upp endalokunum). Roberts tekur á
hlutverki sínu af aðdáanlegri alvöru
og er söguþráðurinn nógu skemmti-
legur í einfaldleika sínum til þess að
halda athyglinni frá upphafi til enda.
Heiða Jóhannsdóttir
Myndbönd
Tæknitryll-
ir með til-
heyrandi