Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Heiðveig Sörens-dóttir fæddist í
Heiðarbót í Reykja-
hverfi í S-Þing., 6.
maí 1914. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Húsa-
vík 3. mars síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Sigríðar
Sigurðardóttur og
Sörens Sveinbjarnar-
sonar. Systkini henn-
ar voru Jón Helgi,
Sigurður og Guðrún
Helga. Hún ólst upp í
Heiðarbót til 23 ára
aldurs, er hún fluttist
með foreldrum sínum í Aðalból í
Aðaldal og bjó þar til hún giftist
Gesti Kristjánssyni árið 1942. Þau
bjuggu í Múla í Aðaldal til 1986 er
þau fluttust til Húsavíkur og
bjuggu þar til æviloka. Gestur lést
1990. Börn Heiðveigar og Gests
eru: a) Jón Helgi, f. 1943, kvæntur
Halldóru Maríu Harðardóttur,
börn þeirra eru Brynja, Heiðrún
og Díana og b)
Guðný, f. 1952, gift
Aðalgeiri Karlssyni,
og fósturbörn þeirra
eru Ólafur Svanur,
Einar og Aðalheið-
ur. Einnig ólu þau
upp dótturson Gests,
c) Stefán, f. 1946,
kvæntur Heru Her-
mannsdóttur, börn
þeirra eru Árninna,
Ástþór og Stefán.
Dætur Gests frá
fyrra hjónabandi,
sem Heiðveig ól upp
ásamt manni sínum,
eru d) Friðrika, f. 1929, gift Jak-
obi Pálmasyni, börn þeirra eru
Pálmi og Guðný og e) Kristbjörg,
f. 1932, gift Helga Hallgrímssyni
og börn þeirra eru Björk, Hall-
grímur, Gestur og Heiðveig
Agnes.
Útför Heiðveigar fer fram frá
Grenjaðarstaðarkirkju í Aðaldal í
dag og hefst athöfnin klukkan 14.
„Þar bíða vinir í varpa, sem von er
á gesti.“ Þetta voru huggunarorðin
þín, við ástvinamissi, og ég veit að
það hefur verið góður hópur sem tók
á móti þér í „varpanum“, er þú
kvaddir okkur á sunnudaginn og
lagðir af stað í lokaferðina.
Þú varst ferðbúin.
Þegar þér var sagt það eftir jólin,
að ekkert væri hægt að gera annað
en bíða endalokanna, tókst þú því af
sama kjarki og æðruleysi og öllu
öðru.
Þú sagðir okkur að þegar ekki
væri lengur hægt að ganga út um
móa og setjast niður á græna þúfu,
þá væri lífið orðið lítils virði.
Þú varst mikill náttúruunnandi,
og umhyggja þín fyrir öllu lífi var
stórbrotin, hvort sem í hlut átti
gróður jarðar, kýrnar þínar eða
mannfólkið.
Hjá þér áttu öruggt skjól börn,
unglingar, aldraðir og olnbogabörn
lífsins.
Æskustöðvarnar í Heiðarbót voru
þér ákaflega mikils virði, þótt þú
flyttir þaðan aðeins 23 ára gömul
niður í Aðaldal og byggir í dalnum, í
nærri hálfa öld var alltaf „heima“ í
Reykjahverfi.
Að kvöldi 11. júlí 1942 giftust þið
foreldrar mínir í Grenjaðarstaðar-
kirkju, og genguð síðan upp yfir
Krossmóinn að Múla í húminu, veðr-
ið var hlýtt, blækyrrt, kvöldsólin
speglaðist í Laxá, og mófuglarnir
sungu.
Mér finnst oft eins og þetta hafi
verið fyrirboði ykkar sambands.
Ég vil þakka ykkur pabba ynd-
isleg bernskuár, það er ómetanlegt
að fá að alast upp í öryggi sem fylgir
því að heyra foreldra sína aldrei
hækka róm hvort gegn öðru, þótt
jafnvel hafi stundum verið tilefni,
var börnunum allavega hlíft við því.
Ég hef sagt að hverjir tveir væru
fullsæmdir af þínu ævistarfi, slík var
starfsorka þín, þér féll sjaldan verk
úr hendi, enda margir í heimili, mik-
ið saumaðir þú, prjónaðir og bak-
aðir, allt þurfti að gera heima.
Þú hafðir yndi af góðum söng og
lestri, en alltaf gengu prjónarnir þó
þú værir að hlusta á útvarp eða lesa,
og margt vetrarkvöldið sofnaði ég út
frá tifinu í prjónunum, eða værð-
arlegu hljóðinu frá gömlu fótstignu
saumavélinni þinni, því langir voru
vinnudagarnir þínir.
Ljóð voru þér ákaflega hugleikin,
þú áttir allt safn Davíðs Stefáns-
sonar og hélst mikið upp á hans
verk. Ég spurði þig á dögunum
hvort ég ætti ekki að ná í ljóðabók
eftir Davíð sem þú gætir haft á
sjúkrahúsinu og litið í þér til gam-
ans.
Þú horfðir á mig um stund og
sagðir svo: „Ætli það nokkuð, ég
kann öll ljóðin hans held ég.“ Sem
sagt allt safnið.
Heiðarleiki var þér mikils virði
bæði í orði og verki, og taldir þú að
sannleikurinn væri ætíð sagna best-
ur, þótt stundum sviði undan í bili.
Þannig ólst þú okkur upp í aga, en
líka mikilli hlýju, sem hefur reynst
gott veganesti.
Elsku mamma mín, þetta eru fá-
tækleg kveðjuorð, en þakka þér all-
ar góðu minningarnar sem þú skilur
eftir handa mér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín
Guðný.
Alltof oft birtist dauðinn okkur
óvænt og miskunnarlaus og skilur
eftir sig djúp og illlæknanleg sár.
En dauðinn á sér aðra hlið, bjarta og
líknandi og þannig trúi ég því að
hann hafi sótt þig elsku amma mín.
Þrátt fyrir alla þína hlýju og þol-
inmæði, þá agaðir þú okkur krakk-
ana, hikaðir ekki við að segja okkur
hvað betur mætti fara en hvattir
okkur jafnframt til dáða. Ekki minn-
ist ég þó þess að þú hafir reynt að
stýra ákvörðunum okkar, þú hafðir
þá trú á okkur að þú leyfðir okkur
að marka okkar eigin framtíð, og
fyrir það er ég þér þakklát. Þú varst
ein fárra sem hefur haft áhrif á mig
alla tíð frá barnæsku, mótaðir mig
og gerðir mig að betri manneskju.
Ég veit ekki hvar ég ætti að byrja
þegar ég rifja upp okkar stundir.
Ferðirnar upp á Stöpulinn, þar
sem þú kenndir mér nöfn blóma og
jurta, kartöflugarðurinn, berjaferð-
irnar, stundirnar í fjósinu og fjár-
húsinu. Þú kenndir mér að prjóna
og sauma, að lesa og í þeim minn-
ingum er Selurinn Snorri einhverra
hluta vegna ofarlega í huga. Síðast
en ekki síst þá tel ég að þú hafir
kennt mér að treysta á sjálfa mig og
vera sjálfri mér nóg. Þú rifjaðir
stundum upp loforð sem þú gafst
mér. Þá var ég nokkurra ára og bað
þig um að deyja aldrei. Þú sagðir að
þú hefðir staðið við það loforð nú
þegar ég væri vaxin úr grasi. Óhætt
er að segja að þú hafir verið kjark-
mikil með stórt hjarta. Þú komst
alltaf til dyranna eins og þú varst
klædd, það var ekki þinn stíll að
koma aftan að fólki. Framar öðru
lagðir þú áherslu á heiðarleika og
hreinskiptni, sagðir að sannleikur-
inn væri sagna bestur, jafnvel þótt
sviði undan honum á stundum. Þú
sagðir umbúðalaust hvað þér bjó í
brjósti, hafðir skýra mynd af mönn-
um og málefnum, og myndaðir þína
eigin skoðun, þurftir ekki að gera
skoðanir annarra að þínum. Vissu-
lega gastu verið dómhörð og snörp í
tilsvörum, en allaf tókstu þó upp
hanskann fyrir þá sem minna máttu
sín. Börn, gamalmenni og þá ekki
síst þeir, sem höfðu á einhvern hátt
orðið undir í baráttu lífsins, áttu
öruggt skjól hjá þér. Þú varst af
þeirri kynslóð kvenna sem tók jafn-
an hagsmuni samferðamanna fram
yfir sína eigin. Varla man ég eftir
því að þér félli verk úr hendi. Eftir
annasama daga settist þú niður með
prjóna, við útsaum eða við saumavél.
Þær eru óteljandi flíkurnar, mynd-
irnar og púðarnir sem þú hefur gert
og flest allt gefið, en það sem er án
vafa fallegast eru þó skírnarkjólarn-
ir sem þú prjónaðir handa okkur
frænkunum. Ég hef stundum velt
því fyrir mér hvernig þú myndir
haga lífi þínu, ef þú hefðir sömu
tækifæri til mennta og við konur
höfum í dag. Ég spurði þig þegar við
kvöddumst hinni hinstu kveðju hvað
þú hefðir viljað gera í dag ef þú vær-
ir ung kona. Þú hikaðir ekki þegar
þú sagðir að þú hefðir viljað vera
fornleifafræðingur. Þú varst vilja-
sterk kona, sem lést þitt aldrei eftir
liggja, hafðir kraftinn og greindina
og þú hefðir vissulega farið þá leið
sem þú hefðir sett þér, enginn hefði
stöðvað þig.
Þú tókst tíðindum um alvarleg
veikindi þín með æðruleysi og bug-
aðist aldrei. Ég náði ekki að vera hjá
þér þegar þú kvaddir, en ég var hjá
þér nokkru áður. Við vissum báðar
að þetta væri kveðjustundin, en við
vorum ekkert að tala of mikið um
það. Spjölluðum bara eða þögðum,
ég hélt um hönd þína. Ég bauð þér
um kvöldið að lesa fyrir þig, sem þú
þáðir. Það kom mér ekki á óvart
þegar þú baðst mig um að lesa úr
Sölku Völku, sem er að okkar
beggja mati ein af betri bókum sem
við höfum lesið. Þú óskaðir eftir því
að ég læsi kveðjukafla þeirra Sölku
og Arnalds, – það varð jafnframt
okkar kveðjukafli.
Elsku amma. Ég trúi því að dauð-
inn hafi sótt þig friðsæll og líknandi.
Ég mun sakna þín, Jón Hallmar
sonur minn talar nú mikið um þig og
dauðann, hann var ótrúlega hændur
að þér frá fyrstu tíð. Ég hef ekki
einungis minningarnar okkar heldur
það sem meira er um vert – ég bý
yfir því sem þú gafst mér í veganesti
fyrir lífið, og það mun ég reyna að
ávaxta og miðla til sonar míns.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín
Heiðrún.
Elsku langamma.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
(Halldór Kiljan Laxnes.)
Þinn
Jón Hallmar.
HEIÐVEIG
SÖRENSDÓTTIR
 


 
 

 





 




 


 

 
    
 
 
 
  


 
  
  




 




 ! 
  "##
  

   !" # 
 !

$%# 
 
$ 
 
  & '$ & (
$ 
 
  ) * 
* 
  + ,$- .
!"  /)0 
  %#  
&$(1
  2"3
 
/ /0  / / /0 4
$ % 


 
 

 





 



& 5%-& +%-+!!6
.7!) .0 
 /89
 :)"$
 

&'
 
 




        $ % 4




 
 

 
 





 



& 5
 
!;

& 5
!!6
<)
 /=>
. .
  
 

 ( 
 ! $ 
 
&  . &(  + 1-  

? &(    # * )7 
&( &4&(   !   % 
+ . &(  

 )
 &( 
& .
  
/ /0  / / /0 4
$ % 

 
 ) 

 




 



%-+!!& 5!!6
.:( )
!'(   $ :)"$
  
 

 ( 
 ! %    *0"

 *)0 %   &  
* % 
! 
2//!4% 
2 
$! -!   
 &( 
    / /0    ./0 4
*
  %
  

 ) 

 +)




+5+
*%@16
-5!!6
.7 "$
  



 , 
 ) 2( $,. 
1 (4+ /)0  
 ,4+ /)0 
+ /)0 242 $ 
!  *4+ /)0  
&/),41 ( 

.41 (
/ /0 4
$ % 

 
 




 



&A!
2+!!6
)(
B  =C2
+ :
    &)

  -'


 

 ./ +
  


 -'

 


  00#
1
  


 
  +  '


 

 2
 + 2 &$    )0 .
& &$    %#  
 /)0&$  !$( 
  
@  &$   ' .*) 
/ /0  / / /0 4