Morgunblaðið - 09.03.2002, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 9. MARS 2002 47
koma fyrst upp í hugann þegar Gísla
er minnst. En þótt léttleiki frásagn-
arinnar hafi verið eitt helsta einkenni
Gísla var hann samt alvarlega þenkj-
andi maður. Hann hafði gömul gildi í
hávegum og var sennilega íhalds-
maður í bestu merkingu þess orðs.
Hann var þó móttækilegur fyrir nýj-
ungum og ég minnist þess að þegar
ég naut gistivináttu þeirra hjóna fyr-
ir nokkrum árum kom ég að Gísla þar
sem hann var að læra og æfa sig á
tölvu, sem hann hafði nýlega fest
kaup á, þá kominn á áttræðisaldur.
Ég held reyndar að nýjungar á
tæknisviði hafi verið áhugamál Gísla
allt til hinstu stundar.
Andlát Gísla Engilbertssonar átti
sér nokkurn aðdraganda. Hann hafði
um nokkurt árabil átt við veikindi að
stríða og undir lokin var ljóst að
hverju dró. Fráfall ástvinar er þó
alltaf erfitt og ég bið góðan Guð að
styrkja Elínu, börn þeirra hjóna og
fjölskyldur þeirra og aðra aðstand-
endur í þeirri sorg sem nú umlykur
þau. Ég kveð Gísla Engilbertsson
með virðingu.
Pétur Bjarnason,
Akureyri.
Um rúmlega tuttugu og þriggja
ára skeið er saga Gísla Engilberts-
sonar samtvinnuð sögu Lífeyrissjóðs
Vestmannaeyja. Á stofnfundi sjóðs-
ins var fulltrúi Iðnaðarmannafélags
Vestmannaeyja, Gísli Engilbertsson
málarameistari, kosinn í fyrstu
stjórn hans. Sú stjórnarseta varaði
óslitið næstu níu árin, þar til Gísli var
ráðinn forstöðumaður sjóðsins frá
ársbyrjum 1979, en því starfi gegndi
hann næstu ellefu árin. Starfsmaður
sjóðsins var hann allt til júlí 1992, er
hann lét af störfum á sjötugasta og
fjórða aldursári, og sá m.a. um af-
greiðslu lífeyrismála allan starfstím-
ann.
Gísli var mikil félagsvera, léttur í
lund að eðlisfari og var létt um mann-
leg samskipti. Hann var fagurkeri
með listamannseðli og áhugamaður
um alla tækni og nýjungar, nánast
haldinn ólæknandi þekkingarþrá.
Frásagnargleði átti hann einnig í rík-
um mæli og átti þá létt með að draga
fram broslega þætti tilverunnar.
Þessir eiginleikar gerðu hann síung-
an í anda og þeim hélt hann til síðasta
dags.
Lífsförunautur Gísla og eiginkona,
Elín Loftsdóttir, hefur einnig til að
bera mikla lífsgleði og kraft. Af dugn-
aði og ósérhlífni hefur hún búið þeim
Gísla glæsilegt heimili. Smitandi létt-
leiki og glaðværð húsfreyjunnar,
hvort sem er í amstri hversdagsins, á
mannamótum, eða svífandi í kringum
gesti, ásamt fyrrnefndum eðlisþátt-
um Gísla, gera þau hjónin minnis-
stæð hverjum sem kynntist þeim.
Það eru forréttindi að eiga samleið
með slíkum.
Einstök gestrisni og myndarskap-
ur hafa skipað öndvegi á heimili Gísla
og Elínar. Svo samhent voru þau um
góðar móttökur, að tæpast varð und-
an því vikist að ganga til stofu og
þiggja kaffi og meðlæti, þótt erindið
væri upphaflega allt annað en setjast
að veisluborði. Vildu tímatakmörk
gesta hrökkva skammt við slíkt at-
læti og þarfnast endurskoðunar.
Sú umhyggja og velvild sem Gísli
og Elín sýndu okkur hjónunum, þeg-
ar við fluttum til Eyja og ég gerðist
samstarfsmaður hans, er okkur
ómetanleg. Ófá skipti bauð Gísli mér í
bíltúra um Heimaey og þuldi að-
komumanninum örnefni, sagnir af at-
burðum og frásagnir af lífi eyjar-
skeggja fyrr og síðar. Einnig benti
hann á lestrarefni sem bætt gæti
þekkingu mína á sögu eyjanna og
staðháttum. Þekking Gísla, næmi
hans á náttúruna og umhverfi allt, en
umfram allt ást hans til átthaga
sinna, gera þessar samverustundir
ógleymanlegar.
Náttúruunnandi og heimsmaður
er kvaddur með þökk og virðingu að
leiðarlokum.
Eftirlifandi eiginkonu Gísla, Elínu
Loftsdóttur og börnum þeirra hjóna,
Guðrúnu og Engilbert, og fjölskyld-
um þeirra, eru færðar innilegar sam-
úðarkveðjur frá Lífeyrissjóði Vest-
mannaeyja og fyrrverandi
samstarfsfólki Gísla á lífeyrissjóðn-
um.
Torfi Sigtryggsson.
✝ María Jóhanns-dóttir fæddist í
Tunguseli í Þórs-
hafnarhreppi 18. júlí
1928. Hún lést á Heil-
brigðisstofnun Þing-
eyinga á Húsavík 3.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Lúther
Grímsson, f. 25.10.
1894, d. 22.11. 1978,
og Ólöf Arngríms-
dóttir, fædd 3.10.
1909, d. 5.10. 1989.
Systkini Maríu eru:
1)Kristbjörn, f. 18.10.
1926; Arngrímur, f. 20.5. 1930;
Guðrún, f. 10.7. 1932, d. 9.9. 1980;
Guðbjörn, f. 2.7. 1934, d. 21.7.
1996; Gunnlaugur Marinó, f.
10.12. 1938; Hólmfríður Kristín, f.
20.7. 1944.
María var ógift en 17. desember
1955 ól hún tvö sveinbörn, annað
andvana, en eftir lifir Ævar, aðal-
bókari. Faðir drengjanna var Áki
Karlsson, f. 30. apríl 1928, d. 28.
mars 1999. Maki Ævars er Þór-
anna Jónsdóttir, hárgreiðslu-
meistari, og börn þeirra eru: 1)
Ævar Þór, f. 14.2. 1982, sambýlis-
kona Sylvía Björk
Kristjánsdóttir, f.
16.7. 1977. 2) Guð-
rún María, f. 18.8.
1984. Barn Þórönnu
og fósturdóttir Æv-
ars er Elísa Rún
Jónsdóttir, f. 14.1.
1977, og er sambýlis-
maður hennar Jón
Höskuldsson, f. 11.2.
1971. Barn þeirra er
Anna Karen, f.
18.10. 2001.
María ólst upp í
Tunguseli og var í
heimahúsum fram á
unglingsár er hún fyrst hleypti
heimdraganum og var ráðskona
meðal annars um tíma á Syðra-
Lóni í Þórshafnarhreppi. Árið
1948 fluttist hún til Húsavíkur og
bjó þar til dánardags. Á árunum
1948 til 1962 vann hún ýmis ráðs-
konu- og fiskvinnslustörf á Húsa-
vík. Í liðlega 33 ár, eða frá 1. apríl
1962 til starfsloka í ágúst 1995,
starfaði hún hjá Húsavíkurkaup-
stað við heimilishjálp.
Útför Maríu fer fram frá Húsa-
víkurkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hve allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín,
elsku góða mamma mín. –
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflzt við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín –
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín. –
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá guði skín.
(Árni Helgason.)
Þinn sonur
Ævar.
Elsku amma mín, kallið þitt
fékkstu á sunnudaginn síðastliðinn.
Mér þykir mjög erfitt að hugsa til
þess að maður eigi aldrei eftir að sjá
þig aftur hérna megin, þig sem alltaf
varst svo góð við allt og alla, vildir
öllum vel sem í kringum þig voru.
Það er margt sem kemur upp
þegar maður leitar eftir minningum
um þig, og eitt eiga þær sameig-
inlegt, það er það að þær eru allar
ljúfar og góðar.
Ég man eftir því þegar þú bauðst
mér að gista hjá þér í fyrsta skipti.
Spenntur fór þá lítill polli til hennar
ömmu sinnar og fékk gistingu, og
þær gistingar áttu eftir að verða
fleiri og fleiri, því heima hjá þér
fannst mér best að vera, rólegt og
yfirvegað. Þetta var orðið þannig að
ég var farinn að láta þig vita ef ég
ætlaði að gista heima hjá mömmu og
pabba, því ég var alltaf hjá þér.
Ég gerði allt með þér, enda
varstu ekki bara amma mín, heldur
varstu einn af mínum betri vinum
sem ég gat treyst, því þú hlustaðir
alltaf á það sem ég hafði að segja, og
alltaf varstu sammála mér. Þó að ég
hafi verið lítill gutti að afsaka að ég
hafi ,,óvart“ verið að kasta snjókúl-
um í bíla þá tókstu alltaf upp hansk-
ann fyrir mig. Þannig varstu bara,
elsku amma, vildir allt fyrir mig
gera og ég vona að ég hafi líka gert
ýmislegt gott fyrir þig. Við tókum
einnig mjög oft í spil, spiluðum
stundum fram eftir miðnætti, og á
meðan dældirðu í mig góðgæti, smá-
kökum eða súkkulaðistykkjum og
oft fékk súperdósin að vera með í
þeim veislupakka handa litlum
gutta, það var nú alls ekki ónýtt.
Söguna af því þegar ég kom einu
sinni hlaupandi um hánótt á náttföt-
unum heim til þín sagðir þú mér oft
og hlógum við mikið að því svona á
seinni árum.
Á sumrin varstu venjulega vökn-
uð þegar gott var veður um helgar
eldsnemma til að slá garðinn og
skoða rabarbarana og grúska aðeins
í blómabeðunum. Þá fékk maður að
raka og taka þátt í því með þér, en
þegar svo kom að því að maður fékk
að slá garðinn sjálfur, þá nánast
rifnaði maður úr monti. Í skólanum
gekk svona upp og ofan hjá mér, oft
var maður nú að gera kannski eitt-
hvað sem maður átti ekki að gera,
þá kom amma og tók upp hanskann
fyrir mig. Ég minnist þess að þegar
ég einu sinni kom heim til þín úr
stærðfræðiprófi, þá sagði ég þér það
að prófið hefði verið mjög erfitt og
að hinir krakkarnir segðu það líka.
Þá sagðir þú eitthvað á þá leið:
„Merkilegt hvað þessir kennarar
eru farnir að búa til erfið próf handa
krökkum í dag,“ og afsakaðir mig út
í ystu æsar. Svona var þetta alltaf
hjá þér gagnvart mér, elsku amma
mín.
Jólin voru góðir tímar hjá okkur,
en þau byrjuðu á laufabrauðsgerð-
inni. Mikið rosalega var gaman að
gera laufabrauð með þér. Laufa-
brauðið var gert heima hjá þér, ætt-
ingjar komu og hjálpuðu til, mamma
og pabbi og systur mínar komu
einnig. Svo þegar laufabrauðið var
búið fór fólk að tínast heim, nema
auðvitað ég. Þá fórstu venjulega að
útbúa deig fyrir smákökurnar því þá
varstu oftast í ,,kökustuði“ og þegar
þú varst búin að því þá laumaðist ég
oft inn í ísskápinn og fékk mér að
bragða á þessu frábæra deigi sem
þú bjóst svo vel til. Svo daginn eftir
þá vantaði nú kannski eitthvað upp á
uppskriftina, þá sagði ég þér að ég
hefði nú kannski fengið mér smá
deig, en það var allt í lagi, þá bjóstu
bara til meira deig og ekkert vanda-
mál. Þannig varst þú, elsku amma
mín.
Í þau ár sem við þekktumst
skammaðir þú mig aldrei þó svo að
vissulega væri kannski ástæða til.
Árin liðu og við urðum eldri og ég
kannski ekki eins mikið með þér og
ég hefði viljað svona á síðari árum.
Svo í júlí á síðasta ári greindist þú
með krabbamein. Dagarnir á eftir
voru mér mjög erfiðir og allri fjöl-
skyldunni því öll elskuðum við þig
svo mikið. Þú vildir að lífið gengi
sinn vanagang. Ekki varstu sátt við
það ef við vorum farin að ofvernda
þig alveg, þú sem varst í gegnum
tíðina búin að sjá um þín mál alltaf
sjálf og af miklum hetjuskap ættir
allt í einu að fara að fá hjálp við
heimilisverk sem þú hafðir alltaf
gert. Tókst það einfaldlega ekki í
mál svona í byrjun.
Þó að þú hafir kannski vitað það
innst inni hvað var að gerast þá
sýndir þú mér aldrei þess merki að
eitthvað alvarlegt væri að, eina sem
þú sagðir mér var að þú ætlaðir að
drepa þennan krabbadjöful og
standa uppi sem sigurvegari. Við
fengum að vera með þér um jólin og
þú fékkst að sjá hana Önnu Karen
sem þú varst svo montin af.
Ég fékk svo að hafa þig á tvítugs-
afmælinu mínu. Þessi tími var
dásamlegur, við máttum aldrei
halda að þér liði illa, þú sagðir oftast
ef maður spurði þig hvernig þér liði:
,,Mér líður bara ágætlega.“ En síð-
ustu vikur hafa verið þér erfiðar, ég
veit að þér leið ekki vel ef þú vissir
af einhverjum sem liði illa út af veik-
indum þínum, amma mín, það lýsir
þér best, þáðir aldrei neitt af nein-
um, vildir frekar gefa. Þér fannst
svo sjálfsagt að gefa, t.d. mér, þú
hefur gefið mér meira en nokkur
annar í lífinu, en ef maður gerði eitt-
hvað fyrir þig, skutlaði þér t.d. eitt-
hvert, þá fannstu alltaf leið til að
endurgjalda það.
Elsku amma mín, sjúkdómurinn
sigraði í þessari baráttu, þú barðist
og barðist og gafst þig alla í þetta
stríð en sjúkdómur sem þessi er
ósigrandi þegar hann uppgötvast
seint. En í mínum huga ert þú sig-
urvegarinn og verður það alltaf.
Núna ert þú búin að hitta Gunnu,
Óla og fleira gott fólk sem hefur tek-
ið á móti þér. Það er stór hluti af
mínu hjarta horfinn og verður hann
lengi að gróa. Mig langar eiginlega
ekki til að hætta að skrifa þér, elsku
amma mín, en ég veit að þú kemur
til með að fylgjast vel með mér og
við komum til með að hittast aftur
seinna og þykir mér gott að hugsa
til þess.
Góða ferð, amma mín, og gangi
þér ævinlega sem allra best, það
áttu manna mest skilið.
Ævar Þór Ævarsson.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar Maríu. Amma Maja, eins og
við systkinin kölluðum hana alltaf,
var ein sú blíðasta og duglegasta
kona sem ég hef nokkurn tímann
kynnst. Hún tók öllum svo vel og
gerði aldrei neinn mannamun. Hún
vann hörðum höndum allt sitt líf en
var mjög nægjusöm og það þurfti
ekki mikið til að gleðja hana. Það
var nóg að fara í heimsókn, hringja
eða senda henni bréf og þá ljómaði
hún af ánægju í marga daga. Í októ-
ber á síðasta ári eignuðumst við Jón
dóttur og var það mikil gleði fyrir
okkur að fá tækifæri til að sýna
ömmu litla sólargeislann okkar. Hún
talaði ekki um neitt annað en hvern-
ig dúllan sín hefði það og hvort hún
braggaðist ekki vel.
Ef þú einu sinni hafðir kynnst
henni ömmu minni þá var það vin-
átta að eilífu því ekki er hægt að
gleyma svona góðri konu.
Elsku amma, við munum alltaf
hugsa til þín. Hvíldu í friði.
Elísa Rún og fjölskylda,
Noregi.
Elsku amma mín. Hérna sit ég og
skrifa minningargrein um þig en
það er svo erfitt, amma, því í huga
mínum ertu ekki dáin. Þú verður
alltaf lifandi.
Þú varst svo frábær amma. Ef ég
var t.d. í slæmu skapi þá fór ég til
þín því þú hlustaðir á mig og vildir
allt fyrir mig gera. Aðeins þú gast
leyft þér að segja við mig: „Allt í lagi
elskan, þetta líður hjá, því máttu
trúa.“
Oft var nú glatt á hjalla á neðri
hæðinni þegar við tókum Ótukt. Það
var uppáhaldsspilið þitt og gátum
við spilað endalaust.
Elsku amma, sl. ár hefur verið
þér erfitt en eins og þín var von og
vísa léstu engan bilbug á þér finna
heldur ætlaðir þú að sigrast á veik-
indunum, en, amma mín, í þetta sinn
varðstu að láta í minni pokann.
Þú gast verið hjá okkur um jólin
og það var frábær tími. Þótt þú vær-
ir orðin mikið veik í desember fórstu
að baka á fullu eins og þú varst vön
og gerðir þínar frábæru smákökur
sem bara þú, amma, getur bakað.
Ég get bara ekki lýst dugnaðinum í
þér því hann var svo ótrúlegur.
Síðan fékkstu að sjá litla gullmol-
ann þinn, hana Önnu Karen litlu,
sem þú sást ekki sólina fyrir. Það
fannst þér yndislegt.
Ég sakna þín svo mikið, amma
mín. Sé til framhaldslíf trúi ég því að
þú sért nú í hásæti því hjartalag þitt
var svo gott.
Guð blessi sálu þína, amma mín.
Þín nafna og barnabarn
Guðrún María.
Ef til vill er sá vegur hvað tor-
skildastur sem maðurinn gengur frá
vöggu til grafar. Á vegferð flestra
verða margir vegatálmar, sem erfitt
getur verið að ráða í, svo er um líf og
dauða. En víða eru vegamót, þar
sem skilja leiðir. Þegar svo stendur
á er manni tamt að staldra við og
líta til baka eða ráða í rúnir hins
ókomna.
Fyrir flesta er lífið ráðgáta, en
samt svo áhugavert, að hinir hæf-
ustu hugsuðir hafa leitast við, öldum
saman eða svo langt sem maðurinn
þekkir til, að ráða lífsgátuna. Só-
krates spurði t.d.: „Hvaðan kem ég,
hvað er ég og hvert fer ég?“ Svör við
þessum spurningum hafa fallið á
ýmsa vegu en enginn sem eftir hefur
leitað hefur komist að niðurstöðu og
því síður leyst þessa miklu ráðgátu.
En trú manna á hið óþekkta er mikil
og hefur um aldir fleytt mannkyninu
gegnum hin mestu bálviðri sem
geisað hafa í mannheimum og svo
mun einnig verða um ókomna tíma.
María Jóhannsdóttir frá Tungu-
seli, móðursystir mín, hefur nú kvatt
þennan heim, aðeins 73 ára. María
var fædd 1929, dóttir Jóhanns Luth-
ers Grímssonar, bónda í Tunguseli,
og Ólafar Arngrímsdóttur. Systkini
Maríu voru sex, tvö þeirra eru nú
látin, þau Guðrún og Guðbjörn. Eft-
irlifandi eru Kristbjörn og Marinó,
bændur í Tunguseli, Grímur bóndi í
Hvammi og móðir mín Hólmfríður
Kristín, húsfrú í Reykjavík.
María eignaðist tvíbura með Áka
Karlssyni en hann er nú látinn. Ann-
ar tvíburanna lifði en það er Ævar
Ákason, endurskoðandi á Húsavík.
Hann er kvæntur Þórönnu Jóns-
dóttur og eiga þau saman tvö börn,
Ævar Þór og Guðrúnu Maríu. Þór-
anna átti eina dóttur fyrir, Elísu
Rún. Ég minnist Maju frænku sem
ákaflega hæglátrar og vingjarnlegr-
ar konu, konu sem alltaf hafði allt á
hreinu og tíma þegar til hennar var
leitað, hún hafði þann starfa að vera
öðrum til hjálpar við heimilisþrif.
Ég veit að allir sem nutu hjálpar
hennar minnast hennar með sökn-
uði.
María var búin að berjast við
veikindi sín í tæpt ár þegar hún
kvaddi þennan heim sátt við guð og
menn. Ég, ásamt systur minni og
móður, kveð nú látinn vin og bið
þann er stjórnar stjarnaher að
styrkja og styðja ástvini Maríu heit-
innar. Nú er hún þar sem hún getur
litið yfir hópinn sinn laus við allar
þjáningar. Blessuð sé minning henn-
ar.
Sigurjón Kristjánsson.
MARÍA
JÓHANNSDÓTTIR
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta