Morgunblaðið - 24.03.2002, Blaðsíða 20

20 SUNNUDAGUR 24. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
TVEIR íslenskir kylfingar,Björgvin Sigurbergssonúr golfklúbbnum Keili íHafnarfirði, og BirgirLeifur Hafþórsson úr
golfklúbbnum Leyni á Akranesi,
fóru nýlega til Afríku til að taka þátt
í tveimur golfmótum í svonefndri
áskorendamótaröð (European
Challenge Tour) evrópskra atvinnu-
kylfinga. Björgvin var að stíga sín
fyrstu skref sem atvinnumaður eftir
að hafa verið þrefaldur Íslands-
meistari í höggleik og holukeppni
sem áhugamaður á árunum 1992–
2000, en Birgir Leifur var kominn
með talsverða reynslu sem atvinnu-
maður undanfarin fimm ár. Höfund-
ur greinarinnar átti kost á því að
fara með til Afríku sem aðstoðar-
maður og kylfusveinn Björgvins og
greip tækifærið fegins hendi.
Undirbúningurinn
Björgvin og Birgir höfðu báðir náð
öðru stigi af þremur á undirbúnings-
móti (Qualifying School) vegna
áskorendamótaraðarinnar á síðasta
ári. Birgir gerðist atvinnumaður árið
1997 og hefur verið að reyna að kom-
ast inn á sjálfa Evrópsku mótaröðina
síðan, en Björgvin gerðist atvinnu-
maður á árinu 2001 og var nú að fara
í sín fyrstu mót á áskorendamóta-
röðinni. Báðir höfðu þeir æft af
kappi innanhúss hér heima á Íslandi
frá haustinu, en ekki haft tækifæri
til að leika golf utanhúss í vetur.
Fyrsta hlutverk aðstoðarmanns-
ins var að sjá til þess að allir fengju
nauðsynlegar bólusetningar. Þetta
varð að gerast að minnsta kosti mán-
uði fyrir brottför til þess að mótefni
væru komin fram í blóði fyrir kom-
una til Afríku. Ekki var laust við að
færi um ferðamennina þegar þeim
var sagt frá öllum sjúkdómunum
sem verjast þyrfti (gulusótt, mænu-
veiki, barnaveiki, kóleru, lifrarbólgu,
stífkrampa, taugaveiki) og sprautu-
stungunum sem í vændum væru.
Allt hafðist þó að lokum. Vega-
bréfin voru svo send til London með
bólusetningarvottorðinu til að fá
nauðsynlegar áritanir til Kenýa og
Zambíu. Flugfar var pantað frá Ís-
landi til London og farmiðar keyptir.
Haft var samband við enska golf-
ferðaskrifstofu sem sá um að skipu-
leggja ferðina frá London til Afríku
og panta gistingu á báðum stöðum
og reyndist það hið mesta lán. Útbú-
inn var lyfja- og sjúkrakassi til ferð-
arinnar og sérstaklega hugað að lyfj-
um til að verjast malaríu. Þá voru
settar reglur um það hvernig haga
ætti mat og drykk til að draga úr
hættu á meltingarsýkingu. Íslensku
kylfingarnir tóku þessu jafnalvar-
lega og golfleiknum og sluppu alveg
án óhappa.
Ferðin
Lagt var af stað frá Keflavík síðla
dags sunnudaginn 24. febrúar. Snjó-
föl lá yfir landinu og 10 stiga frost
var úti. Í London var um 10 stiga hiti
og þaðan var flogið með breiðþotu
seint um kvöldið ásamt 20 öðrum
kylfingum. Ferðalangarnir sváfu í
dúrum um nóttina, en lítið var um
þægindi í troðfullri vélinni. Komið til
Nairobi í Kenýa að morgni næsta
dags og hafði hitinn úti þá enn hækk-
að um 10 stig. Lengi var beðið eftir
farangrinum og svo fór að ein ferða-
taskan kom ekki fram. Gömul rúta
beið okkar við flugstöðina og skrölti
hún af stað í áttina til borgarinnar
þegar töskum og golfpokum hafði
verið komið fyrir. Aðalvegurinn frá
flugvellinum var vissulega malbikað-
ur en götin í malbikinu og djúpar
holurnar urðu ekki til að draga úr
skröltinu.
Meðfram veginum sáum við sýn,
sem í raun er ekki hægt að lýsa fylli-
lega með orðum. Þar birtust okkur
heilu hverfin af kofahreysum úr ein-
földu bárujárni, óhefluðu smíða-
timbri eða grófum einangrunarplöt-
um sem klæddar voru svörtum
plastpokum. Við sáum fljótt að þetta
voru ýmist heimili manna eða at-
vinnuhúsnæði. Sjá mátti bæði iðju-
laust fólk á ýmsum aldri ráfa um í
stórum hópum og um leið ýmsar til-
raunir til atvinnustarfsemi, s.s. hús-
gagnasmíð, bílaviðgerðir, matvöru-
verslanir, minjagripasölur og margt
fleira, flest í rykinu við vegarkantinn
og án nokkurs skjóls. Þarna sáum
við í fyrsta sinn á ævinni raunveru-
lega veraldlega eymd og vorum sem
steini lostnir.
Við vorum hins vegar á leið í
virðulegan golfklúbbinn umkringd-
an hárri girðingu, hermönnum, lög-
reglumönnum og sérstökum örygg-
isvörðum, til þess að búa þar við
vestrænan munað og með þjón á
hverjum fingri. Þegar betur var að
gáð sást reyndar að hin andlega
eymd var sennilega ekki eins mikil.
Húsgögnin virtust mörg listasmíð,
minjagripirnir voru bæði afar fjöl-
breyttir og oft mjög frumlegir og
spaugilegar upphrópanir og tilboð
skreyttu útiveitingastaðina. Milli
húskofanna teygðu sig þvottasnúrur
fullar af litskrúðugum fatnaði og
undir þeim voru gjarnan börn að
leik, flest virtust hrein og snyrtilega
klædd.
Æfingar og æfingahringir
Ferðamönnunum var að lokum
skilað á Windsor Golf and Country
Club þar sem við bjuggum í viku-
tíma. Aðstaðan var frábær. Við feng-
um stórt herbergi á jarðhæð í tengi-
byggingu, en einnig voru til reiðu
íbúðir og smáhýsi sem gestir gátu
leigt. Þarna voru setustofur, mat-
sölustaður, veitingahús, útiveitingar,
golfbúð, sundlaug, gufubað og full-
kominn heilsuræktarsalur með
tækjum og starfandi leiðbeinanda.
Fyrir aftan klúbbinn var svo góður
og vel hirtur 18 holu golfvöllur. Eftir
léttan hádegisverð fórum við með
sendibíl klúbbsins á keppnisvöllinn
Muthaiga Golf Club sem var í um 10
mínútna akstursfjarlægð. Okkur
varð ekki alveg um sel þegar þangað
kom. Úti fyrir biðu misjafnlega vel
klæddir ungir menn í stórum hópum,
en völlurinn var lokaður með girð-
ingu og stóru járnhliði sem örygg-
isverðir gættu. Ungu mennirnir voru
að reyna að komast að sem kylfuber-
ar fyrir atvinnumennina, en inni á
vellinum beið annar eins hópur sem
hafði fengið formlega heimild til
starfans.
Björgvin og Birgir Leifur fóru
beint á æfingasvæðið til að æfa golf-
sveifluna og höggin en aðstoðarmað-
urinn fór að sinna ýmsum formsat-
riðum, svo sem að nálgast skilríkin
og fá aðgangskort að klúbbnum.
Seinna um daginn voru spilaðar
seinni níu holurnar á vellinum og að-
stoðarmaðurinn fékk sína fyrstu
reynslu sem kylfusveinn í brennandi
sólarskini og 25 stiga hita. Atvinnu-
mennirnir skoðuðu völlinn vandlega,
sérstaklega flatirnar, og slógu gjarn-
an tvo bolta frá hverjum stað til að
skoða árangur með mismunandi
kylfum og mismunandi höggtækni.
Allt gekk vel en þegar leið á daginn
fór ferðaþreytan að segja til sín og
það voru mjög fegnir menn sem
skriðu upp í rúm sín til stuttrar
hvíldar fyrir kvöldmatinn meðan að-
stoðarmaðurinn skrifaði um viðburði
dagsins í dagbókina sína.
Æfingadagarnir urðu fleiri og
kylfusveinninn dáðist oft að því
hversu duglegir hans menn voru.
Dæmigerður æfingadagur hófst með
því að spilaðar voru 18 holur á vell-
inum (æfingahringur) og var þá
stöðugt hugað að því að læra á völl-
inn og að beita réttri tækni. Flat-
irnar voru allt öðruvísi en þær ís-
lensku. Grasið var stíft og þótt það
væri snöggslegið varð að huga vel að
vaxtarstefnu þess. Pútt á móti vaxt-
arstefnu varð að vera fastara og
gera mátti ráð fyrir að kúlan hopp-
aði, sveigði af leið og rúllaði mun
skemur en þegar púttað var með
vaxtarstefnunni. Eftir æfingahring-
inn var stutt hvíld og léttur miðdeg-
isverður, en síðan farið beint á æf-
ingasvæðið og æft stöðugt í að
minnsta kosti tvo klukkutíma. Þá var
aftur tekin stutt hvíld en síðan farið í
heilsuræktarsalinn í klúbbnum,
teygt á þreyttum vöðvum og gerðar
styrktaræfingar í allt að tvo klukku-
tíma. Kylfusveinninn varð auðvitað
að fylgja fordæmi atvinnumannanna
en fékk að hafa æfingatímann
styttri.
Golfmótin
Markmiðið með ferðinni var að fá
reynslu og æfingu á atvinnumanna-
móti og að mæla sig við hina. Ekki
mátti gera kröfu um mikla sigra.
Hvorugur Íslendinganna komst í
gegnum niðurskurðinn sem fór fram
eftir tvo daga í hvoru móti. Um 150
kylfingar hófu leik fyrsta daginn, en
aðeins 50–60 fengu að halda áfram
alla fjóra dagana og þeir einir fengu
peningaverðlaun. Birgi Leifi tókst
þó að vinna eitt mótið þar sem sam-
an var teflt atvinnumönnum og
áhugamönnum. Undirritaður fylgd-
ist að sjálfsögðu náið með golfleik
Björgvins allan tímann og sannfærð-
ist um að hann ætti fullt erindi á
áskorendamótaröðina. Góður mæli-
kvarði fékkst fyrstu tvo dagana í
Nairobi, því að Björgvin lék þá með
þeim atvinnumanni sem að lokum
vann það mót. Björgvin sló jafnlöng
högg, staðsetti sig jafnvel á braut og
púttaði svipað og hinn. Það sem á
vantaði var nákvæmnin í stuttu
höggunum, sem kylfusveinninn vildi
kenna aðstöðuskortinum og æfing-
arleysinu heima. Alvarleg mistök
voru afar fá.
Það var skemmtilegt að sjá ís-
lenska fánann blakta með fánum
meira en 20 annarra þjóða við klúbb-
húsið. Innfæddir töluðu ýmist ensku
eða swahili sín á milli, en á svæðinu
heyrðist að auki danska, sænska,
finnska, þýska, franska, hollenska og
vafalítið fleiri mál. Klúbbhúsin voru
yfirleitt stór og vel búin. Þar var
veitingasala sem opnaðist út á ver-
önd, þar sem hægt var að fylgjast
með golfleiknum og fagna fallegum
höggum inná flatirnar næst klúbb-
húsinu. Því var strangt fylgt eftir að
menn fengju ekki aðgang án skil-
ríkja, en slík skilríki fengu til dæmis
innfæddu kylfusveinarnir ekki. Í af-
herbergi stóðu konur úr kvennadeild
klúbbsins og buðu kylfingum kökur
og brauð. Þær voru einnig sérlega
vinsamlegar við íslenska kylfusvein-
inn sem gætti þess að hrósa tesop-
anum þeirra að verðleikum.
Hermenn sáust í tveggja til
þriggja manna hópum við útjaðar
golfvallarins allan hringinn. Örygg-
isverðir gættu allra dyra og hliða.
Fjöldi vallarstarfsmanna var á ferli,
sumir klæddir í skærgula samfest-
inga, sumir í hvíta „læknasloppa“ og
enn aðrir í sínum eigin fátæklegu
fötum. Þeir sópuðu laufblöðum af
brautum og flötum, skófu og rökuðu
sandgryfjur og fylgdust með golfkúl-
um sem lentu utan brauta. Allt var
fólkið þeldökkt, grannvaxið og létt í
hreyfingum. Flestir starfsmennirnir
voru alvörugefnir við störf sín, en
brosmildir og vinsamlegir þegar
þeim var heilsað og afar kurteisir.
Klúbbhúsin
Andrúmsloftið við upphaf golf-
mótanna var sérkennilegt. Ys og þys
Þegar lífið snýst um
Íslensku atvinnukylfing-
arnir Björgvin Sigurbergs-
son og Birgir Leifur Haf-
þórsson tóku þátt í áskor-
endamótaröð í Afríku nú
fyrir skemmstu. Jóhann
Heiðar Jóhannsson gerðist
kylfusveinn.
Ljósmynd/Jóhann Heiðar
Björgvin á síðasta teig á Lusaka Golf Club í Zambíu. Hann er þarna með „driver“ í höndunum og hefur stillt sér upp fyrir
teighöggið. Með kylfunni sló hann síðan bæði langt og beint, og var síður en svo eftirbátur annarra.
Sundlaugin við Windsor Golf and Country Club og var munaðurinn í hróplegu
ósamræmi við kofabyggðina sem blasti við á leiðinni frá flugvellinum.
Birgir Leifur og Björgvin á æfingasvæðinu. Þarna þarf ekki palla eða skjól fyrir
veðri og vindum. Kúluvélar sjást ekki og hver kylfingur slær sínar eigin golf-
kúlur. Við hinn enda svæðisins standa kylfusveinarnir og safna sama kúlunum.
’ Þegar nær dróleiktíma færðist al-
varan yfir. Menn
urðu fjarrænir og
hugsuðu hver um
sig. Þögnin á fyrsta
teig var algjör og
ekkert mátti trufla. ‘