Morgunblaðið - 24.03.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 24. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ



 
   

    


  



     
 


 
   
 
 
 
   
  
!"
# "  $%#!!  &$  ! ' "$
( )  " #!! 
) %$ ) *  $%#!! 
  $%#!!  +) " $
( "
)  $%#!! 
%  % 
$)
%  %  % ,

 
 
  








 

   




  



 
     !
!" #$ % $ &'(  
%) $ % $ &'' $ *$($ % +,$$
, % $ &'(    $' +$ '' $
$+ % $ &'(   "  $'' $

'$$ % $ &'' $ $$  , '(  
$$- $( . " ( 

/ $/) $ + / $/ $/) $

 



   


 





  
  



  


   



!"   #$$

       
  !"     # $%  
  "    &    

    '( 
)   
' ' ' ' ' "



 

 



 


  

  
 


  
 



   
 

  
   !!"
 !" #$%% !
& &
& & %$' 
( #) *! !" #$%$'  (+ 
! % !
,+# *!
!" #$%$' 

+ !" #$%$' 
 
 -%% !
 ) ! ) !.


 
 

  





  
      
 
      

 
 
  
  ! " ! # 
$ 
  !" %" # 
  #     &




   

   
  


  


   
     !"
    
 


  
 
 
     
  !!"
 #$%&' &()* 

+, %&' &(-  .$/  0 )* 
1& %&' &()*     23 -
  $%&' &(- && +  )* 
 .$%&' &()*  4 & #$()-
5 50 $-+$&+0((50 #
Mín kæra frænka
Maríanna er látin. Síð-
ustu mánuðir hafa ver-
ið erfiðir hjá litlu fjöl-
skyldunni hennar
Maríönnu. Eiginmað-
ur, dóttir og faðir hafa vakað yfir
henni og frændfólk og vinir hafa
fylgst með og beðið og vonað eftir
bata, en nú er stríðinu hennar lokið.
Við mamma kvöddum Maríönnu á
afmælisdaginn hennar 3. febrúar sl.
og er sú stund okkur dýrmæt þó erf-
ið hafi hún verið. Við trúum því og
fundum að hún vissi af nærveru okk-
ar.
Á þessum tímamótum koma upp
margar góðar minningar. Það var
alltaf mikill samgangur milli heimila
okkar Maríönnu, einstakur kærleik-
ur var milli þeirra systkinanna
mömmu og Haraldar og Lísu konu
hans, sem og allra 10 systkinanna frá
Þóroddsstöðum. Maríanna var ein-
staklega frændrækin og naut hún sín
alltaf vel með stórfjölskyldunni frá
Þóroddsstöðum og lagði mikla rækt
við hana. Mér eru m.a. minnistæð
ættarmótin og stóra jólaballið sem
við nokkrar frænkur undirbjuggum
og héldum og ógleymanleg er dvölin
okkar í Stykkishólmi fyrir nokkrum
árum, þegar við ferðuðumst um
Snæfellsnes undir leiðsögn frænda
okkar Haraldar Sigurðssonar jarð-
fræðings.
Kæru Jens Pétur, Lísa Björk og
Haraldur. Ég og fjölskylda mín vott-
um ykkur okkar innilegustu samúð-
ar. Megi minningarnar góðu um okk-
ar kæru frænku lifa.
Svanhildur.
Í byrjun árs 1969 kom saman hóp-
ur 30 ungra stúlkna víðsvegar af
landinu til að hefja nám við Hjúkr-
unarskóla Íslands. Þær yngstu voru
18 ára og hinar litlu
eldri. Hjúkrunarskólinn varð okk-
ar heimur næstu 3 árin. Við vorum
ungar, áhugasamar og staðráðnar í
að ná settu marki. Það var hér, sem
við kynntumst og bundumst sterk-
um böndum, deildum sætu og súru.
Þarna var lagður grunnur að ævi-
langri vináttu okkar. Ein í þessum
hópi var Marianna, sem við í dag
kveðjum með sárum söknuði, ósáttar
við ótímabært fráfall hennar. Hún
var björt yfirlitum, nett, allt hennar
fas fínlegt og fágað, og hún hafði til
að bera festu og öryggi, sem bar vott
um það góða uppeldi og kærleik, sem
hún naut hjá foreldrum sínum, þeim
Haraldi Þorvaldssyni og Lise Þor-
valdsson sem lést fyrir nokkrum ár-
um. Að loknu hjúkrunarnámi aflaði
Marianna sér sérmenntunar í svæf-
ingarhjúkrun, sem hún vann við í
mörg ár m.a. í Danmörku í 2 ár, en þó
aðallega á Landakotsspítala. Síðar
breytti hún um starfssvið og starfaði
við heilsugæslu til æviloka. Í starfi
sínu var hún sjálfri sér samkvæm,
MARÍANNA
HARALDSDÓTTIR
✝ Maríanna Har-aldsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 3.
febrúar 1950. Hún
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
12. mars síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Dómkirkj-
unni 21. mars.
full af áhuga, færni og
umhyggju, sem skjól-
stæðingar hennar nutu
jafnt sem samstarfs-
fólk. Í hjúkrun eru
störfin oft ósýnileg öðr-
um en þeim, sem þeirra
njóta og veldur hver á
heldur. Störf sín vann
Marianna jafnan af al-
úð og reyndar erum við
margar skólasystur
hennar, sem hún hlúði
að á erfiðum stundum,
hvatti og örvaði. Ótelj-
andi eru gleðistundirn-
ar, sem við áttum sam-
an. Skemmst er að minnast
Ítalíuferðar, hvar við dvöldum á slóð-
um Puccinis í eina viku haustið 99. Af
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendi í þeirri ferð stöldrum við helst
við minninguna um lautarferð á
ströndinni, sem varpaði slíkum
höfga á hópinn að farandsölukonu
sem átti leið um, tókst að selja okkur
silkislæður fagrar og vænar og á svo
góðu verði að flestar okkar létu ekki
eina nægja. Það hefur aldrei skipt
máli að slæðurnar reyndust ekki úr
silki og hafa ekki komið að neinum
sérstökum notum nema sem yndis-
leg minning um augnablik, þegar við
áttum heiminn.
Eitt sinn var ákveðið að hylla
landsbyggðina og var haldið til Ak-
ureyrar þar sem við áttum dýrðar-
daga og við nutum gestrisni skóla-
systra sem þar búa. Við héldum
veglega upp á útskriftarafmæli okk-
ar á 5 ára fresti og fengu þá makar
okkar oftast að vera með. Þóttu
þessar veislur takast með afbrigðum
vel.
Þess á milli hittumst við reglulega,
oft í hádegismat á laugardögum, en
nú síðustu ár höfum við aðallega far-
ið í gönguferðir, gjarnan með menn-
ingarlegu ívafi, aðallega á Reykja-
víkursvæðinu, og reynt að kynna
markverða staði í nánasta umhverfi
þeirrar okkar sem sér um göngu-
túrinn þann daginn. Og leiðin lá á
Seltjarnarnesið þar sem Marianna
og Jens Pétur bjuggu sér yndislegt
heimili ásamt dóttur sinni Lísu, sem
nú verður að takast á við móðurmissi
aðeins tvítug. Þennan dag gengum
við út í Gróttu og borðuðum þar
síðbúinn morgunverð. Eins og alltaf
gleymdum við okkur við mas og hlát-
ur, og var þá gott að hafa Jens Pétur
og hundinn þeirra Tyrra, sem gættu
að sjávarföllum, og gengum við til
baka þurrum fótum. Þegar við hugs-
um til Mariönnu fer um okkur hlýr
straumur og birtan yfir minningu
hennar lýsir okkur veginn áfram og
við sættum okkur við það næstbesta
sem er gjöfin að hafa átt vináttu
hennar, góðvild og glaðværð. Þegar
við nú lútum höfði í trega og söknuði
er hugur okkar og samúð fyrst og
fremst hjá fjölskyldu hennar. Fjöl-
skyldu, sem hún var stolt af og var
henni svo dýrmæt og kær. Í faðmi
fjölskyldunnar átti hún gott líf og í
faðmi fjölskyldunnar kvaddi hún líf-
ið. Jens Pétur, Lísa og Haraldur.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni og
blessi minningu góðrar eiginkonu,
móður og dóttur. Við hollsysturnar
munum varðveita minninguna um
Mariönnu og halda heiðri hennar á
lofti um ókomin ár.
Skólasystur, E-holli.
Maríanna Haraldsdóttir átti lang-
an, fjölbreytilegan og gifturíkan
starfsferil sem hjúkrunarfræðingur.
Fljótlega eftir að hún lauk námi sér-
hæfði hún sig í svæfingum og starf-
aði við þá grein svo og ýmsar aðrar
greinar hjúkrunar bæði hér á landi
og erlendis.
Hún fór að hasla sér völl innan
heilsugæslunnar þegar hún hóf störf
við heimahjúkrun Heilsuverndar-
stöðvar Reykjavíkur árið 1980.
Þegar hún hafði starfað þar um
tíma, gerðust þau ánægjulegu tíðindi
að hún varð barnshafandi að sínu
fyrsta og eina barni, sannarlegu
óskabarni. Það skyggði þó á þann
gleðilega viðburð, að á meðgöngunni
kom í ljós illkynja mein. Hún tókst á
við vágestinn af fullum krafti og
hafði betur, komist var fyrir meinið
og hún eignaðist myndarstúlku.
Nú blasti björt framtíðin við.
Maríanna hóf síðan störf við sína sér-
grein, svæfingarnar, en árið 1991
kom hún aftur til heilsugæslunnar og
hóf nú störf við Heilsugæslustöðina á
Seltjarnarnesi. Hún varð fljótt deild-
arstjóri og hægri hönd hjúkrunar-
forstjóra og tók við starfi hjúkrunar-
stjóra árið 1997. Árið 1999 varð hún
staðgengill hjúkrunarforstjóra, sem
var í leyfi. Það var þá sem Maríanna
kom inn í hinu fámennu stétt hjúkr-
unarforstjóra Heilsugæslunnar í
Reykjavík.
Margir úr hópnum höfðu kynnst
henni áður, en nú urðu kynnin nánari
og meiri og jafnframt frá öðrum
sjónarhóli. Það var mikill fengur að
Maríönnu. Þótt hún kæmi ný inn í
gróinn hóp, sem staðið hafði saman
gegnum súrt og sætt og látið að sér
kveða í sínum baráttumálum, var
eins og hún hefði alltaf tilheyrt hon-
um og lét hvergi deigan síga. Hún
hafði margt til málanna að leggja og
lét í sér heyra. Hún flutti mál sitt af
háttvísi og festu, þannig að á hana
var hlustað.
Hún var greind, glaðlynd, og vel-
viljuð, enda virt og vinsæl á sínum
vinnustað Heilsugæslunni á Sel-
tjarnarnesi og ekki síst hjá þeim,
sem öllu máli skiptir á þessum vett-
vangi, þjónustuþegum stöðvarinnar,
enda stundaði hún starf sitt af fag-
mennsku og ábyrgð.
Eitt sinn fóru hjúkrunarforstjór-
arnir saman til Kaupmannahafnar,
þá kynntist maður enn nýrri hlið á
Maríönnu og það var hversu
skemmtileg hún var og góður félagi.
Þótt vel tækist til í starfi hjúkr-
unarforstjóra, þá hneigðist hugur
hennar í aðra átt og eftir að hafa set-
ið í því í rúmt ár, sagði hún því lausu
og haslaði sér völl á nýju sviði. Hún
fór í námsleyfi og að því loknu tók
hún að sér ásamt öðrum, verkefnis-
stjórn við sérstakt rannsóknarverk-
efni, sem lýtur að högum aldraðra í
heimahúsum. Ekki hafði hún lengi
sinnt því starfi þegar óvelkominn
gestur bankaði uppá öðru sinni, nú
greindist hún með heilaæxli. Eftir
aðgerð tóku við þungbær veikindi,
og lést Maríanna eftir um það bil
fimm mánuði
Fimmtíu og tvö ár eru ekki hár
aldur í dag og mikið álag að verða
fyrir tveimur alvarlegum heilsu-
farsáföllum á ekki lengri ævi. Mar-
íanna tókst við þau bæði af miklu
æðruleysi og hetjulund studd af sinni
góðu fjölskyldu, eiginmanni Jens
Pétri og einkadótturinni Lísu Björk,
föður og öðrum ættingjum og vinum.
Við þökkum Maríönnu samfylgd-
ina og einlægar samúðarkveðjur
sendum við fjölskyldu hennar og
öðrum þeim sem eiga um sárt að
binda vegna ótímabærs fráfalls
hennar.
Blessuð sé minning Maríönnu
Haraldsdóttur hjúkrunarfræðings.
Hjúkrunarforstjórar
Heilsugæslunnar í Reykjavík.
Kveðja frá Heilsugæslu-
stöðinni á Seltjarnarnesi
Í dag kveðjum við Maríönnu Har-
aldsdóttur hjúkrunarfræðing.
Starfsfólk heilsugæslustöðvarinnar
hefur fylgst með veikindum hennar
undanfarna mánuði og vitað að
hverju stefndi. Þó dauðinn hafi nú
verið líknandi er kveðjustundin sár
og söknuður ættingja og vina mikill.
Maríanna starfaði sem hjúkrunar-