Morgunblaðið - 24.03.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 24. MARS 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ BrynhildurBjörnsdóttir
fæddist í Pálsgerði í
Höfðahverfi 22. júlí
1918. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
16. mars síðastlið-
inn. Hún var dóttir
hjónanna Björns
Árnasonar bónda í
Pálsgerði og Guð-
rúnar Sumarrósar
Sölvadóttur. Systk-
ini Brynhildar eru:
Árni, f. 4.2. 1910,
látinn, Ragna, f.
29.4. 1914, Sesselja, f. 9.6. 1918,
látin, og Björn, f. 19.8. 1920, lát-
inn. Brynhildur giftist Ingjaldi
Péturssyni frá Norðfirði, f. 2.11.
1901, d. 20.6. 1961. Þau eiga
fjögur börn: a) Garðar Pétur, f.
23.5. 1931, kvæntur Svövu Svav-
arsdóttur, f. 14.3. 1937. Börn
þeirra eru: Inga Elísabet, f. 6.3.
1961, látin, og stjúpsonur Stein-
dór Helgason, kvæntur Láru
Þorvaldsdóttir og eiga þau eitt
barn. b) Kolbrún Rósa, f. 31.8.
1938, gift Kára Snorrasyni, f.
14.9. 1935. Börn þeirra eru:
Snorri, kvæntur Magdalene
Kárason, hann á þrjú börn og
fjögur barnabörn; Brynhildur, í
sambúð með Jóhannesi Sigur-
geirssyni, hún á fjögur börn;
Helga, gift Ólafi Matthíassyni,
hún á þrjú börn og
eitt barnabarn;
Ingjaldur, hann á
tvö börn; og Kári,
kvæntur Evu Hrönn
Pétursdóttur og
eiga þau fjögur
börn.c) Pálrún
Hrönn, f. 23.5. 1947,
var gift Tómasi
Tómassyni. Börn
þeirra eru: Ingjald-
ur, kvæntur Odd-
rúnu Hansdóttur,
þau eiga þrjú börn;
Ragnhildur, gift
Þór Aðalsteinssyni,
þau eiga tvö börn; og Haukur
Herbert. d) Brynhildur Bára, f.
29.3. 1951, gift Birgi Rafni
Styrmissyni. Börn þeirra eru:
Ásthildur, í sambúð með Hlyni
Erni Þórissyni; Silja Björk, gift
Ásgeiri Sigurjónssyni, þau eiga
tvö börn; Birkir Már, í sambúð
með Berglindi Andrésdóttur,
hann á einn son; og Bryndís.
Brynhildur og Ingjaldur hófu
búskap á Eskifirði og bjuggu þar
til 1944 en þá fluttu þau til Ak-
ureyrar og bjuggu þar alla tíð.
Brynhildur vann ýmis störf utan
heimilisins, s.s saumaskap og við
Skrúðgarða Akureyrarbæjar.
Útför Brynhildar fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudaginn 25. mars, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Elsku amma mín, nú þegar þú ert
horfin á braut sækja minningarnar á
mig. Þú varst alltaf boðin og búin að
hjálpa öllum, sama hver það var,
bara að þú gætir létt lífið hjá við-
komandi, þá leið þér sjálfri svo vel.
Það voru margir sem sóttu styrk til
þín. Þegar við systkinin vorum lítil
þá heimsóttir þú okkur á haustin,
komst með Norðurleiðarútunni til
Blönduóss, við biðum við gluggann
heima og þegar rútan renndi inn
staðinn baðst þú bílstjórann að
stoppa við Blöndubrúna, þá stukk-
um við út og hlupum á móti þér til að
bera töskurnar fyrir þig. Við vissum
að þegar þú komst til okkar á haust-
in þá tókst þú fram saumavélina og
saumaðir jólaföt á okkur öll systk-
inin. Þú varst svo flink með sauma-
vélina og bara allt sem þú tókst þér
fyrir hendur.
Eftir að ég stofnaði fjöldskyldu og
fór að búa þá komst þú alltaf til mín
til að gera slátur og kæfu. Þú varst
svo dugleg og þurftir alltaf að hafa
eitthvað fyrir stafni. Svo þegar ég
flutti til Reykjavíkur þá komst þú til
mín á hverju ári. Þegar að ég sagði
krökkunum mínum að amma á Ak-
ureyri ætlaði að koma þá voru allir
svo spenntir, hvenær kemur amma
og klukkan hvað, voru þau alltaf að
spyrja. Á morgnana þegar ég fór að
hella uppá kaffi og leggja á borð þá
vissu litlu börnin sem ég passa á
daginn að amma kæmi fram. Þau
biðu við herbergisdyrnar hjá þér og
þegar þú komst fram hlupu þau öll
fram í eldhús og allir settust hjá þér
og fengu sér rúgbrauð með kæfu og
þú söngst fyrir þau svo klöppuðu all-
ir og þú hlóst mikið og sagðir alltaf
„ó, hvað börnin eru yndisleg litlu
angarnir“, þú varst svo barngóð.
Heimilið þitt var svo fallegt og
það var alltaf svo gott að koma til
þín, móttökurnar voru alltaf svo góð-
ar, enda leið mér alltaf vel hjá þér.
Alltaf bakaðir þú pönnukökur þegar
þú áttir von á heimsókn og tókst allt
það besta fram, eldhúsborðið svign-
aði undan kræsingunum. Þær eru
ófáar stundirnar sem við áttum sam-
an í eldhúsinu hjá þér. Þá gleymdum
við stað og stund og töluðum saman
langt fram á nótt. Það var mikið tal-
að um líf eftir dauðann það var svo
gaman að hlusta á þig. Ég hlakkaði
alltaf til þessara stunda á kvöldin.
Og allar bækurnar þínar um dul-
rænar frásagnir þú varst alltaf að
lesa kafla úr þeim fyrir mig og lýsa
þessu fyrir mér. Þegar ég fór að sofa
þá náðir þú alltaf í eina bók og sagð-
ir „Binna mín, taktu þessa bók og
lestu kafla úr henni“ og stundum
valdi hún sjálf kaflann. Ég var alltaf
svo hrædd við dauðann, við ræddum
mikið um það, þú sagðir alltaf að það
biði okkar miklu betra líf hinu meg-
in. Þú sagðist ætla ég að fara í söng-
hallirnar, þegar þú færir úr þessu
lífi. Ég vil trúa því að þú sért þar
núna að taka lagið. Jón frá Ljár-
skógum var mikið í uppáhaldi hjá
þér, þú dáðir þennan mann mjög
mikið. Þú ákvaðst að reisa minnis-
varða um hann, það tók þig nokkur
ár að safna fyrir honum. Þegar þú
varst loks búin að ná þeim áfanga
fórst þú til Reykjavíkur í Stein-
smiðjuna að velja minnisvarðann og
með textann sem átti að fara á hann.
Allt þetta gerðir þú ein með svo
miklum vilja og áhuga. Svo rann upp
sá dagur sem minnisvarðinn var af-
hjúpaður, þú varst svo glöð í hjart
þínu þegar þú fórst vestur í Dali á
þann stað sem Jón var frá þar sem
minnisvarðinn var reistur.
Amma mín, ég á eftir að sakna þín
mjög mikið. Ég gat alltaf hringt í þig
ef mér leið illa og líka þegar fjöl-
skyldu minni leið illa, þá sagðir þú,
„ég skal hugsa til ykkar í kvöld,“
þetta var alveg nóg fyrir mig, þá
vissi ég að þú varst með hugann hjá
okkur.
Þú komst til mín
gegnum draumanna sýn
eitt dásamleg síðdegis kvöld
þú söngst mér þín ljóð
ort við kærleikans glóð
og glampandi kvöldsólareld
ó hve sál mín var full af seiðandi þrá
svífandi um vorloftin blá.
(B.B.)
Á kyrru hljóðu kveldi
er klökkvi fer um strönd
í vorsins fulla veldi
vermir sólin lönd
aftanroðinn yfir
okkur fagurt skín
svo björt mér best hún lifir
blessuð minning þín.
(Ók. höf.)
Elsku amma mín, ég kveð þig nú
með söknuð í hjarta.
Þín dótturdóttir,
Brynhildur Káradóttir.
Ég fékk hringingu að heiman þar
sem mamma tjáði mér að amma
væri orðin svo veikburða að núna
gæti þessu lokið á hverri stundu,
þótt ég væri sorgmædd yfir að
amma væri að fara gladdist ég henn-
ar vegna að þessu væri senn lokið.
Þegar ég var svo að útskýra fyrir
Andreu Báru dóttir minni að svona
væri komið fyrir Binnu ömmu þá
sagði ég henni að þetta væri eins og
það væri búið að lofa manni
skemmtilegu ferðalagi og maður
hefði beðið í 20–30 ár eftir því og
núna loksins væri komið að því.
Þannig leið ömmu.
Hún ól mig upp í þeirri hugsun að
dauðinn væri dásamlegur og þar
væri ekkert að óttast.
Amma var mjög næm og við sát-
um oft við eldhúsborðið hennar og
ræddum um dulræn málefni,
reynslu okkar og skoðanir, það voru
yndislegar stundir. Seinna eftir að
ég fluttist suður og hitta hana
sjaldnar þá byrjaði ég alltaf á að
spyrja hana hvað hana hefði dreymt
og hvort einhverjir að handan hefðu
komið í heimsókn, það var alltaf
byrjunin á yndislegum stundum með
henni ömmu.
Hún eyddi stórum hluta ævi sinn-
ar í að hjálpa öðrum, hvort heldur
sem var með fyrirbænum, gjöfum
eða fallegum bréfum.
Amma mín var mikil kjarnakona
og það lék allt í höndunum á henni,
hún var mikil saumakona og fyrsta
flíkin sem hún saumaði, þá 13 ára
gömul, var fermingarkjóllinn henn-
ar.
Amma mín hafði yndi af blómum
og bar garðurinn hennar þess merki.
Hún hreinsaði og gróðursetti yfir
100 sumarblóm núna síðastliðið
sumar alveg sjálf, kona orðin níræð.
Já, hún hafði mikið dálæti á blómum
og hafði gróðurhús í garðinum sem
hún sat alltaf í á sumrin.
Amma elskaði líka dans og tónlist,
hún sagði oft að ef hún væri ung í
dag þá mundi hún læra söng og
dans. Hún hélt mikið upp á ljóð-
BRYNHILDUR
BJÖRNSDÓTTIR
Elsku amma Bogga.
Okkur langar til að
skrifa þér nokkrar lín-
ur í kveðjuskyni og þakka þér fyrir
allar þær yndislegu og ljúfu stundir
sem við höfum átt saman.
Upp í huga okkar koma allar þær
skemmtilegu sögur sem þú sagðir
okkur frá uppvaxtarárum þínum í
Mávahlíð sem var þér svo kær. En
allra skemmtilegustu sögurnar voru
af prakkarastrikum föður okkar og
var þá mikið hlegið eins og okkur
systrum er einum lagið.
Elsku amma okkar, með þessum
fáu orðum er fullt af minningum sem
við geymum í hjarta okkar. Kveðjum
við þig úr þessu jarðlífi með bæn sem
þú kenndir okkur.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Elín, Inga og Þuríður
Snorradætur og fjölskyldur.
Það veldur okkur sumum sorg
sína vini að kveðja.
En aldrei gleymist Elínborg
sem alla vildi gleðja.
(Anna Kristjánsdóttir.)
Elsku amma Bogga kvaddi þenn-
an heim að kvöldi 6. mars eftir langa
ELÍNBORG
ÁGÚSTSDÓTTIR
✝ Elínborg Ágústs-dóttir fæddist í
Mávahlíð í Fróðár-
hreppi á Snæfells-
nesi 17. september
1922. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hrafnistu í Reykja-
vík miðvikudaginn 6.
mars síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Ólafsvíkur-
kirkju 15. mars.
og erfiða sjúkdóms-
legu, umvafin ástvinum
sínum. Hún verður í
dag jarðsungin frá
Ólafsvíkurkirkju og
jarðsett á Brimilsvöll-
um við hlið foreldra
sinna, í sinni gömlu
heimasveit, Fróðár-
hreppi. „Þar sem var
mín vagga vil ég hljóta
gröf“, var hennar vilji
alla tíð. Ólafsvíkur-
kirkja var líka mikil-
væg í hennar lífi, hana
byggði afi Böðvar og
amma var ötull stuðn-
ingsmaður kirkjubyggingarinnar.
Við vígslu kirkjunnar hélt hún svo á
Gunnari bróður mínum undir skírn
sem var fyrsta barnið sem þar var
skírt.
Ég sagði stundum að hún amma
hefði 9 líf enda varð hún fyrir mörg-
um áföllum og það kom á daginn,
hjartað sem lengi hafði verið svo
veikt sló taktfast og kröftuglega með
stálhjartalokunni allt til hinstu
stundar. Það hélt henni gangandi þó
svo að annar kraftur væri á þrotum.
Minningar mínar um ömmu eru
margar en flestar barnslegar. Amma
að heilsa með því að kyssa á kollinn
og seinna á kinn og lykta um leið af
hárinu sem var hennar sérsiður og
segja „rósin hennar ömmu“! Amma
að segja sögur af Auðu, pabba og
Snorra, af barnæsku sinni í Mávahlíð
og svaðilförum Ágústar langafa.
Amma og ég á leið í „fínu búðina“ í
Stykkishólmi, báðar í pilsum því búð-
in var alveg ný. Amma að gefa mér
alla smápeningana í rauðu budduna
sína og senda mig með stóru gulu
plastskálina út í ísbúðina á Hagamel
eftir ís. Amma á rauðrósótta morg-
unkjólnum að baka sínar einstöku
kleinur. Amma að kenna mér vers og
bænir og seinna að hlýða mér yfir
fyrir ferminguna. Amma að kenna
mér níu ára gamalli að brjóta saman
lín og pússa skó og um mikilvægi
þess að hafa allt fínt. Amma að leyfa
okkur Þorleifi frænda að róta í skáp-
um og kistum og hjálpa okkur í
prinsa- og prinsessuleik og við mátt-
um allt. Hjá ömmu vorum við stjörn-
ur og hjá henni var alltaf gaman.
Ég var heppin að fá að búa hjá
ömmu minni fyrstu mánuðina í höf-
uðborginni þegar ég byrjaði í
menntaskóla. Amma keypti svefn-
sófa í stofuna á Kaplaskjólsveginum
hjá þeim Sigurvin þar sem ég svaf
fram að jólum en þá fluttum við syst-
urnar saman. Amma gætti þess
vandlega að litla stúlkan fengi að
borða, lærði og kæmi ekki seint heim
og ef það gerðist lét hún mig vita að
henni mislíkaði og þá var betra að
breyta rétt. Þessi tími var dýrmætur
fyrir okkur báðar og voru ófáar
stundir sem við sátum og röbbuðum
saman við eldhúsborðið, fengum okk-
ur kleinu og mjólk og hlustuðum á
Örvar Kristjánsson, Hallbjörn
Hjartarson og Gylfa Ægisson enda
hafði amma gaman af tónlist frá öll-
um skeiðum. Ömmu fannst gott að
borða og fékk ég það hlutverk að elda
eitthvað létt og gott meðan ég bjó hjá
henni og var elsku amma tilraunadýr
mitt í eldhúsinu. Henni fannst allt
gott þrátt fyrir það að samsetning-
arnar væru stundum dularfullar!
Amma lagði mikið upp úr því að við
menntuðum okkur og hvatti okkur
óspart áfram og stakk að okkur ein-
um og einum þúsundkalli til þess að
létta okkur lífið. Hún hafði það líka
fyrir sið að gefa okkur frændsystk-
inunum stúdentshúfurnar þegar við
útskrifuðumst. Amma var vakin og
sofin yfir velferð okkar og lagði
áherslu á að við vönduðum valið á
vinum og samferðamönnum. Amma
hringdi í okkur mjög reglulega til að
athuga með okkur ef við höfðum ekki
látið í okkur heyra í nokkra daga.
Hún var líka þeirri stund fegnust
þegar við komum heim úr einhverri
útlegðinni erlendis enda vildi hún
helst hafa okkur sem næst sér.
Síðustu ár hafa verið ömmu erfið.
Hún hefur þurft að glíma við mikil
veikindi sem tekið hafa sinn toll. Hún
er því hvíldinni fegin. Við sem eftir
lifum minnumst ömmu Boggu með
þakklæti fyrir þá ást sem hún gaf
okkur og þá góðu handleiðslu sem
hún veitti ungu fólki undir lífið. Það
veitir okkur styrk í sorginni.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ásthildur Sturludóttir.
Elínborg Ágústsdóttir lést 6. mars
sl.
Kynni okkar systra af Boggu hóf-
ust þegar hún og faðir okkar Sigur-
vin Finnbogason fóru að búa saman.
Þá vorum við orðnar fullorðnar og
fluttar að heiman og farnar að reka
okkar eigin heimili. Bogga var föður
okkar traustur og góður félagi. Hún
var afar barngóð, starfaði á leikskóla
um tíma og líkaði það mjög vel. Börn
okkar systra þekktu Boggu og var
hún þeim alltaf notaleg. Nú eru þessi
börn öll orðin fullorðið fólk, en minn-
ast með hlýju stunda sem þau áttu
með Boggu í „gamla daga“. Bogga og
faðir okkar bjuggu lengst af vestur í
bæ, en 1996 fóru þau á Hrafnistu.
Faðir okkar lést 14. apríl 2001 og var
Bogga þá áfram á Hrafnistu, en
heilsufar hennar var þá orðið með
þeim hætti að hún gat ekki fylgt hon-
um síðasta spölinn. Hún hefur þurft
að reyna margt í sinni heilsufars-
sögu. Þegar okkar kynni hófust var
hún þá þegar búin að fara í eina
hjartaaðgerð og þær áttu eftir að
verða tvær í viðbót. Þegar hún fór í
síðari aðgerðirnar og gert var við
hjartalokurnar með einhvers konar
stálþynnum, þá minnumst við þess að
hún leyfði okkur að hlusta og það var
eins og væri verið að slá saman
tveimur teskeiðum þegar lokurnar
unnu sitt verk. Það liggur auðvitað í
augum uppi hversu mikið álag þetta
heilsuleysi hefur verið á hana, en hún
stóð sig vel í þessu og sagði einhvern
tíma við okkur systur að það væri
ekki lagt meira á neinn en hann þyldi.
Bogga var trúuð og ræddi það við
okkur í „gamla daga“ hversu hissa
hún væri á því að sumir foreldrar
vildu ekki að börnum þeirra væri
sagt frá Jesú. Þar var hún að vitna í
eitthvað sem hún hafði orðið vör við í
sínu starfi á þeim tíma. Við rökrædd-
um þetta nokkuð og færðum við hin
ýmsu rök fyrir rétti foreldra hvað
þetta varðar, enda ungar og ákafar
konur á þeim tíma, en Bogga af-
greiddi þetta snyrtilega með því að
segja að það gæti ekki skaðað neinn
að trúa á hið góða.
Það er ekki ætlun okkar í þessum
fáu orðum að rekja æviferil Boggu,
enda aðrir til þess hæfari, en okkur
langaði til að minnast hennar og
votta börnum hennar og öðrum að-
standendum samúð okkar við fráfall
hennar.
Eygló og Ingibjörg.
Minningar vakna og mennirnir
sakna, þeirra sem voru gleði þeirra
og gæfa. Nú kveð ég merka konu,
traustan og góðan vin, Elínborgu
Ágústsdóttur frá Mávahlíð á Snæ-
fellsnesi, þakklátum huga.
Konur víðsvegar að af landinu eru
á kynningarfundi og á leið til Noregs
á vegum kvennasamtakanna, fram-
sækinn hópur og forvitinn um fé-
lagsmál og framgang kvenna á Norð-
urlöndum. Hver og ein bar svipmót
og sagnir af sinni heimabyggð. Ein
þeirra dökkhærð og glæsileg kona
vakti sérstaka athygli mína. Hún var
hafsjór af fróðleik um sögur, ljóð og
sagnir af Snæfellsnesi. Æsku sína
átti hún hjá foreldrum sínum í Máva-
hlíð.
Elínborg bar foreldrum sínum fag-
urt vitni og var trú sínum uppruna.
Þarna hófust okkar fyrstu kynni.
Eitthvað óútskýranlegt varð til þess
að við vorum aldrei langt hvor frá
annarri alla ferðina. Heil og ljúf vin-
átta bjó sig þannig úr garði í vitund
okkar að aldrei hefur borið skugga
þar á, en gefið bæði styrk og gleði.
Að geta treyst vini er gulli betra.
Fyrsti dagurinn í Ósló var þjóðhá-
tíðardagurinn 17. júní. Ferð var farin
í Vigelands-garðinn og til Holmen-
kollen. Þegar dagur var að kvöldi
kominn, vorum við allar með duldar
væntingar um eitthvað alveg sér-
stakt, nú á þjóðhátíðardaginn okkar.
Úr hornum heyrðist hvað gætum