Morgunblaðið - 07.04.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 7. APRÍL 2002 39
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Stapahrauni 5, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu milli landa
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri

 
  


 


  

   

  
  

  
     
       !

 ! "   #  $%&&
 '

 ! $%&&   (#" &  " 
() #*!  "  ! #+ , $ $%&&
 -$ #  $%&& % #
! " 
' .#"#  ' /) 


 
    


  
 
   
 
 

 
 
  
     !"##$ 
%$  !&  '(   "##$ 
)  !&   $  !&
& * * *( +



  

 

 








  
 
  


 

     
  !" 
 #$%"  
&' 
  !" 
 ( %" 
#) 



    

 
 
   
       
 

  
 
  
    
 !
 !  " ! # $
 

 !  %  &' $
#  
 !   ( $ ) $*
✝ Jóna JóhannaDaðína Finn-
bogadóttir fæddist á
Hóli í Bakkadal í Arn-
arfirði 21. september
1921. Hún andaðist í
Reykjavík á páska-
dag, 31. mars síðast-
liðinn. Hún var dóttir
hjónanna Finnboga
Jónssonar, bónda á
Hóli, f. 3. janúar
1896, d. 20. júlí 1975,
og konu hans, Sigríð-
ar Gísladóttur, f. 25.
apríl 1897, d. 27. maí
1959. Jóhanna var næstelst 7
systkina og eru 4 þeirra enn á lífi.
Systkini hennar eru: Jón Guðberg-
ur, verslunarmaður í Reykjavík, f.
9. febrúar 1919, d. 3. júlí 1986,
kvæntur Huldu Guðmundsdóttur,
f. 14. febrúar 1924; Vigdís Guðrún,
f. 25. ágúst 1922, gift Bjarna
Hannessyni, bónda á Litlueyri við
Bíldudal, f.
30. maí 1912, d. 6. mars 1968;
Ragnhildur Gíslína, f. 24. febrúar
1924, gift Bjarna S. Kristóferssyni,
bónda í Hvestu, f. 30. september
1927, d. 6. júní 1994; Elín Ólafía, f.
23. október 1926, gift Valdimar
Helgasyni, trésmið í Reykjavík, f.
7. des. 1919; Sigríður
Ingibjörg, f. 5. apríl
1931, d. 31. ágúst
1996, gift Stefáni Vil-
helmssyni, flugvirkja
í Garðabæ, f. 23.
mars 1927; Árni Mar-
inó, sjómaður og síð-
ar verkstjóri, f. 5.
apríl 1931, kvæntur
Jónu Guðmundsdótt-
ur, f. 5. júní 1933.
Jóhanna fluttist til
Reykjavíkur innan
við tvítugt og átti þar
síðan heima alla ævi.
Hún var fyrstu árin „í vist“ eins og
það var kallað, starfaði síðan lengi
við afgreiðslu í mjólkurbúð, vann
um skeið við miðasölu í Nýjabíói,
en lengst starfaði hún í miðasölu
Þjóðleikhússins. 28. mars 1964
giftist hún Elís Kristni Valgeiri
Meyvantssyni matreiðslumanni, f.
2. september 1916. Þau voru barn-
laus, en Valgeir átti einn son frá
fyrra hjónabandi, Ámunda Elís-
son, f. 2. ágúst 1946. Valgeir and-
aðist 26. maí 1988.
Útför Jóhönnu verður gerð frá
Áskirkju á morgun, mánudaginn
8. apríl, og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Frá því ég man eftir mér hefur
Hanna verið fastur punktur í lífi fjöl-
skyldu minnar. Á Laugavegi 69 man
ég fyrst eftir Hönnu þar sem ég er
uppalin upp til fimm ára aldurs. Hún
var alltaf mikil dama, með flottar
neglur í háhæluðum skóm og með
varalit. Þá lék hún jólasvein fyrir
okkur systur, fór alltaf með okkur í
bæinn til að kaupa einn fugl eða kúlu
á jólatréð. Þetta var fastur liður í
jólaundirbúningi bernsku okkar.
Okkur þótti allt sem hún gerði svo
pent, við biðum eftir því að hún kæmi
heim úr vinnu í Nýja bíó seint á
kvöldin til þess að horfa á hana borða
og spjalla við hana. Sérlega þótti
okkur gaman að sjá hana borða svo-
kallaðan svk fisk í majonesi. Öllu var
skipulega raðað á gaffalinn og það
var eins og einhver værð kæmi yfir
okkur þegar við áttum þessar stund-
ir í eldhúsinu. Þegar við fluttum af
Laugaveginum upp á Leifsgötu
fylgdi Hanna með. Hún leigði her-
bergi og bjó með móðursystur minni
í kjallaranum. Það voru ófáar ferð-
irnar niður að heimsækja þær vin-
konurnar, annaðhvort til að tala
saman, næla sér í eitthvað gott í
gogginn eða til að fá að gista. Alltaf
svaf ég hjá Hönnu á röndótta svefn-
sófanum en systir mín hjá móður-
systur okkar. Ég gleymi aldrei þeg-
ar Hanna fór í ferð með Gullfossi 23.
nóvember 1963 með þéttskipaðan
innkaupalista fyrir ættingja og vini.
Um miðjan desember kom hún heim
úr þeirri ævintýralegu ferð. Ég hafði
verið með flensu og mátti ekki fara
niður á bryggju til að taka á móti
henni, sat á borðstofuborðinu, horfði
út um gluggann og beið. Loksins
snemma morguns renndi flutninga-
bíll upp að húsinu og innanborðs
voru Hanna og einhver ókunnugur
maður ásamt bílstjóra.
Hafist var handa við að afferma
bílinn og loks þegar það var afstaðið
kynnti hún okkur fyrir Valgeiri Mey-
vantssyni sem hún hafði trúlofast um
borð í Gullfossi. Ekki var laust við að
afbrýðisemi léti á sér kræla í barns-
hjartanu. Nú átti ég Hönnu ekki ein.
En þetta átti eftir að breytast.
Þau Valgeir fluttu yfir götuna á
Leifsgötu 12 og ekki fækkaði heim-
sóknum mínum þangað. Ef eitthvað
bjátaði á í samskiptum mínum við
systkini eða foreldra fór ég ávallt yf-
ir til Hönnu og Valla. Þegar faðir
minn lést í hörmulegu bílslysi var
það Hanna sem færði mér fréttirnar
og studdi mig og huggaði á sinn sér-
staka hátt. Eftir að ég fæddi eldri
dóttur mína veiktist móðir mín af al-
varlegum sjúkdómi sem dró hana til
dauða þrem mánuðum síðar.
Þau hjónin gengu mér í foreldra-
stað og Dúna dóttir mín, varð þeirra
augasteinn, sérstaklega Valla sem sá
ekki sólina fyrir henni. Upp frá
þessu varð Hanna „Amma Jó“ og
Valli „Afi Valli“. Eftir að við fluttum í
Kópavoginn komu Amma Jó og Afi
Valli ætíð í heimsókn á laugardög-
um, Hún með pönnukökur, hveiti-
kökur og hangikjötsbréf til að
öruggt væri með kaffibrauðið á
heimilinu. Á jólunum voru þau hjón-
in hjá okkur og nutu þess að vera
með og fylgjast með dætrum mínum
í spenningi jólanna. Stórt var hoggið
að Ömmu Jó þegar Afi Valli lést ’88.
Heilsu hennar fór að hraka fyrir
u.þ.b. tveimur og hálfu ári en hún
vildi vera heima sem lengst. Það tók
mikið á hana að þurfa að yfirgefa sitt
notalega heimili og flytjast á dval-
arheimilið Fell. Hún stóð það vel af
sér eins og allt annað og var sátt við
sitt hlutskipti. Hún sagði oft við mig
„Dolla mín, þetta er lífsins gangur og
við verðum að horfast í augu við
það.“ Ekki hafa allir þessa skynsemi
í sýn sinni til lífsins og tilverunnar.
Ætíð var hún tilbúin til að hjálpa
og sú þjónustulund sem hún hafði
var mikil, alltaf að hjálpa öðrum og
umhyggja hennar fyrir mér og minni
fjölskyldu var meiri en nokkur orð fá
lýst. Amma Jó var stjórnsöm og vildi
hafa hlutina á sinn hátt, allt var í
föstum skorðum og vel skipulagt.
Hún kenndi mínum börnum að bera
virðingu fyrir hefðum sem fylgt
höfðu fjölskyldunni t.d. í undirbún-
ingi og hátíðarhöldum jóla og páska.
Þau voru yndisleg aðfangadags-
kvöldin þegar við hlustuðum á aftan-
sönginn í sjónavarpinu og tónleika
þar á eftir. Oft sátum við saman
tvær, hlýddum á helgisöngva þegar
aðrir fjölskyldumeðlimir voru ann-
aðhvort sofnaðir eða farnir að huga
að fengnum jólagjöfum.
Að lokum vil ég kveðja Ömmu Jó
með orðum þjóðskáldsins Einars
Benediktssonar:
Sem kona hún lifði í trú og tryggð
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
Sólveig Svavarsdóttir (Dolla).
Nú hefur frænka mín, Jóhanna
Finnbogadóttir, kvatt okkur, hvíld-
inni fegin eftir erfitt veikindastríð
síðustu þrjú árin.
Mig langar til að minnast hennar
með nokkrum orðum sem verða lík-
lega mest um sjálfa mig eins og oft
vill verða um slíkar greinar, þ.e.a.s
fjalla að mestu um höfundinn.
Frá því ég man eftir mér hefur Jó-
hanna verið partur af tilverunni.
Hún var frænka í Reykjavík sem
kom og færði með sér ýmsar nýj-
ungar úr höfuðstaðnum.
Hún kom alltaf færandi hendi.
Hún heimsótti okkur á Neðrabæ í
Selárdal og hafði með sér myndavél,
og kannski hafa myndirnar hjálpað
til við að halda minningunni við, því
að ég var þá bara 3–4 ára.
Síðan var hún móðursystirin sem
kom vestur með Esjunni til að hjálpa
systur sinni, sem var að eignast
fjórða og síðan fimmta barnið 1950
og 1952. Hún var svolítið ströng
fannst okkur, en alltaf góð og við
bárum mikla virðingu fyrir henni.
Ég minnist hennar koma út úr
hríðarsortanum þegar okkur Finn-
boga bróður datt í hug að stelast til
Dúddu frænku og lentum í hríðarbyl
framan við Gíslaskúr á Bíldudal og
vorum orðin ansi köld og kjarksmá. Í
mínum huga var hún þá bjargvætt-
ur.
Hún færði okkur hinar ýmsu nýj-
ungar heimsins. Til dæmis hafði ég
aldrei heyrt um páskaegg, þegar við
vöknuðum á páskadagsmorgun 5–6
ára gömul og sáum þessa dýrðar-
sjón, páskaegg handa öllum.
Hún kom í sumarheimsókn í sveit-
ina eftir að við fluttum í Hvestuna.
Einu sinni kom hún með banana,
þá fyrstu sem ég smakkaði 7 eða 8
ára gömul.
Næsta ár voru það agúrkur og
tómatar. Enginn gat borðað agúrk-
urnar, þvílíkt óæti! En Jóhanna var
ekki á því að gefast upp, agúrkurnar
voru sneiddar og lagðar í súrsætan
ediklög og breyttust þá í gómsætt
sælgæti. Svona var Jóhanna hjálp-
söm og gjafmild án þess að gera mik-
ið úr því eða fara fram á miklar
þakkir.
Síðan þegar ég fór suður í skóla
var hún ákveðið skjól og fastur
punktur í tilverunni.
Ein minningin frá þeim tíma var
þegar Jóhanna var að fara í siglingu
með Gullfossi, sennilega 1963. Hún
bauðst þá til að kaupa eitthvað á
frænku sína, peysu eða eitthvað ann-
að. Ég fór með einhvern smápening
sem ég átti og hefði kannski dugað
fyrir ódýrri peysu. Síðan kom Jó-
hanna úr þessari ævintýraför með
peysu, og auk þess pils, kápu og skó
á litlu frænku sína. Svona var Jó-
hanna alltaf veitandi.
Hennar líkar eru alltaf ríkir, þó
ekki sé það af fé.
Ég veit að ég tala fyrir munn
margra þegar ég færi Jóhönnu
þakkir fyrir allt og þakka skaparan-
um fyrir Jóhönnu Finnbogadóttur.
Sigríður Bjarnadóttir
frá Fremri-Hvestu.
JÓHANNA FINN-
BOGADÓTTIR
 Fleiri minningargreinar um Jó-
hönnu Finnbogadóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.



 

 







   
 !"#$
%&'



    
   

 


 !""#
$   
 %
  & 
'() %


""() * "++,  -&  '+()
* "" * "++, 
 . /* "+()  + 0

 
'1 '2&
2+ 2+) * "" , ' 3"4