Morgunblaðið - 18.04.2002, Blaðsíða 49

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 49
✝ Sigurður B. Har-aldsson fæddist á
Syðra-Rauðamel í
Hnappadalssýslu 9.
maí 1930. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 13. apríl síðast-
liðinn.
Foreldrar hans
voru Úlfhildur Hann-
esdóttir og Haraldur
Lífgjarnsson, en
hann ólst upp hjá
móðursystur sinni,
Helgu Hannesdóttur,
og eiginmanni henn-
ar, Sigurði Haralds-
syni, á Njarðargötu 49 í Reykja-
vík. Alsystkini hans, Hrafnhildur,
Lífgjarn Ingi og Þorgerður, eru
látin, en eftir lifa hálfbræður hans,
Kristján og Hilmar Andréssynir.
Sigurður kvæntist árið 1953 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Kristínu
Friðbjarnardóttur, f. 9. apríl 1929,
frá Vopnafirði. Synir þeirra eru 1)
Friðbjörn Sigurðsson læknir, f. 2.
nóvember 1959, kvæntur Friðriku
Harðardóttur, dokt-
or í ónæmisfræði, f.
13. janúar 1962, og
eiga þau þrjá syni,
Egil Sigurð, Ara
Hörð og Gísla Bald-
ur; 2) Haraldur Hlyn-
ur Sigurðsson, f. 22.
mars 1963, rekstrar-
hagfræðingur starf-
andi í Singapore.
Sigurður lauk
efnaverkfræðiprófi
frá Háskólanum í
Glasgow árið 1958.
Hann starfaði hjá
Fiskifélagi Íslands i
tvö ár, og var framkvæmdastjóri
Ferskfiskeftirlitsins í tíu ár. Hann
vann að undirbúningi stofnunar
Fiskvinnsluskólans sem tók inn
sína fyrstu nemendur árið 1970.
Sigurður var skólastjóri þess
skóla þar til hann lét af störfum
vegna heilsubrests árið 1976.
Útför Sigurðar verður gerð frá
Seltjarnarneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Fyrir þrjátíu árum var það að
flytja á Seltjarnarnes eins og að flytja
langt upp í sveit fyrir miðbæjar-
manneskjur eins og okkur. Það varð
okkur þó fljótlega ljóst að það er ekki
staðurinn sem búið er á sem skiptir
höfuðmáli, heldur fólkið sem þar býr.
Það var lán okkar að kynnast á þess-
um tíma heiðurshjónunum Kristínu
Friðbjarnardóttur og Sigurði B. Har-
aldssyni. Þau bjuggu ásamt tveimur
myndarlegum og efnilegum sonum
sínum, Friðbirni og Hlyni, í fallegu
einbýlishúsi á Vallarbraut 18, þar
sem mörgum góðum stundum var
varið. Lítil stúlka var meðhöndluð
eins og prinsessa úr postulíni á því
heimili. Á bleika plusssófanum lá hún
og hjalaði framan í þetta góða fólk,
sem sýndi henni ást og hlýju alla tíð.
Við höfðum ekki þekkst nema í
nokkra daga þegar við fundum
skemmtilega tengingu milli okkar og
heimilisföðurins: séra Árni Þórarins-
son, afi Elínar, hafði skírt Sigurð
vestur á Snæfellsnesi tæpri hálfri öld
fyrr!
Frá Vallarbrautinni að Melabraut,
þar sem við bjuggum, var aðeins
stuttur spölur eftir Valhúsabrautinni.
Þann spöl gekk Kristín Friðbjarnar
eitt sinn um miðja nótt, með litla tík í
fanginu. Kristín hafði verið stödd á
heimili okkar þegar við fengum sím-
hringingu þess efnis að það ætti að
lóga litlum hvolpi í næsta húsi næsta
morgun. Dýra- og mannvinirnir
Kristín og Sigurður máttu ekki til
þess hugsa og ákvörðun var tekin á
nokkrum mínútum: það mátti alveg
vera hundur á Vallarbrautinni líka!
Tína var einhver best uppalda og kát-
asta tík sem við höfum kynnst, enda
bjó hún við sama ástríki og synirnir
tveir og allir þeirra vinir og félagar.
Það er ein af gjöfum Guðs að láta
gott fólk verða á vegi manns í lífinu.
Það var stór gjöf sem hann færði okk-
ur þegar hann færði okkur þau sóma-
hjón að vinum. Kristín, stundum svo-
lítill prakkari sem auðvelt var að fá til
að hlæja; Sigurður, rólegur, hlýr
sjentilmaður; tveir synir, sem hafa
menntast vel og eru virtir í sínum
starfsgreinum.
Þegar Sigurður kvaddi þessa ver-
öld fyrir tæpri viku hafði hann verið
veikur um langt árabil. Kristín hefur
líka fengið sinn skerf af alvarlegum
sjúkdómi en það var ekkert sem hún
lét koma í veg fyrir að hún sæti við
rúmstokk hans tímunum saman á
hverjum degi. Slík ást og virðing var
gagnkvæm hjá þeim hjónum. Þau
voru
samstiga í að byggja heimili sitt,
þau voru samstiga í að hafa húsið opið
þeim sem á þurftu að halda og þau
voru samstiga í að ala upp drengina
sína tvo.
Að leiðarlokum þökkum við Sig-
urði B. Haraldssyni fyrir alla þá hlýju
og gæsku sem hann sýndi okkur frá
fyrstu kynnum og biðjum Guð að
varðveita sál þessa góða manns.
Elsku Kristínu, Hlyni, Friðbirni og
fjölskyldu færum við einlægar sam-
úðarkveðjur okkar.
,,Handan dauðans er svarið við því,
hvað lífið er.“
Elín Kristjánsdóttir, Lízella
og Anna Kristine.
Maður lýkur hérvist sinni, hverfur
af sjónarsviði. Hrifinn á brott frá ást-
vinum og samferðafólki. Hann, sem
var mitt á meðal okkar, er nú allt í
einu orðinn minning, ekki sjáanlegur,
ekki áþreifanlegur, heldur minning.
Dauðinn er síðasti þáttur í lífs-
skeiði manns og sá þátturinn sem
alltaf kemur í opna skjöldu þótt hann
sé jafnsjálfsagður og aðrir þættir og
oft kærkominn, aðstæðna vegna, þar
sem sjúkdómar koma við sögu, sjúk-
dómar sem ekki sleppa taki sínu þótt
hart sé á móti barist en vísindin ráða
ekki við.
Sigurður B. Haraldsson, efnaverk-
fræðingur og fyrrum skólastjóri
Fiskvinnsluskólans, er látinn. Þar er
horfinn af sjónarsviði mætur maður
og í alla staði vandaður. Hann var
ekki þeirrar gerðar að vilja láta bera
á sér, trana sér fram. Hann var hóg-
vær maður, grandvar og gætinn,
íhugull og vel að sér og vann sín verk
af stakri natni og samviskusemi.
Mér er í minni þegar Sigurður kom
fyrst austur í Vopnafjörð, þá trúlof-
aður heimasætunni á Hauksstöðum,
Kristínu uppeldissystur minni. Þetta
var fallegt par, það geislaði af þeim,
enda þau ung og hamingjusöm og
framtíðin blasti við, óráðið að vísu
hvað hún bar í skauti sínu, þeim til
handa en þau voru tilbúin að mæta
henni og takast á við það, saman, sem
hún rétti að þeim og það hafa þau
sannarlega gert.
Sigurður lauk menntaskólanámi
við Menntaskólann í Reykjavík en
settist að því búnu í læknadeild Há-
skólans. Hugur hans stóð aftur á móti
til efnafræðináms og því lagði hann,
og þau hjón, land undir fót, fóru til
Glasgow þar sem hann hóf nám og
lauk því sem efnaverkfræðingur. Á
námsárum Sigurðar var eiginkona
hans hjá honum ytra og stóð hún sem
klettur við hlið hans, þá sem ætíð síð-
an. Mér segir svo hugur um að á þeim
tíma hafi reynt á hagsýni þeirra og
samstöðu því á þeim tíma varð ekki
gripið til sjóða.
Erfiðleikar steðjuðu að er heilsu-
brestur gerði vart við sig en saman
sigruðust þau á erfiðleikunum og
komu heim eftir að námi Sigurðar
lauk og stofnuðu heimili, fyrst í
Reykjavík en lengst af hafa þau búið
á Seltjarnarnesi, byggðu þar og sköp-
uðu sér afskaplega fallegt heimili.
Eftir að Sigurður kom heim frá
námi vann hann um árabil hjá Fersk-
fiskeftirlitinu en þegar fiskvinnslu-
skólinn var settur á laggirnar var
honum falið að veita þeim skóla for-
stöðu. Því má með sanni segja að
hann hafi mótað það starf, sem þar
var unnið og víst er að þeir sem luku
námi við skólann undir handleiðslu
Sigurðar fóru þaðan með gott vega-
nesti út í lífið.
Sigurður gegndi starfi skólastjóra
þar til hann varð að láta af störfum
sökum heilsubrests, þess sjúkdóms
sem nú hefur lagt hann að velli.
Genginn er góður drengur, hans er
sárt saknað af ástvinum og samferða-
fólki öllu. Minningin ein er eftir og sú
minning er ljúf og björt.
Við, ég og kona mín, vottum eft-
irlifandi eiginkonu Sigurðar okkar
dýpstu samúð, einnig sonum, tengda-
dóttur og sonarsonum.
Megi hið eilífa ljós lýsa Sigurði B.
Haraldssyni á þeim leiðum sem hann
nú þræðir.
Guð blessi minningu góðs drengs.
Arnþór Ingólfsson.
Sigurður B. Haraldsson efnaverk-
fræðingur var einn af stofnfélögum
Rótarýklúbbs Seltjarnarness vorið
1971.
Þegar klúbburinn hélt upp á 30 ára
afmæli sitt í fyrra fórum við, sem þá
skipuðum stjórn klúbbsins undir for-
ystu Guðmundar Ásgeirsson for-
stjóra, og sæmdum Sigurð æðstu við-
urkenningu Rótarýhreyfingarinnar,
Paul Harris-orðunni. Sigurður dvaldi
þá á Hrafnistu í Hafnarfirði og var í
raun nánast farinn að heilsu og við
vorum fyrirfram jafnvel í óvissu um
hvort hann myndi hafa nokkra
ánægju af slíkri heimsókn. Það leyndi
sér hins vegar ekki að þessi viður-
kenning gladdi hann mjög og kom
hann okkur á óvart með að geta þrátt
fyrir alvarleg veikindi sín flutt okkur
stutta en hnitmiðaða ræðu þar sem
hann bað meðal annars fyrir kærar
kveðjur til vina sinna í Rótarýklúbbn-
um á Nesinu. Fór ekki á milli mála að
hann var enn Rótarýmaður í anda og
af hugsjón.
Sigurður, sem lengst af starfaði
sem skólastjóri Fiskvinnsluskólans
(1971–1995), var samviskusamur og
traustur starfsmaður, hafsjór af fróð-
leik en flíkaði aldrei hæfileikum sín-
um eða þekkingu. Hann var frá upp-
hafi mjög virkur í félagi í
Rótarýklúbbi Seltjarnarness, mætti
vel á fundi meðan heilsan leyfði, var
jafnan tillögugóður og sýndi að hon-
um var annt um hag klúbbsins. Hann
var kosinn ritari klúbbsins þegar á
öðru starfsári hans, 1972–73, var
meðstjórnandi 1985–86, varaforseti
1988–89 og loks forseti 1989–1990.
Vitnisburður eldri félaga klúbbsins
og þeirra sem best þekktu Sigurð er
allur á eina lund. Hann var traustur
og góður félagi, hæglátur, dagfars-
prúður og sérlega hógvær. Aldrei
heyrðist hann hnjóða í nokkurn
mann.
Allt kemur þetta heim og saman
við kynni mín af Sigurði sem raun eru
meiri í gegnum foreldra mína en Rót-
arýhreyfinguna. Minnist ég margra
heimsókna þeirra hjóna á heimili for-
eldra minna, Selmu Kaldalóns og
Jóns Gunnlaugssonar læknis, sem
var raunar fyrsti forseti Rótarý-
klúbbs Seltjarnarness. Voru það upp-
byggilegar stundir og gefandi.
Kristín Friðbjarnardóttir, kona
Sigurðar, var og er mikil dugnaðar-
kona. Lét hún til sín taka bæði í póli-
tíkinni á Nesinu svo og í málefnum
Seltjarnarneskirkju. Á báðum stöð-
um áttu hún og faðir minn samleið.
Kom það því eins og af sjálfu sér að
náinn og góður vinskapur tókst með
fjölskyldunum. Sigurður, sem jafnan
vann störf sín í kyrrþey og af hóg-
værð, studdi konu sína með ráðum og
dáð og tók meðal annars virkan þátt í
byggingu Seltjarnarneskirkju. Einn-
ig það vil ég, sem sóknarnefndarmað-
ur í þeirri kirkju, þakka þessum
mikla heiðursmanni að leiðarlokum.
Rótarýklúbbur Seltjarnarness
þakkar Sigurði gott og mikið starf í
þágu klúbbsins og umfram allt sér-
lega góð kynni. Við félagsmenn send-
um Kristínu konu hans og fjölskyld-
unni allri einlægar samúðarkveðjur.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast
ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér, sproti
þinn og stafur hugga mig.
(Davíðssálmur 23:4.)
Fyrir hönd Rótarýklúbbs Seltjarn-
arness,
Gunnlaugur A. Jónsson.
SIGURÐUR B.
HARALDSSON
✝ Ingibjörg Hall-dórsdóttir fædd-
ist á Fjarðarhorni í
Kollafirði í Reyk-
hólahreppi 28. mars
1912. Hún lést á
sjúkrahúsinu á Pat-
reksfirði 31. ágúst
2000. Ingibjörg var
dóttir hjónanna Hall-
dórs Sveinssonar
bónda, f. í Æðey við
Ísafjarðardjúp 22.
sept. 1877, d. 9. sept.
1964, og Guðrúnar
Þórðardóttur, f. á
Þórisstöðum í Gufu-
dalssveit 15. ágúst 1878, d. 29. júní
1965. Ingibjörg var næstelst fjög-
urra systkina, en hin eru Pálína
Rebekka, f. 4. feb. 1909, d. 9. sept.
1995, Þórður Einar, f. 11. jan.
1917, og Sesselja
Kristín, f. 28. ágúst
1920.
Hinn 25. desember
1948 giftist Ingi-
björg Kristjáni Jóns-
syni, f. 29. júlí 1896,
d. 16. mars 1978,
verkstjóra á Pat-
reksfirði, sem þá var
ekkill. Ingibjörgu og
Kristjáni varð ekki
barna auðið, en
Kristján átti eina
dóttur af fyrra
hjónabandi, Svan-
hvíti, f. 11. mars
1927, sem er gift Þórólfi Pálssyni
og eiga þau þrjár dætur.
Útför Ingibjargar fór fram frá
Patreksfjarðarkirkju 9. septem-
ber 2000.
Skömmu eftir að við hjónin flutt-
um vestur á Patreksfjörð árið 1994
kynntumst við Ingibjörgu, eða Ingu
á Stekkunum eins og hún var gjarn-
an kölluð. Inga hefði orðið níræð á
skírdag 28. mars sl., ef hún hefði lif-
að. Við bárum gæfu til að þekkja
hana síðustu sex æviárin, og varð
hún okkur bæði góður og kær vinur,
sem er sárt saknað.
Í minningunni stendur Inga okkur
þó ennþá ljóslifandi fyrir sjónum.
Inga var frekar lágvaxin, útitekin og
með rauðbirkið liðað hár, brosmild
og með sérlega létta lund. Hún var
íhugul og afar fróð um marga hluti
og hafði gaman af að miðla af þeim
viskubrunni. Hún var þó alls ekki
allra og gat haft mjög ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefnum.
En hún var sannur vinur vina sinna.
Inga ólst upp í Múlasveit, sem þá
var vestasti hreppur Austur-Barða-
strandarsýslu, fyrst níu ár í Skálm-
ardal og síðan á Svínanesi í tólf ár,
þar sem faðir hennar var bóndi. Í
millitíðinni bjó fjölskyldan þó í rúmt
ár á Skálanesi í Gufudalssveit. Inga
átti afskaplega góðar æskuminning-
ar frá Svínanesi, og sagði okkur oft
sögur frá uppvaxtarárum sínum þar.
Fyrir Svínanes hefur aldrei verið ak-
vegur, samgöngur voru mest á sjó,
og farið „í kaupstað“ til Flateyjar og
kirkjusókn var í Skálmarnesmúla á
Múlanesi. Þó voru hestagötur inn
Kvígindisfjörð og um Klettsháls til
Skálmarfjarðar og Kollafjarðar.
Inga var alla tíð kvik og létt á fæti,
og gat þess oft að móðir hennar hefði
líkt henni við fjallageit, því svo létti-
lega hljóp hún hlíðarnar við smala-
mennsku og til gamans í átthögun-
um. Inga gekk síðast fyrir Svínanes
komin vel yfir sjötugt, og gerði ekki
mikið úr. Síðastliðið sumar létum við
hjónin loksins verða af því að ganga
þessa leið. Gangan sú tók 13 klst. og
þótti okkur nóg um þá strembnu för,
en dáðumst um leið að eljunni og
kraftinum í Ingu hálfáttræðri að láta
sig hafa þetta.
Faðir Ingu keypti jörðina Móberg
á Rauðasandi og þangað flutti fjöl-
skyldan frá Svínanesi árið 1934 og
þar bjó Inga með foreldrum sínum
þar til hún giftist Kristjáni og fluttist
til Patreksfjarðar þar sem hún bjó
alla tíð síðan.
Þau Kristján voru með kýr, kindur
og hænsni á landi sínu á Stekkunum,
sem var rúmir fimm hektarar og
skipt út úr Geirseyri. Þar hét áður
Hlíðarendi en síðar Stekkar 9. Hey-
skap stunduðu þau bæði á Stekkun-
um og inná Björgum og á Þúfneyri.
Eftir að Inga hætti með kindurnar
og kýrnar var hún lengi áfram með
hænsnin og seldi egg í þorpinu.
En hún sneri sér jafnframt í vax-
andi mæli að garðrækt og var svo
komið að á sumrin var garðurinn
hennar á Stekkunum sem ægifagurt
blómahaf með ótrúlegum fjölda fjöl-
ærra blómategunda í öllum regnbog-
ans litum og mikil bæjarprýði. Inga
var afar ötul í fræsöfnun bæði í eigin
garði og í villtri náttúrunni og virtist
geta komið öllu til og á legg. Hún var
lengi félagsmaður í Garðyrkjufélagi
Íslands og lét félaginu í té mikið
magn alls konar fræja gegnum árin.
Þá var hún einnig mjög áhugasöm
um skógrækt og var virkur fé-
lagsmaður í Skógræktarfélagi Pat-
reksfjarðar og gaf félaginu m.a. trjá-
plöntur sem hún ræktaði upp frá
fræjum, þ.m.t. reynivið úr berjum
sem hún safnaði.
Inga gaf okkur hjónunum Am-
aryllis-lauk, riddarastjörnu, sem nú
er þrískiptur, og blómstrar fjórum
fallegum rauðum blómum á hverjum
stöngli um þetta leyti árs. Nema að
þessu sinni, á níræðisafmælinu
hennar Ingu, voru fimm blóm á ein-
um stönglinum. Þannig minnir Inga
á sig á sinn hæga og hljóðlátlega
máta, vonandi um ókomin ár.
Inga var mikil handavinnukona og
virtist allt leika í höndunum á henni
hvort sem hún vann í tré eða saum-
aði út. Raunar má segja að Inga hafi
verið listamaður af guðs náð. Seinni
árin helgaði hún sig útsaumi, sem ég
kann ekki annað orð yfir en listsaum-
ur. Hún hafði mikið dálæti á fossum
og saumaði margar fossamyndir,
sem hún vann með þeim hætti að hún
varpaði mynd fossanna á léreft, dró
þar á helstu línur með blýanti, og
saumaði svo af fingrum fram. Mynd-
irnar hennar eru þvílík listaverk að
úr fjarlægð verður ekki greint að um
útsaum sé að ræða en ekki olíumál-
verk.
Ef henni þótti einhver gera sér
greiða var hún vís til að launa fyrir
sig með mynd. Þannig veit ég að þær
sjúkrastofnanir sem hún þurfti að
dvelja alloft á síðari árin skarta nú
myndum hennar á veggjum sínum
og við hjónin erum svo lánsöm að
eiga mynd af Laxfossi og Baulu í
Norðurárdal sem Inga saumaði sér-
staklega fyrir okkur árið 1998 og er
trúlega með síðustu myndum sem
hún lauk við.
Myndin sem fylgir þessari grein
var tekin af Ingu í samsæti sem hald-
ið var í Heilbrigðisstofnun Patreks-
fjarðar vorið 2000 af því tilefni að
Inga var að færa stofnuninni að gjöf
lækningatæki fyrir á aðra milljón
króna, en slíkt tæki auðveldar grein-
ingu á þeim sjúkdómi sem þá var að
draga hana til dauða.
En Ingu var svo margt til lista
lagt, þótt ekki færi hátt. Auk þess að
kunna firnin öll af ljóðum og vísum
var Inga gott ljóðskáld. Hún orti um
sólina, vorið, náttúruna, blómin og
gleðina, og hér fylgja þrjú erindi úr
ljóði hennar Vormorgni, sem segja
svo margt um þessa einstöku konu,
raunar allt:
Þar sem sumarsólin rís,
söngvar léttir óma,
lífsins óð þar leikur dís
lauguð vorsins blóma.
Geng ég út svo glöð að sá,
góð er moldin frjóa.
Fylgist með og fæ að sjá
fögur blómin gróa.
Gleðin ljómar glatt á brá,
glóey kyssir vanga.
Kveður foss í klettagjá
kátt um daga langa.
Þórólfur Halldórsson og
Kristín G.B. Jónsdóttir.
INGIBJÖRG
HALLDÓRSDÓTTIR