Morgunblaðið - 18.04.2002, Blaðsíða 50

Morgunblaðið - 18.04.2002, Blaðsíða 50
MINNINGAR 50 FIMMTUDAGUR 18. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ ✝ Hafsteinn Auð-unsson fæddist í Dalseli í V-Eyja- fjallahreppi í Rang- árvallasýslu 29. september 1908 og ólst þar upp. Hann lést á Landspítala Landakoti 5. apríl síðastliðinn. Foreldrar hans voru Guðlaug Helga Hafliðadóttir frá Fjósum í Mýrdal, f. 17.1. 1877, d. 28.12. 1941, og Auðunn Ingvarsson frá Neðra-Dal, V-Eyjafjöllum, f. 6.8. 1869, d. 10.5. 1961, lengst af bóndi og kaupmaður í Dalseli. Hafsteinn var fjórði elstur alsystkina sinna Þau eru, í aldursröð: Guðrún, Ólafur, Leifur, Ingigerður, Hálf- dan, Margrét, Valdimar, Konráð og Guðrún Ingibjörg, öll látin. Áð- ur átti Auðunn einn son, Markús, með fyrri eiginkonu sinni, Guð- rúnu Sigurðardóttur er lést frá syni þeirra eins árs gömlum. Hinn 29.9. 1945 gekk Hafsteinn að eiga eftirlifandi eiginkonu sína Guðrúnu Sigríði Þorsteinsdóttur, f. 28.12. 1920. Börn þeirra Haf- steins og Sigríðar eru: 1) Haf- steinn Auðunn, f. 27.12. 1945, maki Klara Margrét Arnarsdóttir, f. 12.7. 1946, d. 10.5. 1990, börn þeirra eru: a) Sigurður, f. 3.9. 1966, m. Maríanna Björg Arnar- dóttir, f. 4.2. 1968, búsett á Jót- landi, þeirra börn eru: Hafrún dóttir, f. 15.4. 1957, búsett í Reykjavík, börn þeirra eru: a) Hafsteinn Þór, f. 21.6. 1978, bú- settur í Rvík, hans sonur er Hörð- ur Þór, f. 11.7. 2000; b) Hinrik Þór, f. 19.11. 1984; c) Anna Rósa, f. 24.1. 1986; 4 ) Haukur, f. 25.5. 1958, búsettur í Rvík. Hafsteinn sinnti almennum bú- störfum á æskuheimili sínu ásamt systkinum sínum. Hann stundaði hefðbundið barnaskólanám þess tíma. Hann fór á vetrarvertíð til Vestmannaeyja þrjú ár í röð frá 1928–1931. Auðunn faðir Haf- steins var nýjungagjarn maður og kom t.d. fyrsti bíll sýslunnar í hlaðið á Dalseli 1928 og varð þá ekki aftur snúið, ævistarfið var fundið. Hafsteinn tók bílpróf í Vestmannaeyjum í maí 1931. Hann ók fyrir föður sinn og sinnti ýmsum störfum í sveitinni þar til hann fluttist til Reykjavíkur ásamt eftirlifandi eiginkonu sinni, Sig- ríði Þorsteinsdóttur, og hóf með henni sambúð haustið 1945. Fyrst bjuggu þau á Ránargötu 7, síðan í Gnoðarvogi 26 og síðast í Glað- heimum 14. Hafsteinn var vörubif- reiðarstjóri og rak eigin bíl á Vörubílastöðinni Þrótti frá 1945. Ók hann fyrir hina og þessa en þó lengst af fyrir Eimskip hf. Hann lét af störfum í mars árið 1988, þá 79 ára að aldri. Hafsteinn veiktist 23. september sl. og var lagður inn á Borgarspítalann og þaðan á Landakotsspítala þar sem hann naut umönnunar starfsfólks á báð- um stöðum. Vilja aðstandendur hans þakka starfsfólkinu innilega fyrir góða aðhlynningu allt þar til hann lést að kvöldi 5. apríl sl. Hafsteinn verður jarðsunginn frá Langholtskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. Freyja, f. 28.12. 1985, d. 31.3. 2001, Magný Þóra, f. 9.9. 1989, Haf- steinn, f. 17.3. 1991, og Birkir Örn, f. 4.8. 1995; b) Arnar, f. 29.3. 1972, hans dóttir er Klara Margrét, f. 15.3. 1997; c) Eva Hrönn, f. 25.6. 1973, m. Þórir Karl Braga- son Celin, f. 25.6. 1971, þeirra dóttir er Elin Kara Celin, f. 10.10. 2000. Klara átti fyrir Hjördísi M. Guð- mundsdóttur, f. 26.4. 1964. Sambýliskona Hafsteins Auðuns er Guðlaug Ágústa Þorkelsdóttir, f. 18.2. 1960, þau eru búsett í Reykjavík; 2) Erla Guðrún, f. 28.8. 1948, m. Garðar Jóhannsson, f. 18.11. 1946, búsett á Hellu, börn þeirra eru: a) Hafdís, f. 22.12. 1970, m. Sigfús Davíðsson, f. 18.1. 1968, búsett á Hellu, þeirra dætur eru Erla Brá, f. 22.6. 1993, og Haf- rún Hlín, f. 1.3. 1997; b) Hanna Valdís, f. 25.1. 1973, m. Anton Karl Þorsteinsson, f. 10.8. 1970, búsett á Hvolsvelli, þeirra börn eru Birta Rós, f. 5.5. 1994, og Daníel Garðar, f. 11.3. 2001; c) Sigrún Eydís, f. 5.3. 1974, m. Rögnvaldur Jóhannesson, f. 16.12. 1970, búsett á Selfossi, þeirra dæt- ur eru Aníta, f. 27.8. 1992, og Rak- el Helga, f. 10.3. 2001; d) Garðar Már, f. 11.1. 1981; 3) Hörður Þór, f. 20.4. 1954, m. Guðrún Brands- Ég geri mér nú fyrst fyllilega grein fyrir hvað hann pabbi var mik- ill áhrifavaldur í öllu sem ég tók mér fyrir hendur um ævina, nú þegar hann er horfinn á braut, og minning- arnar taka að hrannast upp á fleygi- ferð um hugann. Það má skipta langri ævi hans í fjóra kafla, sá fyrsti var æskuskeiðið sem leið í leik og léttum snúningum á bernskuheimili hans að Dalseli, sem var talið til mikils menningarheimilis í faðmi ástríkra foreldra innan um tíu systkini. Voru þau flest hvort- tveggja, bæði hagmælt og músíkölsk enda var Auðunn afi stórhuga maður sem sá þeim fyrir menntun með því að kaupa farandkennara til kennslu í stærðfræði, lestri, skrift og íslensku máli. Má geta nærri að fróðleiksfús börnin þar á bæ hafi gleypt í sig námsefnið, kennarinn því ekki þurft að beita neinum fortölum við að koma frá sér, því sem hans geta stóð til, efast ég ekki um að þar hafi verið færir menn á ferð. Á stóru sveita- heimili á fyrrihluta síðustu aldar þurfti á margmenni að halda við hin algengu sveitastörf, mun hafa komið sér vel að eiga mörg börn er undu hag sínum vel í heimaranni og tóku til hendinni við öll störf sem til féllu. Auðunn afi var ávallt mjög fram- sýnn, fylgdist hann mjög vel með öll- um nýjungum sem gátu létt fólki störfin, og hrifust synirnir af áhuga með öllu því sem kom fram í „tækni- nýjungum“, eins og hestasláttuvél, hestarakstravél o.fl. o.fl. Eftir unglingsárin hefst annar kafli. Veit ég það að pabbi fór oft á vetrarvertíð í „Eyjum“, eða vega- vinnu og brúarsmíðar, meðfram sveitastörfunum „heima“ eins og hann kallaði það ávallt, og þannig liðu árin fram að stríðslokum, störfin á sumrin heima í Dalseli, en skroppið á vertíð eða vegavinnu um haustin og á veturna. Þriðji kaflinn hefst er hann hleyp- ir heimdraganum og flytur í bæinn með unnustu sinni, móður minni Guðrúnu Sigríði Þorsteinsdóttur, með vörubifreið sem atvinnutæki enda varð vörubifreiðarakstur hans ævistarf, og var hann alla tíð á Þrótti. Þessi tímamót urðu árið 1945 og gengu þau í hjónaband 29. sept. það ár og bjuggu um sig til bráða- birgða í lítilli kjallaraholu á Ránar- götu 7. Fyrstu jólin í þeirra búskap fæddist þeim svo frumburðurinn, sem var undirritaður. Í þessu húsi bjuggu á tímabili fimm systkini pabba, hann í kjallaranum, Donna á fyrstu hæð, Ólafur á annarri hæð, Valdimar á þriðju, og Ingigerður ógift hafði herbergi á sömu hæð. Þarna var búið þröngt en öllum leið vel. Það var ekki vani að banka á hæðunum, og gekk maður inn og út á milli hæða eftir því sem þurfa þótti. Ingigerður frænka var mikið sótt heim, þar sem hún var alltaf svo barngóð. Þarna í kjallaranum stækk- aði fjölskyldan í fulla stærð, yngsti bróðirinn fæddist að vori 1958 en sama haust var flutt úr „bráða- birgðahúsnæðinu“, og inn að Gnoð- arvogi 26, sem auðvitað var mjög stór stund í lífi pabba og mömmu, ég leyfði mér samt að sakna Ránargöt- unnar sem hafði líka verið minn leik- völlur frá fæðingu, með sitt heillandi umhverfi eins og höfnina, Örfirisey, með tjörnina á henni miðri til að sigla á, Landakotstún fyrir fótbolt- ann, bæjarvinnuportið neðst í Garða- strætinu o.fl. o.fl. Pabbi fór fljótt að aka hjá Eimskip vörum úr skipum félagsins, og var ég ekki ekki hár í loftinu þegar ég fór að sitja í hjá honum, það voru góðar stundir að mér fannst, og sótti ég mjög oft í það. Tilbreytingin var líka oft mikil því að öll vöruhúsaaðstaða var með öðru sniði en í dag, þeim var dreift um allan bæ, frá Haga vestur á Melum, í Skúlaskála, í Borgarskála, og einnig voru heimkeyrslur beint til viðtakenda á heilförmum, að ógleymdum Keflavíkurtúrunum suð- ur á flugvöll á bandaríska hernáms- svæðið. Man ég hvað hann var oft að kenna mér hin ýmsu heiti á hlutum er tilheyrðu skipunum, er við biðum eftir að fá vörurnar á pallinn. Hann hefur ekki verið mjög bjartsýnn á það að flokkurinn sem fór með völd í bæjarstjórn myndi greiða götu hans varðandi húsnæðismál, þótt hann væri alla tíð bundinn honum sem og faðir hans, Auðunn afi í Dalseli. Því að hann fékk sér á leigu landskika í Vatnsendalandi til 50 ára í félagi við vin sinn, og byggðu þeir hvor sinn sumarbústaðinn í þessu landi. Síðar seldi félaginn honum sinn hlut, og eftir það var hann einn með bústað þar. En þarna var dvalist öll sumur framundir árið 1957 þar sem þörfin var svo knýjandi á að komast upp úr bráðabirgðakjallaranum strax og skólum lauk og hlýna tók á vorin. Entist þetta ástand í um full þrettán ár, eða þar til úr rættist og þeim var úthlutað 3ja herb. íbúð eins og áður sagði í Gnoðarvoginum. Ég var að vísu í sveit seinni hlutann af þessu tímabili eins og tíðkaðist á þeim ár- um með stráka á mínum aldri. En þarna í Vatnsendalandi stundaði pabbi alla tíð garðrækt til búdrýg- inda, voru alltaf á borðum allan árs- ins hring „nýjar“ kartöflur ásamt rófum og gulrótum, meina ég þá eins og nýjar, út úr jarðhúsi sem hann byggði þarna á staðnum og stendur það enn, hélt það garðávöxtunum ferskum allt árið. Efa ég ekki að þessi iðja hans, til hliðar við hans að- alstarf sem var aksturinn, hafi gefið honum það sem við köllum í dag lík- amsrækt, og þar til viðbótar var hann að færa til heimilisins mikla bú- bót sem var honum mjög í mun. Þarna komst hann frá stýrinu til að rétta úr sér og finna í sér bóndann og sveitamanninn sem bjó í honum frá því hann yfirgaf sveitina tæplega fertugur. Þarna tók hann til hendi við vorstörfin, t.d. að pæla garðana, setja niður kartöflur og sá fyrir róf- um og gulrótum, einnig dútl við girð- ingar, og viðhalda bústaðnum, þarna má setja samasemmerki við þessi störf og líkamsrækt nútímans, veitti þetta honum örugglega mikla lífs- fyllingu. Vinnan var honum allt og samviskusemi og heiðarleiki voru hans aðalsmerki, veit ég aðeins um eitt virkilegt sumarfrí sem tekið var. Þá var farið í langferð með tveim systrum mömmu og þeirra mönnum, þeim Ingu og Boda og Imbu og Ein- ari Báðir voru þeir leigubílstjórar, farið var á þeirra bílum, gist í tjöld- um og ferðarinnar notið til hins ýtr- asta. Önnur frí gegnum tíðina voru bara stuttar ferðir austur í sveit í heimsóknir til ættingja eins og geng- ur. Þó komst hann eina sjóferð með mér ásamt móður minni og Arnari syni mínum, sú ferð var til Murm- ansk af öllum stöðum, og hafði hann á orði að hann hefði fyrir alla muni ekki viljað missa af neinu því sem þar fyrir augu bar, þetta var fyrsta sigling hans síðan fyrir stríð, þarna sá hann með eigin augum Rússland á tímum ráðstjórnar, þar sem skipu- lagðar voru ferðir af sjómanna- klúbbnum í allar áttir í nokkurra daga stoppi. Síðan var komið við á ýmsum höfnum á ströndinni eftir landtöku á Raufarhöfn, og siglt suð- ur með Austfjörðunum. Meðal ann- ars stoppað um helgi á Seyðisfirði, fórum við í ferð upp á Hérað og alla leið norður í Borgarfjörð eystri, til þess að heimsækja Sólrúnu bróður- dóttur hans sem bjó þá í Njarðvík. Síðasta viðkoma var síðan Vest- mannaeyjar, voru þá liðin yfir fimm- tíu ár síðan hann hafði verið þar á vertíðum, hafði hann mikla ánægju af þeirri viðkomu. Þarna í Eyjum hafði hann tekið bílpróf 7.5. 1931, skírteini nr. 106. Man ég að hann fór á meðan við stöldruðum við í Eyjum í skoðunarferð um bæinn, og eftir rúmlega hálfrar aldar fjarveru síðan hann hafði verið þar á vertíð, hafði hann á orði að margt hefði breyst á þeim tíma sem von var, þar á meðal var eldgosið og mörg húsin farin undir hraun. Sumarið sem pabbi varð áttræður, fengum við Klara heitin þá hugmynd að bjóða foreldrum mínum í ferðalag til Þýskalands í tilefni af þeim tíma- mótum, en hann var hinn þverasti að vilja koma með. Bar hann allt mögu- legt og ómögulegt fyrir sig, Klara átti nú alltaf frekar gott með að tala hann til en í þessu tilfelli virtist allt vera strand, þar til fresturinn var að renna út til að staðfesta ferðina, þá komum við aðeins við í Glaðheimum sem endranær í kaffi um eftirmið- dag. Kemur þá pabbi fram í eldhús okkur til samlætis, og slær fram spurningu til Klöru um hvernig föt hann eigi að taka með sér til Þýska- lands. Gleymi ég ekki hvað það gladdi Klöru að björninn væri unn- inn, hann hafði borið fyrir sig ýmist flughræðslu, eða að hann væri alltof gamall til að standa í svona ferðalag- astússi o.fl. En þetta varð honum ógleymanleg ferð, þarna flaug hann í fyrsta sinn og átti aðeins eftir þrjá mánuði í áttrætt. Fórum við í sum- arhús í Saarbrugge með bílaleigubíl, og keyrðum víða um nágrennið í all- ar áttir, allt upp í heilsdagsferðir t.d. yfir til Frakklands, til Kölnar, Lúx- emborgar, og víðar, sem var mikil upplifun fyrir þau gömlu hjónin, þótt hann vildi nú ekki viðurkenna þá að hann væri neitt gamall. Þessa ferð geymdi hann vel í minningunni og við öll sem fórum í hana, þ.e. for- eldrar mínir, við hjónin, og Eva Hrönn dóttir okkar. Þegar hér var komið sögu var þriðja kaflanum í lífi hans að ljúka, rétt að verða áttræður að leggja nið- ur störf, sem átti ekki alveg fyllilega við hann þá, nýbúinn að hleypa sér í „skuldir“ að hans dómi við það að færa sig aðeins um set í hverfinu og flytja í Glaðheima 14. En þar má segja að fjórði kaflinn hefjist á hans lífsferli. Byrjar hann þá að eyða ell- inni, og þetta tímabil hélt hann all- góðri heilsu þar til sl. haust, nánar tiltekið 24. sept. eða fimm dögum fyrir 93ja ára afmælið, að hann veikt- ist, fékk vægt heilablóðfall og var bundinn við hjólastól upp frá því og þurfti á fullri umönnun að halda. Eðlilega var hann ekki sáttur við þessi umskipti og þráði að komast heim á ný, eða allavega á eitthvert þessara nýju heimila fyrir aldraða, en hann var búinn að viðurkenna að hann væri kominn í þeirra hóp. Lagðar voru strax inn umsóknir um vistun á ákveðnu heimili og með ann- að til vara, og var hann á sjúkra- stofnunum á meðan. Veit ég að fyrir mann eins og pabba, sem aldrei hafði orðið misdægurt á sinni löngu ævi, var það að verða svona ósjálfbjarga og bundinn við hjólastól mjög þung- bært. En þetta er víst leiðin okkar allra, og eins og komið var fyrir þess- um öldungi, en honum hafði hrakað mjög á síðustu tveim mánuðum, var þetta sennilega eina og besta leiðin, það að kveðja saddur lífdaga, þó að ég í minni eigingirni hefði viljað hafa hann lengur á meðal okkar og halda helst uppá aldarafmæli hans. En við getum aðeins beygt okkur fyrir Hon- um sem öllu ræður í þessum heimi. Öll eigum við ættingjarnir um sárt að binda, en mamma þó mest, og verðum við að fylgjast sem best með hennar velferð á komandi árum. Kveð ég þig, elsku pabbi minn, með þeirri ósk að fá að hittast á ný. Auðunn. Mig langar til að minnast móður- afa míns, Hafsteins Auðunssonar, í nokkrum orðum. Afi var af alda- mótakynslóðinni. Hann var mjög hraustur og vinnusamur maður, þar til allra síðustu ár að heilsan fór að gefa sig. Hann keyrði sinn eigin vörubíl í tugi ára, þar til hann var að verða áttræður, og tók sér helst ekki sumarfrí, svo mikið var kappið. Eftir vinnu á daginn fór hann iðulega upp að Vatnsenda þar sem hann og amma voru með landspildu þar sem þau ræktuðu grænmeti fyrir heimilið í nær hálfa öld. Það voru góðar stundir þegar ég kom til Reykjavík- ur sem krakki og fékk að fara með afa upp að Vatnsenda á vörubílnum. Hvergi fékk ég betri gulrætur en beint upp úr garðinum hjá afa. Lengi vel komu afi og amma aust- ur flestar helgar á sumrin til að heimsækja okkur á Hellu. Í þessum ferðum fóru þau líka oft að heim- sækja systkini afa sem bjuggu mörg undir Eyjafjöllunum eða í Landeyj- unum. Það var ósjaldan sem ég fékk að fara með þeim í þessar ferðir. Við fórum líka oft með nesti að Neðra- Dal en afi og amma áttu lengi hluta af þeirri jörð. Þessar ferðir voru allt- af jafnskemmtilegar. Þegar ég varð unglingur og byrj- aði í framhaldsskóla voru afi og amma svo höfðingleg að leyfa mér að vera hjá sér svo að ég gæti verið í skóla í Reykjavík. Síðan þá hefur heimili þeirra verið mitt annað heim- ili. Það hefur verið fastur punktur í tilverunni að fara í Glaðheimana í öll- um Reykjavíkurferðum. Það hefur verið öðruvísi að koma þangað í vet- ur því afi hefur ekki verið heima síð- an í september er hann veiktist. Síð- an þá hefur hann legið á spítala og heilsunni smáhrakað þar til yfir lauk. Elsku amma, afi átti langa og góða ævi. Við getum þakkað guði fyrir að hann þurfti ekki að kveljast lengur. Skarð hans verður ekki fyllt en minningarnar lifa. Elsku afi minn. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. (V.Briem.) Hafdís. Hafsteinn tengdafaðir minn hefur kvatt þennan heim. Ég hitti Hafstein og Siggu konuna hans fyrst fyrir rúmum þrjátíu ár- um, þegar ég hafði kynnst Erlu dótt- ur þeirra sem síðan átti eftir að verða konan mín. Við Erla stofnuðum okkar heimili á Hellu, þannig að nokkur spölur varð á milli okkar og tengdaforeldra minna, en það hefur þó ekki komið í veg fyrir að samgangur okkar hefur alla tíð verið mikill og heimili þeirra í Reykjavík alltaf verið eins og annað heimili okkar, barna okkar, og barnabarna. Hafsteinn var fæddur og uppalinn Rangæingur og hafði alla tíð mjög sterkar taugar til æskuslóða sinna þótt meirihluta lífs síns byggi hann í Reykjavík. Þær voru margar ferðirnar austur fyrir fjall hjá Hafsteini á meðan ald- ur og heilsa leyfði. Bæði í heimsókn til okkar og gjarnan líka á æskuslóð- irnar í Landeyjum og Eyjafjöllum. Hafsteinn lifði langa, og ég held, góða ævi. Hann var mjög heilsu- hraustur alla tíð nema allra síðustu árin. Til marks um það stundaði hann sitt ævistarf, vörubílaakstur, nær óslitið þar til hann varð áttræð- ur og var heldur ósáttur við að þurfa að hætta þá. Sá sem hefur lifað meira en níu áratugi, eins og Hafsteinn, hefur upplifað miklar breytingar og merka atburði. Einhver nefndi nýlega sem dæmi að þegar ég og mínir jafnaldr- ar, sem komnir eru af léttasta skeiði, vorum að fæðast þá hafði Hafsteinn m.a. upplifað tvær heimsstyrjaldir. Hafsteinn og Sigga höfðu um ára- tuga skeið afnot af landspildu austan Vatnsendahæðar þar sem sá út yfir Elliðavatn. Þar komu þau sér upp litlu sumarhúsi og annarri aðstöðu. Þetta átti eftir að verða sælureitur fyrir fjölskylduna sem hafði þarna aðsetur meira og minna yfir sumarið á meðan börnin voru að alast upp. „Upp’ á Vatnsenda,“ eins og stað- urinn var alltaf kallaður, ræktuðu þau m.a. alls konar grænmeti. Í minningunni verður það alltaf það besta, hvort sem það voru kartöfl- urnar, gulræturnar eða bara rabarb- arinn. Hafsteinn var hæglátur maður að eðlisfari og flíkaði ekki mikið tilfinn- HAFSTEINN AUÐUNSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.